"Dziś dał mi Pan poznać Swe zagniewanie na ludzkość, że zasługuje przez swe grzechy na skrócenie dni, ale poznałam, że istnienie świata podtrzymują dusze wybrane, to jest zakony. Biada światu, jeśli braknie zakonów."
Św. Faustyna Kowalska (Dzienniczek,1434).............................................
______________________
Pan Jezus do św. siostry Faustyny:
"Patrz w niebo (...), czy widzisz ten księżyc i te gwiazdy? (...) Tegwiazdy to są dusze wiernych chrześcijan, a księżyc, to są dusze zakonne. Widzisz, jak wielka różnica światła jest między księżycem a gwiazdami, takw niebie jest wielka różnica między duszą zakonną, a wiernego chrześcijanina”.
(Dzienniczek 425)
______________________
Pan Jezus do św. siostry Faustyny:
"Dusze wybrane są w Moim ręku światłami, które rzucam w ciemność świata i oświecam go. Jak gwiazdy oświecają noc, tak dusze wybrane oświecają ziemię, a im dusza doskonalsza, tym większe światło roztacza wokoło siebie i dalej sięga; może być ukryta i nieznana nawet najbliższym, a jednak jej świętość odbija się w duszach na najodleglejszych krańcach świata".
(Dzienniczek 1601)
______________________
Pan Jezus do św. siostry Faustyny:
"Córko Moja, rozważ regułę i śluby, któreś Mi złożyła. Ty wiesz, jak Ja je cenię, a wszystkie łaski, jakie mam dla dusz zakonnych, są w związku z regułą i ślubami."
Zgromadzenie Sióstr Oblatek Chrystusa Kapłana Congregación de Hermanas Oblatas de Cristo Sacerdote Congregação das Irmãs Oblatas de Cristo Sacerdote Congregazione delle Suore Oblate di Cristo Sacerdote Congregation of the Oblate Sisters of Christ the Priest Congrégation des Sœurs Oblates du Christ-Prêtre
Zgromadzenie kontemplacyjne, klauzurowe.
Data i miejsce założenia:
1938 rok - Hiszpania
Założyciele:
bp José María García Lahiguera
m. María del Carmen Hidalgo
Liczba sióstr na świecie: brak danych Oblatki Chrystusa Kapłana obecne są w krajach: Hiszpania, Peru. Dom generalny: Hiszpania (Madryt)
Habit aktualny:
Czarny habit ze szkaplerzem o prostokątnym wycięciu, na głowie biały czepek otaczający twarz i czarny welon, przy boku różaniec.
Habit historyczny:
Duchowość: Oblatki Chrystusa Kapłana prowadzą życie kontemplacyjne, w odosobnieniu od świata za klauzurą. Modlitwa jest stałym zajęciem Oblatek; wszystkie godziny dnia i nocy przeznaczone są dla kultu Bożego. Mniszki modlą się Liturgią Godzin, odmawiają Różaniec, modlitwę Anioł Pański, litanię do Chrystusa Kapłana, adorują Pana w tabernakulum zarówno w dzień i w nocy, przed snem odprawiają rachunek sumienia. Ważne miejsce zajmuje indywidualna modlitwa myślna, niezbędna do osobistego spotkania z Oblubieńcem. W niedziele i święta siostry modlą się śpiewem chorału gregoriańskiego. W czasie posiłków słuchają pobożnej lektury, również czas pracy i odpoczynku spędzany jest w duchu modlitwy.
To, co wyróżnia charyzmat zgromadzenia jest ofiarowanie wszystkich modlitw, prac i całego swojego życia w intencji świętości kapłanów. Duch ofiary jest nieodłączną cechą życia Oblatek. Ich profesja zakonna jest złączona z ofiarą Chrystusa Kapłana. W praktyce oznacza to nieustanną przemianę siebie na wzór Jezusa Chrystusa ubogiego, dziewiczego i posłusznego aż do śmierci na Krzyżu.
Siostry prowadzą skromny styl życia w milczeniu, pokucie i samotności; rekreacja ma miejsce tylko w czwartki i niedziele oraz większe święta. Ich życie wspólne cechuje się radością, które jednoczy miłość do Chrystusa; jest ono też okazją do praktykowania cnót, zwłaszcza pokory i miłości.
