28 lipca 2012

Małe Siostry Jezusa


Zgromadzenie Małych Sióstr Jezusa
Congregatio Parvarum Sororum Iesu
Piccole Sorelle di Gesù
Little Sisters of Jesus
Pequeñas Hermanas de Jesús (Hermanitas de Jesús)
Pequenas Irmãs de Jesus (Irmãzinhas de Jesus)
Petites Sœurs de Jésus
Kleine Schwestern Jesu
Malé Sestry Ježišove

Data i miejsce założenia:
1939 rok - Algieria

Założycielka:
m. Magdalena Hutin














Liczby: 1350 sióstr na świecie (w Polsce: 42)
Małe Siostry Jezusa obecne są w krajach: Włochy, Polska, Hiszpania, Portugalia, Wielka Brytania, Francja, Belgia, Holandia, Dania, Grenlandia, Szwecja, Finlandia, Niemcy, Austria, Szwajcaria, Grecja, Albania, Chorwacja, Serbia, Słowacja, Czechy, Węgry, Ukraina, USA, Kanada, Meksyk, Kuba, Martynika, Brazylia, Peru, Urugwaj, Chile, Argentyna, Egipt, Algieria, Libia, Maroko, Tunezja, Burkina Faso, Niger, Nigeria, Kongo, Kamerun, Etiopia, Tanzania, Rwanda, RPA, Izrael, Syria, Liban, Jordania, Turcja, Armenia, Irak, Afganistan, Pakistan, Indie, Hongkong, Wietnam, Japonia, Korea Płd., Filipiny, Papua Nowa Gwinea, Australia.
Dom generalny: Włochy (Rzym)

Habit aktualny:
Brak wspólnoty stroju zakonnego.

Niebieski habit przepasany brązowym lub czarnym skórzanym paskiem z różańcem, na głowie mały prosty niebieski welonik, na piersi duży drewniany krzyż z sercem pośrodku. - Habit używany głównie przez siostry w Polsce, Słowacji, Czechach, Izraelu, Egipcie, poza nimi od lat 80-tych habit w zgromadzeniu spotykany rzadko, jedynie u pojedynczych sióstr.


W Chorwacji, w krajach Afrykańskich oraz część sióstr w innych krajach nosi welon do świeckiego, zazwyczaj niebieskiego ubrania, na piersi krzyż.
Małe Siostry Jezusa w Rwandzie
Małe Siostry Jezusa w Nigerii

Duża część sióstr głównie w Europie
Zachodniej, Ameryce Pn. i Płd.,
w Azji oraz Australii nosi
strój świecki bez welonu.
W Indiach strój świecki -
- tradycyjne sari w kolorze niebieskim
na piersi krzyż.


Habit historyczny: 


1947 rok
1950 rok
1966 rok
1967 rok - można było spotkać siostry z czerwonymi welonami

Duchowość:
Zgromadzenie żyje duchowością bł. Karola de Foucauld. Opiera się ona na tajemnicy ukrytego życia Pana Jezusa w Nazarecie.
Małe Siostry Jezusa są wspólnotą kontemplacyjną; przeżywają ją jednak nie za klauzurą, ale w świecie, pośród ludzi, mieszkając wśród nich, pracując z nimi, dzieląc ich warunki bytowe, tak jak Jezus żył w Nazarecie jako robotnik. Starają się czynić to w duchu Betlejem, czyli w dziecięctwie duchowym na wzór małego Dzieciątka Jezus ze żłóbka, w którym Bóg objawia się w Jezusie, bezbronnym, wydanym w ręce człowieka i pragnącym jego miłości dziecku. Dlatego tym, co cechuje Małe Siostry Jezusa jest dobroć i przyjaźń wobec ludzi, wśród których żyją, a także jedność z nimi i we własnych siostrzanych wspólnotach. Fundamentem w podążaniu za Panem Jezusem jest Eucharystia – Msza Święta oraz codzienna milcząca adoracja Najświętszego Sakramentu.
Siostry żyją w małych cztero- pięcioosobowych wspólnotach, w miarę możliwości międzynarodowych. W formacji zakonnej obok zwykłych dla zgromadzeń etapów formacji, znajduje się także tzw. rok wspólny, podczas którego małe siostry pochodzące z różnych krajów wspólnie przygotowują się do ślubów wieczystych. Przed ślubami wieczystymi lub tuż po nich, siostry żyją przez kilka miesięcy w jednym z krajów islamu, ponieważ tym co wyróżnia zgromadzenie jest szczególna miłość do muzułmanów oraz ofiara i modlitwa za nich.


