28 marca 2012

Urszulanki Unii Rzymskiej


.
Unia Rzymska Zakonu św. Urszuli (OSU)
Unio Romana Ordinis Sanctae Ursulae
Ursulines of the Roman Union
Orsoline dell'Unione Romana
Ursulinas de la Unión Romana
Ursulinas da União Romana
Ursulines de l'Union Romaine
Ursulinen der Römischen Union
Uršulinke Rimske Unije
Voršilky Římské Unie

inna nazwa: urszulanki czarne

Data i miejsce założenia:
1535 rok – Włochy
1900 rok – utworzenie Unii Rzymskiej

Założycielka:
św. Aniela Merici















Liczba sióstr na świecie: 1710 w tym: 11 nowicjuszek, 23 postulantki (w Polsce: ok. 329)  * dane z 2015 roku
Urszulanki Unii Rzymskiej obecne są w krajach: Polska, Włochy, Francja, Belgia, Holandia, Austria, Chorwacja, Słowenia, Bośnia i Hercegowina, Czechy, Słowacja, Ukraina, Wielka Brytania, Hiszpania, Grecja, Węgry, Rumunia, USA, Meksyk, Brazylia, Barbados, Gujana, Wenezuela, Peru, Chile, Kamerun, Senegal, Botswana, RPA, Tajwan, Chiny, Filipiny, Indonezja, Timor Wschodni, Tajlandia, Kambodża, Australia.
Dom generalny: Włochy (Rzym)

Habit aktualny:
Brak wspólnoty stroju zakonnego

Urszulanki w Polsce i na Chorwacji w okresie zimowym: czarny habit z białym kołnierzykiem przepasany czarnym skórzanym paskiem, na głowie czarny prosty welon z białą wypustką, na piersi krzyż.
W Polsce i na Chorwacji w okresie letnim oraz w Hiszpanii - habit i welon szary.


W Czechach, na Słowacji, Węgrzech i w Austrii - habit i welon niebieski.
Urszulanki we Francji, Włoszech, Słowenii, Belgii, Holandii oraz pojedyncze siostry w innych krajach -
niebieska spódnica, błękitna lub biała bluzka, niebieski welon bez wypustki (lub bez welonu), na piersi krzyż.
We Włoszech i na Słowenii - dodatkowo
niebieska kamizelka
Urszulanki z postulantką w Chorwacji

Urszulanki w Indonezji -
biała spódnica i bluzka,
niebieski welon

Urszulanki w Senegalu -
Biały lub beżowy habit i welon.


Na Barbadosie, Gujanie,
Wenezueli, Peru, Chile -
welon biały lub bez welonu

Urszulanki w Tajlandii i Kambodży.



W USA, Meksyku, Brazylii,
Wlk. Brytanii, Tajwanie, Chinach,
Australii, RPA
oraz część sióstr w innych krajach
nie nosi habitów w ogóle.
Urszulanki w USA



Habit historyczny:

Urszulanki w Polsce - 1945 rok

Urszulanki w Polsce - ok. 1918 roku
Urszulanki w Polsce - 1956 rok
Urszulanki w Chorwacji

Duchowość:
Życie urszulanek polega na łączeniu kontemplacji i apostolstwa, które wzajemnie się przenikają i ożywiają. Treścią życia sióstr są śluby zakonne oraz wierność głównemu celowi zgromadzenia, to znaczy, by wszystko kierować ku chwale Bożego Majestatu i dobru dusz. Dlatego Chrystus jest dla sióstr wszystkim, tak jak był dla założycielki św. Anieli.
Pobożność urszulanek oparta jest na Ewangelii, jest chrystocentryczna, eucharystyczna i maryjna. Ważnym aspektem jest życie we wspólnocie. Siostry wspólnie uczestniczą we Mszy Świętej, odmawiają Liturgię Godzin, indywidualnie odprawiają m.in. godzinę modlitwy myślnej, czytanie duchowne, rachunek sumienia.
Duch zgromadzenia zakorzeniony jest w podwójnej miłości: Boga i człowieka. Miłość do człowieka uwidacznia się w pracy apostolskiej wyznaczonej siostrom przez założycielkę, którą jest misja wychowawcza młodego pokolenia. Ta miłość nacechowana jest szacunkiem dla każdej osoby i uznaniem jej wartości.
Siostry żywią szczególne nabożeństwo do świętych i błogosławionych zakonu urszulańskiego. Patronką zgromadzenia jest św. Urszula, symbol wierności Chrystusowi aż do męczeństwa i patronka nauczania zasad wiary chrześcijańskiej.




Działalność:
Apostolstwo urszulanek koncentruje się na wychowaniu młodego pokolenia nastawionym na przekazywanie im wartości Ewangelii. Siostry posługują więc przede wszystkim w edukacji i wychowaniu na różnych szczeblach od przedszkoli po uniwersytety; prowadzą bursy i akademiki, świetlice dla dzieci i młodzieży. Ponadto angażują się w różne formy duszpasterstwa przy parafiach, łącznie z pracą misyjną, opiekują się także chorymi w domach pomocy społecznej.


Historia:
Życie św. Anieli Merici od wczesnej młodości wypełniała intensywna modlitwa, surowa asceza, ale także praca dla innych ludzi; pomagała im odnajdywać drogę do Boga. Dojrzewała duchowo do wypełnienia zadania, które zostało jej zapowiedziane w mistycznym przeżyciu we wczesnej młodości: miała założyć wspólnotę poświęconych Bogu dziewic. Były to czasy reformacji i moralnego nieładu wśród ludzi, także wewnątrz instytucji Kościoła. Aniela dostrzegła możliwość moralnego i religijnego odrodzenia społeczeństwa przez takie wychowanie kobiety, aby umiała ona właściwie kształtować rodzinę. W 1535 roku w Brescii we Włoszech założyła, Towarzystwo, dla którego napisała regułę. Towarzystwo nawiązywało do sięgającego czasów apostolskich ideału poświęconych Bogu wdów i dziewic żyjących w świecie. Członkinie miały poświęcać się służbę człowiekowi, której podporządkowane zostały, co było wówczas nowością, klauzura, strój, cała monastyczna struktura. Siostry miały żyć w swoich rodzinach, na które miały oddziaływać. Aniela pragnęła, by oddane czynnemu apostolstwu, żyły w czystości, ubóstwie i posłuszeństwie, nie wiążąc się jednak ślubami. W praktyce Aniela założyła pierwszy na świecie świecki instytut.
Z czasem wśród córek św. Anieli pojawiały się tendencje do prowadzenia życia wspólnego, sprzyjały temu również uchwały Soboru Trydenckiego oraz działalność biskupa Mediolanu św. Karola Boromeusza, który żywo interesował się Towarzystwem, sprowadził je do swojej diecezji, zmodyfikował regułę. Tak powstałe coraz liczniejsze klasztory urszulanek, choć żyły tym samym duchem i regułą, były od siebie niezależne. XIX-wieczne tendencje do łączenia się klasztorów w jedną strukturę doprowadziły do zebrania w 1900 roku w Rzymie kapituły przedstawicielek 71 klasztorów z różnych części świata. Postanowiły one zawiązać Unię Rzymską Zakonu św. Urszuli, stając się odtąd jednym zgromadzeniem ze wspólnymi konstytucjami. Wśród nich nie było wówczas urszulanek polskich. W 1920 roku autonomiczne polskie klasztory zawiązały Unię Urszulanek Polskich, która w 1935 roku postanowiła przystąpić do Unii Rzymskiej, stając się jedną z prowincji zgromadzenia. Obecnie polska prowincja jest najliczniejszą spośród wszystkich prowincji Urszulanek Unii Rzymskiej.

Urszulanki na kapitule w Rzymie w 1900 roku
Strony www:
Polska: http://www.osu.pl/
www.urszulanki.archidiecezja.wroc.pl/
Międzynarodowa: www.ursulines-ur.org/
Węgry: http://www.orsolyita.hu/
USA: http://usaromanunionursulines.org/
Adresy stron internetowych pozostałych prowincji na świecie

Zdjęcia pochodzą ze stron internetowych zgromadzenia.

Filmy:







Więcej filmów:
http://www.youtube.com/playlist?list=UUtBJt-NbleF10z8s5kFPK1Q
.
.
.

23 marca 2012

ss. św. Anny z Lucerny

.
Stowarzyszenie Sióstr św. Anny z Lucerny
Gemeinschaft der St.Anna-Schwestern (von Luzern)
Society of St. Ann, Luzern
Société de Sainte Anne, Luzern
Società di Sant'Anna di Luzern
Sociedad de Santa Ana, Lucerna

stowarzyszenie życia apostolskiego

Data i miejsce założenia:
1909 rok - Szwajcaria

Założyciele:
ks. Wilhelm Meyer
Hans von Matt
m. Emilie Dormann













Liczby: ok. 85 sióstr na świecie
Siostry św. Anny z Lucerny obecne są w krajach: Szwajcaria.
Dom generalny: Szwajcaria (Lucerna)


Habit aktualny:



Szary habit z pelerynką, biały kołnierzyk o rogach zaokrąglonych, na głowie szary czepek z białą wypustką, na piersi medalik (znak zgromadzenia) lub biały habit, na głowie biały czepek, na piersi medalik (znak zgromadzenia).
Niektóre siostry nie noszą habitów w ogóle, jedynie na piersi znak zgromadzenia.



Habit historyczny:



Duchowość:
Kształt duchowości zgromadzenia w znacznym stopniu nadał jego założyciel ks. Wilhelm Meyer. Można ją streścić jako: życie w codziennym doświadczaniu Boga. Kapłan stawiał przed siostrami duchowy cel: chodzić w obecności Boga i żyć zawsze w zjednoczeniu z Nim, tak by widzieć Go w każdym człowieku. Świadomość ta pobudza siostry do zaangażowania w służbę bliźnim, Ks. Meyer uczył siostry, że miłość do Boga mierzy się miłością do ludzi, dlatego siostry powinny być wrażliwe na cierpienia i potrzeby innych, stając się aniołami miłości, gdyż anioły nie umierają. Stowarzyszenie cechuje się duchem ofiary zgodnie z mottem życiowym założyciela: Dla Jezusa, dla Jego miłości; nie ma nic ważniejszego do zrobienia na ziemi niż poświęcić swoje życie Jemu, jak mawiał: Należy trzymać się kurczowo Jezusa jak pnącza skały. Stąd wynika też gorliwość w poszukiwaniu Woli Bożej, którą ks. Meyer uczył odnajdywać i wypełniać, odpowiadając posługą na potrzeby czasu. Dążenie do doskonałości w zgromadzeniu powinno łączyć zaangażowanie ewangelicznej Marty w obowiązku i oddanie Maryi w modlitwie.
Wspólnota poświęcona jest św. Annie – patronce m.in. matek, niepłodnych kobiet i kobiet w ciąży.


Działalność:
Zgodnie z charyzmatem założycieli zgromadzenie przyjęło za swój podstawowy apostolat pracę wśród chorych oraz matek i ich dzieci po narodzinach. Siostry św. Anny posługują w szpitalach, prowadzą dom opieki dla ludzi starszych, schronisko dla kobiet z dziećmi, znajdujących się w trudnej sytuacji życiowej. Ponadto prowadzą przedszkole, włączają się w duszpasterstwo parafialne, pomagają osobom będącym na marginesie społeczeństwa. Wspólnota wspiera również działalność misyjną prowadzoną przez bliźniacze indyjskie zgromadzenie św. Anny.



Historia:
Idea założenia Stowarzyszenia Sióstr św. Anny zrodziła się w czasie wspólnych rozmów szwajcarskiego kapłana Wilhelma Meyera ze swoim przyjacielem, posłem na sejm Hansem von Mattem. Ks. Mayer całe kapłańskie życie troszczył się o innych będących w trudnej sytuacji. Dostrzegał konieczność pomocy matkom w czasie narodzin dziecka, zwłaszcza na obszarach wiejskich. W owym czasie śmiertelność wśród matek i noworodków była duża, dlatego nowa wspólnota sióstr miała zająć się przede wszystkim pomocą chorym matkom po porodzie i ich dzieciom. W realizację tego projektu chętnie zaangażował się poseł von Matt. Ponieważ na początku XX wieku szwajcarskie prawo świeckie zabraniało zakładania nowych zgromadzeń wspólnota powstała jako stowarzyszenie, z którym członkinie wiązały się uroczystą obietnicą. Jednocześnie dawało to większą swobodę działania w samym Kościele, którego ówczesne przepisy zakazywały zakonnicom spełniania posług w zakresie położnictwa. Stowarzyszenie św. Anny narodziło się w 1909 roku w Lucernie. W następnym roku ks. Mayer dostrzegł w Emilie Dormann, kobiecie od wielu lat pracującej w szpitalu, osobę idealnie nadającą się na przełożoną sióstr. Zwrócił się więc do niej z propozycją dołączenia do nowopowstałej wspólnoty. Niespodziewana propozycja sprawiła, że Emilie przez pewien czas walczyła z Bogiem nie chcąc się angażować, jednak ostatecznie zgodziła się i została przyjęta do zgromadzenia. Po przedwczesnej śmierci ks. Mayera w 1912 roku odpowiedzialność za młodą wspólnotę wziął Hans von Matt. Miał on swój udział w pisaniu statutów stowarzyszenia, starał się również u władz kościelnych o zatwierdzenie wspólnoty. Natomiast m. Dormann stała się wieloletnią przełożoną generalną, która przyczyniła się do określenia kształtu zgromadzenia, dlatego, choć nie była w gronie pierwszych sióstr, uważana jest w zgromadzeniu za współzałożycielkę.
Od momentu powstania, siostry św. Anny pracowały w wielu szpitalach, sanatoriach, sierocińcach, więzieniach, w parafiach, prowadziły własne szpitale, szkoliły przyszłe pielęgniarki; były prekursorkami dzisiejszej opieki domowej poza szpitalem.
Zgromadzenie szybko się rozwijało. Już w latach 40-tych w Szwajcarii osiągnęło liczbę nieco ponad 400 sióstr, która utrzymywała się do lat 60-tych; na misjach w Indiach zaczęły wstępować pierwsze miejscowe kandydatki. Po Soborze Watykańskim II liczba szwajcarskich sióstr zaczęła szybko spadać do obecnego poziomu ponad 80 członkiń. Tymczasem liczba sióstr w Indiach wzrastała; w 2000 roku tamtejsze siostry, których było już blisko 900 usamodzielniły się, tworząc nowe zgromadzenie św. Anny.

Strony www:
www.annaschwestern.ch/

Zdjęcia pochodzą ze strony internetowej zgromadzenia.
.
.

.

17 marca 2012

Misjonarze Najświętszego Sakramentu

.
Zgromadzenie Misyjne Najświętszego Sakramentu (MCBS)
Congregatio Missionalis a Sanctissimo Sacramento
Missionary Congregation of the Blessed Sacrament
Congregazione Missionaria del Santissimo Sacramento
Congregación Misionera del Santísimo Sacramento
Congrégation Missionnaire du Saint-Sacrement
Missions-Kongregation des Allerheiligsten Sakraments

Zgromadzenie obrządku syro-malabarskiego, składające się z księży i braci.

Data i miejsce założenia:
1933 rok - Indie

Założyciele (od lewej):
o. Mathew Alakalam
o. Joseph Paredom



Liczby: 470 zakonników (w tym 242 kapłanów, 5 braci, 191 kleryków,
32 nowicjuszy)
Misjonarze Najświętszego Sakramentu obecni są w krajach: Indie, Filipiny, Niemcy, Belgia, Włochy, Hiszpania, Szwajcaria, USA, Izrael, Tanzania, Australia.
Dom generalny: Indie (Aluva)


Habit aktualny:

Biała sutanna duchowieństwa diecezjalnego Kościoła Syro-Malabarskiego.


Duchowość:
Charyzmatem zgromadzenia jest żyć Tajemnicą Eucharystii, głosić Ją i gromadzić dzieci Boże wokół ołtarza, aby chwalić Pana pośród Jego Kościoła, uczestniczyć w Świętej Ofierze oraz spożywać Wieczerzę Pańską, a także pielęgnować wiarę w realną   obecność   Boga   w Najświętszym Sakramencie.
Duchowość ta cechuje się miłością i nabożeństwem do Chrystusa Eucharystycznego oraz duchem gorliwości misyjnej. Ideałem misjonarzy jest poświęcenie całego życia szerzeniu Królestwa Bożego, wprowadzając Eucharystię w centrum ludzkiego życia i dzięki temu prowadzić ludzi do doświadczenia Boga tak, by móc wyznać z wiarą za św. Tomaszem Apostołem: Pan mój i Bóg mój. Zgromadzenie należy do Kościoła Syro-Malabarskiego; czerpie z tradycji tego obrządku oraz z mądrości duchowej wschodniego monastycyzmu chrześcijańskiego.



Działalność:
Posługa misjonarzy obejmuje różne formy działalności. Jest to apostolat eucharystyczny: m.in. szerzenie nabożeństwa do Eucharystii, publikacje o tematyce eucharystycznej, pielęgnowanie liturgii i muzyki liturgicznej; apostolat parafialny: prowadzenie parafii, głoszenie rekolekcji; apostolat misyjny: głoszenie Dobrej Nowiny, działania ekumeniczne; oraz apostolat społeczny: prowadzenie instytucji edukacyjnych, ośrodków opieki zdrowotnej, dzieł charytatywnych, troska o więźniów itp. Zakonnicy ze swoją posługą starają się w pierwszej kolejności docierać do ubogich i odrzuconych obejmując opieką duszpasterską regiony powierzone im przez miejscowych biskupów.

Historia:
Charyzmat wspólnoty zrodził się w kontekście przebudzenia pobożności eucharystycznej w Kościele zapoczątkowanego przez papieża św. Piusa X, a które również ogarnęło Kościół Syro-Malabarski, oraz ożywienia misyjnego entuzjazmu Kościoła ówczesnych czasów. W takim duchu dwóch kapłanów obrządku syro-malabarskiego o. Mathew Alakalam i o. Joseph Paredom założyło w Indiach w mieście Mallappally w 1933 roku Zgromadzenie Misyjne Najświętszego Sakramentu. Obecnie misjonarze są instytutem zakonnym na prawie papieskim.

Strony www:
http://mcbscongregation.com/
prowincja Emmaus: http://mcbsemmaus.org/
http://mcbsemmaus.wordpress.com/
prowincja Zion: http://zionmcbs.org/
Afryka: http://africamcbs.wordpress.com/

Zdjęcia pochodzą ze stron internetowych zgromadzenia.

Filmy:
http://www.youtube.com/user/mcbsonline/videos
.
.
.