Działalność:
Będąc wspólnotą klauzurową mniszki nie prowadzą działalności zewnętrznej. Ich apostolstwem jest modlitwa i ofiara w intencji kapłanów. Na co dzień mniszki pracują we własnych klasztorach i przyklasztornych ogrodach. Wśród wykonywanych prac znajduje się także szycie alb i ornatów.
Historia:
Narodzinom charyzmatu Oblatek Chrystusa Kapłana towarzyszyły okoliczności wojny domowej w Hiszpanii. W 1936 roku María del Carmen Hidalgo widziała, jak bardzo potrzebni są kapłani w chwilach, gdy życie tak wielu ludzi jest zagrożone przez działania wojenne. Zrozumiała wtedy znaczenie niezastąpionej roli kapłanów w zbawczym planie Boga. Postanowiła, że skoro sama nie może być księdzem, to będzie ofiarą dla nich.
W tym samym czasie późniejszy biskup José María García Lahiguera, wówczas ojciec duchowny w niższym seminarium, rozważał o świętości kapłanów – że jest ona dziełem łaski, którą osiąga się przez modlitwę. Zrodziła się wówczas w jego duszy myśl o założeniu zakonu mniszek poświęconych wyłącznie ofierze za kapłanów.
Drogi tej dwójki osób spotkały się w czasie rekolekcji, które odbywała Carmen pod kierunkiem ks. Lahiguery. Ich podobne pragnienia zaowocowały powstaniem nowego zgromadzenia kontemplacyjnego, którego mniszki miały prowadzić życie w samotności i milczeniu, w ustawicznej modlitwie i surowej pokucie w intencji świętości kapłanów.
Pierwszy klasztor powstał w Madrycie w 1938 roku. Dziś mniszki żyją w pięciu klasztorach w Hiszpanii i jednym w Peru. Na czele zgromadzenia stoi przełożona generalna rezydująca w klasztorze macierzystym w Madrycie, gdzie znajduje się także wspólny dla wszystkich klasztorów nowicjat.
Siostry św. Józefa z Concordia (CSJ) Sisters of St. Joseph of Concordia Suore di San Giuseppe di Concordia Hermanas de San José de la Concordia Irmãs de São José de Concordia Sœurs de Saint Joseph de Concordia Schwestern von St. Joseph von Concordia
Data i miejsce założenia:
1883 rok - USA
Założyciel:
Wspólnota wyłoniła się ze zgromadzenia, które założył o. Jean Pierre Medaille SJ w 1650 roku we Francji.
Liczba sióstr na świecie: 135 * dane z 2014 roku Józefitki z Concordia obecne są w krajach: USA, Brazylia. Dom generalny: USA (Concordia, KS)
Habit aktualny:
Zgromadzenie założone jako habitowe. Po Soborze Watykańskim II siostry przestały chodzić w habitach.
Habit historyczny:
Strój pierwotny używany do ok. 1967 roku: czarny habit przepasany czarny sznurem, pod szyją biały półokrągły kołnierz, na głowie biały czepek i czarny welon, na piersi zawieszony krzyżyk, przy boku różaniec. Nowicjuszki taki sam strój bez krzyżyka.
Duchowość:
Charyzmat zgromadzenia sprowadza się do prostej zasady: kochać Boga i ludzi wokoło bez czynienia różnic między nimi i służyć im na różne sposoby, łagodząc ich cierpienia. Same żyjąc w jedności z Bogiem i ze sobą wzajemnie, siostry starają się doprowadzić wszystkich, z którymi się stykają do zjednoczenia z Bogiem i między sobą.
Życie duchowe wspólnoty karmione jest Ewangelią, Eucharystią oraz rozważaniem tajemnic Wcielenia i Trójcy Świętej.
Działalność:
Za przykładem założyciela siostry cechują się wrażliwością na cierpienia tych, wśród których żyją. Siostry pomagają ludziom ubogim, starszym, niepełnosprawnym, prowadzą ośrodek duchowości z możliwością odprawienia rekolekcji czy skorzystania z kierownictwa duchowego, służą innym poprzez modlitwę w intencjach im powierzanych. W Brazylii posługują na terenach Amazonii w dziedzinie katechezy, liturgii, duszpasterstwa młodzieży, edukacji, służby zdrowia. Zgromadzenie angażuje się ponadto w działania zapobiegające handlowi ludźmi.
