29 grudnia 2018

Misjonarki Somaskie


Misjonarki Córki św. Hieronima Emiliani (MS)
Missionary Daughters of Saint Jerome Emiliani (Somascan Missionary Sisters)
Missionarie Figlie di San Girolamo Emiliani (Missionarie Somasche)
Misioneras Hijas de San Jerónimo Emiliani (Misioneras Somascas)
Missionárias Filhas de São Jerônimo Emiliani (Missionárias Somascas)
Filles Missionnaires de Saint Jérôme Emiliani (Missionnaires Somasques)


Data i miejsce założenia:
1975 rok - Salwador

Liczba sióstr na świecie: 192  * dane z 2011 roku
Misjonarki Somaskie obecne są w krajach: Salwador, Gwatemala, Honduras, Meksyk, Kolumbia, Włochy, Sri Lanka, Filipiny.
Dom generalny: Gwatemala (Ciudad de Guatemala)

Habit aktualny:

Czarny habit wycięty w szpic, na głowie czarny welon z białą wypustką,
na piersi zawieszony krzyż.


----------------------------------------

W Azji habit i welon w kolorze białym.




Duchowość:
Misjonarki Somaskie żyją charyzmatem św. Hieronima Emilianiego w ewangelicznym ubóstwie, siostrzanej wspólnocie i służbie potrzebującym, podejmując zbawcze dzieło Kościoła i przedłużając na ziemi miłość Jezusa Chrystusa do najmniejszych i ubogich.
Charyzmat sióstr charakteryzuje się duchowym macierzyństwem, szczególnie wobec najbardziej potrzebujących na płaszczyźnie materialnej, moralnej, emocjonalnej i religijnej, wobec opuszczonych dzieci i młodzieży. To Chrystus Ukrzyżowany powołuje Misjonarki Somaskie. Całkowicie ofiarują się Mu, w Nim jedynie pokładają nadzieję i są posłuszne Jego Duchowi. Od osobistej i zażyłej relacji z Panem Jezusem siostry czerpią siłę do służby miłości dla ubogich. Pamiętają o Jego słowach: Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili (Mt 25, 40).
Emiliański charyzmat miłości do ubogich skłania siostry do wyboru środków, miejsc i sytuacji, w których ubóstwo jest największe.











Działalność:
Zgromadzenie zajmuje się głównie formacją dzieci i młodzieży szczególnie opuszczonej i osieroconej. W prowadzonych przez siebie domach dziecka siostry starają się stworzyć rodzinną atmosferę i obdarzać podopiecznych miłością, która jest w stanie zrodzić poczucie bezpieczeństwa i zaufania oraz przygotować dzieci i młodzież do dorosłego życia. Praca z młodymi ludźmi to także nauczanie i katechizacja we własnych szkołach lub innych placówkach oświatowych oraz animacja grup młodzieżowych w parafiach. Apostolstwo zgromadzenia obejmuje też otaczanie troską i opieką ludzi starszych i ubogich.



Historia:
Historia charyzmatu św. Hiernima Emilianiego rozpoczyna się wraz założonym przez niego w 1568 roku we Włoszech Zakonem Kleryków Regularnych Somasków poświęconemu służbie miłości dla ubogich. W 1680 roku powstała żeńska gałąź zakonu, która otoczyła opieką przede wszystkim opuszczone i osierocone dzieci i młodzież. W 1958 roku Siostry Somaskie przybyły do Salwadoru skąd zgromadzenie zaczęło rozprzestrzeniać się do Meksyku i Gwatemali, zakładając kolejne dzieła miłosierdzia dla ubogich.
Z powodu trudności wynikających z oddalenia amerykańskich wspólnot od domu generalnego we Włoszech podjęto decyzję o odłączeniu się domów z Ameryki Środkowej i utworzenia autonomicznego zgromadzenia. Podział nastąpił w 1975 roku; nowe zgromadzenie zostało zatwierdzone na prawie diecezjalnym przez biskupa San Salwador. Na pierwszej kapitule generalnej siostry przyjęły nazwę Misjonarek Córek św. Hieronima Emilianiego. W 1984 roku zgromadzenie uzyskało zatwierdzenie na prawie papieskim.










Dom generalny:
Misioneras Hijas de San Jerònimo Emiliani
Calle Simeon Canas 4-46
Avda Hipodromo, Zona 2 - Ciudad de Guatemala
Guatemala
e-mail: curiageneral@intelnet.net.gt



19 grudnia 2018

ss. Miłosierdzia św. Anny


Siostry Miłosierdzia św. Anny (HCSA)
Sororum a Caritate Sanctae Annae
Sisters of Charity of Saint Anne
Suore della Carità di Sant'Anna
Hermanas de la Caridad de Santa Ana
Irmãs da Caridade de Santa Ana
Sœurs de la Charité de Sainte Anne
Schwestern der Nächstenliebe der Heiligen Anna


Data i miejsce założenia:
1804 rok - Hiszpania

Założyciele:
ks. Juan Bonal Cortada
bł. Maria Rafols Bruna



Liczba sióstr na świecie: 1798  * dane z 2011 roku
Siostry Miłosierdzia św. Anny obecne są w krajach: Hiszpania, Włochy, Rosja, Meksyk, Kuba, Kostaryka, Gwatemala, Honduras, Nikaragua, Panama, Wenezuela, Kolumbia, Ekwador, Peru, Boliwia, Brazylia, Argentyna, Chile, Wybrzeże Kości Słoniowej, Ghana, RD Kongo, Gwinea Równikowa, Rwanda, Indie, Nepal, Chiny, Makau, Filipiny, Papua Nowa Gwinea, Australia.
Dom generalny: Hiszpania (Saragossa)

Habit aktualny:
Brak wspólnoty stroju zakonnego.

Szary habit z białym kołnierzykiem i rozcięciem pod szyją, na głowie szary welon, na piersi zawieszony lub przypięty krzyżyk.














--------------------------------------

Używany również strój uproszczony w kolorze szarym lub białym o kroju sukienki przepasanej paskiem wiązanym po lewej stronie.

--------------------------------------

W Panamie, Afryce oraz w Azji:
habit biały bez rozcięcia pod szyją, biały welon.

--------------------------------------


W Europie oraz w Indiach część sióstr nie chodzi w habitach.

Siostry w Indiach


Habit historyczny:







--------------------------------------

Siostry w 1970 roku


Duchowość:
Zgromadzenie posiada duchowość chrystocentryczną skupioną na trzech wymiarach: Eucharystii, Najświętszym Sercu Jezusa i tajemnicy Krzyża. Te trzy znaki wyrażają ogromną miłość, jaką Bóg ukochał człowieka.
I właśnie to miłość jest cnotą, wokół której koncentruje się cała duchowość zgromadzenia. Miłość, która zdolna jest do ofiary i heroizmu; gdy nadchodzi niepewność, strach i ubóstwo nie ucieka, lecz jest gotowa do służby, szczególnie tym najbardziej potrzebującym. Założycielka myśląc o cnocie miłości mówiła, że świeca zapalona nie może być ukryta, czyli, że miłość nie może być idealistyczna lub zamknięta w wąskich granicach. Miłość stale się rozwija i prowadzi do coraz bardziej bohaterskich czynów. Motto założycielki to: Miłość bez granic, postawa, którą uczyła siostry - wielkie oddanie siebie, a kluczem do sukcesu - kontemplacja w działaniu, kontemplacja Chrystusa w ludziach, którym siostry służą.
Charyzmat miłości heroicznej zakonnice potwierdzają składając czwarty ślub zakonny: gościnności rozumianej jako otwartość na każdego potrzebującego i służby nawet w najbardziej trudnych i niesprzyjających warunkach. Siostry starają się być mocne w wierze, pewne w nadziei oraz nieustannie kochające.
Jeśli Bóg jest Miłością, to miłość nie może mieć granic, dlatego siostry pragną iść w każde miejsce na świecie, gdzie znajdują się ludzie w potrzebie. Istotną częścią charyzmatu zgromadzenia jest więc duch misyjny.
Ponadto w duchowości wspólnoty od samego początku żywe jest nabożeństwo do św. Anny, matki Najświętszej Maryi Panny.










Działalność:
Siostry Miłosierdzia św. Anny prowadzą liczne szkoły, domy opieki dla ludzi chorych i starszych, szpitale, kliniki, ambulatoria, włączają się w duszpasterstwo parafialne m.in. jako animatorki liturgii, katechetki, nadzwyczajne szafarki Komunii Świętej, siostry prowadzą różne grupy, formację biblijną, odwiedzają chorych, pomagają potrzebującym rodzinom, prowadzą żłobek dla dzieci imigrantów, posługują w obozach dla uchodźców, poświęcają się pracy misyjnej, prowadzą wolontariat misyjny. Przy zgromadzeniu istnieje stowarzyszenie dla świeckich o nazwie Rodzina św. Anny, którzy na różne sposoby uczestniczą w życiu i misji zgromadzenia.


Historia:
Pod koniec XVIII wieku hiszpański kapłan Juan Bonal Cortada zrezygnował z posady nauczyciela w szkole, aby zaangażować się w posługę charytatywną w szpitalu Świętego Krzyża w Barcelonie. W owych czasach w szpitalach nie tylko opiekowano się chorymi, ale były to też miejsca schronienia dla podróżnych, domy dla sierot, starców, kalek, samotnych matek, byłych prostytutek, ludzi chorych psychicznie. Szpitale łączyły w jednym miejscu wszystkie dzisiejsze ośrodki opieki społecznej. Szpitalnictwo utożsamiano z gościnnością i oznaczało ono pomoc będącym we wszelkiego rodzaju potrzebie, nie tylko chorym. W szpitalu w Barcelonie ks. Bonal zetknął się z Bractwem Miłosierdzia, w którym świeccy mężczyźni i kobiety z poświęceniem służyli chorym i potrzebującym. Kapłan widząc dobre owoce bractwa starał się przyciągać do nich nowych wolontariuszy.
Wśród ich znalazła się Maria Rafols Bruna, która wraz z jedenastoma towarzyszami i ks. Bonalem udała się do Saragossy, aby założyć Bractwo Miłosierdzia w tamtejszym Szpitalu Matki Bożej Łaskawej i oddać się posłudze cierpiącej ludności tego miasta. Jednym z celów bractwa była także próba zaradzenia wielu niedociągnięciom w leczeniu i opiece nad chorymi. Grupa ta, złożona z mężczyzn i kobiet, przybyła do Saragossy w 1804 roku. Maria została przełożoną bractwa żeńskiego. Dzień ten uważa się za narodziny Sióstr Miłosierdzia św. Anny.


W 1808 roku wybuchła wojna o niepodległość; niepokoje objęły też Saragossę. Bractwo męskie przestało wówczas istnieć, żeńskie również zdawało chylić się ku upadkowi. W pewnym momencie liczyło zaledwie pięć członkiń. Maria z towarzyszkami nie opuściła potrzebujących w poszukiwaniu bezpiecznego miejsca, a wspólnocie ostatecznie udało się przetrwać kryzys.
Trudności też nadeszły ze strony władz kościelnych, która początkowo nieufnie odnosiła się do prośby kobiet o zatwierdzenie bractwa jako zgromadzenia zakonnego, ze względu na ich apostolski charakter, raczej nie spotykany w ówczesnym żeńskim życiu zakonnym. Dopiero w 1824 roku konstytucje sióstr zostały zatwierdzone przez biskupa diecezjalnego. W następnym roku cztery zakonnice złożyły śluby wieczyste jako Siostry Miłosierdzia. W 1865 roku nazwę zgromadzenia rozszerzono na Siostry Miłosierdzia św. Anny, na cześć otaczanej nabożeństwem od samego początku, matki Najświętszej Maryi Panny.












Strony www:
www.chcsa.org