27 lutego 2017

ss. Kkottognae Jezusa


Zgromadzenie Sióstr Kkottognae Jezusa
Congregation of Kkottongnae Sisters of Jesus
Congregazione delle Sorelle di Kkottognae di Gesù
Congregación Kkottongnae Hermanas de Jesús


Data i miejsce założenia:
1986 rok – Korea Płd.

Założyciel:
o. John (Woong-Jin) Oh















Liczba sióstr na świecie: brak danych
Siostry Kkottognae Jezusa obecne są w krajach: Korea Płd., Bangladesz, Indie, Filipiny, Indonezja, Włochy, USA, Haiti, Argentyna, Uganda.
Dom generalny: Korea Płd. (Eumsung)

Habit aktualny:

Czarny habit z białym kołnierzykiem, na głowie czarny welon.

Na co dzień używany szary habit i biały welon.
W Indiach i na Filipinach: szary habit i czarny welon.
Nowicjuszki - kołnierzyk o rogach prostych.


Duchowość:
Celem zgromadzenia jest pomoc najbiedniejszym z biednych, którzy nie mają nawet siły, żeby żebrać o jedzenie; tym, którzy są zapomniani przez społeczeństwo, kochając ich w imię Jezusa Chrystusa i pomagając im wejść do nieba. Siostry szukają tych, którymi nikt się nie opiekuje i przyjmują ich z ciepłym sercem, zapewniając im dach nad głową, pożywienie, opiekę medyczną.
Fundamentem wspólnoty są słowa Pana: Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili (Mt 25, 40), oraz: Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich (J 15, 13). Siostry starają się więc praktykować miłość w taki sposób, w jaki pokazał Pan Jezus.
Kkottongnae w języku koreańskim oznacza kwiatową wioskę, co symbolizuje istnienie doskonałej wsi, w której panuje prawdziwa i wieczna miłość. Kkottongnae zobowiązuje się do zbawienia człowieka i budowania Królestwa Bożego poprzez miłość czynną.
Bóg jest miłością, a ci, którzy żyją w miłości, żyją w jedności z Bogiem i Bóg żyje w jedności z nimi, dlatego siostry zobowiązują się do życia w zjednoczeniu z Panem przez miłość, owocuje to również miłością i jednością między samymi siostrami.


Działalność:
Zgromadzenie prowadzi ośrodki, w których obejmuje opieką bezdomnych, chorych psychicznie, samotne osoby starsze, niepełnosprawne, sieroty, zapewniając im mieszkanie, wyżywienie i opiekę lekarską, a dla tych, którzy przekroczyli już próg wieczności organizuje pochówek. Wspomaga żywością ludzi ulicy lub zamieszkałych bardzo ubogie dzielnice.
Zgromadzenie prowadzi także uczelnię, w której kształci przyszłych pracowników opieki społecznej, szkołę pielęgniarską oraz szkołę dla niepełnosprawnych. Ponadto inspiruje ludzi świeckich do zaangażowania się w ramach wolontariatu oraz włącza się w działania mające na celu ochronę życia poczętego.


Historia:
Początek Kkottongnae bierze się z wydarzenia, które doświadczył koreański ksiądz John Oh w 1976 roku. Pewnego dnia spotkał żebraka mieszkającego pod mostem, którego wspomógł miską pożywienia. Ów żebrak pomimo tego, że sam był w dużej potrzebie i bardzo złym stanie zdrowia, podarowanym jedzeniem podzielił się z innymi bezdomnymi. Gest ten zrobił tak duże wrażenie na kapłanie, że postanowił on poświęcić się pomocy ludziom najbiedniejszym z biednych, o których nikt nie pamięta i nikt się nie troszczy. Zdał sobie sprawę, że nawet jeśli ktoś ma tylko tyle siły, by żebrać o jedzenie, to jest błogosławieństwo Pana.
Wkrótce rozpoczął budowę schroniska dla bezdomnych, które nazwał Domem Miłości. Z czasem powstawały kolejne ośrodki dla różnych grup ludzi potrzebujących, które nazwano Kkottongnae.
Z tej pracy miłosierdzia zrodziły się w 1986 roku dwa zgromadzenia zakonne: męskie i żeńskie – Braci i Sióstr Kkottongnae Jezusa, zatwierdzone na prawie diecezjalnym w 1996 roku przez biskupa diecezji Cheongju.