Historia:
Korzenie zgromadzenia sięgają założonego przez o. Jean’a Pierre’a Medaille SJ w 1650 roku w Le Puy we Francji zakonu sióstr św. Józefa i odnowionego w 1808 roku w Lionie po Rewolucji Francuskiej przez m. Jeanne Fontbonne. Zgromadzenie powołane zostało do pełnienia wszelkich dzieł miłosierdzia względem bliźnich, wśród których siostry żyły.
W 1836 roku grupa sióstr na czele z m. Celestine Pommerel przybyły do USA na zaproszenie biskupa St. Louis, osiedlając się w małej wiosce Carondelet, gdzie otoczyły opieką dzieci głuchonieme. Stamtąd zgromadzenie rozprzestrzeniało się na całe Stany Zjednoczone, z którego wyłaniały się liczne samodzielne zgromadzenia pod wezwaniem św. Józefa.
Do stanu Kansas Józefitki na czele z m. Stanislaus Leary przybyły w 1883 roku z Rochester, najpierw do miejscowości Newton, skąd wkrótce przeniosły się do Concordia, gdzie powstał dom macierzysty nowego niezależnego zgromadzenia św. Józefa. Swoją posługę w Kansas siostry rozpoczęły od otwarcia szkoły. Z czasem powstawały kolejne szkoły oraz szpitale, sierocińce i domy dla osób starszych.
W pierwszej połowie XX wieku zgromadzenie przeżywało okres największego rozwoju. Rozprzestrzeniało się w różnych stanach w centralnej części kraju, pracując w małych miastach i wiejskich parafiach. Ze względu na obecność w różnych diecezjach Józefitki starały się o aprobatę Stolicy Apostolskiej. Uzyskały ją w 1940 roku, stając się instytutem zakonnym na prawie papieskim.
Na wezwanie papieża Jana XXIII skierowane do zgromadzeń o podjęcie misji
w krajach słabo rozwiniętych, siostry rozpoczęły posługę w Brazylii w
1963 roku, gdzie dziś posługuje 21 sióstr Brazylijek.
postulantki w 1963 roku
nowicjuszki w 1965 roku
posoborowa modernizacja stroju
Po Soborze Watykańskim II (1962-65) zgromadzenie zaczęło przeżywać kryzys powołań. Jedyne nieliczne już nowe powołania pochodzą z Brazylii. W 2006 roku Józefitki z Concordia przywróciły do istnienia formę przynależności do wspólnoty obecną w początkach istnienia zgromadzenia, w XVII wieku we Francji, tzw. sióstr agregowanych. Mogą zostać nimi samotne kobiety, składają proste śluby ubóstwa, czystości i posłuszeństwa, ale pozostają we własnych środowiskach. Obecnie jest ich 13.
Towarzystwo Jezusowe (SJ lub SI) Societas Iesu Compagnia di Gesù (Gesuiti) Society of Jesus (Jesuits) Compañía de Jesús (Jesuitas) Companhia de Jesus (Jesuítas) Compagnie de Jésus (Jésuites) Gesellschaft Jesu (Jesuiten) Sociëteit van Jezus (Jezuïeten)
Data i miejsce założenia:
1540 rok - Włochy
Założyciel:
św. Ignacy Loyola
Liczba zakonników na świecie: 16 986 (w tym: 12 107 kapłanów,
1331 braci, 2842 kleryków); w Polsce: ok. 557 * dane z 2014 roku
Jezuici obecni są w krajach: Włochy, Malta, Hiszpania, Portugalia, Irlandia, Wielka Brytania, Francja, Luksemburg, Belgia, Holandia, Dania, Szwecja, Niemcy, Szwajcaria, Austria, Czechy, Słowacja, Polska, Litwa, Łotwa, Kazachstan, Kirgistan, Rosja, Białoruś, Ukraina, Węgry, Rumunia, Słowenia, Chorwacja, Bośnia i Hercegowina, Serbia, Czarnogóra, Albania, Grecja, Turcja, Liban, Syria, USA, Kanada, Meksyk, Kuba, Jamajka, Haiti, Dominikana, Portoryko, Gwatemala, Honduras, Salwador, Nikaragua, Kostaryka, Panama, Kolumbia, Wenezuela, Gujana, Brazylia, Ekwador, Peru, Boliwia, Paragwaj, Urugwaj, Argentyna, Chile, Egipt, Maroko, Algieria, Liberia, Mauretania, Senegal, Gambia, Mali, Gwinea, Sierra Leone, Wybrzeże Kości Słoniowej, Burkina Faso, Ghana, Togo, Benin, Niger, Nigeria, Czad, Sudan, Etiopia, RŚA, Kamerun, Gabon, Kongo-Brazzaville, RD Kongo, Kenia, Tanzania, Rwanda, Burundi, Uganda, Angola, Zambia, Zimbabwe, Malawi, Mozambik, RPA, Madagaskar, Reunion, Seszele, Nepal, Indie, Sri Lanka, Birma, Tajlandia, Kambodża, Wietnam, Singapur, Makau, Chiny, Korea Płd., Japonia, Tajwan, Malezja, Filipiny, Indonezja, Timor Wsch., Australia, Nowa Zelandia, Mikronezja. Dom generalny: Włochy (Rzym)
Habit aktualny:
Czarna sutanna (krój sutanny włoskiej z I poł. XVI w.) bez guzików z
białą koloratką wystającą ponad kołnierzyk, przepasana czarnym pasem
wiązanym z prawej strony lub czarne spodnie, marynarka i koszula z
koloratką.
