28 marca 2014

Misjonarki Chrystusa


Zgromadzenie Misjonarek Chrystusa
Congregação das Missionárias de Cristo
Congregación de las Misioneras de Cristo
Congregazione delle Missionarie di Cristo
Congregation of the Missionary Sisters of Christ
Congrégation des Missionnaires du Christ


Data i miejsce założenia:
1940 rok - Brazylia

Założyciel:
abp José Gaspar de Afonseca e Silva














Liczby: brak danych
Misjonarki Chrystusa obecne są w krajach: Brazylia, Włochy.
Dom generalny: Brazylia (Jundiai)


Habit aktualny:

Szary habit z szarym kołnierzykiem, przepasany czarnym paskiem, na głowie prosty biały welon, na piersi zawieszony krzyż.


Duchowość:
Zgromadzenie charakteryzuje się duchem misyjnym, który wypływa z misji, którą Pan Jezus powierzył Apostołom: I wysłał ich, aby głosili Królestwo Boże (Łk 9, 2), którą to misję Misjonarki Chrystusa pragną podjąć również współcześnie.
Wzorem doskonałego pełnienia misji jest sam Jezus Chrystus, który wykonał powierzone Mu przez Ojca zadanie zbawienia człowieka oraz Matka Boża w tajemnicy Zwiastowania, która zgodziła się na Boży plan względem Niej.
W swojej posłudze siostry starają się sprostać potrzebom Kościoła. Duch zgromadzenia cechuje się radością i optymizmem płynącego z doświadczenia miłości Boga i pewności, że Chrystus zmartwychwstał. Hasłem Misjonarek Chrystusa jest: Służyć Panu z weselem.
Patronką zgromadzenia jest św. Aniela Merici, założycielka urszulańskiego zakonu, w którego duchowości Misjonarki Chrystusa mają swoje korzenie. Za przykładem świętej siostry za najwyższą regułę uważają całkowite posłuszeństwo Bogu oraz gorliwość o zbawienie dusz.


Działalność:
Misjonarki Chrystusa apostołują przez głoszenie Słowa Bożego, formację ludzi świeckich w celu zaangażowania misyjnego w Kościele, formację katechetów, pomoc potrzebującym rodzinom oraz zaniedbanym dzieciom i młodzieży m.in. w domu dziecka, prowadzenie grup parafialnych oraz misji ludowych. Swoją posługą siostry otaczają głównie ubogich mieszkańców wsi i obrzeży miast.

Siostry z nowicjuszkami

Historia:
Założycielem zgromadzenia jest abp José Gaspar de Afonseca e Silva ordynariusz Sao Paolo w Brazylii, znany jako człowiek o wielkiej dobroci. Martwił się on sytuacją ludności wiejskiej w swojej diecezji, która często żyła w nieznajomości prawd wiary z powodu niewystarczającej ilości księży. Pragnął więc znaleźć jakieś zgromadzenie sióstr o charakterze zasadniczo misyjnym, które wspomagałoby zadanie głoszenia Dobrej Nowiny przez kapłanów.
Właśnie tym samym czasie przybyły do Brazylii cztery siostry Urszulanki z klasztoru w Innsbruck’u w Austrii. Siostry opuściły Austrię w 1939 roku z powodu zakazu prowadzenia działalności edukacyjnej w szkołach katolickich i prześladowań religijnych rozpętanych przez nazisótw. Osiedliły się w Jundiai niedaleko Sao Paolo, gdzie na zaproszenie o. Pedro Rosser OSB rozpoczęły pracę w domu dziecka. Biskup José dostrzegł w tym splocie wydarzeń możliwość uformowania z czterech Urszulanek nowego, misyjnego zgromadzenia, które zaradzałoby potrzebom diecezji. Siostry zgodziły się na plan biskupa. W 1940 roku otwarto nowicjat, a wspólnota otrzymała nazwę Oblatek św. Urszuli.
Zakonnice rozpoczęły apostolstwo na obszarach najbardziej zaniedbanych, głównie wiejskich, pomimo trudności, jakimi były śmierć w katastrofie lotniczej bpa Jose w 1943 roku, a następnie w 1947 roku próby skłonienia do powrotu sióstr austriackich przez Urszualnki z Innsbruck’a, które po zakończeniu II Wojny Światowej wznowiły działalność. Zgromadzenie liczyło wówczas 9 profesek i kilka nowicjuszek i postulantek.
W 1966 roku Stolica Apostolska zmieniła nazwę wspólnoty na Misjonarki św. Urszuli, jako bardziej odpowiadającą duchowi zgromadzenia. Jednak już trzy lata później siostry zdecydowały się znów zmienić nazwę na obecną Misjonarek Chrystusa, nie odcinając się jednak od urszulańskich tradycji. Dziś zgromadzenie obecne jest w kilku domach w Brazylii i jednym we Włoszech w Lanciano.


Strony www:
www.missionariasdecristo.com.br



25 marca 2014

ss. Miłosierdzia ze Strasburga


Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia ze Strasburga
Congrégation des Soeurs de la Charité de Strasbourg
Congregazione delle Suore della Carità di Strasburgo
Congregation of the Sisters of Charity of Strasbourg
Congregación de las Hermanas de la Caridad de Estrasburgo
Congregação das Irmãs da Caridade de Estrasburgo
Kongregation der Barmherzigen Schwestern in Straßburg


Data i miejsce założenia:
1734 rok - Francja

Założyciel:
kard. Armand Gaston de Rohan Soubise















Liczby: 103 siostry na świecie
Siostry Miłosierdzia ze Strasburga obecne są w krajach: Francja.
Dom generalny: Francja (Strasburg)


Habit aktualny:

 
 Granatowy bezrękawnik, biała bluzka, na głowie granatowy prosty welon, na piersi zawieszony mały krzyżyk równoramienny. Wiele sióstr nie chodzi w habitach w ogóle. 


Habit historyczny:

Habit (prawdopodobnie granatowy), na głowie biały kornet, przy boku różaniec.


-------------------------------------




Duchowość:
Charyzmat zgromadzenia można określić jako przyczynianie się do zbawienia dusz poprzez ewangelizację świata, służąc ubogim i chorym w duchu św. Wincentego a Paulo.
U źródeł charyzmatu leżą słowa Pana Jezusa: Byłem głodny, a daliście Mi jeść, byłem spragniony, a daliście Mi pić, byłem przybyszem, a przyjęliście Mnie, byłem nagi, a przyodzialiście Mnie, byłem chory, a odwiedziliście Mnie, w więzieniu, a przyszliście do Mnie. (Mt 25, 35-36) oraz: Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili (Mt 25, 40). Ze słów tych wypływa przekonanie sióstr o godności każdego człowieka, które zobowiązuje je do pełnienia konkretnych uczynków miłosierdzia względem bliźnich.
Zgromadzenie żyje duchowością św. Wincentego a Paulo, dla której miłość Boga i miłość bliźniego są nierozłączne. Im bardziej siostry zakorzenione są w Bogu, tym bardziej ich posługa bliźnim staje się skuteczna. To również postawa wiary cechująca się pewnością działania Boga w życiu każdego człowieka.
Regularna Eucharystia, modlitwa oraz słuchanie Słowa Bożego sprawia, że w centralne miejsce w codziennym życiu sióstr zajmuje Jezus Chrystus.


Działalność:
Siostry opiekują się chorymi w szpitalach publicznych, obejmują ich opieką duchową, prowadzą również własne dzieła, w których troszczą się nie tylko o chorych i cierpiących, ale także o dzieci i osoby w podeszłym wieku; posługują ponadto w seminarium diecezjalnym.

Historia:
Początki zgromadzenia były zwyczajne i wynikały z potrzeby chwili. Ordynariusz diecezji Strasbourg w Alzacji kard. Armand Gaston de Rohan Soubise szukał sióstr zakonnych do opieki nad chorymi i ubogimi w szpitalu w Saverne w swojej diecezji. Był pod dużym wrażeniem działalności dobroczynnej, jaką we Francji spełniły Szarytki założone przez św. Wincentego a Paulo, jednak nie mógł ich sprowadzić do swojej diecezji, gdyż lokalny dialekt był na tyle różny od języka francuskiego, że siostry spoza Alzacji nie byłyby w stanie porozumieć się z miejscową ludnością.
Szukając kogoś z Alzacji, odpowiednie osoby znalazł w kilku miejscowych młodych kobietach, które pragnęły poświęcić swoje życie Bogu. Kardynał de Rohan wysłał pięć z tych kobiet do zaprzyjaźnionych Sióstr św. Pawła z Chartres, aby odbyły tam formację zakonną i przygotowanie do pielęgnacji chorych i nauczania ubogich. Po dwóch latach, w 1734 roku, siostry wróciły do Saverne wraz z dwoma Siostrami św. Pawła do pomocy oraz projektem konstytucji nowego zgromadzenia, dając początek pierwszej wspólnocie Sióstr Miłosierdzia.
.
20 lat po narodzinach zgromadzenia, jego kierownik duchowy określił charyzmat sióstr jako przyczynianie się do zbawienia dusz poprzez ewangelizację świata, służąc ubogim i chorym w duchu św. Wincentego a Paulo. Określenie tego charyzmatu zostało z radością przyjęte przez siostry, gdyż streszczało ducha, którym siostry w praktyce żyły od początku. Zgromadzenie oficjalnie przyjęło więc za swoją duchowość św. Wincentego a Paulo, stając się członkiem rodziny wincentynskiej.
W pierwszej połowie XIX wieku do zgromadzenia wstępowała spora liczba dziewcząt z obszaru Niemiec i Austro-Węgier. Niektóre wracały później do swojego kraju i tam zakładały nowe domy. Przez lata wiele z tych wspólnot stało się autonomicznymi zgromadzeniami, choć wszystkie żyły tym samym charyzmatem Sióstr Miłosierdzia ze Strasburga. Obecnie istnieje 14 takich niezależnych zgromadzeń z domami generalnymi oprócz Strasbourga, w: Augsburgu, Freiburgu, Fuldzie, Heppenheim, Hildesheim, Innsbrucku, Monachium, Paderborn, Untermarchtal, Wiedniu, Zams, Zagrzebiu w Chorwacji, Suwon w Korei oraz w Manathavada w Inidach.

Strony www:
http://soeurs.de.la.charite.free.fr



20 marca 2014

Redemptorystki


Zakon Najświętszego Odkupiciela (OSsR)
Ordo Sanctissimi Redemptoris
Ordine dell' Santissimo Redentore (Monache Redentoriste)
Order of the Most Holy Redeemer (Redemptoristines, Redemptoristine Nuns)
Orden del Santísimo Redentor (Redentoristas)
Ordem do Santíssimo Redentor (Monjas Redentoristas)
Ordre du Très-Saint-Rédempteur (Rédemptoristines)
Orden vom Heiligsten Erlöser (Redemptoristinnen)

Zakon kontemplacyjny, klauzurowy

Data i miejsce założenia:
1731 rok - Włochy

Założycielka:
m. Maria Celeste Crostarosa















Liczby: 413 sióstr na świecie – w tym 16 postulantek i nowicjuszek
(w Polsce 16)  * dane z 2014 roku
Redemptorystki obecne są w krajach: Włochy, Polska, Słowacja, Austria, Niemcy, Holandia, Belgia, Francja, Hiszpania, Irlandia, USA, Kanada, Meksyk, Haiti, Kolumbia, Wenezuela, Brazylia, Peru, Wenezuela, Burkina Faso, Kazachstan, Tajlandia, Japonia, Filipiny, Australia.
Dom generalny: każdy klasztor jest autonomiczny

Habit aktualny:
Brak wspólnoty stroju zakonnego.

Polska, Włochy, Słowacja, Kanada, Haiti, Wenezuela, Kazachstan, Japonia: 
Czerwony habit wycięty w szpic, czarny prosty welon z białą wypustką, na piersi medal.




Redemptorystki w Irlandii: czerwony habit, biały zwykły kołnierzyk, czarny welon z białą wypustką, na piersi medal.

Redemptorystki w Austrii:
habit ze szkaplerzem,
biały zwykły kołnierzyk,
na piersi krzyż.
Redemptorystki w Japonii:
habit ze szkaplerzem wycięty
w szpic, na piersi medal.



 Redemptorystki we Francji: w zależności od klasztoru - habit lub bezrękawnik, czarny welon, na piersi duży drewniany krzyż.

Redemptorystki w Brazylii
Redemptorystki w Argentynie

Redemptorystki w Hiszpanii:
na piersi krzyżyk
Redemptorystki na Filipinach:
na piersi medal

Redemptorystki w Kolumbii: welon z białym czepkiem na głowie lub bez czepka, na piersi krzyżyk lub medal.





Redemptorystki w Burkina Faso: czerwony habit, biały welon, na piersi krzyżyk. Na co dzień habit i welon biały.


Redemptorystki w Tajlandii
Redemptorystki w Peru:
jednolity świecki strój na głowie
czerwony welon lub strój bez welonu.

 
Redemptorystki w USA: w zależności od klasztoru - habit lub bezrękawnik,
na piersi medal, na głowie czarny welon lub strój bez welonu.


Habit historyczny:

Czerwony habit, niebieski szkaplerz, czarny welon z białym czepkiem otaczającym twarz, na piersi wizerunek Chrystusa. Strój używany w całym zakonie do 1965 roku.



 ----------------------------------------------
Od 1966 roku modyfikacje stroju wyglądały różne w zależności od klasztoru:

Redemptorystki w USA lub Kanadzie (?) w 1966 roku.
Redemptorystki w 1968 roku
----------------------------------------------

Redemptorystki we Francji


Duchowość:
Powołaniem mniszek Redemptorystek jest bycie „żywą pamiątką” tego, co Jezus Chrystus uczynił z miłości do człowieka. Oznacza to nieustanną kontemplację tej bezgranicznej miłości i przemienianie się tak, aby móc powiedzieć za św. Pawłem: Teraz już nie ja żyję, ale żyje we mnie Chrystus. Siostry dążą do tego, by być żywym przypomnieniem miłości Chrystusa, która najmocniej zajaśniała w Żłóbku, na Krzyżu i w Eucharystii. Symbolem przyobleczenia się sióstr w miłość jest czerwony kolor habitu.
Redemptorystki łączą się z dziełem Odkupienia poprzez modlitwę i ofiarowanie każdej chwili życia za wszystkich ludzi, szczególnie za trwających w grzechu.
Każda wspólnota klasztorna powinna żyć dziewięcioma regułami, zapisanymi przez założycielkę: pierwsze dwie – jedność i miłość wzajemna – są najważniejsze i są wyraźnym znakiem obecności Chrystusa we wspólnocie, dalej są to: ubóstwo, czystość, posłuszeństwo, pokora i łagodność serca, umartwienie, skupienie i milczenie, modlitwa, wyrzeczenie się siebie i umiłowanie krzyża.
W życiu modlitewnym Redemptorystki szczególnie troszczą się o piękno i uroczysty charakter liturgii Mszy Świętej i Liturgii Godzin, dzięki czemu dają świadectwo o świętości i nieskończonym pięknie Boga.




Działalność:
Będąc zakonem klauzurowym działalność Redemptorystek to modlitwa i świadectwo życia promieniującego na Kościół i świat. Mniszki wykonują różne prace niewymagające opuszczania klasztoru m.in.: zajmują się m.in. tłumaczeniem książek, szyciem habitów i sutann dla księży, ornatów oraz bielizny kielichowej, wykonują świece, ikony, obrazy religijne, wypiekają komunikanty. Ponadto prowadzą rekolekcje dla dziewcząt, organizują dni skupienia w ciszy klasztoru, wspierają duchowo osoby powierzające im swoje cierpienia i troski.



Historia:
Maria Celeste Crostarosa, włoska mistyczka, życie zakonne rozpoczęła w Karmelu w Marigliano z „gorącym pragnieniem zbawienia bliźniego i pomagania innym”. Po kilku latach Karmel w Marigliano został zamknięty. Matka Celeste wstąpiła więc wraz z dwiema rodzonymi siostrami do formującego się klasztoru w Scala, żyjącego według reguły Wizytek. Będąc jeszcze nowicjuszką w 1725 roku Bóg w objawił jej wolę przekształcenia wspólnoty w Scala w nowy zakon. Pod natchnieniem Ducha Świętego napisała dla niego regułę, określając cel zakonu, aby był "żywą pamiątką" -  promieniującym znakiem miłości Chrystusa do człowieka, by siostry założyły habit koloru miłości (czerwony) i by wszystko w ich życiu mówiło o wielkiej miłości Boga do ludzkości.
Św. Alfons Liguori, któremu biskup powierzył zbadanie nowej wspólnoty, zdecydowanie określił je jako dzieło Boże i pomógł uzyskać siostrom zatwierdzenie kościelne. Stało się to w 1731 roku. Jednak po dwóch latach biskup Falcoia, duchowy kierownik wspólnoty, zaczął wprowadzać własne innowacje do reguł sióstr deformując ich pierwotny zamysł. Matka Celeste kierując się głosem sumienia, nie zgodziła się na zmiany, w konsekwencji czego zdecydowała się opuścić klasztor w Scala. Samotnie szukała możliwości realizacji powierzonego jej przez Boga dzieła. Doprowadziło to do powstania drugiego klasztoru Redmptorystek w Foggii, w roku 1738. Tam założycielka już bez przeszkód wprowadzała w życie regułę, którą napisała i cieszyła się licznymi powołaniami.
Będąc jeszcze w Scala m. Celeste wspomagała św. Alfonsa w tworzeniu Zgromadzenia Redemptorystów. Kaplica sióstr stała się miejscem żarliwej modlitwy w tej intencji, a dom gościnny -  miejscem narodzin zgromadzenia.
Dziś Redemptorystki żyją w 47 klasztorach na świecie. W Polsce posiadają jeden klasztor w Bielsku-Białej. Na Słowacji w miejscowości Vranov istnieje klasztor greckokatolicki obrządku bizantyjsko-słowackiego.




Strony www:
Polska: www.redemptorystki.pl
Międzynarodowa: http://ossr.eu
Adresy stron internetowych Redemptorystek na świecie 
klasztor greckokatolicki na Słowacji (Vranov n/T): www.redemptoristky.eu
Adresy wszystkich klasztorów Redemptorystek na świecie


Filmy:

w jęz. słowackim:

)

w jęz. angielskim (o siostrach w Irlandii):

)

w jęz. ukraińskim (o siostrach na Słowacji):

)

w jęz. angielskim (o siostrach w USA): www.youtube.com/watch?v=CDlbrRnI0-A
w jęz. francuskim: www.youtube.com/watch?v=_To_z9Xnp08