Misjonarki Apostołki Chrystusa w Eucharystii

Siostry Misjonarki Apostołki Chrystusa w Eucharystii (MACE)
Missionary Apostles of Christ in the Eucharist
Suore Missionarie Apostole di Cristo nell'Eucaristia
Hermanas Misioneras Apóstoles de Cristo en la Eucaristía
Irmãs Missionárias Apóstolas de Cristo na Eucaristia
Sœurs Missionnaires Apôtres du Christ dans l'Eucharistie

Data i miejsce założenia:
1990 rok - Australia

Założycielki (od lewej):
m. Lydia Paola Marave
m. Angelita Marave

Liczba sióstr na świecie: 23
Misjonarki Apostołki Chrystusa w Eucharystii obecne są w krajach: Australia, Filipiny, Kanada, Włochy.
Dom generalny: Australia (Lavington NSW)

Habit aktualny:

Granatowy bezrękawnik, biała bluzka z kołnierzykiem o rogach prostych, na głowie granatowy welon z białą wypustką, na piersi zawieszony
na łańcuszku krzyżyk z symbolami eucharystycznymi pośrodku:
Hostią i Kielichem.

Duchowość:

Siostry Misjonarki Apostołki Chrystusa w Eucharystii to kontemplacyjno-czynna wspólnota Chrystusowych misjonarek w pełni i w wolności poświęcona ewangelicznemu sposobowi życia w doskonałej miłości, stając się być chlebem dla innych, naśladując Chrystusa - Chleb Boskiej Miłości.

Trzy elementy stanowią specyfikę powołania sióstr: celebracja Eucharystii, śluby zakonne oraz bycie misjonarkami miłości i miłosierdzia. Prymatem w codziennych wysiłkach sióstr jest głębokie zjednoczenie z Bogiem poprzez Eucharystię. W Eucharystii siostry dostrzegają miłość i miłosierdzie Pana, które zawsze jest z nimi. Ewangeliczny sposób życia najpełniej wyraża się w składanych ślubach ubóstwa, czystości i posłuszeństwa. Natomiast być misjonarką miłości i miłosierdzia to nieść Chrystusa światu szczególnie tym, którzy potrzebują największej miłości, opieki, wsparcia i pocieszenia. To właśnie przyjaźń z Panem Jezusem jest źródłem wszelkiej dobroci i miłości, którymi siostry starają się obdarzać potrzebujących.

Działalność:

Apostolstwo zgromadzenia to: opieka nad emigrantami, troska o ludzi w podeszłym wieku, katechizacja i ewangelizacja młodzieży, dorosłych i rodzin, w tym także w prowadzonym przez siostry domu rekolekcyjnym, następnie edukacja poprzez nauczanie i prowadzenie szkół katolickich. Poprzez każdą pełnioną posługę zakonnice propagują nabożeństwo do Pana Jezusa żywego w Eucharystii. Zachęcają do codziennej Mszy Świętej, adoracji przed Najświętszym Sakramentem, do pełnienia codziennych czynów Miłosierdzia, do dobrowolnego dzielenia się darami i talentami dla dobra wszystkich.

Historia:

Wspólnota zakonna wyrosła ze stowarzyszenia Misjonarzy Apostołów Chrystusa w Eucharystii założonego w 1987 roku w mieście Canberra w Australii. Jego założycielkami są dwie pochodzące z Filipin rodzone siostry, będące zakonnicami: Angelita Marave oraz Lydia Paola Marave.

W 1990 roku, a więc już trzy lata później, narodziło się zgromadzenie zakonne sióstr pragnących całkowicie, poprzez śluby zakonne, poświęcić się Bogu i pełnieniu charyzmatu stowarzyszenia, które dziś, oprócz sióstr, skupia w sobie też kapłanów i świeckich. Dom główny sióstr znajduje się w Lavington, w stanie Nowa Południowa Walia.

Dom generalny:
281 Kaitlers Road, Lavington
NSW 2641 Australia
Tel./Fax: (612) 9607-5671
e-mail: angeli.marave@gmail.com

ss. Niepokalanego Poczęcia

Zgromadzenie Niepokalanego Poczęcia (CIC)
Congregation of the Immaculate Conception
Congregazione dell'Immacolata Concezione
Congregación de la Inmaculada Concepción
Congregação da Imaculada Conceição
Congrégation de l'Immaculée Conception
Kongregation der Unbefleckten Empfängnis

Data i miejsce założenia:
1899 rok - Indie

Założyciele:
o. Julius Larmey SJ
ks. Augustine Pereira
o. Eugene Nespoulous SJ

Liczba sióstr na świecie: ok. 800  *dane z 2017 roku
Siostry Niepokalanego Poczęcia obecne są w krajach: Indie, Sri Lanka, Włochy, Niemcy, Zambia.
Dom generalny: Indie (Madurai)

Habit aktualny:

Tradycyjny indyjski stój świecki – pomarańczowe sari z krzyżykiem zawieszonym na piersi.
Niektóre siostry noszą biały habit i welon.

--------------------------------------

Niemcy: Czarny habit z białym kołnierzykiem, na głowie czarny welon
z białą wypustką, na piersi zawieszony krzyżyk.

Duchowość:

Charyzmat zgromadzenia to: Głoszenie Dobrej Nowiny ubogim w prostocie i miłości. Prostota życia to zakorzenienie sióstr, podczas gdy miłość jest ich otwartością. W prostocie serca siostry zakorzenione są więc w swoim Panu i Mistrzu i z miłością ofiarują się w poprzez służbę.

Źródłem duchowości jest Niepokalane Serce Maryi, któremu zgromadzenie jest poświęcone. Maryja przyniosła na świat Boga Wcielonego, zaprowadziła go z Nazaretu do Kany Galilejskiej i z Kany na Kalwarię. Duchowy kierunek sióstr można określić jako: kroczenie po kochających śladach Maryi Niepokalanej. Zakonnice starają się odzwierciedlać Jej zaangażowanie w zbawczy plan Boga dla ludzkości. Jej oblubieniec i przybrany ojciec Pana Jezusa, św. Józef, jest współpatronem zgromadzenia. Jego milczące poddanie się woli Bożej i prawa postawa są również wzorem dla sióstr.

Ponadto wspólnota czerpie z duchowości ignacjańskiej szczególnie w zakresie praktycznych aspektów życia poświęconego Bogu.

Duchowość Sióstr Maryi Niepokalanej jest umacniana następującymi praktykami pobożności: Uczestnictwem we Mszy Świętej, odmawianiem Liturgii Godzin, codzienną modlitwą poranną i wieczorną, modlitwą osobistą, medytacją, południowym rachunkiem sumienia, adoracją eucharystyczną, odmawianiem różańca świętego i litanii do Matki Bożej, czytaniem duchowym, a także czytaniem Słowa Bożego podczas posiłków, ponadto miesięcznym dniem skupienia, corocznymi rekolekcjami, Drogą Krzyżową podczas Wielkiego Postu oraz postem w pierwszą sobotę miesiąca.

Działalność:

Apostolstwo wypływa z pragnienia pełnego uczestnictwa w życiu i misji Kościoła. Siostry katechizują, nauczają i wychowują w parafiach, przedszkolach i szkołach dzieci oraz młodzież, pomagając im wyrosnąć na dojrzałych mężczyzn i kobiety głębokiej wiary chrześcijańskiej, pomagają kapłanom w pracy parafialnej, przygotowując wiernych do przyjmowania sakramentów, prowadząc różne stowarzyszenia i ruchy katolickie. Prowadzą także domy rekolekcyjne, głoszą Dobrą Nowinę na misjach tym, którzy jeszcze nie znają Chrystusa, służą chorym w szpitalach i przychodniach; bezpłatne leczenie udzielane jest ubogim, roznoszą chorym Komunię Świętą, prowadzą też szkołę dla niedosłyszących oraz dla osób niepełnosprawnych.

Historia:

O. Julius Larmey SJ, jeden z pierwszych założycieli zgromadzenia, urodził się we Francji. Tam jako ksiądz diecezjalny wstąpił do Zakonu Jezuitów i w 1869 roku przybył do Indii prowadzić działalność misyjną. Po pewnym czasie został proboszczem w Panjampatti. Jego głęboka wiara przyniosła świeży powiew ducha i rozbudziła entuzjazm religijny wśród zaniedbanych duchowo wiernych.

Drugi z założycieli, Augustine Pereira, pochodził z Indii, z wysoko postawionej społecznie, katolickiej rodziny. Od młodości wzrastało w nim pragnienie oddania się Bogu. Gdy poznał o. Larmey’a, przykład zakonnika sprawił, że zostawił wszystko i przybył do Panjampatti, aby pomagać mu w pracy duszpasterskiej, a także by pod jego kierownictwem przygotowywać się do kapłaństwa.

XIX wiek w Indiach to czas, gdy miejscowe kobiety traktowane były niemal jak niewolnice. Jedyne, co mogły robić to wykonywać domowe obowiązki i pracować w polu. Nie mogły się uczyć, nie mogły nawet wychodzić z domu. Sytuację pogarszał dodatkowo obowiązujący w społeczeństwie system kastowy. W takich skrajnie niekorzystnych okolicznościach trzy młode kobiety, zainspirowane Bożą łaską, postanowiły między sobą złożyć ślub czystości. Jedna z nich wkrótce zmarła, pozostałe dwie poprosiły o. Larmey’a, aby pozwolił im na pomoc w jego posłudze duszpasterskiej. Były to w praktyce narodziny nowego zgromadzenia zakonnego, choć wtedy jeszcze nie miał on charakteru formalnego. Siostry chodziły jeszcze ubrane w sari, jak inne wiejskie kobiety. Gdy rok później Augustine Pereira przyjął święcenia kapłańskie został dyrektorem małej wspólnoty sióstr.

Trzeci z założycieli, o. Eugene Nespoulous SJ, również pochodził z Francji. Do Indii na misje przybył w 1900 roku, a w 1904 roku został proboszczem w Panjampatti, zastępując o. Larmey’a. Dzięki pomocy ks. Augustine Pereiry był w stanie skutecznie zarządzać parafią. On również zainteresował się wspólnotą sióstr liczącą już 12 kobiet. Pod opieką ks. Augustine i o. Nespoulousa siostry poczyniły znaczne postępy w swojej drodze duchowej i pracy apostolskiej. Nowy proboszcz był żywo zainteresowany kwestią edukacji kobiet i takie też zadanie w pierwszej kolejności powierzył siostrom. Dlatego siostry, gdziekolwiek zaczynały posługę, najpierw zakładały szkołę, ponadto też ambulatorium, aby pomagać chorym. Jednak najpierw same zostały wysłane do szkoły dla nauczycieli szkół podstawowych, gdyż brakowało im nawet podstawowego wykształcenia.

Wkrótce pojawiła się kwestia uregulowania statusu kanonicznego wspólnoty. Aby mogła stać się ona formalnym zgromadzeniem zakonnym, siostry musiały m.in. odbyć nowicjat, co stało się możliwe dzięki życzliwości pracujących w Indiach Sióstr św. Józefa z Lyonu. Oficjalne zatwierdzenie Zgromadzenia Niepokalanego Poczęcia miało miejsce w 1913 roku, wtedy też pierwsza grupa sióstr złożyła śluby zakonne.

Postanowiono wówczas, że misja zgromadzenia powinna być taka sama jak w przypadku innych zgromadzeń, już zakorzenionych w diecezji, jednak stylem życia i posługą siostry mają dawać świadectwo wiary w wyjątkowy sposób, bliski rodzimej ludności. Siostry powinny naśladować proste życie Świętej Rodziny. Pan Jezus nie uczynił żadnego wyjątku i żył wśród nas, służąc wszystkim, tak samo mają czynić siostry. Jak Maryja podjęła żmudną podróż przez pustynię, aby pełnić wolę Bożą, tak siostry również powinny podążać jej śladami bez narzekania. Pierwsze przepisy zgromadzenia zaczerpnięta zostały z konstytucji jezuitów.

Strony www:
Dom generalny: http://cicmadurai.org
- prow. Madurai: http://cicmaduraiprovince.org
- prow. Sivagangai: http://cicsivagangaiprovince.org

Urszulanki z Villingen

Klasztor św. Urszuli Villingen
Convent of St. Ursula Villingen (Ursuline Sisters of Villingen)
Convento di Sant'Orsola Villingen (Suore Orsoline di Villingen)
Convento de Santa Úrsula Villingen (Ursulinas de Villingen)
Couvent de Sainte Ursule Villingen (Ursulines de Villingen)
Kloster St. Ursula Villingen (Ursulinen von Villingen)

Data i miejsce założenia:
1782 rok - Niemcy

Liczba sióstr na świecie: brak danych
Urszulanki z Villingen obecne są w krajach: Niemcy
Dom zgromadzenia: Niemcy (Villingen)

Habit aktualny:

Czarny habit z białym kołnierzykiem o rogach zaokrąglonych, przepasany paskiem, na głowie czarny welon z biała wypustką, na piersi zawieszony krzyżyk.

W okresie letnim używany także strój w kolorze szarym.

Habit historyczny:

Duchowość:

Zgromadzenie nosi nazwę Urszulanek, gdyż pierwsze reguły zaczerpnięte były od św. Anieli Merici, założycielki Zakonu św. Urszuli poświęconego edukacji dziewcząt. Zostały one dostosowane do duchowości ignacjańskiej i to ta duchowość jest podstawową dla Urszulanek z Villingen.

Podobnie jak św. Ignacy z Loyoli, założycielka zgromadzenia, z którego wyłoniła się wspólnota w Villingen, nie miała innego pragnienia w poświęceniu się Bogu jak poznać i kochać Jezusa Chrystusa ku chwale Ojca. W duchowości wspólnoty przejawia się ona przede wszystkim w kontemplacji tajemnicy Trójcy Świętej, co stanowi centrum życia duchowego sióstr. Miłość Boga, objawiająca się w Chrystusie, jest źródłem działania sióstr, które ma na celu umożliwienie każdemu napotkanemu w życiu codziennym człowiekowi, odkrycia tej miłości. Medytacja Słowa Bożego, modlitwa osobista i wspólnotowa, sakrament Eucharystii i Spowiedzi Świętej pomagają siostrom być bardziej wrażliwymi na głos Ducha Świętego, aby lepiej czynić dobro bliźnim.

Istotnym elementem charyzmatu zgromadzenia jest rodzaj apostolstwa, którym jest chrześcijańska edukacja dziewcząt i kobiet. Siostry w szczególny sposób oddają się służbie kobietom, aby pomóc im uświadomić sobie ich powołanie i żyć w Duchu Ewangelii. 

Z tradycji ignacjańskiej siostry zaczerpnęły także styl apostolstwa, który cechuje się „wychodzeniem” do tych, którym mają służyć. Dlatego już od samego początku istnienia zgromadzenia Urszulanki zrezygnowały z klauzury.

Działalność:

Ze względu na podeszły wiek sióstr, nie prowadzoną one już aktywnej działalności apostolskiej.

Historia:

Zgromadzenie ma swoje korzenie we Francji przełomu XVI i XVII wieku. Anna de Xainctonge była córką parlamentarzysty z Dijon i cieszyła się starannym wykształceniem. Coraz bardziej dostrzegała jednak ignorancję dziewcząt i kobiet swoich czasów. Edukację, którą młodzi mężczyźni mogli zdobywać w kolegiach jezuickich, chciała także umożliwić dziewczętom. Okazja do zmaterializowania jej pragnienia pojawiła się w miejscowości Dole w Burgundii. Anna zajęła się wychowaniem dziewcząt z rodzin ubogich i zmarginalizowanych. Jej proste i pełne poświęcenia życie zaowocowało w 1606 roku narodzinami nowego zgromadzenia.

Zainspirowane modelem kolegiów jezuickich, siostry św. Urszuli chciały od początku prowadzić szkoły otwarte dla wszystkich i darmowe. Dlatego też nie chciały żyć za klauzurą, aby mogły z pożytkiem wyjść do dziewcząt i kobiet, nauczać i zachęcać je do praktykowania wszelkiego rodzaju cnót. Oprócz braku fizycznego oddzielenia wymagało to też od zakonnic otwartego serca i wewnętrznej swobody, aby czynić dobro wszystkim wedle potrzeby.

Z biegiem lat niektóre domy wspólnoty stawały się autonomicznymi zgromadzeniami. Aktualnie jest ich siedem, z domami generalnymi w: Dole, Brig, Fryburgu, Fryburgu Bryzgowijskim, Tours, Sion i Villingen.

Początek Urszulanek z Villinegn datuje się na 1782 rok. Wówczas przybyła do miasta grupa Urszulanek z Fryburga Bryzgowijskiego, aby przejąć pieczę nad szkołą dla dziewcząt prowadzoną dotąd przez mniszki klaryski, ponieważ ich klasztor został zniesiony dekretem cesarza Józefa II, który nie tolerował zakonów kontemplacyjnych. Urszulanki z Villinegn również uzyskały kanoniczną autonomię, stając się kolejnym niezależnym zgromadzeniem żyjącym charyzmatem m. Anny de Xainctonge.

Historia wspólnoty to trzy stulecia poświęconego edukacji dziewcząt, nie tylko miejscowych, ale też przybywających do szkoły z Francji lub Szwajcarii, ponadto uczyły się w niej także dziewczęta ewangelickie i żydowskie. Placówka szybko stała się szkołą z internatem, a rosnąca liczbą sióstr sprawiła, że w ciągu pierwszych trzech dziesięcioleci, były one w stanie obsadzić wszystkie stanowiska nauczycielskie. Z upływem lat przy szkole powstało seminarium kształcące przyszłe nauczycielki, starsze zakonnice udzielały także indywidualnych korepetycji. Troska o kształcenie dorosłych kobiet przejawiała się m.in. w nauczaniu gotowania, bądź w prowadzeniu biblioteki. Po II Wojnie Światowej otworzono szkołę handlową.

Urszulanki z Villingen swój szczyt liczebny osiągnęły po 1950 roku; było ich wówczas blisko 90, z czego ponad 20 pracowało w przyklasztornym gospodarstwie, pozostałe uczyły w szkole bądź były w podeszłym wieku. Posoborowy brak nowych powołań sprawił, że coraz starsze zakonnice stopniowo wycofywały się z pracy dydaktycznej. Obecnie żadna już nie uczy w szkole, a sama placówka została objęta opieką przez archidiecezję fryburską. Po ludzku sądząc zgromadzenie jest wymierające.

Strony www:
www.st-ursula-villingen.de