29 lipca 2013

Misjonarki Św. Rodziny


Zgromadzenie Sióstr Misjonarek Świętej Rodziny (MSF)
Congregatio Sororum Missionariarum Sanctae Familiae
Congregazione delle Suore Missionarie della Sacra Famiglia
Congregación de Hermanas Misioneras de la Sagrada Familia
Congregação das Irmãs Missionárias da Sagrada Família
Congregation of Missionary Sisters of the Holy Family
Congrégation des Soeurs Missionnaires de la Sainte Famille
Kongregation der Missionsschwestern von der Heiligen Familie
Congregatie van de Missiezusters van de Heilige Familie


Data i miejsce założenia:
1905 rok - Rosja

Założycielka:
bł. Bolesława Lament















Liczby: 350 sióstr na świecie (w Polsce: 158)  * dane z 2008 roku
Misjonarki Świętej Rodziny obecne są w krajach: Polska, Litwa, Białoruś, Rosja, Włochy, USA, Kenia, Tanzania, Zambia.
Dom generalny: Polska (Komorów k. Warszawy)


Habit aktualny:

W Europie: czarny habit o prostokątnym wycięciu pod szyją, biały kołnierzyk, na głowie biały czepek, czarny welon.


W USA: habit i welon w kolorze beżowym.
Taki strój, obok czarnego, można spotkać także we Włoszech.
W Afryce: biały lub beżowy habit i welon.

Habit historyczny:





Duchowość:
Siostry kształtują swoją duchowość na wzór Świętej Rodziny. Starają się poznać życie Jezusa, Maryi i św. Józefa, aby przy łasce Bożej wstępować w ich ślady i w ten sposób przyczyniać się do wzrostu Królestwa Bożego na ziemi.
Czerpanie z ducha Świętej Rodziny prowadzi siostry do rozmodlenia, umiłowania pracy, wzajemnego szacunku i służby oraz uczy posługiwania się ubogimi środkami. Wyrabia również ducha prostoty, pokory i zawierzenia Bożej Opatrzności. Misjonarki kształtują także postawę dyspozycyjnej uległości woli Bożej, wyrażającej się m.in. w oczekiwaniach Kościoła i decyzjach przełożonych.
Szczególnym powołaniem zgromadzenia jest wspomaganie dzieła zjednoczenia chrześcijan, umiejętne oddziaływanie, by ludzie dobrej woli zbliżyli się i włączyli do Kościoła katolickiego oraz umacnianie katolików w wierze, szczególnie tam, gdzie jedność wiary jest zagrożona.
Siłą mobilizującą do służby jest zjednoczenie sióstr z Jezusem Eucharystycznym i nabożeństwo do Jego Boskiego Serca. Miłość do Serca Jezusowego ma być nacechowana duchem wynagrodzenia. Każdy dzień zaczyna się od modlitwy, która obejmuje jutrznię, pacierz, rozmyślanie i Mszę Świętą, przed snem wśród modlitw znajduje się Apel Jasnogórski.



Działalność:
Jednym z głównych środków do osiągnięcia zamierzonego przez zgromadzenie celu pracy apostolskiej jest wychowanie i nauczanie dzieci i młodzieży oparte na zasadach wiary katolickiej i nauce Kościoła. Szczególne miejsce zajmuje katechizacja, która daje możliwość bezpośrednich oddziaływań ekumenicznych, tj. ugruntowania w wierze i kształtowania postawy ekumenicznej. Wiele domów zgromadzenia znajduje się na terenach mieszanych wyznaniowo. Siostry prowadzą także własną szkołę, świetlicę socjoterapeutyczną, przedszkola oraz różne grupy duszpasterskie. Ponadto zgromadzenie angażuje się w pracę charytatywną wśród ubogich i samotnych, opiekę nad chorymi w szpitalach, siostry pełnią również posługę w parafiach jako zakrystianki, organistki, kancelistki oraz w instytucjach kościelnych.



