Dominikanki z Ba Ria

Dominikanki Niepokalanej Pani z Ba Ria (OP)

Dominican Sisters of the Immaculate Lady of Ba Ria

Suore Domenicane dell'Immacolata Signora di Ba Ria

Hermanas Dominicas de la Inmaculada Señora de Ba Ria

Soeurs Dominicaines de l'Immaculée Dame de Ba Ria

Dominikanerinnen von der Unbefleckten Dame von Ba Ria

Dòng Đaminh Đức Mẹ Vô Nhiễm Bà Rịa

Data i miejsce założenia:

2012 rok - Wietnam

Liczba sióstr na świecie: 192 (w tym: profeski wieczyste 127, czasowe 54, nowicjuszki 11)  * dane z 2015 roku

Dominikanki z Ba Ria obecne są w krajach: Wietnam.

Dom generalny: Wietnam (Vũng Tầu)

Habit aktualny:

Biały habit przepasany skórzanym paskiem, biały szkaplerz, na głowie czarny welon z białą wypustką, przy boku różaniec.

Dopełnieniem stroju jest czarna kapa.

Duchowość:

Zgromadzenie należy do wielkiej rodziny zakonnej, założonej przez św. Dominika, która od samego początku została ustanowiona dla głoszenia Słowa Bożego i zbawienia dusz. Kontemplować i przekazywać innym owoce kontemplacji to podstawowa zasada życia zakonu dominikańskiego. Oznacza to, że apostolstwo zgromadzenia powinno być wynikiem osobistej kontemplacji, modlitwy i studium Bożej Prawdy. Życie codzienne sióstr oparte jest na regule św. Augustyna.

W tradycji dominikańskiej silnie zakorzeniony jest kult maryjny, wyrażający się zwłaszcza w modlitwie różańcowej.
Działalność:

Konkretny wyraz głoszenia Bożej Prawdy przez zgromadzenie to zaangażowanie w działalność edukacyjną, pracę duszpasterską oraz służbę społeczną.

Historia:

Dominikańskie żeńskie życie zakonne odegrało w wietnamskim Kościele ważną rolę. Obok Miłośniczek Krzyża Świętego, pierwszej rodzimej wspólnoty zakonnej, Dominikanki przez dwa wieki stanowiły jedyną formę życia konsekrowanego przeznaczonego dla kobiet.

Początek żeńskich wspólnot żyjących w duchu św. Dominika datuje się na 1715 rok. Pod kierunkiem ojców dominikanów grupy pobożnych kobiet prowadziły proste życie według rad ewangelicznych, nie stanowiąc jednak formalnego zgromadzenia zakonnego. Ubrane były prosto i zwyczajnie jak wiejskie kobiety, często nauczając katechizmu kobiety i dzieci, czasami udzielały też chrztu dzieciom znajdującym się w niebezpieczeństwie śmierci. Z biegiem lat zakres posług rozszerzał się, obejmując także działalność charytatywną, opiekę nad chorymi, w tym nad trędowatymi.

W pierwszej połowie XX wieku, zgodnie z prawem kanonicznym z 1917 roku, z inicjatywy biskupa diecezji Bui Chu, wspólnoty te zaczęły przyjmować strukturę regularnych zgromadzeń zakonnych. Siedem z czternastu domów utworzyło w 1946 roku nową wspólnotę Córek Matki Bożej Różańcowej, Pozostałe siedem zwróciło się do biskupa z prośbą o możliwość kontynuowania życia w dominikańskim duchu. Biskup przychylił się do tej prośby, czego owocem było opracowanie dla sióstr konstytucji, opartych o regułę św. Augustyna i konstytucje ojców dominikanów, po czym osobiście zwrócił się do Stolicy Apostolskiej o jej zatwierdzenie. Zgoda nadeszła w 1951 roku, tym samym oficjalnie narodziło się Zgromadzenie Sióstr Dominikanek św. Katarzyny ze Sieny z Bui Chu. Biskup sprowadził dominikanów, aby zajęli się formacją zakonną sióstr i erygował nowicjat. W tym samym roku pierwszych 37 kobiet otrzymało dominikańskie habity.

Jednak już trzy lata później w północnej części Wietnamu rozpoczęły się prześladowania Kościoła, w skutek czego część zakonnic przeniosła się na południe kraju. Oprócz pracy w parafiach i katechizacji, siostry otwierały szkoły, domy studenckie, opiekowały się sierotami, pracowały w szpitalach, podejmowały się działalności charytatywnej.

Rozwijające się tam zgromadzenie zakładało nowe domy w różnych diecezjach. Część z sióstr pragnęła ściślejszej więzi z diecezją, dla której służyła, dlatego z czasem niektóre domy usamodzielniały się tworząc nowe dominikańskie zgromadzenia. Jednym z nich są Dominikanki św. Róży z Limy, które uzyskały autonomię w 1973 roku. Pomimo utrzymanej wzajemnej niezależności, wspólnoty te w 1991 roku podjęły decyzję o ujednoliceniu stroju zakonnego oraz o opracowaniu wspólnych konstytucji, które zostały ostatecznie przyjęte w 2004 roku. Jednocześnie zadecydowano o utworzeniu Stowarzyszenia Dominikanek Wietnamskich.

Jednak procesy zmierzające do ścisłego wiązania się z diecezją przebywania sióstr, pozostawały nadal żywe. Owocem tego było wyłonienie się w 2012 roku z Dominikanek św. Róży z Limy trzech nowych zgromadzeń, należących do trzech różnych diecezji. Jednym z nich są właśnie Dominikanki Niepokalanej Pani w diecezji Ba Ria.

Dom generalny:
Dòng Đaminh Bà Rịa
39/1 Nơ Trang Long, P. Rạch Dừa, Vũng Tầu
Việt Nam
tel: (064) 3832 780
e-mail: daminhbaria@gmail.com

Misjonarze Jezusa

Misjonarze Jezusa (MJ)
Missionarii Jesu
Missionaries of Jesus
Missionari di Gesù
Misioneros de Jesus
Missionários de Jesus
Missionnaires de Jésus
Missionare von Jesus

Data i miejsce założenia:
2002 rok - Filipiny

Liczba zakonników na świecie: 53 (w tym 29 kapłanów)
Misjonarze Jezusa obecni są w krajach: Filipiny,Wietnam, Papua Nowa Gwinea, USA, Meksyk,Gwatemala.
Dom generalny: Filipiny (Antipolo)

Habit aktualny:
Zgromadzenie bezhabitowe od początku swojego istnienia.

Misjonarze Jezusa to zakonna wspólnota kapłanów i braci, mająca aktualnie status publicznego stowarzyszenia kleryckiego, założona na Filipinach w 2002 roku przez grupę 41 mężczyzn należących do różnych zgromadzeń zakonnych zainspirowanych misją i człowieczeństwem Jezusa Chrystusa, aby czynić Jego uczniami wszystkie narody.

Główną troską zakonników jest odkrywać współczesne oblicza Pana Jezusa ukryte w każdym człowieku doświadczonym biedą, odrzuceniem, obojętnością, niesprawiedliwością i egoizmem, w człowieku zranionym, złamanym cierpieniem, zmarginalizowanym, a następnie służyć mu, aby głosić nadejście Królestwa Bożego, i pomóc w wyłonieniu się nowego oblicza Kościoła. Dlatego też podejmując się misji świadomie wybierają miejsca i środowiska, gdzie takim ludziom mogą służyć i wśród nich żyć na co dzień. Do takiego postępowania skłania ich przykład Jezusa Chrystusa, który będąc Bogiem uniżył samego siebie stając się człowiekiem i zamieszkując wśród ludzi.

W duchowości wspólnoty zasadnicze znaczenie ma relacja przyjaźni z Panem Jezusem, ale pielęgnowane są także relacje ze świeckimi współpracownikami w prowadzonej misji oraz z ludźmi, którym służą.

Apostolstwo zgromadzenia ma trzy zasadnicze wymiary: modlitwa, głoszenie oraz praca. Modlitwą zakonnicy otaczają cierpiących i potrzebujących, czyli przede wszystkim tych, którym służą. Głoszą Słowo Boże i uczą podstaw chrześcijańskiego życia szczególnie tym, którzy są z dala od Boga, by dzięki temu mogli oni doświadczyć Jego dobroci i wielkości. Pracują na rzecz sprawiedliwości i pokoju poprzez dzielenie się Ewangelią. Jest ona zdolna sprawić, że w umysłach ludów zrodzi się pragnienie szerzenia pokoju, a ich serca doświadczą sprawiedliwości.

W praktyce wymiary te znajdują swój wyraz w działalności ewangelizacyjnej wśród ludzi zmarginalizowanych, ubogich w miastach, rdzennej ludności, osób migrujących za pracą, uchodźców i ludzi wysiedlonych, więźniów, wszędzie dając świadectwo wszechogarniającej miłości Boga i rozpalając światło Chrystusa pośród ciemności.

Strony www:
www.missionariesofjesus.com

ss. św. Gemmy Galgani

Zgromadzenie Sióstr św. Gemmy Galgani z Dodoma (CSG)
Congregation of the Sisters of St. Gemma Galgani of Dodoma
Congregazione delle Suore di Santa Gemma Galgani di Dodoma
Congregación de las Hermanas de Santa Gema Galgani de Dodoma
Congregação das Irmãs de Santa Gemma Galgani de Dodoma
Congrégation des Soeurs de Sainte Gemma Galgani de Dodoma
Kongregation der Schwestern von St. Gemma Galgani von Dodoma

Data i miejsce założenia:
1947 rok - Tanzania

Założyciel:
o. Stanislaus Ambrosini CP

Liczba sióstr na świecie: ok. 400
Siostry św. Gemmy Galgani obecne są w krajach: Tanzania, Włochy.
Dom generalny: Tanzania (Dodoma)

Habit aktualny:

Niebieski habit z białym kołnierzykiem o rogach prostych, na głowie biały welon z niebieskim brzegiem, na piersi zawieszony na niebieskim sznurku krzyż.

Używany również habit w kolorze białym.

Habit historyczny:

Duchowość:

Celem zgromadzenia jest uwielbienie Boga poprzez osobiste uświęcenie sióstr na drodze ślubowanych rad ewangelicznych: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa.

Zgromadzenie należy do rodziny wspólnot o duchowości pasjonistycznej, a więc w centrum jego życia duchowego znajduje się męka i śmierć Jezusa Chrystusa. Ponieważ Pan Jezus umarł na krzyżu, aby dać światu owoce Zbawienia, zatem Jego naśladowcy również muszą umrzeć dla siebie i świata, aby przynieść obfite owoce. Duchowość zgromadzenia można streścić w zawołaniu: Krzyż Chrystusa jest naszą siłą!

Patronką wspólnoty jest św. Gemma Galgani, włoska mistyczka o niezwykłych wizjach, której powodem uznania świętości stało się świadome, milczące przyjęcie niezawinionego cierpienia.

Misją apostolską sióstr jest w pierwszej kolejności ewangelizacja. Następnie troska o ciało i duszę człowieka, poprzez różnoraką służbę: edukacyjną, medyczną, społeczną.

Działalność:

Siostry św. Gemmy Galgani poświęcają się katechizacji, edukacji i wychowaniu dzieci i młodzieży w przedszkolach, szkołach, hostelach dla dziewcząt i duszpasterstwach młodzieżowych, angażują się w opiekę medyczną nad chorymi w szpitalach, ośrodkach zdrowia i przychodniach, troszczą się o dzieci z upośledzeniem umysłowym, niepełnosprawne bądź urodzone w więzieniach, ponadto pomagają w duszpasterstwie parafialnym.

Historia:

Zgromadzenie powołał do istnienia w Tanzanii włoski misjonarz o. Stanislaus Ambrosini z zakonu pasjonistów. Jego początki sięgają 1938 roku, kiedy powstał pierwszy dom rodzącej się wspólnoty w miejscowości Kondoa w diecezji Dodoma, w którym przygotowanie do życia zakonnego rozpoczęły pierwsze kandydatki pod kierunkiem trzech pracujących w Tanzanii Sióstr Miłosierdzia z Werony. W 1945 roku postulantki rozpoczęły nowicjat, a w 1947 roku pięć z nich złożyło śluby zakonne i właśnie ta data uznawana jest za oficjalny początek Zgromadzenia Sióstr św. Gemmy Galgani.

Siostry Miłosierdzia kierowały młodą wspólnotą aż do 1967 roku, gdy zwołano kapitułę generalną i wybrano pierwszą przełożoną generalną już spośród afrykańskich sióstr. Od tego czasu zgromadzenie stało się samodzielne i aktualnie jest wspólnotą na prawie diecezjalnym zatwierdzoną przez ordynariusza diecezji Dodoma. Obecnie liczy około 400 sióstr z czego nieco ponad 300 posługuje w samej tylko diecezji Dodoma.

Strony www:
www.stgemma.org