Działalność:
Wzorując się na zwyczajnym, ukrytym życiu Jezusa w Nazarecie małe siostry nie podejmują się żadnej zorganizowanej działalności, typowej dla zgromadzeń zakonnych. Nie mieszkają w klasztorach, lecz w blokach, w zwykłych domach, barakach i pracują w tych samych miejscach i zawodach, co zwykli ludzie. Wybierają te zawody, które nie cieszą się wielkim społecznym uznaniem: pracują jako sprzątaczki, praczki, pomocnice kuchenne, w supermarketach, w fabrykach, sprzątają ulice, klatki schodowe, biurowce itp. Szczególnie starają się być wśród ubogich i zapomnianych. Chętnie też obecne są wśród ludzi z marginesu społecznego – prostytutek, narkomanów, więźniów, ale także tych, którzy funkcjonują poza zorganizowanymi formami duszpasterstwa np. plemiona koczownicze czy pracownicy cyrków.



Historia:
Początki zgromadzenia sięgają osoby bł. Karola de Foucauld, który po latach beztroskiego życia nawrócił się do Pana Boga. W czasie pielgrzymki do Ziemi Świętej zafascynował się ukrytym życiem Jezusa w Nazarecie i zapragnął Go naśladować. Ostatecznie zamieszkał na Saharze wśród ludów koczowniczych, dając świadectwo Ewangelii. Zmarł w 1916 roku.
Założycielka Małych Sióstr Jezusa m. Magdalena    Hutin  zachwycona pismami i duchowością bł. Karola postanowiła żyć tak jak on, na pustyni, wśród muzułmanów, dzieląc ich codzienne zmartwienia. Wyjechała do Algierii gdzie odbyła nowicjat u sióstr Misjonarek Afryki. W 1939 roku w Touggourt złożyła śluby jako Mała Siostra Jezusa dając początek nowemu zgromadzeniu. Rodząca się wspólnota miała być małym koczowniczym zgromadzeniem żyjącym kontemplacją Pana Jezusa pośród ubogich muzułmanów.
Siostry w Egipcie
Wkrótce odkryła, że apostolstwo  przyjaźni  i  adoracji  Boga powinno być przeżywane nie tylko wśród wyznawców islamu. Zaczęły więc powstawać wspólnoty na całym świecie, w różnych środowiskach i Kościołach, także katolickich obrządków wschodnich. W Grecji małe siostry włączają się w życie Greckiego Kościoła Greckokatolickiego, natomiast w Egipcie siostry związane są z Kościołem Koptyjskim.
Istnieje także męska gałąź zgromadzenia, założona w 1993 roku: Mali Bracia Jezusa.


Strony www:
Polska: www.male-siostry-jezusa.org
www.jesuscaritas.info/jcd/fr/lsj
Włochy: www.piccolesorelledigesu.it
Francja: http://petitessoeursjesus.catholique.fr
Niemcy: www.kleineschwesternjesu.net
Szwajcaria: www.petitessoeursdejesus.org
Hiszpania: www.carlosdefoucauld.org/HtasJesus/Hermanitas-de-Jesus.htm
Portugalia: www.portal.ecclesia.pt/ecclesiaout/irmazinhasdejesus/index.html
Słowacja: www.male-sestry-jezisove.sk
Czechy: www.male-sestry-jezisovy.cz
Chorwacja: www.malesestre.hr
Węgry: www.jezuskistestverei.hu
Arabska: www.psj-arabic.com
Ameryka Południowa: www.hermanitasdejesus.org
angielskojęzyczna: www.rc.net/org/littlesisters

Filmy:



http://www.youtube.com/watch?v=-BS9OHsfdTM&feature=related
.
.
.

23 lipca 2012

ss. Jezusa Eucharystycznego


Zgromadzenie Sióstr Jezusa Eucharystycznego (SJE)
Sorores Jesu Eucharistici
Congregation of the Sisters of Eucharistic Jesus
Congregazione di Suore di Gesù Eucaristico
Congregación de las Hermanas de Jesús Eucarístico
Congregação das Irmãs de Jesus Eucarístico
Congrégation des Sœurs de Jésus Eucharistique
Eucharistinio Jėzaus Kongregacijos Seserys (Eucharistietės)
Euharistiskā Jēzus Kongregācijas Māsas
Cестры Конгрегации Евхаристического Иисуса


Data i miejsce założenia:
1947 rok - Litwa

Założyciel:
o. Pranciškus Masilionis SJ














Liczby: 81 sióstr na świecie
Siostry Jezusa Eucharystycznego obecne są w krajach: Litwa, Łotwa, Mołdawia, Kazachstan.
Dom generalny: Litwa (Kowno)

Habit aktualny:

Strój uroczysty: Biały habit ze szkaplerzem, na głowie biały prosty welon, na piersi zawieszony mały krzyżyk.




Na co dzień możliwy: strój świecki z prostym szarym welonem z białą wypustką, na piersi zawieszony mały krzyżyk; wiele sióstr nie nosi jednak welonów.


Habit historyczny:


Duchowość:
Charyzmat zgromadzenia to pokorna miłość na wzór  Jezusa Eucharystycznego. Zgromadzenie ma swoje korzenie w duchowości ignacjańskiej oraz Ćwiczeniach duchowych św. Ignacego z Loyoli. Według wskazań świętego siostry starają się wszystko czynić na większą chwałę Boga. Jest to realizowane na drodze czynnego apostolstwa, pomagając ludziom poznawać i kochać eucharystyczną miłość Boga. Wspólnota ma więc charakter typowo apostolski. W realizacji charyzmatu bardzo ważna codzienna modlitwa osobista i rachunek sumienia.
Duchowość i misja zgromadzenia ma swoje źródło w tajemnicy Eucharystii, gdyż Eucharystia to Jezus. Uczestnictwo w Ofierze Mszy Świętej, w której Bóg wypełnia życie i przemienia rzeczywistość oraz adoracja Najświętszego Sakramentu stanowi centrum życia sióstr. Każda siostra dąży do tego, aby cechować szczególną miłością do Jezusa Eucharystycznego i Jego Matki Maryi, pokorą, całkowitym oddaniem woli Bożej, a także wzajemną miłością wobec sióstr i wszystkich ludzi.

Działalność:
Zgromadzenie czuje się powołane do włączenia się ewangelizacyjną misję Kościoła. Siostry starają się służyć tam, gdzie wymagają tego aktualne potrzeby Kościoła. Pomagają więc kapłanom w pracy duszpasterskiej w parafiach, domach rekolekcyjnych, katechizują, posługują w szkołach, przygotowują do sakramentów świętych. W swojej posłudze koncentrują się głównie na dzieciach i młodzieży oraz rodzinach; organizują dla nich m.in. obozy wypoczynkowe czy rekolekcje. Przy zgromadzeniu rozwinął się eucharystyczny ruch osób świeckich, w działalność którego siostry aktywnie się włączają.


Historia:
Siostry Jezusa Eucharystycznego są zgromadzeniem na prawie diecezjalnym. Założył je na Litwie w 1947 roku jezuita o. Pranciškus Masilionis. Pierwsza wspólnota powstała w miejscowości Szawle (Šiauliai). Zgromadzenie narodziło się w warunkach prześladującego Kościół komunizmu. O. Pranciškus wpadł na pomysł utworzenia nowej wspólnoty sióstr zakonnych, która byłaby przystosowana do pracy w warunkach konspiracji. Jej celem było wspomagać pracę proboszczów w ewangelizacji i katechizacji zwłaszcza dzieci, młodzieży i rodzin. Siostry były obecne także w szkołach, uniwersytetach, szpitalach. Z konieczności zakonnice posługiwały w ukryciu nie nosząc habitów. Siłę i ufność Bogu czerpały z Eucharystii, wokół której skupiała się codzienność oraz z przykładu prześladowanych wspólnot chrześcijańskich z pierwszych wieków. Dziś, gdy Kościół na Litwie cieszy się wolnością, zgromadzenie realizuje swój charyzmat w nowych warunkach, skupiając się na ewangelizacji państw byłego Związku Radzieckiego.

Strony www:
http://sje.lt

Zdjęcia pochodzą ze strony internetowej zgromadzenia.
.
.
.

22 lipca 2012

Bazylianie z Grottaferrata


Zakon Bazyliański Włoski z Grottaferrata (OSBI)
Ordo Basilianus Italiae, seu Cryptoferratensis
Ordine Basiliano Italiano di Grottaferrata
Order of Basilian Monks in Italy
Ordre Basilien Italien de Grottaferrata
Congregação Italiana dos Monges Basilianos
Τάγματος των Βασιλειανών Μοναχών

Zgromadzenie greckokatolickie obrządku bizantyjsko-włoskiego

Data i miejsce założenia:
1004 rok - Włochy

Założyciel:
św. Nil z Rossano














Liczby: 25 mnichów na świecie
Bazylianie z Grottaferrata obecni są w krajach: Włochy
Dom generalny: Włochy (Grottaferrata)


Habit aktualny:

Na co dzień czarny habit przepasany skórzanym paskiem, czarny szkaplerz. Przy ślubach wieczystych otrzymują uroczysty strój z nakryciem głowy.


Duchowość:
Zakonnicy żyją według reguły św. Bazylego Wielkiego. Będąc wspólnotą greckokatolicką czerpie z duchowości i tradycji bizantyjskiej, sprawując liturgię w obrządku wschodnim, jednocześnie cechuje się wiernością Kościołowi Rzymskiemu.
Dwie podstawowe zasady życia bazyliańskiego to posłuszeństwo przełożonym oraz wzajemna miłość jednocząca braterską wspólnotę. Życie mnisze rozumiane jest jako przepełnione nadzieją zmartwychwstania pójście w samotność, aby słuchać głosu Bożego we własnym sercu. Pociąga to za sobą uległość Duchowi Świętemu i oddanie się na wyłączną służbę Bogu. Szczególnie ważna jest modlitwa, zwłaszcza wspólna celebracja Boskiej Liturgii Eucharystii oraz Liturgia Godzin. W modlitwie istotne miejsce zajmuje cicha samotność celi zakonnej, w której mnisi nieustannie rozważają Słowo Boże. Codzienność zakonna prowadzona jest w duchu ascezy, stałej potrzeby nawrócenia i oczyszczenia serca, pokory, posłuszeństwa, ubóstwa, medytacji nad kruchością życia, wyrzeczenia siebie i miłości własnej, żalu za popełnione grzechy i pokuty. Duchowość bazylianów ma charakter kontemplacyjny, w której również praca przemieniana jest w modlitwę.



Działalność:
Oprócz sprawowania liturgii oraz modlitwy głównym zobowiązaniem zakonu jest praca na rzecz jedności chrześcijan, zwłaszcza między katolikami i prawosławnymi. Mnisi głoszą także w swoich klasztorach rekolekcje, podejmują się kierownictwa duchowego, wydają biuletyn, publikują książki i czasopisma religijne, kalendarze liturgiczne oraz materiały multimedialne przybliżające tradycję bizantyjską, malują ikony. Prowadzą również klasztorne muzeum, ratują stare księgi z klasztornej biblioteki oraz udostępniają wszystkim jej zasoby. O młodzież troszczą się prowadząc szkołę. Ponadto na swoje utrzymanie zarabiają pracą fizyczną i uprawą ziemi we własnym ogrodzie.



Historia:
Św. Nil z Rossano pochodził z południowych Włoch. Był to obszar znajdujący się pod panowaniem cesarzy wschodnich, dlatego święty należał do obrządku bizantyjskiego. Mając około 30 lat wstąpił do klasztoru bazylianów w San Nazario, gdzie przyjął imię zakonne Nil na cześć św. Nila Synaity, na chrzcie otrzymał bowiem imię Mikołaj. Po kilku latach życia we wspólnocie zakonnej został pustelnikiem, spędzając czas na pracy ręcznej, modlitwie, czytaniu świętych ksiąg i pisaniu. Wkrótce dołączyli do niego dwaj inni mężczyźni. Z pustelni często udawali się do okolicznych miast i wsi, aby nauczać i wzywać do pokuty. W wyniku najazdu Saracenów na kraj Nil wraz z towarzyszami opuścili południowe Włochy i dotarli do benedyktyńskiego klasztoru Monte Cassino, gdzie przyglądali się życiu mnichów. Na przełomie 987/988 roku Nil założył pierwszy klasztor. Klasztor w Grottaferrata był trzecim z kolei; św. Nil założył go w 1004 roku. Od tego czasu klasztory bazylianów włoskich rozprzestrzeniały się w środkowej i południowej Italii. Mnisi przyjęli regułę św. Bazylego.
Warto zauważyć, że Nil jest świętym z okresu sprzed wielkiej schizmy wschodniej (1054 rok) i jest czczony zarówno przez wiernych Kościoła katolickiego jak i prawosławnego. Wierni obrządku bizantyjskiego żyjący we Włoszech nigdy nie zerwali jedności z papieżem i Kościołem Katolickim i dziś tworzą Italo-Albański Kościół Greckokatolicki (bizantyjsko-włoski).
W 1579 roku papież Grzegorz XIII dokonał centralizacji niezależnych dotąd od siebie włoskich klasztorów obrządku bizantyjskiego, łącząc je w jeden zakon pod zwierzchnictwem klasztoru w Grottaferrata. Właśnie ta data czasem podawana jest jako rok założenia zakonu. W XIX wieku na skutek polityki sekularyzacji władz państwowych zakon prawie całkowicie wyniszczono. Przetrwał jedynie klasztor w Grottaferrata. Od 1880 roku zakon zaczął się odradzać. Aktualnie bazylianie włoscy posiadają tylko trzy domy: Grottaferrata, Rzym oraz Piana degli Albanesi na Sycylii.

Strony www:
www.abbaziagreca.it

Zdjęcia pochodzą ze strony internetowej zgromadzenia.

Filmy:


.
.
.