30 sierpnia 2012

Dominikanki Różańca Świętego z Filipin


Siostry Dominikanki Różańca Świętego z Filipin (OP)
Dominican Sisters of the Most Holy Rosary of the Philippines
Suore Domenicane del Santissimo Rosario di Filippine
Hermanas Dominicas del Santo Rosario de las Filipinas
Irmãs Dominicanas do Santíssimo Rosário de Filipinas
Soeurs Dominicaines du Saint-Rosaire des Philippines


Data i miejsce założenia:
1925 rok - Filipiny

Założyciele:
m. Rosario Arroyo
bp James McCloskey



Liczby: 264 siostry na świecie
Dominikanki Różańca Świętego z Filipin obecne są w krajach: Filipiny, USA, Hawaje, Kenia, Włochy.
Dom generalny: Filipiny (Iloilo City)


Habit aktualny:

Biały habit długości ¾ przepasany czarnym skórzanym paskiem, biały szkaplerz, na głowie czarny prosty welon bez białej wypustki, przy boku różaniec.
Stroju dopełnia czarny płaszcz.

nowicjuszki

Duchowość:
Zgromadzenie opiera się na duchowości dominikańskiej. Jej podstawą jest kontemplacja rzeczy Bożych i dzielenie się owocami kontemplacji z innymi. Siostry starają się być autentycznymi świadkami prawdy, chwalić Boga, oraz głosić Jego Słowo. Powołane są do uświęcania siebie i innych przez włączenie się w ewangelizacyjną misję Kościoła w duchu prawdy, modlitwy, prostoty, radości, służby i miłosierdzia.
Duchowość dominikańska wzbogacona jest o specyficzny charyzmat założycieli, zwłaszcza m. Rosario. Podążając za jej przykładem siostry mają wielkie nabożeństwo do Ofiary Eucharystycznej i realnej obecności Boga w Najświętszym Sakramencie.
Szczególną czcią otaczają Matkę Bożą. Wśród modlitw zanoszonych od Jej stóp naczelne miejsce zajmuje Różaniec Święty; wielką wagę przykładają również do obchodzenia Jej świąt. Na wzór m. Rosario siostry kształtują w sobie miłość do ubogich, potrzebujących i cierpiących.
.


Działalność:
Apostolstwo zgromadzenia jest zróżnicowane. Obejmuje formację i kształcenie młodzieży, edukację dorosłych oraz osób niepełnosprawnych. Siostry prowadzą szkoły różnego szczebla, akademiki, sierocińce, dom dla dzieci niepełnosprawnych. Pomagają w duszpasterstwie, prowadzą domy rekolekcyjne. Opiekują się chorymi jako lekarki, pielęgniarki w szpitalach, troszczą się o ludzi starszych, a także o biednych i bezdomnych.

 
Historia:
Beatriz Arroyo z domu rodzinnego wyniosła miłość do modlitwy różańcowej i ubogich, których jej rodzina często wspierała materialnie. Mając 27 lat wstąpiła do filipińskiego zgromadzenia Dominikanek św. Katarzyny ze Sieny, gdzie przyjęła imię zakonne Rosario i została skierowana do pracy w szkole.
Rosario pochodziła z bogatej, ale jednocześnie pobożnej filipińskiej rodziny. Jej rodzice pragnęli przeznaczyć część swojego majątku na jakieś religijne dzieło. W tym samym czasie ordynariusz diecezji Jaro bp James McCloskey chciał sprowadzić do swojej diecezji dominikańskie zgromadzenie.
Wiedząc o zamiarach państwa Arroyo postanowił zorganizować nowe zgromadzenie, w co zaangażował ich córkę m. Roasario. Po otrzymaniu zgody Stolicy Apostolskiej w 1925 roku przystąpił do działania. Dzięki funduszom państwa Arroyo wybudowano w Molo, dzielnicy miasta Iloilo bezpłatną szkołę. Matka Rosario oraz jej dwie współsiostry opuściły dotychczasowe zgromadzenia i objęły placówkę, stanowiąc zalążek nowej wspólnoty zakonnej o duchowości dominikańskiej poszerzoną o elementy pobożności bliskie m. Rosario. Niedługo późnej siostry zajęły się opieką i edukacją bezdomnych miejscowych dziewcząt oraz pracą w parafiach.


Strony www:
Hawaje: www.dominicansistershawaii.org
.
.
.

24 sierpnia 2012

Franciszkanki Eucharystii


Siostry Franciszkanki Eucharystii (FSE)
Franciscan Sisters of the Eucharist
Suore Francescane dell'Eucaristia
Hermanas Franciscanas de la Eucaristía
Irmãs Franciscanas da Eucaristia
Sœurs Franciscaines de l’Eucharistie

Data i miejsce założenia:
1973 rok - USA

Założycielki  (od lewej):
m. Rosemae Pender
m. Shaun Vergauwen












Liczby: brak danych
Franciszkanki Eucharystii obecne są w krajach: USA, Włochy, Izrael.
Dom generalny: USA (Meriden, CT)

Habit aktualny:

Brązowy długi habit przepasany brązowym sznurem, na głowie czarny przeźroczysty welon, na piersi zawieszony znak zgromadzenia: krzyż z okręgiem symbolizującym Eucharystię na skrzyżowaniu belek.

nowicjuszki

Duchowość:
Siostry żyją według reguły św. Franciszka z Asyżu. Oddają swoją osobę Bogu i Kościołowi poprzez śluby zakonne czystości, ubóstwa i posłuszeństwa oraz życie we wspólnocie. Charyzmatem zgromadzenia jest pomagać ludziom odkrywać moc i łaskę Bożą płynącą z Eucharystii oraz obecność w Niej Chrystusa dzisiaj. Drugim zadaniem jest promocja godności osoby ludzkiej oraz uzdrawianie pęknięcia między sacrum i tym, co świeckie we współczesnej kulturze, zwłaszcza w odniesieniu do świętości życia ludzkiego.
Elementami dziedzictwa franciszkańskiego, na które w zgromadzeniu kładzie się szczególny nacisk to pragnienie „odbudowy Kościoła” według przykładu św. Franciszka i św. Klary zwłaszcza w odniesieniu do godności człowieka, a także poprzez odpowiedź na współczesne ubóstwo ducha ludzkiego. Drugim elementem jest oddanie na służbę własnych uzdolnień i predyspozycji, owej „małej cząstki” danej każdej siostrze przez Boga, a poprzez właściwe jej wykorzystanie wpływanie na dzisiejszy świat. Kolejne elementy to miłość i cześć dla Najświętszego Sakramentu, umiejętność dostrzegania Boga w świecie przez Niego stworzonym, co prowadzi siostry do uznania Boga jako źródła wszelkiego bytu, umiłowanie ubóstwa poprzez staranie się, by posiadać tylko to, co jest potrzebne do prowadzenia misji, a także dzielenie się wszystkim w życiu wspólnym. Oprócz wspólnoty materialnej razem modlą się, pracują, spożywają posiłki, podejmują decyzje, dzielą się radościami i cierpieniami.
Życie modlitewne sióstr obejmuje m.in. uczestnictwo w Eucharystii, odmawianie Liturgii Godzin, praktykę osobistej modlitwy, medytację. Na znak oddania się Chrystusowi przyjmują nowe imię zakonne rozpoczynając nowicjat, a także noszą - będący "znakiem sprzeciwu" dla świata - habit, współcześnie rzadko spotykany wśród amerykańskich zakonnic.



Działalność:
Charyzmat zgromadzenia może być realizowany w różnych formach apostolstwa, dlatego siostry nie ukierunkowują się na jakiś konkretny rodzaj działalności, lecz starają się odpowiadać na potrzeby Kościoła w danym miejscu i czasie. Franciszkanki Eucharystii apostołują wśród rodzin, prowadzą poradnie rodzinne, centrum promocji godności osoby ludzkiej i życia rodzinnego, przygotowują pary do przyjęcia sakramentu małżeństwa, zajmują się terapią dzieci, które doświadczyły traumy. Siostry angażują się także w działalność edukacyjną, prowadzą szkołę, uczą na uniwersytetach, służą chorym w szpitalach, w hospicjum, odwiedzają ich w domach, prowadzą ośrodki dla osób starszych. Ponadto Franciszkanki pracują w parafiach, w instytucjach kościelnych, w tym w Sądzie Małżeńskim, urzędach watykańskich w Rzymie, katolickich organizacjach charytatywnych. W Asyżu pomagają pielgrzymom doświadczyć ducha franciszkańskiego, a w wiecznym Mieście ducha Kościoła i wiary katolickiej.


Historia:
Franciszkanki Eucharystii są wspólnotą, która zrodziła się w łonie amerykańskiego zgromadzenia Franciszkanek Wieczystej Adoracji. Tuż po Soborze Watykańskim II siostry odpowiadając na jego wezwanie do odnowy życia zakonnego, rozważały możliwość zmian w życiu wspólnoty. Większość sióstr opowiadało się za daleko idącą modernizacją i upodobnieniem do współczesnego świata, tymczasem część sióstr, a wśród nich m. Rosemae Pender oraz m. Shaun Vergauwen rozumiały soborowy postulat dostosowania się do współczesności jako większe otwarcie na aktualne potrzeby Kościoła, ale bez upodabniania się do świata i bez rezygnacji z zakonnego stylu życia w tradycyjnym kształcie. Rozbieżności perspektyw odnośnie kształtu zgromadzenia sprawiły, że uznano, iż kierunek odnowy proponowany przez m. Rosemae i m. Shaun byłby pełniej realizowany w osobnym zgromadzeniu. Za zgodą Stolicy Apostolskiej w 1973 roku uformowały one wraz 53 innymi podobnie myślącymi siostrami nową wspólnotę zakonną Franciszkanek Eucharystii. Siostry osiedliły się w Meriden w stanie Connecticut. Z czasem założyły też domy we Włoszech i Ziemi Świętej, przez kilka lat służyły także miejscowej ludności na Jamajce. Ciekawostką może być fakt, że jedna z Franciszkanek Eucharystii jest twórczynią oficjalnej strony internetowej Watykanu.

Strony www:
www.fsecommunity.org

Zdjęcia pochodzą ze strony internetowej zgromadzenia.

Filmy:



.
.
.

22 sierpnia 2012

ss. Współczucia


Córki Matki Bożej Współczucia
Daughters of Our Lady of Compassion (Sisters of Compassion)
Figlie di Nostra Signora della Compassione (Suore della Compassione)
Filles de Notre-Dame de la Compassion (Sœurs de la Compassion)
Hijas de Nuestra Señora de la Compasión (Hermanas de la Compasión)
Filhas de Nossa Senhora da Compaixão (Irmãs da Compaixão)
Nga Whaea Tapu Puaroha


Data i miejsce założenia:
1892 rok – Nowa Zelandia

Założycielka:
m. Mary Joseph - Suzanne Aubert














Liczby: 84 siostry na świecie
Siostry Współczucia obecne są w krajach: Nowa Zelandia, Australia, Fidżi, Tonga.
Dom generalny: Nowa Zelandia (Wellington)


Habit aktualny:

Zgromadzenie założone jako habitowe. Obecnie siostry nie chodzą w habitach. Do stroju świeckiego zawieszają na szyi medal lub logo zgromadzenia.






Habit historyczny:

Niebieski habit z pelerynką (pelerynka i rękawy habitu z białym brzegiem), na szyi zawieszony medal z wizerunkiem Maryi u stóp Krzyża i napisem „On umarł za nas”, na odwrocie siedem mieczy boleści Matki Bożej z napisem „Matko Boża Współczucia módl się za nami”, na głowie niebieski welon z białą marszczoną wypustką.

Duchowość:
Siostry powołane są do współczucia każdej formie ludzkiego nieszczęścia, współczucia realizowanego w konkretnej posłudze potrzebującym w duchu hasła zgromadzenia: Caritas et Sacrificio – miłość i ofiara. Wrażliwość na cierpiących, zwłaszcza tych będących w najtrudniejszej sytuacji, prześladowanych, bezsilnych, pokrzywdzonych jest istotnym elementem charyzmatu zgromadzenia.
Sposób życia sióstr łączy w sobie postawę ewangelicznych niewiast: Marii i Marty – duch kontemplacji, modlitwy i świadomość obecności Boga w każdym czasie utrzymywany jest w równowadze z aktywnością apostolską. Modlitwa utrzymuje siostry w kontakcie i w ścisłym zjednoczeniu z Bogiem, miejsce szczególne zajmuje praktyka medytacji. Wyjątkową czcią siostry otaczają Matkę Bożą Współczucia, czyli Matkę Bożą Bolesną (z Piety), trzymającą w swoich ramionach zdjęte z krzyża ciało Jezusa, rozumiejącą i współczującą z każdym ludzkim cierpieniem. W celu Jej uczczenia codziennie w modlitwach zgromadzenia odmawiany jest hymn Stabat Mater. Razem z Nią siostry ofiarowują się Jezusowi. Starają się odznaczać wiarą w Bożą Opatrzność, pracując z ufnością, odwagą i zaangażowaniem, odpowiadają na wyzwania każdego dnia, robią to na co je stać, resztę zostawiają Bogu. Cenią prostotę, która pozwala im zachowywać we wszystkim umiar i dysponować tym, co posiadają w sposób mądry.
Patronami zgromadzenia są: św. Józef, św. Jan Maria Vianney, św. Rafał Archanioł, św. Kamil, św. Wincenty a Paulo, św. Pius X oraz św. Maria Magdalena.


Działalność:
Zgodnie z charyzmatem założycielki zgromadzenie podejmuje się różnorakich posług w zależności od potrzeb Kościoła. Siostry Współczucia opiekują się dziećmi, pracują w szkołach, prowadzą domy dla osób starszych, a także niepełnosprawnych, służą chorym w szpitalach, troszczą się ubogich prowadząc jadłodajnie i odwiedzając ludzi w potrzebie, angażują się w pracę duszpasterską i duszpasterstwo więzienne.


Historia:
Założycielka zgromadzenia m. M. Joseph - Suzanne Aubert wychowała się w pobożnej francuskiej rodzinie niedaleko Lyonu. Na jej duchowość miały wpływ m.in. kontakty z ks. Janem Marią Vianneyem, późniejszym świętym, a także klimat gorliwości misyjnej XIX-wiecznej Francji, dzięki którym zrodziło się w niej powołanie misyjne. Postanowiła więc odpowiedzieć na apel bpa Pompallier z Nowej Zelandii proszącego o misjonarzy, dokąd w 1860 roku wraz z kilkoma kobietami wyjechała mając 25 lat, aby rozpocząć ewangelizację wśród rdzennej ludności – Maorysów. W 1862 roku bp Pompallier zebrał francuskie kobiety tworząc nowe zgromadzenie zakonne Sióstr Świętej Rodziny, jednak przestało ono istnieć w 1869 roku, po opuszczeniu Nowej Zelandii przez biskupa. Niedługo później Suzanne Aubert przyłączyła się do Zgromadzenia Ojców Marystów jako świecka tercjarka, nadal służąc miejscowej ludności. W końcu została wysłana do Hiruharama (Jerozolima) do pomocy ojcom marystom, gdzie w 1884 roku postanowiono utworzyć wspólnotę zakonną, która miała stać się częścią Zgromadzenia Sióstr Marystek Misjonarek, otrzymując jednocześnie zgodę miejscowego biskupa na przyjmowanie postulantek. Jednak po kilku latach okazało się, że duch wspólnoty odbiega nieco od duchowości Marystek. Dlatego wraz z biskupem podjęto decyzję, że wspólnota stanie się osobnym zgromadzeniem pod przewodnictwem Suzanne – już jako m. Mary Joseph, co ostatecznie stało się w 1892 roku. Wspólnota przyjęła nazwę Córek Matki Bożej Współczucia; siostry potocznie nazywane są Siostrami Współczucia. Zakonnice rozpoczęły posługę na różnych polach: jako pielęgniarki, nauczycielki, opiekując się opuszczonymi dziećmi, osobami niepełnosprawnymi, ludźmi w podeszłym wieku, ubogimi, otwierały szkoły, szpitale, ambulatoria, jedne z pierwszych w kraju żłobki – wszystko przeznaczone w pierwszej kolejności dla Maorystów. Siostry Współczucia są, jak dotąd, jedynym rodzimym nowozelandzkim zgromadzeniem zakonnym.

Strony www:
www.compassion.org.nz

Zdjęcia pochodzą ze strony internetowej zgromadzenia.

Filmy:


.
.
.

19 sierpnia 2012

Bonifratrzy


Zakon Szpitalny Świętego Jana Bożego (OH)
Ordo Hospitalarius Sancti Joannis de Deo
Ordine Ospedaliero di San Giovanni di Dio (Fatebenefratelli)
Hospitaller Order of Saint John of God (Hospitallers, Brothers of St. John of God)
Orden Hospitalaria de San Juan de Dios (Hermanos de San Juan de Dios)
Ordem Hospitaleira de S. João de Deus (Irmãos de S. João de Deus)
Ordre des Hospitaliers de Saint-Jean-de-Dieu (Frères Hospitaliers)
Barmherzige Brüder vom hl. Johannes von Gott
орден госпиталитов св. Иоанна Божьего (Бонифратры)

Zakon nieklerycki, składający się z braci i kapłanów

Data i miejsce założenia:
1540 rok - Hiszpania

Założyciel:
św. Jan Boży















Liczby: 1146 zakonników na świecie, w tym 129 kapłanów (w Polsce: 94 zakonników, w tym 13 kapłanów)
Bonifratrzy obecni są w krajach: Polska, Włochy, Watykan, Hiszpania, Portugalia, Francja, Wielka Brytania, Irlandia, Niemcy, Austria, Chorwacja, Węgry, Czechy, Słowacja, Ukraina, USA, Kanada, Meksyk, Kuba, Honduras, Kolumbia, Wenezuela, Ekwador, Peru, Brazylia, Boliwia, Argentyna, Chile, Senegal, Liberia, Benin, Togo, Sierra Leone, Ghana, Kamerun, Kenia, Zambia, Malawi, Mozambik, Madagaskar, Mauritius, Izrael, Indie, Wietnam, Chiny, Japonia, Korea Płd., Filipiny, Timor Wschodni, Papua Nowa Gwinea, Australia, Nowa Zelandia. 
Dom generalny: Włochy (Rzym)

Habit aktualny:

Czarna tunika przepasana czarnym skórzanym paskiem, czarny szkaplerz z kapturem, pod szkaplerzem krzyż. W pracy szpitalnej habit i szkaplerz biały.



 M.in. w Indiach, na Filipinach, Madagaskarze strój w kolorze białym także na co dzień.


Duchowość:
Bonifratrzy żyją według Reguły św. Augustyna. Powołaniem zakonników jest upodobnienie się do Chrystusa współczującego i miłosiernego, leczącego wszystkie choroby i słabości. Dążą więc do świętości na drodze służby chorym, ubogim, cierpiącym i opuszczonym, co podkreślają składając - oprócz trzech zwykłych ślubów zakonnych - dodatkowy czwarty ślub szpitalnictwa, czyli troski o chorych. Duchowość Bonifratrów opiera się na Ewangelii miłosierdzia i streszcza się w haśle zakonu: Bracia czyńcie dobro! Za przykładem swojego założyciela św. Jana Bożego zakonnicy starają się być otwarci na cierpienia innych, a w stosunku do chorych, którym służą, być pełnymi miłości, troski i życzliwości, przywracając im poczucie godności i człowieczeństwa.
Siłę duchową czerpią z uczestnictwa we Mszy Świętej, która jest centrum ich życia oraz adoracji Chrystusa obecnego w Najświętszym Sakramencie, odmawianej wspólnie modlitwy brewiarzowej i braterskich relacji.
Zakon jest wspólnotą nieklerycką składającą się przede wszystkim z braci bez święceń kapłańskich. Pomimo tego Konstytucje przewidują możliwość podjęcia studiów filozoficzno-teologicznych i przyjęcia święceń kapłańskich. Zależne jest to jednak od potrzeb zakonu i wymaga specjalnego zezwolenia wyższych przełożonych.
Maryja otaczana jest czcią pod wezwaniem Matki Bożej Dobrej Rady oraz Najświętszej Maryi Panny Uzdrowienia Chorych, a także święci bonifratrzy:  Jan Grande, Benedykt Menni (kapłan), Ryszard Pampuri i błogosławieni zakonu: 71 męczenników bonifraterskich z Hiszpanii, Eustachy Kugler, Józef Eulaliusz Valdes (pierwszy błogosławiony Kubańczyk). Patronami zakonu są: św. Rafał Archanioł, św. Augustyn, św. Jan z Awili.
.


Działalność:
Zgodnie ze swoim charyzmatem Bonifratrzy posługują chorym i ubogim prowadząc szpitale i przychodnie, hospicja, domy pomocy społecznej, ośrodki dla niepełnosprawnych, domy geriatryczne, stacje opieki, ośrodki wsparcia, apteki, poradnie ziołolecznictwa, sklepy zielarsko-medyczne, jadłodajnie dla ubogich, ośrodki pomocy środowiskowej itp. Wydają czasopisma i publikacje związane z tematyką zdrowia, ponadto prowadzą domy wypoczynkowo-rekolekcyjne.

Historia: 
Początek zakonu wiąże się z osobą św. Jana Bożego, żołnierza, który pod wpływem kazania św. Jana z Awili przeżył głębokie nawrócenie i podjął radykalną zmianę swego życia. Żywiołowość, z jaką okazywał żal za grzechy i duchową przemianę, spowodowała, że uznano go za obłąkanego i zamknięto w szpitalu psychiatrycznym, gdzie doświadczył XVI-wiecznych    metod    leczenia   i
nieludzkiego traktowania chorych. Po odzyskaniu wolności postanowił poświęcić się opiece nad chorymi. Założył w Grenadzie w Hiszpanii szpital, w którym pacjentom poświęcano wiele życzliwej, pełnej miłości uwagi, troszcząc się nie tylko o ich zdrowie fizyczne, ale także o zaspokojenie ich potrzeb duchowych. Każdego dnia św. Jan zbierał żywność i środki na pomoc dla swoich podopiecznych. Wokół niego zaczęli gromadzić się towarzysze, co w 1540 roku dało początek nowej wspólnocie zakonnej nazwanej Braćmi Miłosierdzia. Zakon uzyskał zatwierdzenie władz kościelnych dopiero w 1572 roku, już po śmierci św. Jana Bożego. Polska nazwa "Bonifratrzy" pochodzi z łacińskiego: bonus frater - dobry brat.

Strony www:
Polska: www.bonifratrzy.pl
Dom generalny: www.oh-fbf.it
Włochy: prowincja Lomabrdo-Veneta   prowincja rzymska
Francja: www.saintjeandedieu.com
Irlandia: www.stjohnofgodvocation.ie
Wielka Brytania: www.saintjohnofgod.org
Hiszpania:
prowincja kastylijska  prowincja aragońska   prowincja andaluzyjska
Portugalia: www.isjd.pt
http://ser-hospitaleiro.blogspot.com/
Słowacja: www.milosrdni.eu
Czechy: www.milosrdni.cz
Niemcy: www.barmherzige.de
Austria/Węgry/Słowacja: www.barmherzige-brueder.at
USA: www.hospitallers.org
Brazylia: www.ohbrasil.org.br
Argentyna/Boliwia/Chile: www.hsjd.org
Kolumbia: www.ordenhospitalaria.com.co
Korea: www.johnofgod.or.kr
Japonia: http://johann.jp
Australia: www.oh.org.au

Filmy:






.
.
.