31 marca 2017

ss. Małej Rodziny św. Teresy od Dzieciątka Jezus


Siostry Małej Rodziny św. Teresy od Dzieciątka Jezus
Sisters of the Little Family of Saint Therese of the Child Jesus
Suore della Piccola Famiglia di Santa Teresa del Bambino Gesù
Hermanas de la Pequeña Familia de Santa Teresita del Niño Jesús
Irmãs da Pequena Família de Santa Teresa do Menino Jesus
Soeurs de la Petite Famille de Sainte Thérèse de l'Enfant-Jésus


Data i miejsce założenia:
1931 rok - Włochy

Założyciel:
ks. Angelo Lolli















Liczba sióstr na świecie: brak danych
Siostry Małej Rodziny św. Teresy od Dzieciątka Jezus obecne są w krajach: Włochy.
Dom generalny: Włochy (Rawenna)


Habit aktualny:

Zgromadzenie bezhabitowe od początku swojego istnienia.
Siostry noszą jednolity świecki strój w kolorze granatowym oraz krzyż zawieszony na piersi.


Charyzmat:
Charyzmatem zgromadzenia jest współpraca w zbawianiu dusz poprzez posługę miłości w różnych pracach charytatywnych. Polega to na uobecnianiu przez siostry w dzisiejszych czasach współczującego i miłosiernego Jezusa Chrystusa, który przeszedł przez ziemię dobrze czyniąc, lecząc wszelkie choroby i słabości wśród ludu (Mt 4, 23). Dlatego też poświęcają się pomocy ubogim i chorym na ciele i duszy.
Szczególną troską siostry otaczają osoby przewlekle chore i opuszczone, które pozostają na marginesie społeczeństwa, ponieważ są uznane za „nieprzydatne” przez społeczeństwo z powodu ich przeciągłego złego stanu zdrowia. Wedle słów założyciela zadaniem sióstr jest wlewać balsam dobroci i wiary w świat smutku, opuszczenia i cierpienia. Aktualnie charyzmat zgromadzenia siostry wypełniają poprzez posługę w hospicjum dla przewlekle chorych.
Codzienna życie duchowe wspólnoty prowadzone jest na wzór tzw. małej drogi dziecięctwa duchowego św. Teresy od Dzieciątka Jezus. Założyciel sam starał się i uczył też siostry, wcielać w życie pozostawiony przez nią przykład ducha pokory, prostoty i ufności względem Boga oraz czynienia wszystkiego, choćby drobnego, z miłości.


Historia:
Ks. Angelo Lolli, niedługo po swoich święceniach kapłańskich w 1903 roku, poczuł, że jego duszę ogarnia pragnienie poświęcenia się tym ludziom, o których nikt inny nie myślał. Ludzie najbardziej potrzebujący, najbardziej opuszczeni, najbardziej cierpiący stali się celem jego działalności. Dla nich podejmował szereg inicjatyw; m.in. w 1911 roku w Rawennie założył stowarzyszenie, które skupiało osoby opiekujące się ubogimi chorymi w ich domach zupełnie za darmo. Otworzył także warsztat dziewiarski, aby dać miejsca pracy dla ubogiej młodzieży z miasta.
Ks. Lolli uświadomił sobie, że istnieją ludzie przewlekle chorzy, którzy będąc samotnymi, nie mogą pozostawać w domu, ale też nie mają gdzie się leczyć i otrzymać opieki z powodu braku pieniędzy. W 1928 roku założył więc dla nich Hospicjum św. Teresy od Dzieciątka Jezus. Inną inicjatywą ks. Lolli było otwarcie apteki, w różnych miejscach kraju kwestował też na potrzeby swoich ubogich podopiecznych.
Pierwsza grupa kobiet gotowych poświęcić całe swoje życie posłudze chorym w hospicjum wraz z ks. Lolli, pojawiła się spontanicznie. W 1931 roku kapłan uformował z nich nową wspólnotę zakonną, została ona oficjalnie uznana przez Kościół w 1955 roku jako Siostry Małej Rodziny św. Teresy od Dzieciątka Jezus. Duchowość św. Teresy od Dzieciątka Jezus, którą siostry zaczęły żyć, wynikała z głębokiego nabożeństwa, jakie założyciel miał do tej świętej.

Strony www:
www.operasantateresa.it/j/index.php
e-mail: piccola.famiglia@libero.it

Filmy:





28 marca 2017

Instytut Chrystusa Króla


Instytut Chrystusa Króla (ICR lub CR)
Institute of Christ the King
Istituto di Cristo Re
Instituto Cristo Rey
Instituto de Cristo Rei
Institut du Christ Roi
Institut Christus König 


Data i miejsce założenia:
1980 rok - Argentyna

Założyciel:
ks. José Luis Torres-Pardo















Liczba zakonników na świecie: brak danych
Instytut Chrystusa Króla obecny jest w krajach: Argentyna.
Dom generalny: Argentyna (San Luis)


Habit aktualny:


Czarna sutanna przepasana czarnym skórzanym paskiem, na piersi po lewej stronie przypięty korona – symbol Królowania Chrystusa.




W okresie letnim możliwa także sutanna szara.



Duchowość:
Instytut Chrystusa Króla jest wspólnotą zakonną składającą się z kapłanów i braci koadiutorów, którzy przez profesję rad ewangelicznych czystości, ubóstwa i posłuszeństwa całkowicie poświęcają się Bogu, szukając większej chwały Bożej poprzez szerzenie Królestwa Jezusa Chrystusa na ziemi, w służbie Świętej Matce Kościołowi.
Zakonnicy powołani są, aby dawać świadectwo przed światem o Chrystusie jako jedynym Władcy, Królu królujących i Panu panujących (1 Tm 6, 15), ponieważ wszystko przez Niego i dla Niego zostało stworzone. On jest przed wszystkim i wszystko w Nim ma istnienie (Kol 1, 16-17). Celem zgromadzenia jest więc, aby Chrystus królował w sercach jednostek, w rodzinach i całych narodach, aż położy wszystkich nieprzyjaciół pod swoje stopy. Hasłem wspólnoty są słowa z Listu do Koryntian: Trzeba bowiem, ażeby królował (1 Kor 15, 25). Zakonnicy wiedzą, że nie rozpowszechnią Królestwa Bożego w społeczeństwie jeśli wcześniej Chrystus nie będzie panował w nich samych, w ich umysłach i sercach oraz w ich wspólnotach.
Mają świadomość, że królowanie Chrystusa zawsze będzie dla świata szaleństwem i skandalem, i że to właśnie tytuł Króla wywołał wśród Jego wrogów nienawiść i doprowadził Go do śmierci krzyżowej. Żyją jednak pełni eschatologicznej nadziei, która na końcu czasów, przy powtórnym przyjściu Pana, zamieni się w radość. Będą wtedy uczestniczyć w wolności i chwale dzieci Bożych (Rz 8, 21).



Działalność:
Głównym celem instytutu jest służba kapłanom i osobom zakonnym polegająca na pomocy im w odnowie duchowej i formacji doktrynalnej. Instytut troszczy się także o formację i uświęcenie ludzi świeckich, szczególnie w ramach stowarzyszenia o nazwie Legion Chrystusa Króla. Działalność apostolska realizowana jest głownie przez głoszenie Słowa Bożego, prowadzenie rekolekcji ignacjańskich, nauczanie prawidłowej doktryny Kościoła Katolickiego oraz zwalczanie jej wypaczeń. Dlatego też wierność Magisterium Kościoła i Jego przepisom, także liturgicznym, stała się istotną cechą instytutu. Zakonnicy prowadzą także parafie.


Historia:
Ks. José Luis Torres-Pardo urodził się w Hiszpanii; jego dzieciństwo przypadło na okres wojny domowej. W tle tego konfliktu znajdowały się dwa przeciwstawne sposoby rozumienia życia, świata i historii: jeden głęboko zakorzeniony w wierze katolickiej oraz drugi wrogi Bogu, antyklerykalny, negujący wartości duchowe, a tym samym godność człowieka. Nad wszystkim unosił się obraz zbrodni, do jakich doprowadziło odrzucenie królowania Chrystusa.
Ks. Torres-Pardo w młodości wstąpił do Zgromadzenia Współpracowników Parafialnych Chrystusa Króla. W 1968 roku został wysłany przez przełożonych do pracy w Argentynie. Okres ten przypadł na trudne czasy posoborowe, kiedy to pod wpływem błędnego rozumienia soborowego aggiornamento, czyli dostosowania się do współczesności oraz zniekształcenia rozumienia Tradycji Kościoła, na szeroką skalę rozprzestrzeniały się w Kościele – również w Argentynie - doktrynalne odchylenia od Jego oficjalnego nauczania, ożywiły się odrzucane wcześniej przez Kościół błędy modernizmu, wśród duchownych i wiernych pojawiły się postawy buntownicze, nastąpiło rozluźnienie zasad i dyscypliny życia kapłańskiego i zakonnego, zaczęto dopuszczać się poważnych nadużyć liturgicznych, w konsekwencji wywołując zamieszanie i zgorszenie wśród wiernych.


W obliczu tych wydarzeń ks. Torres-Pardo dostrzegł, że stało się jeszcze bardziej konieczne, aby Chrystus królował. W 1974 roku opuścił swoje zgromadzenia i wraz z dwoma seminarzystami oraz jednym bratem zakonnym rozpoczął życie wspólne. Skupił się przede wszystkim na przeciwdziałaniu negatywnym tendencjom w posoborowym Kościele, prowadząc liczne rekolekcje ignacjańskie.
W 1980 roku zachęcony przez arcybiskupa diecezji Rosario założył nowe zgromadzenie: Instytut Chrystusa Króla. Jego dom macierzysty znajduje się w mieście Roldán. Od 1993 roku instytut został uznany przez Kościół jako publiczne stowarzyszenie wiernych.

Strony www:
www.cristorey.org

Filmy:





26 marca 2017

Miłośniczki Krzyża Świętego z Ha Noi


Zgromadzenie Miłośnieczek Krzyża Świętego z Ha Noi
Congregation of the Lovers of the Holy Cross of Ha Noi
Congregazione delle Suore Amanti della Santa Croce di Ha Noi
Congregación de las Hermanas Amantes de la Santa Cruz de Ha Noi
Congregação das Irmãs Amantes da Santa Cruz de Ha Noi
Congrégation des Amantes de la Croix de Ha Noi
Kongregation der Schwestern von der Liebe zum Heiligen Kreuz von Ha Noi
Dòng Mến Thánh Giá Ha Noi


Data i miejsce założenia:
1670 rok - Wietnam

Założyciel:
bp Pierre Marie Lambert de la Motte MEP















Liczba sióstr na świecie: 273 (w tym: 166 profesek wieczystych, 73 profeski czasowe, 34 nowicjuszki)  * dane z 2008 roku
Miłośniczki Krzyża Świętego z Ha Noi obecne są w krajach: Wietnam, USA.
Dom generalny: Wietnam (Ha Noi)


Habit aktualny:

Tradycyjny wietnamski strój ao-dai, składający się z sięgającej do kolan czarnej tuniki zakładanej na czarne długie szerokie spodnie; pod szyją czarna stójka, na głowie czarny welon z białą wypustką, na piersi zawieszony krzyż.




Duchowość:
Duchowość lambertiańska jest chrystocentryczna. Za przykładem swojego założyciela bpa Lamberta de la Motte siostry kierują swój wzrok i serca w stronę Chrystusa Ukrzyżowanego, skupiając się na zbawczej tajemnicy Krzyża, starając się, by Pan Jezus był ich jedynym celem. Charyzmatem zgromadzenia jest więc miłość Chrystusa Ukrzyżowanego i udział w Jego zbawczej misji.
Charyzmat ten siostry wypełniają na dwa sposoby: przez modlitwę w intencji nawrócenia chrześcijan, którzy żyją daleko od Boga, oraz za pogan, aby uwierzyli w Boga. Drugi sposób to czynne apostolstwo poprzez świadectwo i służbę w dziedzinie wiary, moralności, edukacji, służby zdrowia i opieki społecznej.
Duchowość Miłośniczek Krzyża Świętego ma trzy zasadnicze wymiary: kontemplację, umartwienie i apostolat. Wśród nich prymat wiedzie modlitwa, ważny jest też duch wyrzeczenia i poświęcenia się dla miłości na wzór Chrystusa, który umarł na krzyżu z miłości do Ojca i ludzi. Siostry żyją także radosną nadzieją wypływającą z wiary w Zmartwychwstanie.



Działalność:
Zadaniem apostolskim zgromadzenia jest głoszenie Ewangelii i służba Kościołowi lokalnemu poprzez pracę parafialną, ponadto siostry angażują się w edukację i wychowanie katolickie w przedszkolach i szkołach, opiekują się osobami chorymi, w tym także chorymi na AIDS, dziećmi upośledzonymi, osobami starszymi, angażują się w pracą charytatywną, wspierają ludzi ubogich, ofiary kataklizmów oraz pomagają w edukacji ubogiej młodzieży, siostry odwiedzają w domach ludzi chorych i starszych, przynosząc im Komunię Świętą. W swojej pracy starają się szczególnie otaczać troską dziewczęta i kobiety.


Historia:
Miłośniczki Krzyża Świętego z Ha Noi są jednym z ponad 20 zgromadzeń, mających korzenie we wspólnocie założonej w Wietnamie w 1670 roku przez bpa Pierre Marie Lambert de la Motte MEP.
Urodził się on we Francji; już w wieku 9 lat mocno wyryły się w jego duszy słowa Pana Jezusa wzywające do wzięcia swojego krzyża i naśladowania Go przez tych, którzy chcą iść za Nim. Słowa te naznaczyły całe przyszłe życie Lamberta de la Motte i duchowość założonego przez niego w Wietnamie zgromadzenia. Wcześniej jednak, pełen gorliwości misyjnej, stał się współzałożycielem Zgromadzenia Misjonarzy Zagranicznych z Paryża. Po kilku latach wyjechał na misje do Wietnamu. Wyświęcony na biskupa, pełnił funkcję wikariusza apostolskiego Cochin.
Właśnie w Wietnamie, najpierw w Kiên Lao (dziś część Bui Chu) w 1670 roku, z kilku pobożnych miejscowych kobiet uformował wspólnotę zakonną nazwaną Miłośniczkami Krzyża Świętego. Klasztory powstawały w różnych częściach Wietnamu będąc pod jurysdykcją miejscowych biskupów. Z czasem przekształcały się w autonomiczne zgromadzenia na prawie diecezjalnym, choć żyjące tym samym charyzmatem bpa Lamberta de la Motte.
Klasztory tworzące dzisiejszą gałąź z Ha Noi znajdowały się głównie w prowincji Nam Dinh na północy kraju; na początku XX wieku było ich 16. W 1936 roku władze kościelne podjęły pierwszą próbę reformy klasztorów, dostosowując ich styl życia oraz charakter ślubów zakonnych do wymagań prawa kanonicznego. W efekcie powstały jednak dwie gałęzie: jedna, która przyjęła reformy i utworzyła później niezależne zgromadzenie oraz druga, która pozostała przy ślubach prywatnych, które dotąd składały Miłośniczki.


W 1954 roku z powodu sytuacji politycznej Wietnamu, wiele zgromadzeń emigrowało na południe kraju, w tym gałąź zreformowana Miłośniczek. Gałąź druga pozostała na północy, wówczas siostry obecne były głównie na obszarach wiejskich. W 1965 roku, powstały kilka lat wcześniej dom w Ha Noi, stał się domem głównym zgromadzenia.
W 1978 roku dokonano kolejnej reformy wspólnoty zmieniając m.in. charakter ślubów zakonnych z prywatnych na publiczne.

Dom generalny:
Dòng Mến Thánh Giá Hà Nội
31 Nhà Chung, Hà Nội
Vietnam