31 marca 2016

Córki Jezusa z Vaylats


Aktualnie zgromadzenie nie istnieje.

Zgromadzenie Córek Jezusa z Vaylats
Congrégation des Filles de Jésus de Vaylats
Congregazione delle Figlie di Gesù di Vaylats
Congregation of the Daughters of Jesus of Vaylats
Congregación de las Hijas de Jesús de Vaylats
Congregação das Filhas de Jesus de Vaylats
Kongregation der Töchter Jesu von Vaylats

Data i miejsce założenia:
1820 rok – Francja
Data likwidacji: 2011 rok

Założyciel:
ks. Jean Lausiu














Liczba sióstr w chwili likwidacji: 67
Córki Jezusa z Vaylats obecne były w krajach: Francja, Wybrzeże Kości Słoniowej, Benin, Kamerun.

Habit historyczny:



Charyzmat:
Zgromadzenie opierało się na duchowości ignacjańskiej. Jego nazwa Córki Jezusa zachęcała siostry do skoncentrowania się na osobie Jezusa Chrystusa. Siostry dążyły do tego, aby Jego Duch przenikał całe ich życie. Wobec ludzi miały ukazywać oblicze Pana Jezusa Słowa Wcielonego oraz czułość Boga dla każdego człowieka. Sposób życia miał przypominać pierwsze wspólnoty chrześcijańskie.
Na Boże powołanie odpowiadały składanymi ślubami zakonnymi oraz oddaniem się na służbę Kościołowi. Głównymi dziedzinami apostolstwa były edukacja katolicka, opieka nad chorymi oraz pomoc w duszpasterstwie parafialnym, siostry posiadały też placówki misyjne w Afryce. Swoją działalnością obejmowały głównie ludność wiejską. W odniesieniu do apostolstwa założyciel zalecał siostrom: Zastanowić się, gdzie będzie większe dobro i gdzie będzie większa chwała Boża.

Historia:
Początek zgromadzeniu Córek Jezusa z Vaylats dał francuski ksiądz Jean Lausiu. Słowa Pana Jezusa z Ewangelii: Żal mi tego tłumu (Mk 8, 2) odbijały się echem w jego kapłańskim sercu. Widząc ignorancję religijną ludności wiejskiej założył dla nich w 1820 roku w Vaylats zgromadzenie Córek Jezusa. Pierwszym dziełem apostolskim była szkoła, siostry angażowały się także w prace duszpasterską oraz opiekę nad ludźmi chorymi.
Szybki rozwój zgromadzenia sprawił, że na początku XX wieku należało do niego 600 zakonnic posługujących w ośmiu diecezjach we Francji w południowo-zachodniej części kraju, zgodnie z wolą ks. Lausiu, głównie na obszarach wiejskich.
Dynamiczny wzrost liczebny wspólnoty zahamowały ustawy antykościelne z 1904 roku. Współczesne lata to okres ciągle zmniejszającej się liczby sióstr z braku powołań. Pomimo tego zgromadzenie zaangażowało się w działalność misyjną, począwszy od 1967 roku w Wybrzeżu Kości Słoniowej, a skończywszy na Beninie w 2004 roku.
W 2011 roku za zgodą Stolicy Apostolskiej 67 ostatnich sióstr przyłączyło się do innego francuskiego zgromadzenia o nazwie Córki Jezusa (Kermaria), stając się jedną z jego prowincji. Tym samym Zgromadzenie Córek Jezusa z Vaylats oficjalnie przestało istnieć.



30 marca 2016

ss. Niepokalanego Serca Maryi z Kongolo


Zgromadzenie Sióstr Niepokalanego Serca Maryi z Kongolo (CIMKO)
Congregation of the Sisters of the Immaculate Heart of Mary of Kongolo
Congregazione delle Suore del Cuore Immacolato di Maria di Kongolo
Congregación de las Hermanas del Inmaculado Corazón de María de Kongolo
Congregação das Irmãs do Imaculado Coração de Maria de Kongolo
Congrégation des Soeurs du Coeur Immaculé de Marie de Kongolo
Kongregation der Schwestern des Unbefleckten Herzens Mariens von Kongolo


Data i miejsce założenia:
1922 rok – RD Kongo

Założyciel:
bp Emilio Callewaert CSSp

Liczba sióstr na świecie: 110
Siostry Niepokalanego Serca Maryi z Kongolo obecne są w krajach: 
RD Kongo, Włochy, Francja, Belgia.
Dom generalny: RD Kongo (Kongolo)


Habit aktualny:

Aktualnie siostry chodzą w strojach świeckich z nakryciem głowy wzorowanych na tradycyjnym stroju kongijskim, na piersi zawieszony krzyż.


Zgromadzenie Sióstr Niepokalanego Serca Maryi z Kongolo zostało założone w 1922 roku w Kongo przez bpa Emilio Callewaert, belgijskiego misjonarza ze Zgromadzenia Ducha Świętego, wówczas prefekta apostolskiego północnej Katangi.To jedno z pierwszych zgromadzeń powstałych na ziemi kongijskiej.
Bezpośrednią motywacją założenia wspólnoty była potrzeba uformowania rodzimych misjonarzy. Bp Callewaert uważał, że w posłudze apostolskiej należy ukazywać młodym Afrykańczykom możliwość obrania życia kapłańskiego lub zakonnego. Twierdził, że kiedyś przyjdzie dzień, w którym misjonarze wrócą do domów; potrzeba będzie wówczas miejscowych ludzi, którzy będą w stanie przejąć i kontynuować dzieło Chrystusa w Kościele a Afryce. Zaowocowało to pierwszymi powołaniami wśród dziewcząt do życia zakonnego. Pierwsze kandydatki formowane były przez pracujące w Kongo Córki Krzyża z Liege.
Początek Sióstr Niepokalanego Serca Maryi wyznacza dzień, w którym pierwsze Kongijki złożyły swoje pierwsze śluby. Było to w roku 1922. Zgromadzenie zostało kanonicznie uznane w 1954 roku przez biskupa Kongolo. Obecnie jest wspólnotą na prawie diecezjalnym. W 1964 roku została zwołana pierwsza kapituła generalna, na której wybrano przełożoną generalną spośród sióstr Afrykanek, tym samym zgromadzenie stało się w pełni samodzielne.
Celem sióstr jest ewangelizacja i chrystianizacja ludności poprzez pełnienie uczynków miłosierdzia wobec duszy i ciała. Zgromadzenie w pierwszej kolejności stara się obejmować miłosierdziem ludzi biednych i zmarginalizowanych. Jego zasadą jest: być blisko ubogich.

Dom zgromadzenia we Francji::
Soeurs du Coeur Immaculé de Marie de Kongolo
40 rue de la fontaine
75016 Paris
France
e-mail: s.ngoy @yahoo.fr



27 marca 2016

Kamilianie


Zakon Kleryków Regularnych Posługujących Chorym (MI lub OSCam)
Ordo Clericorum Regularium Ministrantium Infirmis
Order of the Clerics Regular Ministers to the Sick (Camillians)
Ordine dei Chierici Regolari Ministri degli Infermi (Camilliani)
Orden de Clérigos Regulares Ministros de los Enfermos (Camilianos)
Ordem dos Clérigos Regulares Ministros dos Enfermos (Camilianos)
Ordre des Clercs Réguliers Ministres des Infirmes (Camilliens)
Regularklerikerorden der Diener der Kranken (Kamillianer)


Data i miejsce założenia:
1586 rok - Włochy

Założyciel:
św. Kamil de Lellis















Liczba zakonników na świecie: 1099 (w Polsce: 73)  * dane z 2009 roku
Kamilianie obecni są w krajach: Włochy, Hiszpania, Irlandia, Wielka Brytania, Francja, Holandia, Niemcy, Austria, Polska, Węgry, Gruzja, Armenia, USA, Meksyk, Haiti, Kolumbia, Ekwador, Peru, Boliwia, Brazylia, Argentyna, Chile, Burkina Faso, Benin, Togo, Kenia, Tanzania, Uganda, Madagaskar, Indie, Tajlandia, Wietnam, Tajwan, Filipiny, Australia.
Dom generalny: Włochy (Rzym)

Habit aktualny:

Czarny habit przepasany czarnym szerokim pasem wiązanym po prawej stronie, na piersi czerwony krzyż, przy boku możliwy różaniec.



W krajach o gorącym klimacie habit biały z pasem białym lub czarnym.




Duchowość:
Charyzmatem zakonu jest opieka nad ludźmi chorymi. Służąc im szczególny nacisk kładą na posługę duchową. Kamilianie nie tylko troszczą się o zdrowie ciała podopiecznych, ale starają się pomagać im, aby trwali w Jezusie Chrystusie i osiągnęli świętość, a umierających zachęcają, by z ufnością oddali się w ręce miłującego Ojca Niebieskiego.
U podstaw duchowości zakony leży tajemnica Człowieczeństwa Jezusa Chrystusa, którego zakonnicy dostrzegają w osobach bliźnich. Św. Kamil tak bardzo utożsamiał chorych z cierpiącym Chrystusem, że nazywał ich swoimi panami i mistrzami. Bóg jest źródłem poświęcenia Kamilianów; każdą posługę starają się wykonywać z prawdziwej miłości do Boga, aby zadowolić wolę Bożą oraz dla chwały Bożej.
Posługa Kamilianów ma przypominać postawę troskliwej matki pielęgnującej jedyne dziecko, a ich poświęcenie powinno być gotowe do najwyższych ofiar. Wpatrzeni we wzór Pana Jezusa wierzą, że jest to wielki zysk umrzeć dla Chrystusa Ukrzyżowanego, dlatego oprócz ślubów ubóstwa, czystości i posłuszeństwa składają dodatkowo czwarty ślub służenia chorym nawet z narażeniem życia.
W zakonie żywy jest kult Matki Bożej Uzdrowienia Chorych i św. Kamila.


Działalność:
Kamilianie posługują jako kapelani i pielęgniarze wśród chorych, prowadzą szpitale, domy opieki dla osób z niedorozwojem lub upośledzonych psychicznie, domy pomocy społecznej dla osób w podeszłym wieku, opiekują się bezdomnymi, narkomanami, chorymi na AIDS, świadczą opiekę medyczną ludziom mieszkającym w slumsach oraz w ubogich krajach. Ponadto zakon prowadzi parafie.



Historia:
Św. Kamil de Lellis w młodości był najemnym żołnierzem. Wszystkie zarobione na wojnie pieniądze tracił uprawiając hazard, aż pewnego dnia stracił wszystko, przegrywając w karty swoje szlachectwo, majątek, broń, a nawet rzeczy osobiste. Taki styl życia doprowadził go do skrajnego ubóstwa. Aby nie umrzeć z głodu zmuszony był żebrać. Kiedy raz żebrał przed kościołem Kapucynów w Manfredonii, zakonnicy zaproponowali mu pracę przy budowie klasztoru, co Kamil chętnie przyjął.
Przyglądając się życiu Kapucynów przeżył nawrócenie i postanowił wstąpić do tego zakonu. Jednak niedługo później zmuszony został poddać się leczeniu rany. Przebywając przez cztery lata w szpitalu św. Jakuba w Rzymie spotykał się tam z ludzką niemocą i cierpieniem. Sam też z poświęceniem służył innym pacjentom. Szpital zaczął traktować jak dom, a chorych jak rodzinę. Postanowił dla nich poświęcić całe swoje życie.



W sercu Kamila zrodziła się myśl zebrania grupy ludzi gotowych w imię miłości Boga nieść pomoc cierpiącym i konającym. W 1584 roku przyjął święcenia kapłańskie i opracował regułę stowarzyszenia sług chorych. W 1586 roku papież zatwierdził wspólnotę jako Stowarzyszenie Sług Chorych udzielając zgody na noszenie na habicie zakonnym czerwonego Krzyża. Rok ten uważa się za początek Kamilianów. W 1591 roku papież podniósł stowarzyszenie do rangi Zakonu i nadał mu nazwę: Zakon Kleryków Regularnych Posługujących Chorym.
Gdy w 1614 roku św. Kamil umierał, zakon miał 14 domów, prowadził 8 szpitali i liczył 242 zakonników i 80 nowicjuszy.
Zakon posiada dwie gałęzie żeńskie, obie powstałe we Włoszech. Są to: Kamilianki założone w 1829 roku oraz Córki św. Kamila założone w 1892 roku.



Strony www:
Polska: www.kamilianie.eu
Dom Generalny: www.camilliani.org
Włochy - prow. rzymska: www.camillianiroma.org
Hiszpania: www.camilos.es
Irlandia, Wielka Brytania: www.orderofstcamillus.ie
Francja: www.camilliens.fr
Holandia: www.camillianen.nl
Niemcy: www.doncamillo.de
Austria: www.kamillianer.at
Gruzja: www.kamilianie-gruzja.com
USA: www.camillians.org
Meksyk: www.camilos.org.mx
Peru: www.religiososcamilosperu.org
Brazylia: www.camilianos.org.br
Argentyna: www.religiososcamilos.com.ar
Chile: www.camilianos.cl (blog)
Indie: http://camilliansindia.org
Tajlandia: www.camillianthailand.org
Filipiny: www.camillianphil.com

 
Filmy:

Reportaż o Kamilianach w Polsce:
http://vod.pl/filmy-dokumentalne/kamilianie/q1ww



21 marca 2016

Franciszkanki Rodziny Maryi


Zgromadzenie Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi (RM)
Congregatio Sororum Franciscalium Familiae Mariae
Congregation of the Franciscan Sisters of the Family of Mary
Congregazione delle Suore Francescane della Famiglia di Maria
Congregación de las Hermanas Franciscanas de la Familia de María
Congregação das Irmãs Franciscanas da Sagrada Família de Maria
Congrégation des Sœurs Franciscaines de la Famille de Marie
Kongregation der Franziskanerinnen der Familie Mariens
Конгрегация сестер Францисканок Семьи Марии

Inna nazwa: Rodziniarki

Data i miejsce założenia:
1857 rok - Rosja

Założyciel:
św. Zygmunt Szczęsny Feliński















Liczba sióstr na świecie: 1010 (w Polsce: ok. 713)
Franciszkanki Rodziny Maryi obecne są w krajach: Polska, Ukraina, Białoruś, Rosja, Gruzja, Kazachstan, Włochy, Brazylia.
Dom generalny: Polska (Warszawa)

Habit aktualny:

Strój pierwotny używany do dnia dzisiejszego:
Czarny habit przepasany fioletowym sznurem, biały kołnierz, na głowie biały czepek i czarny welon, na piersi zawieszony krzyż, przy boku różaniec.





Nowicjuszki


Brazylia: Czarny habit wycięty w szpic przepasany fioletowym sznurem, czarny welon z białą wypustką, na piersi zawieszony krzyż.


W Brazylii używany także biały welon i habit przepasany białym sznurem.



Duchowość:
Celem Franciszkanek Rodziny Maryi jest szerzenie chwały Bożej, praca nad własnym udoskonaleniem i służba bliźnim.
Zgromadzenie ma charakter kontemplacyjno-czynny. Jego duchowość skupia się na naśladowaniu cnót Świętej Rodziny, przede wszystkim: ducha rodzinnego, który ma stanowić fundament życia wspólnotowego - wspólnota jest podniesiona tutaj do rangi rodziny; pokory i prostoty, ducha ubóstwa, polegającego na szczerym oderwaniu serca od dóbr doczesnych i wygód materialnych; ducha pracowitości i dyspozycyjności do wypełnienia każdego rodzaju pracy; ponadto odznacza się duchem apostolstwa podejmowanego na chwałę Bożą oraz bezgranicznego zaufania Opatrzności Bożej.
Jako Franciszkanki siostry uczą się od św. Franciszka z Asyżu wyrzeczenia i coraz doskonalszego naśladowania Chrystusa biednego, posłusznego i ukrzyżowanego według Świętej Ewangelii. Najdoskonalszym wzorem świętości dla każdej siostry jest Matka Najświętsza, Pokorna Służebnica Pańska, którą darzą szczególna miłością.
Duchowość zgromadzenia cechuje się także gorliwością o zbawienie dusz. Wyraża się to w znoszeniu przeciwności, trudów, w podejmowaniu umartwień i żarliwej modlitwy szczególnie za tych, którzy odeszli daleko od Boga, a także w intencji ludzi powołanych do Jego służby. Założyciel uczył siostry: Im kto biedniejszy, im bardziej opuszczony, tym bliższy sercu waszemu być powinien.



Działalność:
Siostry Rodziny Maryi podejmują się apostolstwa w przedszkolach, internatach, w domach dziecka, w ośrodkach opiekuńczo-wychowawczych zajmują się dziewczętami i chłopcami niepełnosprawnymi umysłowo, zakładają świetlice środowiskowe i socjoterapeutyczne, by służyć w nich pomocą dzieciom z rodzin patologicznych. Opiekują się chorymi w szpitalach i hospicjach, prowadzą domy opieki, domy pomocy społecznej. Niosą także pomoc duchowieństwu w pracy duszpasterskiej, posługują w zakrystiach, biurach parafialnych, a także jako organistki, nauczają w szkołach katechezy, prowadzą rekolekcje i dni skupienia dla młodzieży pracują w instytucjach kościelnych i seminariach duchownych. Ubogich wspomagają m.in. prowadząc dla nich jadłodajnię.



Historia:
Zgromadzenie narodziło się w Petersburgu w Rosji. W połowie XIX wieku w carskiej Rosji likwidowano klasztory, zamykano nowicjaty, ograniczano swobodę działania Kościoła Katolickiego. W owym czasie w Petersburgu, obok bogatej arystokracji było wielu ludzi żyjących w skrajnej nędzy. Dla nich powstawały przytułki, ochronki, nad którymi czuwały kobiety z wyższych sfer, również ze środowisk katolickich i polskich zamieszkałych w mieście.
Jednym z takich dobroczynnych dzieł był mały katolicki sierociniec, który w 1856 roku założył ks. Konstanty Łubieński. Spowiadając dostrzegł, że wśród swoich penitentek ma trzy osoby z powołaniem zakonnym. Zachęcił je, by uformowały nowe żeńskie zgromadzenie, ofiarując swoją pomoc. Na początek oddał kobietom pod opiekę dwie sieroty. Zawiązującą się wspólnotę nazwał Rodziną Maryi. Nie było to jeszcze zgromadzenie zakonne ponieważ brakowało reguły.
Jeszcze w tym samym roku ks. Łubieński musiał wyjechać z miasta, oddał więc wspólnotę pod opiekę ks. Zygmunta Szczęsnego Felińskiego. Ten rozwinął sierociniec, założył też dom dla kobiet w podeszłym wieku. Zabrał się też za ułożenie konstytucji dla formującego się zgromadzenia. Pierwszy dom powstał w 1857 roku. Ponieważ w tym okresie działalność zakonna była zakazana, siostry prowadziły życie zakonne w ukryciu. Nie nosiły habitów, na zewnątrz występowały jako osoby świeckie, oddające się pracy wychowawczej, oświatowej i charytatywnej, co posiadało aprobatę rządową.



Bardzo szybko doszło jednak do podziału wśród sióstr. Kilka z nich pragnęło życia klauzurowego, co było zgodne z założeniami określonymi jeszcze przez ks. Łubieńskiego i skupiły się wokół niego po jego powrocie do Petersburga, pozostałe chciały poświęcać się apostolstwu, na które kładł nacisk ks. Feliński. Te z czasem otwierały kolejne dzieła: ochronkę dla sierot, internat dla dziewcząt, szkołę dla dzieci, mały szpital, schronisko dla starców, szwalnię, oraz pracownię szat liturgicznych, uczono dziewczęta szycia, haftu, gospodarstwa domowego. Przy zakładzie była też duża kaplica publiczna.


W 1862 roku ks. Zygmunt Szczęsny Feliński został biskupem warszawskim, co umożliwiło założenie domu zgromadzenia w Warszawie. Rodzina Maryi liczyła już 30 sióstr. Powstawały kolejne domy, także w Galicji pod zaborem austriackim, gdzie ostatecznie znalazł się też bp Feliński po wygnaniu go przez władze świeckie z Warszawy. Tam napisał nową regułę, której przyjęcie wzbudziło wątpliwości u przełożonej generalnej w Warszawie. Z czasem jej kontakt z założycielem zanikł zupełnie, tym samym doszło do rozdziału zgromadzenia na dwa: warszawskie z ok. 100 sióstr i galicyjskie liczące zaledwie kilka zakonnic skupionych wokół bpa Felińskiego.
Za staraniem warszawskiej przełożonej generalnej Rodzina Maryi została agregowana do zakonu franciszkańskiego. W 1908 roku kolejna przełożona wraz z grupą sióstr podjęła decyzję o przyłączeniu zgromadzenia do Franciszkanek Misjonarek Maryi. Jednak nowy sposób życia stwarzał problemy siostrom przyłączonym. W 1914 roku 18 z nich z przełożoną klasztoru warszawskiego na czele, odłączyło się od Misjonarek wracając do życia według konstytucji swojego pierwszego zgromadzenia. Przywrócona do istnienia gałąź warszawska szybko się rozwinęła, po trzech latach liczyła aż 87 nowicjuszek.


Tymczasem galicyjskie Siostry Rodziny Maryi również bardzo wzrastały liczebnie, na co pozwalała swoboda religijna pod austriackimi rządami. Siostry zaczęły też chodzić w habitach, a w 1906 roku objęły swoją pomocą polskich emigrantów w Brazylii. Postanowiono o połączeniu gałęzi warszawskiej, liczącej wówczas 68 sióstr profesek i nowicjuszek i 41 postulantek z gałęzią galicyjską, liczącą 488 sióstr profesek i nowicjuszek i 72 postulantki, co nastąpiło w 1919 roku. Dopiero wtedy siostry warszawskie mogły ubrać strój zakonny.
Połączone zgromadzenie nadal dynamicznie się rozwijało. W 1934 roku liczyło 1201 zakonnic, w 1975 roku było ich 1470. Okres współczesny to spadek liczebny do 1130 profesek, 34 nowicjuszki i 18 postulantek w 2006 roku oraz 1010 sióstr obecnie.


Strony www:
Polska: http://siostryfranciszkanki.pl
  - prow. poznańska: http://www.franciszkanki-rodzinymaryi-poznan.pl
Brazylia: www.irmas-sagradafamilia.org.br