Strony www:
http://eng.kkot.or.kr



25 lutego 2017

Córki Bożej Opatrzności


Zgromadzenie Sióstr Córek Bożej Opatrzności (FDP)
Institutum Filiarum Divinae Providentiae
Institute of the Sisters Daughters of Divine Providence
Instituto delle Suore Figlie della Divina Provvidenza
Instituto de las Hermanas Hijas de la Divina Providencia
Instituto das Irmãs Filhas da Divina Providência
Institut des Sœurs Filles de la Divine Providence
Institut der Schwestern Töchter von der göttlichen Vorsehung


Data i miejsce założenia:
1832 rok - Włochy

Założyciele:
o. Tommaso Manini CRSP
m. Elena Bettini



Liczba sióstr na świecie: 189 (w Polsce: 4)  * dane z 2008 roku
Córki Bożej Opatrzności obecne są w krajach: Włochy, Hiszpania, Szwajcaria, Polska, USA, Meksyk, Chile, Indie.
Dom generalny: Włochy (Rzym)

Habit aktualny:

Czarny habit z białym kołnierzykiem, na głowie czarny welon z białą wypustką, na piersi zawieszony medal (znak zgromadzenia).
Używany także strój w kolorze szarym lub białym.


Córki Bożej Opatrzności w Indiach
Córki Bożej Opatrzności
w Chile
Córki Bożej Opatrzności
w Meksyku

Habit historyczny:




Duchowość:
Celem zgromadzenia jest służba bliźnim najbardziej potrzebującym, zwłaszcza biednej i opuszczonej młodzieży. Córki Bożej Opatrzności pokładają całkowitą ufność w Bogu i być w pełni dyspozycyjne wobec Jego woli. Poprzez swoje czyny starają się być znakiem dobroci Boga, który pochyla się nad każdym stworzeniem z ojcowską miłością i ukazywać, że życie każdego człowieka jest w rękach Boga Ojca, który jest Miłością.
Siostry dążą do upodabniania się do Pana Ukrzyżowanego i Zmartwychwstałego. Łączą się z Maryją – patronką zgromadzenia - w pełnym otwarciu się na Ducha Świętego.
W swej drodze duchowej starają się szukać najpierw Królestwa Bożego, trwać w Bogu i zawsze o nim mówić oraz troszczyć się z całych sił o dobro innych dla większej chwały Bożej. Praktykują pokorę, prostotę i radość.
Siostry każdy dzień rozpoczynają od modlitwy i rozważania Słowa Bożego oraz wspólnotowej Eucharystii. Po skończonej pracy znów gromadzą się stóp Pana na uwielbieniu i dziękczynieniu i z głębokim zaufaniem wraz z całym Kościołem polecają Mu potrzeby całej ludzkości w modlitwie nieszporów. Przed spoczynkiem jest kolejny czas na modlitwę oraz rachunek sumienia z minionego dnia. Siostry codziennie też odmawiają różaniec.


Działalność:
Córki Bożej Opatrzności pracują w przedszkolach, szkołach podstawowych i średnich. Podejmują działalność apostolską w parafiach, prowadzą domy opieki dla osób starszych, pracują także na misjach. W Polsce, w jedynym w domu, który znajduje się w Warszawie, siostry posługują w przedszkolach oraz w jadłodajni dla ubogich.