Historia:
Swoje powołanie zakonne bł. Bolesława Lament początkowo realizowała w Zgromadzeniu Franciszkanek Rodziny Maryi, spełniając prace wychowawcze. Mimo pragnienia życia oddanego Bogu nie czuła się na właściwym miejscu, dlatego przed ślubami wieczystymi opuściła zgromadzenie. Następnie przez kilka lat udzielała się społecznie oraz charytatywnie, poszukując jednocześnie dalszej woli Bożej. Za radą swojego kierownika duchowego bł. Honorata Koźmińskiego, założyciela licznych bezhabitowych zgromadzeń zakonnych, wyjechała do Mohylewa nad Dnieprem w Rosji (obecnie Białoruś), aby zająć się tam katolickim wychowaniem młodzieży.
W Mohylewie założyła zakład krawiecki z internatem. Wkrótce dołączyła do niej towarzyszka, również pragnąca pracować dla chwały Bożej. Będąc przekonana, że Bolesława jest bezhabitową zakonnicą poprosiła o przyjęcie do jej zgromadzenia. Wyprowadzona z błędu kobieta poprosiła więc Bolesławę o przyjęcie do zgromadzenia, które z pewnością założy w niedługim czasie. Te zaskakujące słowa dały Bolesławie do myślenia. Wkrótce zgłosiła się kolejna kobieta pragnąca życia zakonnego mówiąc: po co daleko szukać, załóżmy tu klasztor


W 1905 roku po rekolekcjach Bolesława założyła więc nowe zgromadzenie zakonne. Za cel szczegółowy postawiła mu troskę o powrót chrześcijan odłączonych, szczególnie prawosławnych, do Kościoła Katolickiego. Mohylew zamieszkiwali głównie prawosławni, katolików było niewielu. Właśnie tu dojrzało w niej pragnienie jedności chrześcijan, które wzrastało w niej od czasu wcześniejszego życia zakonnego. Za głównych patronów zgromadzenia obrała Świętą Rodziną, jako wzór pełnego, doskonałego zjednoczenia.
Z powodu braku możliwości utrzymania siebie, dwa lata później cała wspólnota przeniosła się do Petersburga, z przyczyn politycznych, siostry na krótki czas udały się do Żytomierza aż w 1922 roku osiedliły się w Chełmnie koło Torunia, gdzie powstał dom macierzysty, a zgromadzenie znalazło w końcu stabilizację. Dopiero w Polsce siostry zaczęły chodzić w habitach. Wszędzie głównym polem coraz liczniejszej grupy sióstr była działalność wychowawcza.


Strony www:
Polska: www.misjonarki-swietej-rodziny.org
USA: www.holyfamilysisters.us

Filmy:

Film o bł. Bolesławie Lament – część I:



część II
część III



27 lipca 2013

Urszulanki z Cincinnati


Siostry Urszulanki z Cincinnati (OSU)
Ursuline Sisters of Cincinnati
Suore Orsoline di Cincinnati
Hermanas Ursulinas de Cincinnati
Irmãs Ursulinas de Cincinnati
Soeurs Ursulines de Cincinnati
Ursulinen von Cincinnati


Data i miejsce założenia:
1910 rok - USA

Liczba sióstr na świecie: * dane z 2015 roku
Urszulanki z Cincinnati obecne są w krajach: USA.
Dom generalny: USA (Cincinnati, OH)


Habit aktualny:

Zgromadzenie założone jako habitowe.
W pierwszej połowie lat 1970-tych siostry zrezygnowały z habitów.









Habit historyczny:

Czarny habit przepasany skórzanym paskiem, czarny welon.
Strój używany do ok. 1965 roku.


Czarny lub szary habit z białym kołnierzykiem o rogach prostych, czarny prosty welon z białą wypustką.
Strój używany od ok. 1965 roku do początku lat 1970-tych.


Duchowość:
Urszulanki z Cincinnati zakorzenione są w duchowości Anieli Merici, XVI-wiecznej świętej, założycielki zakonu urszulańskiego, której przykład inspiruje siostry do podjęcia radykalnego życia chrześcijańskiego. W jego centrum stoi Jezus Chrystus, któremu zakonnice ślubują czystość, ubóstwo i posłuszeństwo.
Dzięki ubóstwu siostry stają się wolne od gromadzenia dóbr materialnych, dają pierwszeństwo wartościom duchowym, uświadamiają sobie, że to Chrystus jest ich wiecznym skarbem, uczą się naśladować przykład prostego stylu życia Pana Jezusa. Czystość pozwala całkowicie oddać się Panu, w ślubie posłuszeństwa zaś zawiera się pragnienie pełnienia woli Bożej, która odnajdywana jest w dyrektywach Kościoła, w konstytucjach zgromadzenia, czy też w okolicznościach życia codziennego. Św. Aniela zachęcała swoje duchowe córki, aby wsłuchiwały się w podszepty Ducha Świętego i wykorzystywały swoje talenty w służbie Bogu i ludziom. Służba ta, zgodnie z urszulańskim charyzmatem, skupia się na odnowie społeczeństwa poprzez chrześcijańską formację kobiet, ponieważ kobieta ma znaczny wpływ na życie rodzinne, rodziny zaś tworzą społeczeństwo.
Zgromadzeniu szczególnie bliskie są słowa św. Anieli: Starajcie się być wierne temu, do czego Bóg was powołał. Od niej czerpią również zachętę do zaufania Bożej Opatrzności: Ufajcie silną wiarą, że Bóg pomoże wam we wszystkim.
Wśród tradycyjnych praktyk religijnych urszulanek znajdują się m.in., medytacja, różaniec, czytanie duchowe, zwłaszcza Pisma Świętego, Liturgia Godzin, codzienna Msza Święta, zwłaszcza Komunia Święta, która jest momentem najbardziej osobistej bliskości z Bogiem. Siostry ponadto modlą się w intencjach Ojca Świętego oraz tych, które polecają im ludzie.


Działalność:
Współczesna działalność zgromadzenia obejmuje duszpasterstwo w szkołach średnich, katechizację w parafiach, formację duchową dorosłych, pomoc kobietom znajdującym się w sytuacji trudnej, opiekę nad chorymi i osobami starszymi, pracę socjalną i psychologiczną, pracę w mediach katolickich.

Historia:
Urszulanki z Cincinnati wywodzą się z Zakonu św. Urszuli założonego w 1535 roku we Włoszech przez św. Anielę Merici. Do Stanów Zjednoczonych pierwsze urszulanki przybyły w 1845 roku z Francji i osiedliły się w Brown County dając początek nowemu niezależnemu zgromadzeniu urszulanek.
To właśnie z Brown County, na zaproszenie bp Henry’ego Moellera, w 1910 roku przyjechała do Cincinnati grupa 20 sióstr pod przewodnictwem m. Fidelis Coleman i m. Baptisty Freaner, tworząc nowe urszulańskie zgromadzenie. Siostry podjęły się edukacji emigrantów w szkołach parafialnych. Dodatkowo otworzyły internat i dwie własne szkoły, podjęły też misję katechetyczną w okolicznych wsiach.
Kilka lat później dwie siostry odbyły podróż do Irlandii w poszukiwaniu nowych powołań, wracając z siedmioma kandydatkami; w późniejszym czasie do zgromadzenia wstąpiła kolejna grupa irlandzkich dziewcząt. Do 1935 r. liczba sióstr wzrosła do 55.
Zgodnie z urszulańskim charyzmatem tradycyjną dziedziną apostolstwa była katolicka edukacja i wychowanie, które realizowane były w szkołach prowadzonych przez zgromadzenie lub szkołach parafialnych. W ramach posoborowych zmian podjęto się także pracy socjalnej i duszpasterskiej oraz w służbie zdrowia. Zmodernizowano też sposób życia. Dotychczasowe elementy życia modlitewnego stały się opcjonalne, ograniczono wiele praktyk życia wspólnego. W tym czasie część sióstr opuściła zgromadzenie. Jednocześnie ze względu na malejącą liczbę sióstr i brak nowych powołań, podjęto decyzję o odstąpieniu apostolstwa w szkołach parafialnych osobom świeckim.

Strony www:
www.ursuline-sisters-cincinnati.org
.
.

.

20 lipca 2013

Bractwo Kapłańskie Św. Piotra


Bractwo Kapłańskie Św. Piotra (FSSP)
Fraternitas Sacerdotalis Sancti Petri
Fraternità Sacerdotale San Pietro
Priestly Fraternity of St. Peter
Fraternidad Sacerdotal San Pedro
Fraternidade Sacerdotal São Pedro
Fraternité Sacerdotale Saint-Pierre
Priesterbruderschaft Sankt Petrus
Priesterbroederschap van Sint Petrus
Священническое Братство Святого Петра

Wspólnota tradycyjna podległa Papieskiej Komisji Ecclesia Dei.

Data i miejsce założenia:
1988 rok - Szwajcaria

Liczby: 397 członków na świecie (w tym: 236 kapłanów, 11 diakonów, 150 seminarzystów), w Polsce: 3  * dane z 2012 roku.
Bractwo Kapłańskie Św. Piotra obecne jest w krajach: Polska, Niemcy, Holandia, Belgia, Francja, Wielka Brytania, Włochy, Szwajcaria, Austria, USA, Kanada, Meksyk, Kolumbia, Nigeria, Australia.
Dom generalny: Szwajcaria (Fryburg)

Habit aktualny:

Czarna sutanna przepasana czarnym pasem.
Możliwa także sutanna z pelerynką lub zwykła sutanna (bez pasa)
jak u duchowieństwa diecezjalnego.



Duchowość:
Celem Bractwa Kapłańskiego Św. Piotra jest uświęcenie własne członków poprzez pełnienie kapłańskiej posługi. W pierwszej kolejności przez sprawowanie Najświętszej Ofiary Mszy Świętej oraz innych sakramentów, a także przez właściwą kapłanowi pracę duszpasterską w służbie Kościołowi. Duchowość bractwa jest więc ściśle związana z duchowością kapłańską.
Bractwo jest wspólnotą tradycyjną. Liturgia Mszy Świętej oraz inne sakramenty sprawowane są w Nadzwyczajnej Formie Rytu Rzymskiego, czyli według przedsoborowych ksiąg liturgicznych, używany jest również przedsoborowy Brewiarz, pielęgnowane są także wszelkie tradycyjne formy pobożności. Tradycyjny jest także sposób rozumienia kapłaństwa, jak również formacja seminaryjna, która oparta jest na nauce św. Tomasza z Akwinu i innych wielkich Doktorów Kościoła oraz na tradycyjnej doktrynie katolickiej i dyscyplinie. Studia poprzedzone są rokiem przygotowawczym, w którym szczególny nacisk położony jest na rozwój duchowości. Ważną rolę odgrywa wierność Magisterium Kościoła oraz miłość do Ojca Świętego, następcy św. Piotra.
Bractwo jest stowarzyszeniem życia apostolskiego. Oznacza to, że członkowie bractwa żyją we wspólnotach, razem pełnią apostolstwo, ale nie składają ślubów zakonnych. Podobnie jak księża diecezjalni zobowiązują się do celibatu oraz posłuszeństwa przełożonym. Praktykują również ducha ubóstwa zgodnie z konstytucjami bractwa.




Działalność:
Kapłani bractwa pełnią posługę sakramentalną dla wiernych przywiązanych do liturgii przedsoborowej. Obejmuje ona także prowadzenie parafii personalnych dla tradycjonalistów. W swojej pracy duszpasterskiej koncentrują się na dawaniu świadectwa Ewangelii również poprzez kaznodziejstwo, katechezę, edukację młodzieży (szkoły, harcerstwo), organizowanie pielgrzymek i rekolekcji, duszpasterstwa młodzieżowe i akademickie, czy pracę w charakterze kapelanów w szpitalach. Podejmują się wszelkich apostolatów katolickiego kapłana.
Apostolstwo prowadzone jest za pomocą tradycyjnych, sprawdzonych form duszpasterskich, w których członkowie bractwa dostrzegają najskuteczniejszy sposób na reewangelizację zlaicyzowanych społeczeństw. W Polsce bractwo obecne jest w Krakowie, gdzie prowadzi Duszpasterstwo Wiernych Tradycji Łacińskiej, tradycyjne duszpasterstwo akademickie oraz szereg innych inicjatyw.



Historia:
Bractwo Kapłańskie św. Piotra wywodzi się z Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X, założonego przez abpa Marcela Lefebvre'a. Powołał on je w 1970 roku w Szwajcarii jako odpowiedź na głęboki kryzys, w którym zaczął pogrążać się Kościół – głównie w krajach zachodnich - bezpośrednio po zakończeniu Soboru Watykańskiego II (1962-65), a który przejawiał się w podważaniu lub wypaczaniu dotychczasowej katolickiej doktryny i moralności przez wielu duchownych, także w seminariach i uczelniach katolickich, odchodzeniu wiernych z Kościoła na szeroką skalę, masowym porzucaniu kapłaństwa oraz występowaniu z zakonów, gwałtownym spadku ilości nowych powołań, licznych nadużyciach liturgicznych.
Abp Lefebvre chciał kształcić przyszłych kapłanów wiernych tradycyjnej nauce Kościoła i swojemu powołaniu. Jednocześnie dystansował się od niektórych dokumentów soborowych oraz nowej posoborowej liturgii, widząc w nich źródło owego kryzysu. Z tego powodu po kilku latach władze kościelne cofnęły swoją aprobatę dla bractwa; od tego czasu działało ono bez uregulowanego statusu kanonicznego. Rozłam pomiędzy Rzymem a biskupem pogłębiał się, aż w 1988 roku, chcąc zapewnić przyszłość bractwu, abp Lefebvre dokonał konsekracji na biskupów czterech kapłanów bez zgody Stolicy Apostolskiej, powołując się na przewidziany w prawie kanonicznym stan wyższej konieczności. Ówczesny papież Jan Paweł II ogłosił, że tym samym abp Lefebvre i czterej nowi biskupi zaciągnęli na siebie ekskomunikę (zdjęto ją w 2009 roku).
Jednocześnie papież, powołał do życia Papieską Komisję Ecclesia Dei, której powierzył zadanie opieki nad duchownymi i wiernymi świeckimi przywiązanymi do dawnych form liturgicznych, tym samym przyznając oficjalnie tradycjonalistom miejsce w Kościele. Kapłanom bractwa zaś otworzył drogę do utworzenia wspólnoty, która pielęgnowałyby Tradycję Kościoła i przedsoborową liturgię, pozostając w pełnej jedności z Rzymem.



Z możliwości tej skorzystała grupa 10 kapłanów i 20 seminarzystów z bractwa abpa Lefebvre’a, która odmówiła poparcia nielegalnych konsekracji i nie chciała wkraczać na drogę nieposłuszeństwa papieżowi. W opactwie cysterskim Hauterive w Szwajcarii utworzyli oni Bractwo Kapłańskie św. Piotra. Bractwo powstało więc z woli Jana Pawła II; czasem można spotkać się z informacją, że to papież założył bractwo, nie jest on jednak założycielem w znaczeniu dosłownym. Za patrona przyjęto św. Piotra, aby podkreślić swoją wierność i posłuszeństwo Ojcu Świętemu.
Na prośbę kard. Ratzingera, późniejszego papieża Benedykta XVI, ordynariusz diecezji augsburskiej w Niemczech erygował w Wigratzbad pierwszy dom nowej wspólnoty. 
Dziś bractwo jest stowarzyszeniem życia apostolskiego na prawie papieskim, prowadzi apostolstwo z pełną aprobatą miejscowych biskupów i jak większość tradycyjnych wspólnot cieszy się dużą liczbą nowych powołań. W przeciągu pierwszych sześciu lat ilość członków wzrosła z 30 do ok. 120. W 2003 roku liczyło 257 członków (130 księży i 127 kleryków), w 2010 roku było ich już 368 (223 księży i 145 kleryków), obecnie jest ich blisko 400. Warto zauważyć, że większość seminarzystów pochodzi z krajów, w których zwykłe, nie-tradycyjne seminaria i zakony zmagają się z bolesnym brakiem nowych powołań. W szeregach bractwa jest także 10 Polaków (3 kapłanów i 7 seminarzystów).


Strony www:
Polska: www.fssp.pl
Międzynarodowa: www.fssp.org
- seminarium duchowne europejskie: http://fssp.eu
- seminarium duchowne amerykańskie: www.fsspolgs.org
Francja: www.fssp.fr
Wielka Brytania: www.fssp.co.uk
Belgia: www.fssp.be
Niemcy, Austria: www.petrusbruderschaft.eu
Włochy: http://fssp.it
Szwajcaria: www.fssp.ch
USA: www.fssp.com
Kanada: http://fsspca.unzilla.com/
Meksyk: www.fsspmx.org
Kolumbia: www.fsspcolombia.org
Nigeria: www.fsspnigeria.org
Australia: www.fssp.net
Adresy poszczególnych domów

Filmy:


.
.
.