27 listopada 2011

Antonianie Maronici

.
Zakon Antonianów Maronitów (OAM)
Ordo Antonianorum Maronitarum
Antonine Maronite Order
Ordine Antoniano Maronita
Ordre Antonin Maronite
Orden Antonina Maronita
Maronitische Antonianer
الرهبانية الأنطونية

Zakon obrządku maronickiego

Data i miejsce założenia:
1700 rok - Liban

Założyciel:
patriarcha Gabriel z Blawzy



Liczby: 174 zakonników na świecie (w tym 131 kapłanów)
Antonianie Maronici obecni są w krajach: Liban, Syria, Włochy, Belgia, Francja, Kanada, Australia.
Dom generalny: Liban (Bejrut)


Habit aktualny:

Czarny habit z kapturem przepasany czarnym skórzanym paskiem,
na piersi po lewej stronie wyszyty niebieski krzyż św. Antoniego.



----------------------------------

W czasie uroczystości czarny długi płaszcz z niebieskim krzyżem
św. Antoniego.





Duchowość:
Każdy klasztor Antoninanów jest przede wszystkim miejscem liturgicznej modlitwy chóralnej oraz Mszy Świętej. Zakon należy do Kościoła Maronickiego, więc liturgia sprawowana jest w rycie antiocheńskim.
Inne cechy duchowości zakonu to praktyka cichej medytacji, życia wspólnotowego, pracy ręcznej, abstynencji. Reguły zakonu dbają o właściwą równowagę między zaangażowaniem w pracę i głoszenie Ewangelii czynem a życiem modlitewnym.
Patronem mnichów jest św. Antoni Wielki, jeden z najbardziej znanych i czczonych pustelników wschodniego chrześcijaństwa z IV wieku. 









Działalność:
Antonianie Maroniccy łączą życie monastyczne z działalnością apostolską. Realizowana ona jest na różnych polach. Zakon prowadzi szpitale, szkoły różnego typu od nauki rolnictwa i zajęć gospodarczych, aż po szkoły wyższe, angażuje się w działalność naukową, duszpasterską w licznych prowadzonych przez siebie parafiach, mnisi głoszą rekolekcje, posługują w centrach duchowości.





















Historia:
Początek zakonowi dał maronicki patriarcha Gabriel z Blawzy. Pierwsze lata życia oddanego Bogu spędził w klasztorze, gdzie prowadził wzorowe życie.
Mianowany biskupem maronickiej diecezji Alep dał się poznać jako gorliwy pasterz. Jednak ciągle brakowało mu życia zakonnego, które wcześniej prowadził. Postanowił więc zbudować klasztor, w którym mógłby prowadzić życie monastyczne we wspólnocie mnichów, jednocześnie zarządzając z niego swoją diecezją jako biskup. Stało się to w 1673 roku.



Jednak po 20 latach wspólnota liczyła zaledwie 9 mnichów. Podobnie było w całym Libanie, gdzie w licznych rozproszonych i niezwiązanych ze sobą klasztorach żyło niekiedy tylko po 3 lub 4 zakonników. Bp Gabriel doszedł do wniosku, że nadszedł czas na założenie zakonu na wzór zakonów w kościele łacińskim, to znaczy pod kierownictwem jednego przełożonego generalnego i żyjących według wspólnej reguły.
Z jego inspiracji w 1695 roku trzech młodych mężczyzn dało początek zakonowi Maronitów Mariamitów. Natomiast sam bp Gabriel założył wspólnotę Antonianów Maronitów w Mar Chaya w 1700 roku. Cztery lata później założyciel został wybrany patriarchą Kościoła Maronickiego.












Strony www:
www.antonins.org

Aktualizacja: 11.02.2018


26 listopada 2011

ss. Dobrego Samarytanina

.
Siostry Dobrego Samarytanina Zakonu św. Benedykta (SGS)
Sisters of the Good Samaritan of the Order of St Benedict
Suore del Buon Samaritano dell'Ordine di San Benedetto
Hermanas del Buen Samaritano, de la Orden de San Benito
Irmãs do Bom Samaritano da Ordem de São Bento
Sœurs du Bon Samaritain de l'Ordre de saint Benoît
Schwestern vom Barmherzigen Samariter aus dem Orden des hl. Benedikt

Data i miejsce założenia:
1857 rok - Australia

Założyciel:
abp John Bede Polding OSB















Liczba sióstr na świecie: 285
Siostry Dobrego Samarytanina obecne są w krajach: Australia, Japonia, Filipiny, Kiribati.
Dom generalny: Australia (Glebe, NSW)


Habit aktualny:

Zgromadzenie założone jako habitowe.
W okresie posoborowym siostry przestały używać habitów.







Habit historyczny:





 ----------------------------------------


 ----------------------------------------

Siostry w II poł. lat 1960-tych
----------------------------------------

Siostry w latach 1980-tych



Duchowość:
Siostry Dobrego Samarytanina żyją według reguły św. Benedykta. Ona nadaje główny rys duchowości wspólnoty, czyli poszukiwanie Boga ponad wszystko w we wspólnocie z innymi, przez swoje zaangażowanie w modlitwę i miłość do bliźniego. Ważne miejsce w życiu wspólnoty odgrywa modlitwa liturgiczna oraz czytanie duchowne Lectio Divina. Siostry biorą przykład z Maryi z Nazaretu, wzorze kontemplacji i oddaniu wierze.
Duchowość zgromadzenia zakorzeniona jest także w Piśmie Świętym, a szczególnie w przypowieści o miłosiernym samarytaninie. Tym, co powinno cechować każdą siostrę jest bycie „dobrym sąsiadem”, tak jak ewangeliczny samarytanin, który należał do sąsiedzkiego narodu, jednak odepchniętego przez Żydów. Za tym przykładem siostry starają się czynić dobro ludziom wokoło, także wrogom, niosąc każdemu miłosierdzie i współczucie Chrystusa. 


Działalność:
Założyciel dał siostrom szeroki zakres działalności apostolskiej na wzór Chrystusa, który niósł pomoc ludziom w różnych potrzebach. W duchu benedyktyńskiej gościnności, siostry w każdej osobie pukającej do drzwi klasztorów widzą Chrystusa.
Gościnność rozumieją także jako przynaglenie do przyjmowania osób bez dachu nad głową. Zgromadzenie prowadzi schroniska dla bezdomnych, domy przejściowego schronienia dla samotnych matek oraz kobiet z dziećmi, które uciekły z domu przed przemocą ze strony mężów, otaczają opieką uchodźców. 
Siostry angażują się również w edukację dzieci i młodzieży w szkołach różnych szczebli, pomagają kształcić się ludności aborygeńskiej, prowadzą szkoły dla osób niepełnosprawnych, wspierają działania ułatwiające życie i integrację ludzi niepełnosprawnych ze społeczeństwem. Siostry Dobrego Samarytanina są także autorkami różnych katolickich publikacji książkowych. Osoby świeckie mogą uczestniczyć w charyzmacie zgromadzenia jako oblaci. Ponadto poza granicami Australii zgromadzenie dodatkowo katechizuje, prowadzi przedszkola, zapewnia pomoc materialną i żywnościową najuboższym, opiekuje się chorymi.

Historia:
Siostry Dobrego Samarytanina są pierwszym rodzimym australijskim zgromadzeniem zakonnym. Założył je w 1857 roku arcybiskup Sydney Benedyktyn John Bede Polding.
Życie w ówczesnym Sydney było dla wielu ludzi bardzo trudne, szczególnie dla kobiet, samotnych matek, które pozostawały bez opieki państwa. Abp Polding postanowił objąć opieką biedne kobiety, a także innych odepchniętych i porzuconych przez społeczeństwo: więźniów, osierocone dzieci czy Aborygenów - rdzenna ludność australijską.
Pierwszą inicjatywą było zorganizowanie schroniska dla kobiet, które powierzył opiece Sióstr Miłosierdzia, jednak wkrótce przyszłość placówki stała się zagrożona, gdyż siostry nie miały możliwości nadal w niej posługiwać. Wówczas w sercu biskupa zrodziła się myśl o założeniu nowego zgromadzenia. Zgromadził pięć kobiet pełnych miłości do Pana Jezusa i Jego Ewangelii, które stały się pierwszymi siostrami nowej wspólnoty zakonnej. Abp Polding chciał by zgromadzenie łączyło w sobie duchowość benedyktyńską z praktycznymi czynami miłosierdzia wobec ubogich i zmarginalizowanych, na wzór dobrego samarytanina z Ewangelicznej przypowieści.

Strony www:
www.goodsams.org.au

Aktualizacja: 10.01.2018