W niektórych krajach (głównie w Afryce i Azji) możliwa sutanna i pas w kolorze białym.
Duchowość:
Według pierwotnego charyzmatu zakon powołany jest do obrony i szerzenia wiary oraz doskonalenia dusz w życiu i nauce chrześcijańskiej.
Celem Jezuitów jest służba Chrystusowi w Kościele pod znakiem Krzyża i przewodnictwem Namiestnika Chrystusowego za ziemi podejmowana ad maiorem Dei gloriam - na większą chwałę Bożą. Wierność Ojcu Świętemu i oddanie się do jego dyspozycji są cechą charakterystyczną charyzmatu zakonu, co potwierdzane jest składanym przez Jezuitów-kapłanów dodatkowym, czwartym ślubem zakonnym: posłuszeństwa papieżowi.
Istotą duchowości Jezuitów jest natomiast miłość ku Bogu, przenikająca całą działalność. Życie Jezuity ma być ciągłym wydawaniem się w ręce Pana, aby być całkowicie do Jego dyspozycji i upodabniać się do Chrystusa w miłości do Boga i ludzi. Jezuickie powołanie wymaga więc umiłowania woli Bożej, objawiającej się w konstytucjach zakonu i woli przełożonych. Dlatego też silny nacisk na posłuszeństwo przełożonym od początku wyróżniał zakon ojców Jezuitów.
Towarzystwo Jezusowe nastawione jest na apostolat, na sprawność w działaniu poszczególnych zakonników i całego zakonu; nie kładzie nacisku jak inne zakony na wspólnotę, w większości domów nie ma także modlitwy wspólnotowej. Zakonnicy z reguły modlą się indywidualnie.
Również formacja jest odmienna niż w innych zgromadzeniach. Jezuici najpierw odbywają dwuletni nowicjat. W zakonie nie ma ślubów czasowych; po nowicjacie składa się od razu śluby wieczyste ubóstwa, czystości i posłuszeństwa, co poprzedzone jest 30-dniowymi rekolekcjami ignacjańskimi odbywanymi w milczeniu. Po ślubach następują trzy lata studiów filozoficznych, dalej okres praktyki duszpasterskiej, następnie pięć lat studiów teologicznych. Ostatni etap formacji to tzw. trzecia probacja, w czasie której ponownie odbywane są miesięczne rekolekcje. Po jej zakończeniu Jezuici składają jeszcze raz śluby zakonne tzw. ostatnie, które w pełni włączają zakonników do wspólnoty. Od tego czasu mogą oni pełnić ważne w zakonie funkcje. Dopiero przy ślubach ostatnich kapłani składają czwarty ślub posłuszeństwa papieżowi. Formacja kandydatów na braci jest podobna z tym, że nie muszą odbywać studiów filozoficzno-teologicznych.
Działalność:
Cechą działalności Jezuitów jest uniwersalizm apostolski. Zakonnicy podejmują się różnorodnych zadań: prowadzą parafie, różne grupy duszpasterskie, głoszą rekolekcje szczególnie ignacjańskie, są kaznodziejami, spowiednikami, katechetami. Zakon prowadzi setki przedszkoli, szkół podstawowych, średnich i zawodowych, uczelni wyższych, internatów i innych ośrodków edukacyjnych. Jezuici szeroko angażują się w działalność naukową i wydawniczą, prowadzą ewangelizację za pomocą mass-mediów, posiadają własne rozgłośnie radiowe i telewizyjne, wydają czasopisma. W zakonie silna jest również tradycja działalności misyjnej. Zakonnicy gotowi są podjąć się każdego zadania zleconego im przez papieża.
Historia:
Św. Ignacy Loyola urodził się w Hiszpanii. Początkowo był rycerzem. W czasie powrotu do zdrowia po odniesionych ranach oddawał się lekturze dzieł religijnych, pod wpływem których zapoczątkowało się jego nawrócenie.
Postanowił odbyć pielgrzymkę do Ziemi Świętej, w czasie której przez pewien czas prowadził życie pustelnicze. Doznał wtedy pierwszych doświadczeń mistycznych, których najważniejszym owocem było spisanie popularnych do dnia dzisiejszego ćwiczeń duchownych, zwanych ignacjańskimi.
Po powrocie z Ziemi Świętej rozpoczął w Paryżu naukę łaciny i filozofii. Tam w 1534 roku wraz z sześcioma towarzyszami, wśród których był także św. Franciszek Ksawery, złożył śluby czystości, ubóstwa oraz poświęcenia się nawracaniu niewiernych w Ziemi Świętej. Kiedy wyjazd do Ziemi Świętej okazał się niemożliwy udali się do Rzymu oddając się do dyspozycji Ojca Świętego, co stało się charakterystycznym elementem charyzmatu zakonu. Św. Ignacy nakreślił wówczas zarys konstytucji Towarzystwa Jezusowego, które w 1540 roku zatwierdził papież, co uznaje się za datę narodzin zakonu.
Dyspozycyjność apostolska oraz szybki wzrost liczebny sprawił, że zakon podejmował się licznych i różnorodnych form działalności apostolskiej, choć najwięcej uwagi poświęcali utwierdzaniu katolików w wierności Kościołowi i konfrontacji z reformacją w Europie. Katechizowali prosty lud, głosili kazania, ożywiali życie sakramentalne, zakładali stowarzyszenia, poprzez dysputy z innowiercami i publikacje apologetyczne ukazywali prawdy Kościoła katolickiego, zbudowali system szkolnictwa i wychowania młodzieży na różnych szczeblach, starali się oddziaływać na ówczesne elity społeczne, oddając Kościołowi na różnych polach nieocenione zasługi. Szeroko angażowali się w działalność misyjną, będąc w wielu krajach pierwszymi w ogóle misjonarzami.
W okresie oświecenia Jezuici byli mocno atakowani jako główna podpora Kościoła katolickiego. Polityczne naciski sprawiły, że w 1773 roku papież Klemens XIV skasował zakon, choć w praktyce przetrwał on na ziemiach polskich zaboru rosyjskiego. Niechętna papieżowi caryca Katarzyna Wielka nie zgodziła się na rozwiązanie zakonu. W 1814 roku papież Pius VI oficjalnie przywrócił Jezuitów do istnienia, który powrócił do swojej dotychczasowej działalności.
Od początku istnienia zakon cieszył się dynamicznym wzrostem liczby jego członków. Już w 1579 roku liczył 5165 zakonników; niedługo przed kasatą liczba ta wzrosła do 22 589 w 1749 roku. Po przywróceniu istnienia Jezuici znów doświadczyli intensywnego wzrostu. W 1830 roku było już 2137 zakonników, a w 1900 roku – 15 073. Zakon rozwijał się do Soboru Watykańskiego II (1962-65). W 1965 roku osiągnął największą w swojej historii liczbę 36 038 członków, w tym blisko 10 tys. kleryków i ok. 6 tys. braci.
Posoborowy kryzys życia zakonnego w krajach zachodnich mocno dotknął również Jezuitów. Od tego czasu ich liczba zaczęła gwałtownie spadać. Zaledwie pięć lat później, w 1970 roku, zakonników było już 32 898; w 1980 roku – 27 053; w 2000 roku – 21 345, osiągając w 2014 roku liczbę 16 986. Pomimo tego Jezuici nadal pozostają najliczniejszym zakonem męskim na świecie.