26 października 2019

Józefitki Tercjarki


Siostry św. Józefa Trzeciego Zakonu św. Franciszka (SSJ-TOSF)
Sisters of St. Joseph of the Third Order of St. Francis
Suore di San Giuseppe del Terzo Ordine di San Francesco
Hermanas de San José de la Tercera Orden de San Francisco
Irmãs de São José da Terceira Ordem de São Francisco
Soeurs de Saint-Joseph du Tiers-Ordre de Saint François
Schwestern des hl. Josef vom dritten Orden des hl. Franziskus

Data i miejsce założenia:
1901 rok - USA

Założycielki (od lewej):
m. Clara Bialkowski
m. Felicia Jaskulski



Liczba sióstr na świecie: brak danych
Józefitki Tercjarki obecne są w krajach: USA, Peru.
Dom generalny: USA (Stevens Point, WI)

----------------------------------------------------------------------------------------------

Habit aktualny:

Zgromadzenie założone jako habitowe.
W okresie posoborowym zamieniono habity na strój świecki. Pojedyncze siostry noszą czarny welon z białą wypustką do świeckiego ubrania.


















----------------------------------------------------------------------------------------------

Habit historyczny:


-------------------------------------------






Na misjach habit w kolorze szarym lub białym.


-------------------------------------------

Strój wprowadzony w 1967 roku.



Na misjach habit szary.
----------------------------------------------------------------------------------------------


Duchowość:
Józefitki Tercjarki to zgromadzenie sióstr, które chcą z miłością i hojnością kierować się świętą Ewangelią Jezusa Chrystusa zgodnie z Regułą Trzeciego zakonu Regularnego św. Franciszka, starają się we wszystkim co robią, objawiać Królestwo Boże i w nim zgromadzić wszystkich, a także głosić Ewangelię przez cały czas, a jeśli to konieczne, używać słów. Będąc franciszkankami zdążają przez życie jako świadkowie ubóstwa Boga w Osobie Chrystusa, nie gromadząc, ale hojnie dając wszystkim, z którymi się stykają. Swoją więź z Jezusem Chrystusem pogłębiają dzięki franciszkańskiej wartości nawrócenia, a przez to przyczyniają się do odnowy Kościoła.
Modlitwa stanowi centrum życia sióstr. Każda z nich ma obowiązek przeznaczyć odpowiednią ilość czasu na osobistą modlitwę, refleksję i studium, aby jej życie i posługa mogły być nieustannie ożywiane i pogłębiane. Wśród codziennych praktyk duchowych znajduje się Eucharystia, Liturgia Godzin, adoracja, medytacja nad Słowem Bożym, modlitwy poranne i wieczorne.









Działalność:
Tradycyjna działalność apostolska zgromadzenia to edukacja i wychowanie dzieci i młodzieży, w mniejszym stopniu także opieka nad chorymi, niepełnosprawnymi i osobami starszymi. Współcześnie, ze względu na coraz starszy wiek sióstr ich bezpośrednia posługa została zastąpiona przez sponsorowanie działalności kilku byłych szkół zgromadzenia oraz ośrodka dla niepełnosprawnej młodzieży i dorosłych, a także współpracę z instytucjami i organizacjami zajmującymi się walką o prawa człowieka, walką z głodem na ziemi, pomocy bezdomnym, imigrantom, czy kobietom opuszczającym zakłady karne.
Niektóre siostry podejmują się indywidualnych posług np. roznoszą Komunię Świętą osobom, które nie mogą uczestniczyć we Mszy, czy posługę kierowcy–wolontariusza dla osób w podeszłym wieku, którego mogą wezwać, gdy mają potrzebę pojechać na Mszę Świętą, do lekarza czy na zakupy.



Historia:
Początek Józefitek Tercjarek związany jest ze Zgromadzeniem Sióstr Szkolnych św. Franciszka z Milwaukee. 46 zakonnic z tego zgromadzenia postanowiło opuścić swoje dotychczasowe zgromadzenie, aby odpowiedzieć na potrzebę edukacji dzieci z rodzin polskich imigrantów.
W 1901 roku, z pomocą biskupa Sebastiana Messmera, ordynariusza diecezji Green Bay w stanie Wisconsin oraz ks. Luke’a Pescinskiego, proboszcza parafii św. Piotra w Stevens Point, siostry te pod przewodnictwem m. Felicii Jaskulski i m. Clary Bialkowski utworzyły nowe zgromadzenie zakonne, które początkowo przyjęło nazwę: Polskie Siostry św. Józefa. Wkrótce rozpoczęto budowę pierwszej szkoły oraz domu macierzystego w Stevens Point. Na pierwszej Kapitule wybrano m. Felicie przełożoną generalną, a m. Clarę jej asystentką.


Zgromadzenie rozwijało się i służyło potrzebującym. W ciągu zaledwie kilku lat liczba sióstr wzrosła do 419. W 1918 roku zakonnice uczyły już w 23 szkołach w czterech stanach. W 1936 roku wspólnota podzielona była na trzy prowincje. Dwa lata później działalność apostolską rozszerzono na opiekę zdrowotną. W latach 1960-tych zgromadzenie podjęło się także pracy misyjnej w Portoryko i Peru.
Na przestrzeni ponad stu lat nazwa zgromadzenia zmieniała się wielokrotnie. Już po roku istnienia wspólnoty pierwotna nazwa została zmieniona na: Zakon Sióstr św. Józefa. W następnym roku przyjęto nazwę: Zakon Polskich Sióstr św. Józefa. Kolejna modyfikacja miała miejsce w 1925 roku, powrócono wtedy do nazwy: Zakon Sióstr św. Józefa. Obecna nazwa została przyjęta w 1945 roku i pozostaje taka do dziś.

Jak większość zgromadzeń w Stanach Zjednoczonych, po Soborze Watykańskim II (1962-65) Józefitki dokonały daleko idących zmian w swojej wspólnocie. Siostry żyją teraz w małych wspólnotach lub indywidualnie, habit stał się opcjonalny, czyli w praktyce pojedyncze siostry noszą welon do świeckiego ubrania, posłuszeństwo odczytywane jest raczej z wydarzeń życia codziennego i rozumiane jest jako reagowanie na potrzeby otoczenia i Kościoła niż poddanie swojej woli przełożonym, a w duchowości, oprócz tradycyjnych aspektów, znalazły się też takie określenia jak: jedność z całym stworzeniem, franciszkańska teologia wcielenia chrystocentrycznego, obejmująca historię wszechświata i integrację międzywyznaniową; szacunek dla Ziemi i uznawanie, że całe życie jest zjednoczone w ciągłej kosmicznej ewolucji.
Nowicjat w 1962 roku
Zgromadzenie doświadcza obecnie kryzysu powołań, już w latach 1970-tych wiele prowadzonych dzieł zostało przekazanych innym lub zamkniętych. Z powodu malejącej liczby sióstr w 1990 roku zlikwidowano podział zgromadzenia na prowincje.

Strony www:
www.ssj-tosf.org



20 października 2019

Mali Bracia Jezusa Zbawiciela z Honda


Mali Bracia z Klasztoru Jezusa Zbawiciela z Honda
Little Brothers of the Jesus the Savior Monastery of Honda
Piccoli Fratelli del Monastero di Gesù Salvatore di Honda
Hermanitos del Monasterio de Jesús Salvador de Honda
Petits Frères du Monastere Jesus Sauveur de Honda


Data i miejsce założenia:
2001 rok – Burkina Faso

Założyciele:
kard. Philippe Ouedraogo
br. Emmanuel Kalmogo



Liczba zakonników na świecie: 6 (4 profesów, 1 nowicjusz i 1 postulant)
* dane z 2017 roku

Mali Bracia z Honda obecni są w krajach: Burkina Faso.
Dom wspólnoty: Burkina Faso (Honda)


Habit aktualny:

Biały habit przepasany paskiem, szkaplerz z kapturem w kolorze ceglastym, na piersi wyszyty czerwone serce z krzyżem.


Charyzmat:
Mali Bracia z Klasztoru Jezusa Zbawiciela z Honda to młoda wspólnota należąca do duchowych spadkobierców bł. Karola de Foucauld. Podążając jego przykładem zakonnicy żyją duchem Nazaretu, w skromności, pokorze, prostocie, zwyczajności, koncentrując się na adoracji eucharystycznej i rozważaniu Słowa Bożego, wszystko ofiarowując dla zbawienia ludzi, zwłaszcza tych, którzy jeszcze nie znają Jezusa Chrystusa lub nie przyjmują Go jako jedynego Zbawiciela.
Wspólnota łączy duchowość foucauldiańską z tradycją benedyktyńską przeżywaną na sposób cystersów ścisłej obserwancji. Benedyktyńskie elementy życia wspólnoty to praktyka lectio divina, odosobnienie, cisza przerywana tylko na modlitwę oraz podczas odbywającej się tylko raz w tygodniu rekreacji, ponadto praca fizyczna, gościnność, codzienne nawrócenie, stałość miejsca.
Wspólnota ma więc charakter ściśle kontemplacyjny, nie prowadzi czynnej działalności apostolskiej. Odznacza się jednak zapałem misyjnym na wzór bł. Karola i św. Teresy od Dzieciątka Jezus. Przez milczenie, modlitwę, pracę, wysiłek uświęcenia własnej osoby, mnisi oddają nieustannie wszystko Bogu za tych, którzy nie słyszeli jeszcze Ewangelii lub jej nie przyjęli. Motto wspólnoty brzmi: Niech wam się stanie, jak uwierzyliście (Mt 8, 13).


Mali Braci składają cztery śluby zakonne. Według konstytucji wspólnoty poprzez ślub czystości oddają Bogu wszystkie swoje uczucia ludzkiej miłości i zdolność prokreacji, stając się stałą ofiarą przed Nim. Ślubem ubóstwa podążają za Panem Jezusem, który stał się ubogi i pokorny, jedynie w Bogu upatrują swój skarb, wszystko inne uznając za mało warte. Mnisi są ubodzy nie tylko w duchu, ale i materialnie. Nie posiadają żadnej własności; materialnie są zależni od swojej wspólnoty zakonnej. Ślubem posłuszeństwa uznają autorytet Boga i postrzegają je jako konieczność dla skuteczności i owocności życia wspólnotowego. Ślub stałości miejsca wynika z kontemplacyjnego charakteru wspólnoty. Nie będąc zakonnikami o aktywnej działalności nie potrzebują zmiany domów.
Patronami Małych Braci z Honda są Matka Boża stojąca pod Krzyżem, bł. Karol de Foucauld, św. Teresa od Dzieciątka Jezus oraz święci Aniołowie Stróżowie.

Historia:
Klasztor Jezusa Zbawiciela ma dwóch współzałożycieli: kard. Philippe Ouedraogo i o. Emmanuela Kalmogo. W 1996 roku ks. Philippe Ouedraogo został wyświęcony na biskupa diecezji Ouahigouya w Burkina Faso. Chciał mieć w swojej diecezji dwie wspólnoty życia kontemplacyjnego męską i żeńską, aby modlitewnie wspierały ewangelizację misjonarzy w diecezji, w której tylko 4% mieszkańców stanowili chrześcijanie, pozostali byli głównie muzułmanami. Ponieważ nie mógł żadnej znaleźć zinterpretował to jako znak, aby założyć nową wspólnotę.
Z pomocą przyszedł mu Emmanuel Kalmogo, starszy już wiekiem kapłan i pierwszy ksiądz wyświęcony dla diecezji Ouahigouya. Jeśli chodzi o duchową orientację nowego klasztoru ks. Emmanuel mówił, że w odniesieniu do organizacji życia klasztornego czerpać należy od św. Benedykta, natomiast ze względu na misyjnego ducha przykładem ma być bł. Karol de Foucauld. I to duchowość bł. Karola, jego głęboka wiara, zaufanie do Chrystusa i silne przywiązanie do Pana Jezusa w Eucharystii stanowią fundament życia mnichów.
Klasztor Jezusa Zbawiciela został założony w 2001 roku. Bp Ouedraogo wzniósł wspólnotę jako publiczne stowarzyszenie wiernych zmierzającą do przekształcenia się w niezależny klasztor sui iuris na prawie diecezjalnym. Mały Brat Emmanuel Kalmogo, pierwszy mnich i pierwszy przeor, śluby wieczyste złożył w 2008 roku, trzy lata później zmarł. Dopiero w 2012 roku pierwsi trzej nowicjusze złożyli profesję czasową.
Śmierć o. Emmanuela oraz przeniesienie bpa Philippe Ouedraogo do stolicy kraju, a co za tym idzie brak doświadczonego kapłana, który w sposób ciągły zająłby się formacją zakonników, niski poziom wykształcenia zgłaszających się kandydatów, ponadto surowość życia i duża bieda, w jakiej żyją mnisi sprawiły, że mała wspólnota znalazła się w trudnej sytuacji. Pomimo blisko 20 lat istnienia liczy ona zaledwie kilku zakonników, a wielu spośród kandydatów nie dociera nawet do pierwszych ślubów.