Historia:
W I poł. XIX wieku na ulicach Rzymu było mnóstwo biednych i opuszczonych dzieci. Ich losem zainteresował się Barnabita o. Tommaso Manini. Pewnego dnia przyszła do niego do spowiedzi 18-letnia dziewczyna Elena Bettini. Ojciec Manini szybko spostrzegł czystość jej duszy. Z natchnienia Ducha Świętego zaproponował jej poświęcenie się służbie biednym i pokrzywdzonym przez życie dzieciom, aby poprawić ich dramatyczną sytuację. Tymczasem Elena także od pewnego czasu czuła podobne pragnienie, aby zatroszczyć się o biedne dzieci, które codziennie spotykała na tych samych ulicach.
Zaowocowało to narodzinami w 1832 roku w Rzymie nowego zgromadzenia zakonnego Córek Bożej Opatrzności. Pierwszym dziełem apostolskim była bezpłatna szkoła dla dzieci. Z czasem powstawały przedszkola, kolejne szkoły, internaty, szkoła handlowa dla dziewcząt, sierocińce, kuchnie dla ubogich dzieci. Brak materialnego zabezpieczenia dla działalności sprawiło, że od początku istnienia zgromadzenia zaufanie Bożej Opatrzności było istotnym elementem duchowości sióstr.
Założycielka zachęcała siostry: Córki, szukajcie przede wszystkim królestwa Bożego i jego sprawiedliwości, a wszystko inne będzie wam dodane. Musimy uświęcać się, czyniąc dobro dziewczętom, we wszystkim innym musimy oddać się w ręce Bożej Opatrzności.


Strony www:
Polska: www.przedszkolebarnabici.home.pl/corki
Dom generalny: www.figliedelladivinaprovvidenza.org
USA: www.daughtersofdivineprovidence.com
Chile: www.fdp.cl



22 lutego 2017

Oblaci Maryi Niepokalanej


Zgromadzenie Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej (OMI)
Congregatio Missionariorum Oblatorum Sanctissimae et Immaculatae Virginis Mariae
Congregation of the Missionary Oblates of Mary Immaculate
Congregazione dei Missionari Oblati di Maria Immacolata
Congregación de Misioneros Oblatos de María Inmaculada
Congregação dos Missionários Oblatos de Maria Imaculada
Congrégation des Missionnaires Oblats de Marie Immaculée
Kongregation der Oblaten der Makellosen Jungfrau Maria (Oblatenmissionare)
Congregatie van de Missionarissen Oblaten van de Onbevlekte Maagd Maria


Data i miejsce założenia:
1816 rok - Francja 

Założyciel:
św. Eugeniusz de Mazenod















Liczba zakonników na świecie: 3992 (w Polsce: ok. 324)  * dane z 2014 roku
Oblaci Maryi Niepokalanej obecni są w krajach: Francja, Wielka Brytania, Irlandia, Grenlandia, Hiszpania, Włochy, Luksemburg, Belgia, Holandia, Dania, Norwegia, Szwecja, Niemcy, Austria, Czechy, Polska, Ukraina, Białoruś, Rosja, Rumunia, USA, Kanada, Meksyk, Kuba, Haiti, Portoryko, Gwatemala, Kolumbia, Wenezuela, Gujana Francuska, Surinam, Brazylia, Peru, Boliwia, Paragwaj, Urugwaj, Argentyna, Chile, Senegal, Maroko, Sahara Zach., Mauretania, Gwinea Bissau, Czad, Nigeria, Kamerun, RD Kongo, Kenia, Angola, Namibia, Zimbabwe, Zambia, Botswana, Lesotho, RPA, Madagaskar, Liban, Turkmenistan, Pakistan, Indie, Sri Lanka, Bangladesz, Tajlandia, Laos, Wietnam, Chiny, Korea Płd., Japonia, Filipiny, Indonezja, Australia, Polinezja Francuska.
Dom generalny: Włochy (Rzym)

Habit aktualny:

Czarna sutanna przepasana czarnym pasem wiązanym po lewej stronie,
po ślubach wieczystych na piersi zawieszony duży krzyż zatknięty za pas.




Na misjach możliwa sutanna biała.




Duchowość:
Oblaci Maryi Niepokalanej żyjąc dla Boga porzucają wszystko i łączą się z Nim ślubami czystości, ubóstwa, posłuszeństwa i czwarty ślub wytrwania; ten ostatni ślub jest wyrazem głębokiego przywiązania i całkowitego zaangażowania w posłannictwo zgromadzenia, które streszcza hasło Oblatów: Evangelizare pauperibus misit me - Głosić Ewangelię ubogim posłał mnie Pan.
Współdziałając z Jezusem Ukrzyżowanym w dziele odkupienia, starają się głębiej Go poznać, z Nim się utożsamić, pozwolić Mu sobą zawładnąć i naśladować Go całym życiem.
Krzyż oblacki, który zakonnicy noszą na piersi przypomina im, że Bóg jest Miłością i pragnie aby każdy człowiek był zbawiony. Reguły zalecają, aby z tym krzyżem w ręku zakonnicy odprawiali dziękczynienie po Komunii Świętej, całowali go ubierając się do sprawowania Mszy Świętej i po jej zakończeniu, a także dawali go do rąk penitentom podczas sprawowania Sakramentu Pokuty.










Maryja Niepokalana jest dla Oblatów wzorem i patronką. Uważają Ją za swoją Matkę, żyją z Nią w wielkiej zażyłości, jaka łączy dzieci z matką. Dlatego wszędzie tam gdzie posyła ich Kościół niosą ze sobą żarliwe nabożeństwo do Niepokalanej, ponieważ jest Ona zapowiedzią zwycięstwa Boga nad wszelkim złem. Jej są w sposób szczególny ofiarowani (oblat z łac. = ofiarowany).
Zgromadzenie składa się z ojców i braci zakonnych. Wzorem wspólnoty są dla nich Apostołowie zgromadzeni wokół Chrystusa. Życie wspólnotowe prowadzą według zachęty założyciela: Zachowujcie między sobą miłość, a na zewnątrz gorliwość o zbawienie dusz.
Życie modlitewne obejmuje: Eucharystię, Liturgię Godzin, zgłębianie Słowa Bożego, praktyki ascetyczne, orację – czyli modlitwę myślną, po pół godziny rano i wieczorem, partykularz - odprawiany w godzinach południowych rachunek szczegółowy, rozpoczynany fragmentem Pisma Świętego, po czym następuje wezwanie Ducha Świętego, Litania Oblacka, wezwania w intencjach Kościoła i zgromadzenia oraz Anioł Pański. Ponadto zakonnicy odprawiają doroczne rekolekcje, miesięczne dni skupienia. Konstytucje i Reguły.










Działalność:
Główną cechą charyzmatu Oblatów jest misyjność, dlatego naczelne miejsce w posłudze zgromadzenia zajmuje głoszenie Ewangelii, które przybiera formę misji i rekolekcji parafialnych i misji zagranicznych wśród ludzi, którzy o Chrystusie jeszcze nie słyszeli, albo w krajach, w których potrzeba głosić Dobrą Nowinę na nowo; to także animacja misyjna.
Ponadto Oblaci opiekują się sanktuariami, prowadzą parafie, różnego rodzaju duszpasterstwa specjalistyczne, szczególnie w środowiskach najbardziej oddalonych od Kościoła: wśród więźniów, osób uzależnionych, zajmują się działalnością powołaniową, wydawniczą, ekumeniczną oraz naukową na katolickich uczelniach wyższych.



Historia:
Św. Eugeniusz de Mazenod urodził się w arystokratycznej rodzinie francuskiej. Z powodu zawieruchy Rewolucji Francuskiej rodzina de Mazenod zmuszona była uciekać z Francji do Włoch.
Eugeniusz już w dzieciństwie przejawiał pobożność i wrażliwość na ludzi, szczególnie biednych. We Włoszech, pod wpływem znajomego księdza odkrył w sobie powołanie do kapłaństwa. Jednak wkrótce stał się osobą antyreligijną, krytykującą Kościół i papieża. Mimo tego Eugeniusz nigdy swojego serca nie zamknął dla Boga; nie zaprzestał praktyk religijnych, czytał Pismo Święte, słuchał kazań, uczestniczył w rekolekcjach, powróciło też żywe w dzieciństwie, współczucie dla ubogich: zainteresował się losem więźniów, chorych i potrzebujących. Myśl o kapłaństwie stała się ponownie żywa. Eugeniusz uświadomił sobie, że w sytuacji, w jakiej on był, znajduje się mnóstwo chrześcijan; istnieje wielu ludzi, którzy ignorują Krew przelaną przez Zbawiciela.

