29 kwietnia 2016

Urszulanki św. Karola


Zgromadzenie Sióstr Urszulanek św. Karola (OSC)
Congregazione delle Suore Orsoline di San Carlo
Congregation of the Ursulines of Saint Charles
Congregación de las Hermanas Ursulinas de San Carlos
Congregação das Irmãs Ursulinas de São Carlos
Congrégation des Sœurs Ursulines de Saint-Charles
Kongregation der Ursulinen vom hl. Karl


Data i miejsce założenia:
1844 rok - Włochy

Założycielka:
m. Maria Maddalena Barioli















Liczba sióstr na świecie: 148  * dane z 2011 roku
Urszulanki św. Karola obecne są w krajach: Włochy, Brazylia, Izrael.
Dom generalny: Włochy (Mediolan)


Habit aktualny:

Włochy: Biała bluzka, szara kamizelka, szara spódnica (lub biała bluzka i szary bezrękawnik), na głowie szary welon z białą wypustką, na piersi zawieszony krzyż.

Brazylia: Większość sióstr chodzi w strojach świeckich.


Habit historyczny:





Duchowość:
Duch urszulański polega na łączeniu kontemplacji i apostolstwa, które wzajemnie się przenikają i ożywiają; zakorzeniony jest on w podwójnej miłości: Boga i człowieka.
Miłość Boga związana jest ze świadomością godności bycia oblubienicami Syna Bożego, która jest podstawą poświęcenia się Mu. Siostry z wielką wiarą i nadzieją żyją dla samego Boga i tylko On jest ich prawdziwą radością. Boga spotykają w zaciszu własnej duszy, poprzez słuchanie i rozważanie Jego Słowa, w liturgii, w każdym wydarzeniu w ciągu dnia, w osobach sióstr.
Miłość do człowieka uwidacznia się w misji apostolskiej wyznaczonej siostrom przez św. Anielę Merici, założycielkę zakonu urszulańskiego, którą jest praca wychowawcza wśród młodego pokolenia. Ta miłość nacechowana jest szacunkiem dla każdej osoby i uznaniem jej wartości.
Matka Maddalena Barioli wniosła do chryzmatu zgromadzenia elementy ducha franciszkańskiego, który był jej bliski: prostotę, pokorę i posłuszeństwo.


Działalność:
Obecnie Urszulanki św. Karola prowadzą żłobki, przedszkola, szkoły podstawowe i średnie, akademiki dla studentek, domy rekolekcyjne, dom dla samotnych kobiet, pomagają w duszpasterstwie parafialnym w ramach różnych grup i stowarzyszeń, katechizują oraz angażują się w różne duszpasterstwa: akademickie, rodzin, więzienne i ludzi chorych. Siostry starają się również oddziaływać apostolsko poprzez świadectwo życia.
Historia:
Urszulanki św. Karola sięgają swoją historią XVI wieku i działalności biskupa Mediolanu św. Karola Boromeusza. On to sprowadził do swojej diecezji Urszulanki założone przez św. Anielę Merici.
Aniela dostrzegła możliwość moralnego i religijnego odrodzenia społeczeństwa przez takie wychowanie kobiety, aby umiała ona właściwie kształtować rodzinę. W 1535 roku w Brescii we Włoszech założyła Towarzystwo, dla którego napisała regułę. Towarzystwo nawiązywało do sięgającego czasów apostolskich ideału poświęconych Bogu wdów i dziewic żyjących w świecie. W praktyce św. Aniela założyła pierwszy na świecie świecki instytut.
Św. Karol Boromeusz widział w Urszulankach nadzieję na odnowę moralną ówczesnego społeczeństwa, dlatego zapragnął, aby obecne były w Mediolanie. Widząc wśród nich tendencję do gromadzenia się we wspólnoty, w 1584 roku zmodyfikował nieco regułę św. Anieli umożliwiając prowadzenie życia wspólnotowego. Tak powstałe klasztory Urszulanek rozprzestrzeniały się we Włoszech i innych krajach, choć żyły tym samym duchem i regułą, były od siebie niezależne.


Urszulanki były również coraz liczniejsze w diecezji mediolańskiej, gdzie prowadziły działalność wychowawczą wśród dziewcząt aż do początku XIX wieku. W 1810 roku dekret Napoleona, okupującego wówczas północne Włochy, zlikwidował wszystkie klasztory sióstr.
Ponad 30 lat później kard. Carlo Gaetano Gaisruck zwrócił się z prośbą do franciszkańskiej tercjarki Marii Maddaleny Barioli, aby odrodziła wspólnotę Urszulanek w Mediolanie w celu odnowy moralnej i religijnego wychowania dziewcząt, zwłaszcza ubogich. Pod koniec 1843 roku pierwsze trzynaście sióstr otrzymało habit zakonny; w 1844 roku kard. Gaisruck zatwierdził kanonicznie wspólnotę, która przyjęła nazwę Urszulanek św. Karola.

Strony www:
www.orsolinesancarlo.it



25 kwietnia 2016

Kontemplacyjni Ewangelizatorzy Serca Chrystusa


Zgromadzenie Kontemplacyjnych Ewangelizatorów Serca Chrystusa (CECC)
Contemplativi Evangelistae Cordis Christi
Congregation of the Contemplative Evangelizers of the Heart of Christ
Congregazione dei Evangelizzatori Contemplativi del Cuore di Cristo
Congregación de los Contemplativos Evangelizadores del Corazón de Cristo


Data i miejsce założenia:
1986 rok - Kenia

Założyciel:
o. Giovanni Marengoni MCCJ















Liczba zakonników na świecie: ok. 100
Kontemplacyjni Ewangelizatorzy Serca Chrystusa obecni są w krajach: Kenia.
Dom generalny: Kenia (Nairobi - Lang'ata)

Habit aktualny:

Szara sutanna przepasana białym sznurem, na piersi po lewej stronie wyszyte białe serce.


Duchowość:
Zakonnicy powołani są przez Jezusa Chrystusa, aby wytrwać w Jego miłości (J 15, 9). Ich głównym celem jest więc dążenie do doskonałej miłości Boga i bliźnich, co realizują w braterskiej wspólnocie, czyniąc całe życie nieustannym kultem Stwórcy.
W centrum duchowości znajduje się Najświętsze Serce Chrystusa. Wpatrzeni w Nie bracia starają się odwzorować w sobie Jego wewnętrzne usposobienie i uczucia: miłość i dobroć, łagodność i pokorę, samozaparcie, miłosierdzie i hojność, ducha modlitwy i poświęcenia. Szczególną miłość Jego Serca dostrzegają także w Sakramentach Pokuty i Eucharystii. Pielęgnują też nabożeństwo do Niepokalanego Serca Maryi.
Zgromadzenie ma charakter: kontemplacyjny, ewangelizacyjny, misyjny i klerycki.
Kontemplacja jest ważnym rysem zgromadzenia. Wpisuje się ona w osobiste i wspólnotowe życie modlitewne, które obejmuje codzienną uroczystą Mszę Świętą, Liturgię Godzin, medytację, półgodzinne Lectio Divina, Różaniec, Drogę Krzyżową. Modlitwa często odbywa się przed Najświętszym Sakramentem i ofiarowana jest w intencji uświęcenia kapłanów i osób zakonnych zwłaszcza w krajach misyjnych. Dzielenie się owocami kontemplacji i uczenie jej innych ma tak duże znaczenie w życiu zgromadzeniu, że oprócz ślubów czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, składany jest także czwarty ślub: szerzenia modlitwy kontemplacyjnej.
Rys ewangelizacyjny wspólnoty zobowiązuje zakonników do aktywnego apostolstwa poprzez głoszenie rekolekcji i misji ludowych, posługę Słowa Bożego, sprawowanie Sakramentów Pokuty i Eucharystii. Charaktery misyjny polega na pracy w krajach misyjnych oraz prowadzeniu animacji misyjnej. Zgromadzenie jest wspólnotą klerycką, jednak przyjmuje do swoich szeregów również braci zakonnych, którzy na równych prawach współpracują z kapłanami.

Działalność:
Działalność zgromadzenia obejmuje: modlitwę oraz nauczanie innych modlitwy, zwłaszcza kontemplacyjnej, głoszenie słowa Bożego poprzez rekolekcje i misje święte, kierowane w pierwszej kolejności do kapłanów i osób konsekrowanych, a mające na celu odnowienie gorliwości i ducha misyjnego, dalej: sprawowanie sakramentów świętych w kościołach powierzonych zgromadzeniu, organizowanie pielgrzymek, animację misyjną, apostolstwo słowem drukowanym poprzez pisanie artykułów, broszur i książek, głównie o modlitwie, szerzenie kultu Serca Chrystusowego oraz idei poświęcenia i intronizacji Bożego Serca w rodzinach. Zakonnicy starają się docierać też do niekatolików i niechrześcijan, by przez różne inicjatywy dać im poznać wiarę katolicką.

Historia:
Założyciel zgromadzenia o. Giovanni Marengoni był Włochem, należał do zgromadzenia Kombonianów. Wiele lat spędził na misjach w Afryce: najpierw w Sudanie, później w Ugandzie i na końcu w Kenii.
Odznaczał się szczególną zdolnością do formowania kapłanów i osób Bogu poświęconych. Jego działalność zaowocowała narodzinami trzech zgromadzeń zakonnych. W Ugandzie założył Apostołów Jezusa i Ewangelizujące Siostry Maryi, dla których napisał konstytucje i przez wiele lat wspierał w duchowym rozwoju.
Jako trzecie powstało Zgromadzenie Kontemplacyjnych Ewangelizatorów Serca Chrystusa. Wspólnota o wyraźnym rysie kontemplacyjnym narodziła się w Kenii w Rongai w 1986 roku, z chwilą kanonicznego ustanowienia przez biskupa diecezji Nakuru. Ojciec Marengoni pragnął też założyć gałąź żeńską, jednak ze względu na podeszły już wiek nie zrealizował marzenia.

Strony www:
http://contemplativeevangelizers.com



23 kwietnia 2016

Westiarki


Zgromadzenie Sióstr Westiarek Jezusa
Congregatio Sororum Vestiariarum Iesu
Congregation of the Vestiarki Sisters of Jesus
Congregazione delle Suore Vestiarie di Gesù
Congrégation des Sœurs Vestiaire de Jésus

Data i miejsce założenia:
1882 rok - Polska

Założyciele:
bł. Honorat Koźmiński OFMCap
m. Sabina Kawecka















Liczba sióstr na świecie: 86 (w Polsce: 79)   * dane z 2008 roku
Westiarki obecne są w krajach: Polska, USA.
Dom generalny: Polska (Warszawa)

Habit aktualny:
Zgromadzenie bezhabitowe od początku swojego istnienia.


Duchowość:
Siostry Westiarki dążą do chwały Bożej i do pożytku bliźnich. Ciągła pamięć o Bożej obecności w Eucharystii skłania je do gorliwości o chwałę i ozdobę domu Bożego; mają na uwadze Zbawiciela, który upomniał się o cześć należną świątyni Pańskiej. Troska o miejsca kultu, aby Najświętszy Sakrament był jak najgodniej przechowywany, jest podstawowym celem zgromadzenia. Dbają też o to, by Pan Jezus był chwalony w sercach ludzkich, które są również świątynią Bożą, w tym celu współpracują z kapłanami w parafiach. 
Wpatrzone w Jezusa Eucharystycznego rozważają Jego pokorę, wyniszczenie i miłość, bezgraniczne oddanie się ludziom. Adorują Boga w Najświętszym Sakramencie wynagradzają Mu za zniewagi i grzechy. W życiu duchowym dążą do osiągnięcia doskonałej miłości Bogu w duchu, który streszcza hasło zgromadzenia: Wszystko dla Jezusa przez Maryję
Westiarki idą za Chrystusem drogą wskazaną przez św. Franciszka z Asyżu zachowując Ewangelię jako regułę życia, Elementami duchowości franciszkańskiej szczególnie bliskimi zgromadzeniu są: poddanie Kościołowi, braterstwo oraz duch małości. Naśladując Pana Jezusa ubogiego, pokornego i ukrzyżowanego, w duchu pokuty dążą do wewnętrznej przemiany, której owocem jest prawdziwa radość i prostota.
Ważnym rysem Westiarek jest życie ukryte na wzór Św. Rodziny, bez zewnętrznych oznak, takich jak habit.
Patronką wspólnoty jest Matka Boża Łaskawa, pierwsza Westiarka Jezusa przygotowująca szaty Swemu Synowi Jezusowi.


Działalność:
Zgodnie z celem wyznaczonym przez założyciela Westiarki troszczą się o kościoły i wszystko, co potrzebne do sprawowania Sakramentów: prowadzą pracownie szat i paramentów liturgicznych, posługują w parafiach jako zakrystianki, organistki, katechetki, pracują w instytucjach kościelnych, ponadto opiekują się chorymi oraz starają się pielęgnować i upowszechniać ideę adoracji wynagradzającej Panu Jezusowi za zniewagi.

Historia:
Westiarki są jednym z ponad 20 zgromadzeń założonych przez kapucyna bł. Honorata Koźmińskiego. Ich powstanie wiąże się z sytuacją polityczną zaboru rosyjskiego XIX-wiecznej Polski, kiedy to po Powstaniu Styczniowym car rosyjski nakazał zamknąć nowicjaty zakonne i wydał zakaz przyjmowania nowych kandydatów. Ryzyko likwidacji życia zakonnego skłoniła bł. Honorata do powołania do istnienia nowej - nieznanej wówczas w Polsce - formy życia zakonnego: zgromadzeń bezhabitowych. Oficjalnie funkcjonowały one jako stowarzyszenia świeckie. W rzeczywistości członkinie prowadziły w miarę możliwości normalne życie zakonne, tylko bez habitu i oznak zewnętrznych.
Sam o. Honorat otrzymał od władz świeckich zakaz opuszczania klasztoru. Był jednak cenionym spowiednikiem. I właśnie za pośrednictwem konfesjonału, nie wychodząc poza mury swojego klasztoru w Zakroczymiu, założył szereg zgromadzeń zakonnych, każdemu przeznaczając inne zadania apostolskie, a których pierwsze członkinie rekrutował spośród swoich penitentek.
Zgromadzenie Westiarek Jezusa zostało powołane do istnienia w 1882 r. w Zakroczymiu. Współzałożycielką została Sabina Józefa Kawecka. Owdowiała w wieku 33 lat, zapragnęła oddać się życiu modlitwy. W czasie kuracji w Muszynie, poznała gorliwego kapłana, który jednak mało zwracał uwagę na wygląd świątyni. Za jego zgodą uporządkowała ją i przywróciła w niej piękno. Wtedy to zaczęła kiełkować w jej duszy myśl, by tym sposobem starać się o podniesienie Bożej czci w kościołach.
Po przeniesieniu się do Warszawy została tercjarka kapucyńską i poznała Honorata Koźmińskiego, spowiednika z zakroczymskiego klasztoru. Z jego zachętą nadal troszczyła się o piękno świątyń odnawiając szaty liturgiczne w różnych kościołach oraz adorując Najświętszy Sakrament. Początkowo była to praca samodzielna, jednak z czasem skupiały się wokół niej dziewczęta i kobiety, z którymi wspólnie pracowała.


Po 14 latach wędrownej posługi dla kościołów, w 1882 roku o. Honorat wręczył Sabinie Józefie Kaweckiej zarys konstytucji, tzw. Planik Życia dla Westiarek Jezusowych, co było początkiem zgromadzenia. Założyciel tak określił jego cel: Zgromadzenie realizuje swoje zadanie według zaleceń Założyciela, który zapisał, że: celem Westiarek Jezusowych jest uświątobliwienie własne przez ćwiczenia pobożności i przez przyodziewanie Pana Jezusa, czyli przez posługę około szat kościelnych. Westiarki zajmować się będą robotami kościelnymi i tym wszystkim, co służy do ubrania i ozdoby kielicha i kapłana, ołtarzy i kościoła. Ponadto wskazywał też, jako jedno z zadań wspólnoty, adorację wynagradzającą za zniewagi wyrządzane Panu Jezusowi w Najświętszym Sakramencie.
Jeszcze przez pewien czas m. Sabina prowadziła z siostrami wędrowny tryb życia, udając się do różnych parafii, gdzie zajmowała się zaniedbanymi kościołami. W końcu jednak postanowiła poszukać domu w celu zorganizowania życia wspólnego i nowicjatu, bo to dawało gwarancję dalszego rozwoju Zgromadzenia. W 1884 r. otrzymała zaproszenie do Zagórowa w Wielkopolsce od miejscowego proboszcza; założyła tam pracownię haftów i pierwszy dom zgromadzenia.

Strony www:
www.westiarki.pl



18 kwietnia 2016

ss. Wcielonego Słowa i Najświętszego Sakramentu z Houston


Zgromadzenie Wcielonego Słowa i Najświętszego Sakramentu – Houston (CVI)
Congregation of the Incarnate Word and Blessed Sacrament - Houston
Congregazione del Verbo Incarnato e del Santissimo Sacramento di Houston
Congregación del Verbo Encarnado y del Santísimo Sacramento de Houston
Congregação do Verbo Encarnado e do Santíssimo Sacramento de Houston
Congrégation du Verbe Incarné et du Très Saint-Sacrement de Houston 


Data i miejsce założenia:
1873 rok - USA

Założyciel:
Wspólnota wyłoniła się ze zgromadzenia, które założyła m. Jeanne Chézard de Matel

Liczba sióstr na świecie: 37  * dane z 2010 roku
Siostry Wcielonego Słowa i Najświętszego Sakramentu z Houston obecne są w krajach: USA.
Dom generalny: USA (Houston, TX)

Habit aktualny:
Brak wspólnoty stroju zakonnego.

Strój używany przez część sióstr:
Biały habit przepasany skórzanym paskiem, bordowy szkaplerz z wyszytymi na piersi na niebiesko literami IHS z krzyżem, słowami Amor Meus zamkniętymi w sercu, całość otoczona cierniową koroną, na głowie czarny welon z białą wypustką.


Większa część sióstr przestała chodzić w habitach lub nosi jedynie welon do świeckiego ubrania.


Habit historyczny:


Nowicjuszki w 1949 roku.
-------------------------------------------




Duchowość:
Siostry powołane są, aby być przedłużeniem Wcielenia w czasie, to znaczy do naśladowania życia Pana Jezusa Wcielonego Słowa, które odznaczało się pokorą, prostotą i miłosierdziem.
W centrum duchowości zgromadzenia znajduje się Eucharystyczna obecność Jezusa Chrystusa. Pan Jezus jest także w centrum życia wspólnotowego, które siostry prowadzą zgodnie z Jego przykazaniem: Miłujcie się wzajemnie, jak Ja was umiłowałem (J 15,12).
Składne zakonne śluby ubóstwa, czystości i posłuszeństwa pozwalają siostrom umiejscawiać ludzi i rzeczy we właściwej, Bożej perspektywie. Rzeczy materialne mają dla nich o tyle znaczenie, o ile pomagają im pełnić ich zadania apostolskie. Siostry starają się także służyć ludziom z pokorą i w duchu ewangelicznych błogosławieństw.
Życie modlitewne koncentruje się wokół codziennej Mszy Świętej i adoracji Najświętszego Sakramentu, co jest źródłem duchowej siły do służenia Panu. Zakonnice modlą się również rano i wieczorem Liturgią Godzin, modlitwą medytacyjną, zgłębiają Pismo Święte w oraz inne dzieła duchowe. Czcią otaczana jest także Matka Najświętsza w tytule Niepokalanego Poczęcia, widząc w niej przykład w dążeniu do świętości.


Działalność:
Siostry realizują swoją misję apostolską poprzez chrześcijańską edukację i formację wiary dzieci i młodzieży, pracę duszpasterską, pomoc ludziom ubogim oraz opiekę nad osobami w podeszłym wieku.


Historia:
Zgromadzenie ma swoje korzenie we Francji, gdzie w 1625 roku m. Jeanne Chézard de Matel założyła Zakon Słowa Wcielonego i Najświętszego Sakramentu. Powstał on z polecenia samego Pana Jezusa, który objawiając się m. Jeanne powiedział, aby zgromadzenie to było przedłużeniem na ziemi Jego Wcielenia. Pierwszy dom powstał w Lyonie. Siostry zajmowały się nauczaniem młodzieży.
Na ziemię amerykańską siostry przybyły z Francji w 1852 roku na prośbę biskupa Teksasu w Stanach Zjednoczonych. Cztery zakonnice osiedliły się w Brownsville. Wkrótce zaczęły powstawać kolejne domy. Niektóre z nich uzyskały samodzielność tworząc niezależne zgromadzenia. Jednym z nich było zgromadzenie z domem generalnym w Victoria powstałe w 1866 roku. To właśnie z tej wspólnoty wyłoniło się w 1873 roku Zgromadzenie Słowa Wcielonego i Najświętszego Sakramentu z Houston.
Zgodnie z tradycjami zakonu apostolstwem była chrześcijańska edukacja młodego pokolenia. Od 1980 roku siostry poszerzyły swoją działalność o inne obszary apostolstwa. W latach 1965-1981 zgromadzenie obecne było również w Gwatemali.
Po Soborze Watykańskim II siostry unowocześniły styl życia, mi.n. większość z nich zrezygnowała z habitów. Obecnie w zgromadzeniu obserwuje się tendencję do powrotu stroju zakonnego. Wszystkie młodsze siostry habity noszą.
Aktualnie na świecie istnieje 5 niezależnych zgromadzeń żyjących charyzmatem m. Jeanne Chézard de Matel. Oprócz wspólnoty z Houston są to zgromadzenia: w Victoria, Corpus Christi, Cleveland oraz Meksyku.


Strony www:
http://incarnatewordsistershouston.org

Filmy:
www.youtube.com/user/cvihouston/videos