30 września 2019

Trynitarki Maryi


Trynitarki Maryi
Trinitarians of Mary
Trinitarie di Maria
Trinitarias de María
Trinitaires de Maria

Data i miejsce założenia:
1992 rok - Meksyk

Założycielka:
m. Lillie Diaz
















Liczba sióstr na świecie: ok. 50
Trynitarki Maryi obecne są w krajach: Meksyk, USA.
Dom generalny: Meksyk (Guadalajara)

Habit aktualny:

Jasno-niebieski habit przepasany skórzanym paskiem, jasno-niebieski szkaplerz z pelerynką i białym kołnierzykiem, na głowie sięgający niemal do ziemi biały welon, pod szyją przypięty medal z wizerunkiem Matki Bożej.

-------------------------------------

W niektórych okazjach używany strój z białym pektorałem pod szyją.


-------------------------------------


Po lewej: postulantka.
Po prawej: nowicjuszka - strój jak u sióstr profesek, tylko z mniejszym medalem pod szyją i krótkim welonem.



Duchowość:
Życie Trynitarek Maryi jest odpowiedzią na zaproszenie Ojca Niebieskiego do przyjęcia z pokorą Jego planu zbawienia. Z dziecięcą miłością i zaufaniem do Jego Ojcowskiej Opatrzności, siostry oddają się Jego miłosiernym zamiarom. Pragną upodobnić się do Jego Syna, który od momentu Wcielenia, przez śmierć na krzyżu, aż do pokornego ofiarowania się w Eucharystii, był posłuszny woli Ojca dla zbawienia świata.
Nazwa zgromadzenia czerpie inspirację z tajemnicy Wcielenia, w której, z woli Ojca i przez moc Ducha Świętego, Święte Ciało Pana Jezusa Chrystusa powstało z ciała Dziewicy Maryi. W Niej siostry widzą pierwszą Trynitarkę. Maryja jest dla nich wzorem poświęcenia się Ojcu, jedności z Synem i otwartości na Ducha Świętego, czystości wiary, pewności nadziei i pełni miłości. Maryja, pierwsza i najwierniejsza uczennica Chrystusa, uczy siostry, jak iść za Nim z pokorą, prostotą i radością. Zakonnice otaczają Ją szczególną czcią i pragną doprowadzić do triumfu Jej Niepokalanego Serca, starając się, aby była Ona znana i kochana przez wszystkich.


Powołanie sióstr jest powołaniem kontemplacyjnym. Wspólnota czerpie z tradycji karmelitańskiej i kieruje się Pierwotną Regułą Zakonu Karmelitańskiego. Szczególny wyraz powołania kontemplacyjnego zakorzeniony jest w praktyce wieczystej adoracji Najświętszego Sakramentu i jest sposobem Trynitarek na kontynuowanie w Kościele obecności i dzieła Najświętszej Maryi Panny. Siostry czują się powołane do miłości takiej, jaką Ona kochała, zanurzając swoje umysły i serca w Bogu w nieustannym akcie adoracji, aby całe ich życie stało się wyrazem miłości Syna do Ojca w jedności Ducha Świętego.
Osobista modlitwa każdej siostry naznaczona jest godzinami spędzonymi u stóp Pana w samotnej adoracji. Pan Jezus w Eucharystii jest dla zakonnic perłą wielkiej ceny, ukrytym skarbem i jedyną konieczną „rzeczą”, która nadaje sens ich poświęceniu. Intencją zanoszonej modlitwy, podejmowanej pokuty oraz działalności apostolskiej jest wytrwałość i świętość kapłanów oraz nawrócenie świata na wiarę w Jezusa Chrystusa. Oprócz adoracji szczególnym sposobem składania chwały Bogu jest Boskie Oficjum, czyli Liturgia Godzin; jest ona głosem Oblubienicy przemawiającej do Oblubieńca. Boskie Oficjum siostry recytują w języku łacińskim i przy użyciu śpiewu gregoriańskiego.



Jako zakonnice kontemplacyjne Trynitarki pielęgnują wewnętrzne skupienie i pamiętają o obecności Boga przez cały dzień, na wzór Matki Bożej. W tym celu dbają o atmosferę ciszy. Cenią sobie samotność jako niezbędną pomoc we wzroście w zjednoczeniu z Bogiem. Służy temu klauzura w klasztorach; zapewnia ona niezbędne odosobnienie od zgiełku świata, dając przestrzeń dla samotności, ciszy i modlitwy. Nie jest to jednak klauzura ścisła lecz tzw. konstytucyjna, pozwalająca na opuszczanie klasztoru w określonych sytuacjach. Siostry nie są też związane z danym klasztorem na całe życie, lecz mogą być przenoszone w razie potrzeby pomiędzy klasztorami.
Oprócz czasu samotności w codzienności Trynitarek jest również miejsce dla życia wspólnego. Siostry razem modlą się, pracują i odpoczywają. Ważnym przejawem życia wspólnotowego jest też obowiązek noszenia zakonnego habitu.
Siostry praktykują tradycyjne formy zakonnej ascezy i pokuty jako środka na uwolnienie się od miłości własnej i przygotowanie duszy do zjednoczenia z Bogiem. Żyją w duchu pokuty inspirowanym przesłaniem fatimskim. Starają się wierzyć za tych, którzy nie wierzą, uwielbiać za tych, którzy nie uwielbiają, mieć nadzieję za tych, którzy nie mają nadziei i kochać za wszystkich, którzy nie kochają.











Działalność:
Głównym zadaniem zgromadzenia jest adoracja i modlitwa wstawiennicza, jednak siostry angażują się też w czynne formy apostolstwa. Otwierają się na potrzeby bliźnich nie wychodząc na świat, ale pozwalając, aby świat przyszedł do nich; udostępniają swoje klasztory jako miejsca dla modlitwy i kontemplacji, w którym wszyscy mogą Boga spotkać i zostać przez Niego przemienieni. Organizują także dni skupienia i rekolekcje dla kapłanów i ludzi świeckich, wytwarzają dewocjonalia, nagrywają płyty z muzyką religijną. Ponadto wspomagają materialnie ubogich, prowadzą też małą szkołę z internatem dla dziewcząt z ubogich rodzin, zapewniając bezpłatną edukację i odpowiednią katechezę.


Historia:
Zgromadzenie założyła w 1992 roku w Tijuana w Meksyku m. Lillie Diaz, urodzona w Stanach Zjednoczonych świecka misjonarka karmelitańska. Będąc w sanktuarium Matki Bożej w Fatimie przeżyła silne doświadczenie duchowe, w czasie którego poznała, że Bóg żąda od niej, aby założyła nową wspólnotę zakonną z adoracją eucharystyczną w centrum, zanoszoną w intencji kapłanów i o nawrócenie świata.
Wspierana przez św. Matkę Teresę z Kalkuty, ufając Bożej Opatrzności, wraz z dwiema towarzyszkami rozpoczęła życie wspólne w starym kamperze, bez zabezpieczenia materialnego, nawet bez prądu, ale za to spragniona życia ewangelicznego. Wkrótce pewien darczyńca, widząc ubóstwo sióstr, zabudował dla nich mały dom i kaplicę. Wspólnota zaczęła szybko się rozrastać, umożliwiając zakładanie kolejnych klasztorów, których obecnie jest pięć: dwa w Meksyku i trzy w USA.
Choć zgromadzenie ma charakter kontemplacyjny, posiada jednak scentralizowany zarząd pod przewodnictwem przełożonej generalnej. Od 2010 roku ma status instytutu zakonnego na prawie diecezjalnym.








Strony www:
www.trinitariansofmary.org

Filmy:





26 września 2019

Synowie Maryi Niepokalanej


Zgromadzenie Synów Najświętszej Maryi Niepokalanej (FSMI)
Congregatio Filiorum Sanctae Mariae Immaculatae
Congregation of the Sons of Holy Mary Immaculate
Congregazione dei Figli di Santa Maria Immacolata
Congregación de los Hijos de Santa María Inmaculada
Congregação dos Filhos de Santa Maria Imaculada
Congrégation des Fils de Sainte Marie Immaculée

Data i miejsce założenia:
1861 rok - Włochy

Założyciel:
ks. Józef Frassinetti
















Liczba zakonników na świecie: ok. 130 (w Polsce: 3)
Synowie Maryi Niepokalanej obecni są w krajach: Włochy, Polska, Meksyk, Argentyna, Chile, Filipiny.
Dom generalny: Włochy (Rzym)

Habit aktualny:

Czarna sutanna przepasana czarnym pasem lub sutanna bez pasa.



-----------------------------------------

Na Filipinach używana również biała sutanna przepasana czarnym pasem lub sutanna bez pasa.












Duchowość:
Powołanie Synów Maryi Niepokalanej to naśladowanie z pokorą i radością Pana Jezusa ubogiego, czystego i posłusznego. Celibat służy poświęceniu swojej duszy i ciała sprawom Bożym, uwolnieniu od trosk o własne sprawy. W ślubie ubóstwa zakonnicy wyrzekają się władzy, bogactwa, chęci posiadania i myślenia tylko o sobie. Posłuszeństwo z kolei wyznacza granice, w których Synowie Maryi podejmują się wszelkich działań. Bóg Ojciec posyła swojego Syna, który pełni wolę Ojca aż do śmierci na krzyżu. Syn posyła apostołów, którzy wypełniają Jego nakaz. Apostołowie posyłają swoich następców, przekazując im ten nakaz. Zakonnicy czują się ogniwem w tym łańcuchu.
Wierzą, że każdy człowiek posiada pragnienie Boga, nieskończonego Dobra, Szczęścia i Piękna, dlatego poświęcają się głoszeniu wszystkim ludziom Jezusa Zmartwychwstałego, który jest źródłem ewangelicznej radości. Jako skierowany do siebie, przyjmują nakaz Chrystusa do apostołów: Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu (Mk 16, 15), co nadaje zgromadzeniu rys misyjny.
Synowie Maryi żyją we wspólnocie ojców i braci, tworząc jedną rodzinę i pracują w Kościele dla zbawienia bliźnich, w ścisłej łączności z Jezusem Chrystusem Najwyższym i Wiecznym Kapłanem. Starają się prowadzić skromne życie, z radością pełniąc służbę poprzez: modlitwę i pracę, głoszenie Słowa Bożego i sprawowanie Sakramentów świętych.
Zakonnicy wpatrują się w Najświętszą Maryję Pannę; przyjmując Ją za swoją Matkę, z synowską ufnością oddają Jej swoje życie. Od Niej uczą się zawierzenia się Bogu, wierności Jego woli, odpowiadania na wezwanie Boga i realizowania go w życiu poprzez pracę apostolską, a także ducha modlitwy i służby.











Działalność:
Swoją służbę apostolską zakonnicy pełnią przez prowadzenie parafii, szkół, domów formacyjnych, centrów duchowości. Szczególną uwagę zwracają na młodzież przekazując im wartości chrześcijańskie, ucząc spotkania z Bogiem w modlitwie oraz pomagając jej w odkrywaniu swojego powołania. Szczególnym zadaniem Synów Maryi Niepokalanej jest promowanie powołań zakonnych i kapłańskich, podtrzymywanie ich i towarzyszenie młodym ludziom obdarzonych łaską powołania do służby Bożej.
W jedynym domu zgromadzenia w Polsce, który znajduje się w Brzozówce koło Tarnowa zakonnicy prowadzą parafię z wyraźnie rozwiniętym duszpasterstwem młodzieżowym.



Historia:
Zgromadzenie Synów Najświętszej Maryi Niepokalanej powstało w Genui we Włoszech w 1861 roku. Założył je ks. Józef Frassinetti, kapłan diecezji genueńskiej, całkowicie oddany pracy duszpasterskiej. Jego trzej bracia również zostali kapłanami, a jego siostra św. Paulina Frassinetti stała się założycielką Zgromadzenia Sióstr św. Doroty.
Ks. Frassinetti pragną zasiać w sercach ludzi miłość do Boga, do Jezusa Eucharystycznego i do Maryi, której poświęcił się już w wieku sześciu lat. Szczególną uwagę zwracał na młodzież jako nadzieję przyszłości, troską otaczał powołania kapłańskie i zakonne, pomagał je pielęgnować i rozwijać.



















W 1861 roku przy parafii św. Sabiny w Genui założył Pobożną Unię Synów Najświętszej Maryi Niepokalanej, co uważa się za datę założenia zgromadzenia. Członkowie Unii, chociaż żyli w świecie, posiadali specjalną regułę życia chrześcijańskiego. 
Cztery lata później ks. Frassinetti zaapelował do członków Unii, aby otworzyć dom życia wspólnego, w którym będzie można prowadzić życie w większej doskonałości. Na to wezwanie odpowiedziało trzech mężczyzn. W 1866 roku rozpoczęli życie wspólne na plebani przy kościele, gdzie zaczęli przyjmować ubogich chłopców którzy przejawiali powołanie kapłańskie, lecz nie posiadali środków na opłacenie studiów seminaryjnych. Po odpowiednim przygotowaniu założyciel przedstawiał ich biskupowi Genui celem otrzymania święceń. Z biegiem lat Unia rozszerzała swoją działalność apostolską, otwierając nowe domy.
Decydujący zwrot w historii Pobożnej Unii nastąpił w 1902 roku, kiedy to poproszono ówczesnego przełożonego o otwarcie w Rzymie instytutu dla duchownych studiujących na Uniwersytetach papieskich. Rok później wikariusz diecezji rzymskiej erygował Synów Maryi Niepokalanej jako zgromadzenie zakonne, którego celem jest troska o formację kleryków i młodych księży oraz wychowanie i kształcenie młodzieży.










Strony www:
Polska: http://synowiemaryi.pl
Dom generalny: www.congregazionefsmi.com

Filmy: