Kanoniczki Regularne Szpitalne od Miłosierdzia Jezusa Reguły
św. Augustyna (AMJ)
Canones Regulares Valetudinarii Misericordiae Jesu Ordinis Sancti Augustini
(Augustinianii Misericordiae Jesu)
Canonesses Regular Hospitallers of the Mercy of Jesus of the Order of St. Augustine (Augustinian Canonesses of the Mercy of Jesus)
Canonichesse Regolari Ospedaliere della Misericordia di Gesù dell'Ordine di S. Agostino (Agostiniane della Misericordia di Gesù)
Canonesas Regulares Hospitalarias de la Misericordia de Jesús de la Orden de San Agustín (Agustinas de la Misericordia de Jesús)
Chanoinesses Régulières Hospitalières de la Miséricorde de Jésus de l'Ordre de Saint Augustin (Augustines de la Miséricorde de Jésus)
Data i miejsce założenia:
1639 rok – założenie pierwszego klasztoru w Kanadzie
1957 rok – założenie federacji kanadyjskiej
Założyciel:
Brak założyciela w sensie ścisłym, za ojca duchowego i prawodawcę uważany jest św. Augustyn, twórca reguły, według której żyje zakon.
Liczba sióstr na świecie: 136 * dane z 2015 roku
Augustianki od Miłosierdzia Jezusa federacji kanadyjskiej obecne są w krajach: Kanada, Paragwaj.
Dom generalny: Kanada (Vieux-Québec)
----------------------------------------------------------------------------------------------
Habit aktualny:
 |
| Biały habit, na głowie w zależności od klasztoru czarny welon z białą wypustką lub welon biały; na piersi zawieszony krzyżyk. |
---------------------------------------
 |
| W Paragwaju oprócz habitu z czarnym welonem używany również strój uproszczony: biała bluzka, szara spódnica, biały welon. |
----------------------------------------------------------------------------------------------
Habit historyczny:
---------------------------------------
----------------------------------------------------------------------------------------------
Celem zakonu jest poszukiwanie Boga we wspólnocie, zgodnie i jednomyślnie, mając tylko jedno serce i jedną duszę skierowaną do Boga.
Duchowość Augustianek Miłosierdzia Jezusa ma cztery zasadnicze elementy: jedność siostrzaną, uwielbienie i wstawiennictwo, miłosierdzie oraz miłość do Dziewicy Maryi, gdyż to Ona uczy siostry uczestnictwa w miłosiernej miłości swego Syna i ofiarowania swego życia za zbawienie wszystkich.
Życie we wspólnocie siostrzanej w klasztorze wzorowane jest na przykładzie pierwszych wspólnot chrześcijańskich. Siostry starają się zachować jedność Ducha dzięki więzi, jaką jest pokój (Ef 4, 3) i wypełnić słowa Pana Jezusa: Aby wszyscy byli jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał. (J 17, 21). W ten sposób wspólnota, która przez swoją jedność i braterstwo przemienia się ze wspólnoty ludzkiej w Kościół. 
Drugi aspekt duchowości zakonu to uwielbienie Boga przez modlitwę liturgiczną i kontemplacyjną, szczególnie poprzez udział we Mszy Świętej i trzykrotną w ciągu dnia w chórze modlitwę Liturgią Godzin. Wraz z uwielbieniem Boga Augustianki razem z Chrystusem ofiarowują Bogu świat, przedstawiając Mu ludzkość na modlitwie. Konstytucje zakonu tak to określają: Naszym zadaniem jest zebranie kropli Najdroższej Krwi Jezusa Chrystusa i zastosowanie Ich w naszych małych dziełach dla zbawienia dusz, dla których zostały One rozlane.
Trzeci wymiar powołania Augustianek polega na okazywaniu miłości Chrystusowi, służąc Mu w osobach biednych i chorych, gdyż służba ta staje się przedłużeniem miłości Chrystusa, który objawił, że Bóg jest Miłością. Zakonnice do ślubów czystości, ubóstwa i posłuszeństwa dodają jeszcze ślub służenia ubogim i chorym. Ślub ten ściśle łączy działanie apostolskie z poświęceniem całego życia Bogu. Dzięki temu uczynki miłosierdzia stają się konsekrowanymi gestami, a ich działanie zjednoczonymi z działaniem Jezusa Chrystusa.
Zakonnice wcielają w życie naukę św. Augustyna: Kochaj i rób, co chcesz. Jeśli milczycie, milczcie z powodu miłości; jeśli mówicie, mówcie z miłości; jeśli poprawicie, poprawiajcie z miłości; jeśli wybaczacie, wybaczcie z miłości; miejcie korzeń miłości w głębi serca.
Działalność:
Zgodnie z tradycją zakonu głównym apostolstwem jest służba chorym i ubogim w ośrodkach zdrowia, w domach dla osób chorych na AIDS i nieuleczalnie chorych, w ośrodkach zdrowia psychicznego, w domach dla osób starszych, dla osób samotnych i porzuconych, w ośrodkach dla uzależnionych od alkoholu i narkotyków. Oprócz opieki medycznej siostry prowadzą szkołę dla pielęgniarek, włączają się też w duszpasterstwo Kościoła prowadząc duszpasterstwa młodzieżowe, powołaniowe, siostry roznoszą chorym Komunię Świętą.
Historia:
Korzenie Augustianek od Miłosierdzia Jezusa sięgają XIII-wiecznej Francji i miasta Dieppe. Tamtejsze chrześcijańskie kobiety o miłosiernych sercach żywiły i leczyły biednych i chorych, pomagały im a nawet dawały schronienie w swoich domach. W miarę upływającego czasu niektóre zapragnęły żyć razem, aby lepiej troszczyć się o tych biednych. O istnieniu sióstr już w XIII wieku świadczy bulla papieża Honoriusza IV, która mówi, że siostry z Dieppe żyjące we wspólnocie założonej przed rokiem 1285 składały uroczystą profesję zakonną i służyły biednym według reguły Świętego Augustyna. Dokładna data założenia nie jest jednak znana.
W XVII wieku Ojcowie Jezuici pracujący ma misjach w Kanadzie skupieni byli na ewangelizacji ludów indiańskich. Szybko zorientowali się, że z trudem zajmują się edukacją młodych dziewcząt i kobiet oraz opieką nad chorymi. Te dzieła miłosierdzia tradycyjnie powierzane były kobietom. Zakonnicy szukali pomocy we Francji, mając nadzieję, że znajdą tam pobożne kobiety gotowe na wyjazd do dalekiej Kanady.
Na ich apel odpowiedziały jednak zakonnice Augustianki Miłosierdzia Jezusa z klasztoru w Dieppe. W 1639 roku trzy z nich opuściło Francję, aby podjąć się nowego zadania na amerykańskiej ziemi. Przybyły do Quebec City, gdzie założyły klasztor dając początek kanadyjskiej gałęzi Augustianek Miłosierdzia Jezusa. Objęły opiekę nad szpitalem nazwanym Hôtel-Dieu przy wsparciu materialnym księżnej d'Aiguillon, siostrzenicy kardynała Richelieu. Ciekawostką jest fakt, że Hôtel-Dieu był pierwszym szpitalem w całej Ameryce Północnej.
Z biegiem lat powstawały kolejne klasztory na terenie Kanady, a także w Paragwaju, Libanie i Tunezji. Według ówczesnej struktury zakonu każdy klasztor był autonomiczny, a wstępujące do zakonu kandydatki wiązały się z konkretną wspólnotą na całe życie. W 1957 roku klasztory te, było ich wówczas 12, utworzyły federację z przełożoną generalną na czele, zachowując jednak autonomię poszczególnych klasztorów. Wówczas federację tworzyło 12 klasztorów, dziś jest ich 7. Podobną federację utworzyły także Augustianki z Francji.
W 2016 roku zmieniła się nieco struktura kanadyjskiej federacji. Cztery klasztory połączyły się w zakon na wzór wspólnot czynnych, rezygnując z dotychczasowej szerokiej autonomii. Jedynie dwa klasztory pozostały autonomiczne na dotychczasowych zasadach.
Strony www:
www.augustines.org
klasztor w Dolbeau: www.augustinesdolbeau.ca
Filmy:
