31 października 2012

ss. św. Wincentego a Paulo z Gijzegem


Siostry św. Wincentego a Paulo „Służebnice Ubogich” z Gijzegem
Sisters of Saint Vincent de Paul „Servants of the Poor” of Gijzegem
Suore di S. Vincenzo de' Paoli "Serve dei Poveri" di Gijzegem
Hermanas de San Vicente de Paul "Siervas de los Pobres" de Gijzegem
Irmãs de São Vicente de Paulo "Servas dos Pobres" de Gijzegem
(Vicentinas de Gysegem)

Soeurs de Saint Vincent de Paul "Servantes des Pauvres" de Gijzegem
Schwestern vom hl. Vinzenz von Paul „Dienerinnen der Armen" von Gijzegem
Zusters van Sint-Vincentius a Paulo „Dienstmaagden der Armen” van Gijzegem

inna nazwa: Wincentynki z Gijzegem

Data i miejsce założenia:
1818 rok - Belgia

Założycielka:
Elisabeth de Robiano















Liczby: brak danych
Siostry św. Wincentego a Paulo z Gijzegem obecne są w krajach: Belgia, Brazylia, Paragwaj, Urugwaj, Argentyna, RD Kongo, Kamerun, RPA.
Dom generalny: Belgia (Bruksela)


Habit aktualny:

Zgromadzenie założone jako habitowe. W okresie posoborowym większość sióstr zrezygnowała z habitów. Noszą jedynie krzyżyk zawieszony na łańcuszku na szyi. 
W Belgii pojedyncze siostry noszą czarny welon do świeckiego ubrania.

------------------------------------------

W RPA: czarny welon z biała wypustką do jednolitego świeckiego ubrania: białej bluzki i czarnej spódnicy.
------------------------------------------

Siostry w RD Kongo


Habit historyczny:

Habit z białym kołnierzem, na głowie biały kornet, na piersi krzyż, 
przy boku różaniec.





Duchowość:
Siostry św. Wincentego a Paulo z Gijzegem powołane są przez Boga, aby kontynuować w Kościele Chrystusowe dzieło zbawienia wcielając w życie fragment Ewangelii o działalności Pana Jezusa: W tym właśnie czasie wielu uzdrowił z chorób, dolegliwości i uwolnił od złych duchów; oraz wielu niewidomych obdarzył wzrokiem; (...) niewidomi wzrok odzyskują, chromi chodzą, trędowaci doznają oczyszczenia i głusi słyszą; umarli zmartwychwstają, ubogim głosi się Ewangelię (Łk 7, 21-22).
Siostry czynią to w duchu św. Wincentego a Paulo, który odnalazł Chrystusa w ludziach ubogich, upośledzonych i tych najmniejszych. Ważne miejsce w duchowości zgromadzenia zajmuje kontemplacja Chrystusa jako Sługi, który jest źródłem i wzorem wszelkiej miłości oraz  życie w głębokim zjednoczeniu z Nim, do czego dopomaga siostrom życie sakramentalne, modlitwa, praktyka medytacji, ale także doświadczenie życia wspólnotowego i służby bliźniemu.
Trzy podstawowe cnoty, którymi powinna odznaczać się każda siostra to: pokora, prostota i miłość. Zgodnie z zaleceniem założycielki mają być one znakiem rozpoznawczym wspólnoty. Inną cechą wyróżniającą zgromadzenie jest umiejętność odczytywania Woli Bożej w wydarzeniach życiowych i wynikający z niej uniwersalizm apostolski, który polega na podejmowaniu się wszelkiej posługi, jakiej wymagają aktualne potrzeby Kościoła. 









Działalność:
Działalność zgromadzenia nie jest ukierunkowane na jakąś określoną dziedzinę apostolstwa. Siostry posługują więc m.in. w szkołach, domach dziecka, domach dla osób starszych, w parafiach, wśród chorych w szpitalach, w pracy charytatywnej, słowem tam, gdzie są ubodzy i gdzie istnieje potrzeba chrześcijańskiego miłosierdzia.

Historia:
Założycielką zgromadzenia jest Elisabeth de Robiano – kobieta z wyższych sfer społecznych, zamożna, ale hojna i z czułym sercem wobec potrzebujących.
Początek XIX wieku w ówczesnej Belgii to czas zawieruchy Rewolucji Francuskiej i wojen napoleońskich, która spowodowała zubożenie ludności, zwłaszcza wiejskiej. Elisabeth pragnęła zaradzić otaczającej biedzie; otworzyła więc hospicjum dla osób starszych, jednak projekt ten nie powiódł się. Wówczas jeden z biskupów zasugerował, aby otworzyć szkołę dla biednych dzieci, pozbawionych edukacji.
W 1818 roku w Gijzegem szkoła podstawowa została otwarta, a do pomocy w nauczaniu na rok przybyła s. Barbara Cools ze Zgromadzenia Matki Bożej z Moorslede. Elisabeth nie myślała wówczas o założeniu zgromadzenia zakonnego. Jednak po roku s. Barbara stanęła przed dylematem, czy powrócić do Moorslede, czy zostać i poświęcić się ubogim dzieciom w szkole w Gijzegem. Za zgodą przełożonych wybrała drugie rozwiązanie; dołączyło do niej kilka dotychczasowych współpracowniczek.
Elisabeth wybrała więc dla rodzącej się wspólnoty regułę Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo (szarytek) wnosząc do niej kilka zmian. Sama będąc przepojona charyzmatem św. Wincentego kształtowała ducha zgromadzenia, jednak nigdy do niego nie wstąpiła, pozostając do śmierci osobą świecką. Wraz ze wzrostem liczby sióstr wspólnota objęła opieką  także chorych i starszych w ich domach i przytułkach.

Strony www:
Brazylia: www.isvpg.com.br
RD Kongo: http://sspcongo.org

Aktualizacja: 5.06.2018


29 października 2012

Córki św. Tomasza


Misyjne Zgromadzenie Córek św. Tomasza (DST)
Missionary Congregation of the Daughters of St. Thomas
Congregazione Missionaria delle Figlie di San Tommaso
Congregación Misionera de las Hijas de San Tomás
Congrégation Missionnaire des Filles de Saint-Thomas
Missions-Kongregation der Töchter vom Hl. Thomas (Thomas-Schwestern)

Zgromadzenie obrządku syro-malabarskiego

Data i miejsce założenia:
1969 rok - Indie

Założyciel:
ks. Jacob Thazhathel















Liczba sióstr na świecie: 346  * dane z 2014 roku
Córki św. Tomasza obecne są w krajach: Indie, Niemcy, Włochy, USA.
Dom generalny: Indie (Bharananganam)


Habit aktualny:

Szary habit z kołnierzykiem i prostym welonem w takim samym kolorze,
na piersi krzyżyk.

Możliwy także strój w kolorze białym.


Duchowość:
Córki św. Tomasza są pierwszym zgromadzeniem powstałym w obrębie Kościoła Syro-Malabarskiego, poświęconym działalności misyjnej. Jego głównym celem jest praca nad zakorzenieniem i wzmocnieniem Królestwa Bożego w duszach i szerzenie go na całym świecie, szczególnie tam, gdzie Słowo Boże nie było jeszcze słyszane. Siostry pragną być zwiastunkami wiary chrześcijańskiej, świadkami zmartwychwstałego Pana i znakiem miłości Boga.
Inspirację czerpią z św. Tomasza Apostoła, który według Tradycji ewangelizował Indie i którego Kościół Syro-Malabarski uważa za swojego założyciela. Siostry starają się cechować gorliwością apostolską św. Tomasza w głoszeniu Jezusa Chrystusa i Jego Ewangelii, która przejawia się w gotowości, by iść i umrzeć z Nim.
W posłudze apostolskiej zgromadzenie wzoruje się na publicznej działalności Jezusa Chrystusa, który pełen współczującej miłości dla człowieka, szczególnie cierpiącego i potrzebującego, zaradzał jego różnym dolegliwościom duchowym i fizycznym, według słów proroka Izajasza, które Pan Jezus odniósł do siebie: Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie; abym uciśnionych odsyłał wolnymi, abym obwoływał rok łaski od Pana (Łk 4, 18-19).


Działalność:
Zgromadzenie swoje misyjne powołanie realizuje nie tylko poprzez ewangelizację ludzi, którzy dotąd nie słyszeli o Bogu, ale podobnie jak Pan Jezus w czasie ziemskiego życia nie tylko nauczał Ewangelii lecz także uzdrawiał ciało jak i duszę, tak Córki św. Tomasza głoszą Dobrą Nowinę poprzez różnorodną posługę: edukację, katechizację, duszpasterstwo rodzin, pracę w szpitalach, aptekach, wśród chorych umysłowo, osób starszych, więźniów, pracę socjalną, w środkach masowego przekazu. Siostry wstawiają się także za równouprawnieniem kobiet, ludzi zmarginalizowanych społecznie i najsłabszych.


Historia:
Narodziny zgromadzenia były odpowiedzią na ówczesną sytuację Kościoła w Indiach, który zmagał się z dotkliwym brakiem misjonarzy na północnych obszarach kraju.
Ks. Jacob Thazhathel, kapłan diecezji Pala obrządku syro-malabarskiego, od młodości marzył o byciu misjonarzem. Nie mogąc jednak oddać się misjom zaczął odczuwać natchnienie do założenia żeńskiego zgromadzenia poświęconemu takiemu właśnie apostolstwu. Zwrócił się więc do biskupa Sebastiana Vayalila o stosowne pozwolenie. Ten chętnie udzielił zgody, gdyż podzielał troski ks. Jacoba. Sam biskup był bardzo aktywny w wysyłaniu gorliwych księży i zakonnic na północ kraju, założył także męskie zgromadzenie Misjonarzy św. Tomasza Apostoła, myślał również o założeniu wspólnoty żeńskiej. W 1969 roku, dzięki wsparciu bpa Vayalila, ks. Jacob powołał do istnienia w Aruvithura zgromadzenie zakonne poświęcone działalności misyjnej nie tylko w Indiach, ale i za granicą.
Ks. Thazhathel chciał, by siostry były gorliwymi misjonarkami, gotowymi nawet poświęcić swoje życie dla sprawy Pana Jezusa za przykładem św. Tomasza Apostoła. Polecił także młodemu zgromadzeniu, aby swoją działalność misyjną realizowało w różnorodnych formach apostolstwa, zwłaszcza wobec ubogich, cierpiących i potrzebujących, wobec których kapłan cechował się dużą wrażliwością.
W 1990 roku zgromadzenie otwarło pierwszy dom poza Indiami. Najpierw w Niemczech, następnie w 2009 roku we Włoszech i rok później w USA.










Strony www:
www.dstsisters.org

Aktualizacja: 1.09.2018


26 października 2012

Urszulanki z Gandino


Zgromadzenie Sióstr Urszulanek Maryi Panny Niepokalanej z Gandino (OMVI)
Suore Orsoline di Maria Vergine Immacolata di Gandino
Ursuline Sisters of the Immaculate Virgin Mary of Gandino
Hermanas Ursulinas de la Inmaculada Virgen María de Gandino
Irmãs Ursulinas de Maria Virgem Imaculada de Gandino
Soeurs Ursulines de la Vierge Marie Immaculée de Gandino
Ursulinen der Unbefleckten Jungfrau Maria von Gandino


Data i miejsce założenia:
1818 rok - Włochy

Założyciel:
Ks. Franciszek Della Madonna















Liczba sióstr na świecie: 419 w tym: 26 nowicjuszek, 15 postulantek
(w Polsce 8, w tym 1 postulantka)  * dane z 2015 roku
Urszulanki z Gandino obecne są w krajach: Włochy, Polska, Brazylia, Argentyna, Erytrea, Etiopia, Sudan Płd., Kenia.
Dom generalny: Włochy (Bergamo)

-------------------------------------------------------------------------------------

Habit aktualny:
Brak wspólnoty stroju zakonnego.

W Europie i Afryce: szary lub biały habit z białym kołnierzykiem, na głowie biały welon.



Na co dzień używany także strój o kroju sukienki.

Możliwy także habit i welon czarny.

---------------------------------

W Brazylii i Argentynie habit beżowy lub biały z białym welonem.



-------------------------------------------------------------------------------------

Habit historyczny:

Strój z pierwszej połowy XX wieku:
Czarny habit z pelerynką, z czarnym kołnierzem, na głowie czarny czepek, na piersi duży krzyż.



Na misjach habit i czepek biały
---------------------------------

Strój obowiązujący do początku lat 1970-tych:
Wprowadzono pelerynkę z rękawami, czarny kołnierzyk zastąpiono białym o rogach zaokrąglonych, zmiana krzyżyka, nieznacznie zmodyfikowano krój czepka oraz dodano do niego białą wypustkę.
Siostry z postulantkami

---------------------------------

Strój z początku lat 1970-tych: usunięto z habitu pelerynkę.
---------------------------------

Strój używany już w 1974 roku: czepek został zastąpiony przez welon.
Cały strój nadal w kolorze czarnym.


---------------------------------



Do współczesnego habitu szarego używano także czarnego welonu.


-------------------------------------------------------------------------------------


Duchowość:
Zgromadzenie jest jedną z wielu urszulańskich wspólnot zakonnych kierujących się wychowawczym charyzmatem św. Anieli Merici, która za patronkę obrała sobie św. Urszulę, symbol wierności Chrystusowi aż do męczeństwa i patronkę nauczania zasad wiary chrześcijańskiej.
Centralnym punktem duchowości Urszulanek z Gandino jest dążenie do utożsamienia się z Jezusem Chrystusem, który troszczy się o każdego człowieka, kochając bliźniego sercem Jezusa. Siostry codziennie wpatrują się w Matkę Bożą Niepokalaną, aby wcielać w swoją pracę Jej miłość, pokorę, oddanie, zaufanie Bogu. Za przykładem założyciela starają się być służebnicami: Słowa Bożego, Misji i Krzyża.
Życie modlitewne zgromadzenia obejmuje m.in.: codzienną Eucharystię, modlitwę brewiarzową, różaniec, modlitwę osobistą, Anioł Pański. 









Działalność:
Priorytetem w pracy apostolskiej zgromadzenia jest chrześcijańskie wychowanie i edukacja dziewcząt. Siostry realizują to m.in. w prowadzonych przez siebie szkołach, domach dziecka, poprzez katechizację, pracę w parafiach. Nie pozostają obojętne także na potrzebujących opiekując się starszymi osobami w domach opieki czy chorymi w szpitalach. W Polsce zgromadzenie prowadzi dom rekolekcyjny oraz Centrum Promocji Życia.











Historia:
Włochy w początkach XIX wieku po okresie wojen napoleońskich znajdowały się w trudnej sytuacji moralnej i materialnej. Nowe prawodawstwo świeckie zlikwidowało wówczas żeńskie klasztory działające na polu wychowawczym, zamykając w ten sposób dziewczętom jedyną wówczas możliwość kształcenia się, co sprawiło, że w dużej mierze pozostawały one analfabetkami.
Ks. Franciszek Della Madonna pragnął przyczynić się do odnowy społeczeństwa. Doszedł do wniosku, że należy zacząć od przyszłych pokoleń: od chrześcijańskiej edukacji i wychowania dziewcząt, które w przyszłości będą żonami, matkami, i w których rękach spoczywać będą losy rodzin, stanowiących rdzeń odnowionego społeczeństwa i całych narodów.
W 1818 roku otworzył w Gandino szkołę podstawową, a z czterech nauczycielek, chcących prowadzić życie poświęcone Bogu oraz siedmiu innych młodych kobiet uformował nowe zgromadzenie zakonne oddane formacji chrześcijańskiej dziewcząt. Ks. Franciszek chciał także, aby jego córki poświęciły się również duszpasterstwu parafialnemu i pomocy najbardziej potrzebującym.










Zamysł ks. Franciszka był podobny do tego, który miała św. Aniela Merici trzy wieki wcześniej. Dlatego młoda wspólnota szukając dla siebie reguły zakonnej przyjęła regułę zakonu urszulańskiego jako najbardziej odpowiadającą charyzmatowi zgromadzenia.
Wspólnota zaczęła intensywnie rozwijać się dopiero w pierwszej połowie XX wieku aż do lat 60-tych, kiedy liczyła 129 domów zakonnych, w tym ponad 100 w samych Włoszech. Siostry obecne były także w Belgii i Wielkiej Brytanii. Po Soborze Watykańskim II liczba domów zaczęła szybko spadać, głównie we Włoszech. W 2011 roku było ich już 55, w tym we Włoszech zaledwie 26. W Polsce Urszulanki z Gandino posługują w dwóch domach: w miejscowości Nurzec koło Siemiatycz w diecezji drohiczyńskiej oraz w Legionowie koło Warszawy. 

Strony www:
Polska: www.urszulanki-gandino.pl
Włochy: www.orsolinegandino.it

Aktualizacja: 13.11.2019