Formację seminaryjną odbył w Paryżu. Rok po święceniach kapłańskich powrócił do rodzinnego Aix-en-Provence z postanowieniem poświęcenia się posłudze wśród ubogich i młodzieży, w celu ożywienia ich powoli wygasającej wiary. Z tego powodu władze kościelne nie przydzieliły go do żadnej parafii, mógł więc zająć się tymi, którzy pozostawali na marginesie struktur parafialnych: dziećmi i młodzieżą, służącymi, wieśniakami, jeńcami wojennymi, włoskimi emigrantami. Do prostego ludu zwracał się w języku prowansalskim mimo swojego arystokratycznego pochodzenia.
Rozpoczął więc poszukiwania kapłanów, którzy podzielając jego idee oraz zapał, chcieliby z nim współpracować. Znalazł ich czterech. W 1816 roku założył Stowarzyszenie Misjonarzy Prowansji. Narzędziem ożywiania wiary miały być głoszone w zaniedbanych parafiach misje święte. Początkowo byli oni księżmi diecezjalnymi. Wkrótce związali się ze sobą ślubem posłuszeństwa, a następnie złożyli pozostałe śluby zakonne. Dwa lata później Eugeniusz sporządził regułę i rozpoczął starania o zatwierdzenie papieskie swojej wspólnoty, co ułatwiłoby zgromadzeniu działalność apostolską poza Prowansją i na całym świecie. Uzyskał ją w 1826 roku. Zgromadzenie, po krótkim okresie, w którym zmieniło nazwę na: Misjonarze Oblaci Świętego Karola, przyjęło ostatecznie nazwę: Misjonarze Oblaci Maryi Niepokalanej. Liczyło wtedy 18 profesów i 8 nowicjuszy. W 1840 roku liczyło już 55 profesów: 40 ojców, 6 kleryków i 8 braci zakonnych.











Rok później pierwsi zakonnicy wyjechali na misje do Ameryki Północnej. Założyciel chciał, aby ich wysiłki były przede wszystkim skierowane na nawracanie pogan. W 1861 roku - w dniu śmierci św. Eugeniusza - założone przez niego zgromadzenie liczyło 414 członków i miało placówki w Europie, w Ameryce Północnej i Środkowej, w Azji i w Afryce. Dalszy okres to czas dynamicznego rozwoju: w 1932 roku było na świecie 3988 Oblatów, w 1947 roku – 5549, a 1966 roku – 7630. W okresie posoborowym nastąpił w zgromadzeniu kryzys powołań, głównie w krajach zachodnich, co doprowadziło do wyraźnego spodku liczebnego wspólnoty – do ok. 4000 zakonników obecnie.
Na świecie istnieją także żeńskie zgromadzenia żyjące charyzmatem św. Eugeniusza de Mazenod: francuskie, paragwajskie oraz najmłodsze: hiszpańskie Oblatki Maryi Niepokalanej założone w 1997 roku.


Strony www:
Polska: www.oblaci.pl (powołania)
   - seminarium duchowne: www.obra.oblaci.pl
Dom generalny: www.omiworld.org
Europa: Wielka Brytania, Irlandia, Francja, Włochy, Niemcy, Austria, Czechy, Ukraina,
Ameryka Pn.:
 - USA:
  www.omiusa.org
  www.oblatesusa.org 
 - Kanada: www.omi-qc-on.com
Ameryka Łacińska:
Meksyk, Brazylia, Urugwaj,
Afryka: Kamerun, RD Kongo, RPA, Afryka Płd.,
Azja: Indie, Sri Lanka (prow. Jaffna), Japonia, Korea, Filipiny,
Australia

Filmy: