30 stycznia 2012

Pasjonistki św. Pawła

.
Zgromadzenie Sióstr Pasjonistek Świętego Pawła od Krzyża (CP)
Congregatio Sororum Sancti Pauli a Cruce
Suore Passioniste di San Paolo della Croce
Hermanas Pasionistas de San Pablo de la Cruz
Irmãs Passionistas de São Paulo da Cruz
Passionist Sisters of St. Paul of the Cross
Sœurs Passionistes de Saint-Paul de la Croix


Data i miejsce założenia:
1815 rok - Włochy

Założycielka:
Maria Magdalena Frescobaldi Capponi















Liczby: 1028 sióstr na świecie (w Polsce: 39)
Pasjonistki św. Pawła od Krzyża obecne są w krajach: Polska, Włochy, Belgia, Hiszpania, Francja, Portugalia, Białoruś, Bułgaria, Kanada, Kuba, Brazylia, Boliwia, Kolumbia, Ekwador, Panama, Paragwaj, Peru, Wybrzeże Kości Słoniowej, Nigeria, Tanzania, Kongo, Filipiny, Indie, Indonezja, Korea Płd., Australia.
Dom generalny: Włochy (Rzym)

Habit aktualny:

Czarny lub szary habit wycięty w szpic, przepasany czarnym skórzanym paskiem, czarny lub szary welon z białą wypustką, na habicie serce pasjonistowskie: serce z którego wyrasta krzyż, z napisem JESU XPI PASSIO (Męka Jezusa Chrystusa). W Polsce przy boku różaniec.

W Indiach i Afryce możliwy także
habit i welon biały.
Na codzień używany także szary habit o kroju sukienki
z guzikami i kołnierzem.
W Brazylii część sióstr nie chodzi w habitach w ogóle.
 Habit historyczny:




Duchowość:
Duchowość zgromadzenia ma charakter pasyjny i należy do duchowej rodziny pasjonistowkiej, której dał początek św. Paweł od Krzyża, założyciel ojców pasjonistów. Oprócz zwykłych trzech ślubów zakonnych siostry składają dodatkowy czwarty, wyrażający charyzmat zgromadzenia: ślub świadczenia, głoszenia i życia pamiątką Męki Pańskiej i Boleści Matki Najświętszej. Pasjonistki starają się upodabniać do Chrystusa Ukrzyżowanego, zobowiązują się do wynagradzania i zanoszenia wraz z Nim próśb za bliźnich. Duch zgromadzenia cechuje się postawą radości i wdzięczności za dar Odkupienia oraz naśladowaniem postawy Pana Jezusa względem grzeszników. Siostry pogłębiają swoje życie wewnętrzne poprzez uczestnictwo we Mszy Świętej, medytację Męki Pańskiej, różaniec, Drogę Krzyżową, akt wynagradzający w każdy piątek, adorację Najświętszego Sakramentu, pamięć o śmierci Chrystusa o godz. 15.00, ofiarowanie własnych cierpień Bogu.

Działalność:
Zgromadzenie poświęca się wychowaniu dzieci i młodzieży oraz działalności zapobiegawczo – resocjalizacyjnej zwracając szczególną uwagę na dziewczęta zagubione, wykorzystane lub taką sytuacją zagrożone. Siostry pomagają podopiecznym odnaleźć w sobie godność dziecka Bożego, odkryć miłość Chrystusa oraz przygotować do dokonywania mądrych życiowych wyborów. Pasjonistki św. Pawła prowadzą przedszkola, szkoły, domy dziecka, domy poprawcze, świetlice środowiskowe i terapeutyczne, pracują w domach samotnej matki, a także przy parafiach, katechizują, opiekują się grupami modlitewnymi, duszpasterskimi grupami dziecięcymi i młodzieżowymi.




Historia:
Założycielka Pasjonistek św. Pawła od Krzyża Maria Magdalena Frescobaldi Capponi była kobietą wysoko urodzoną. W młodości wyszła za mąż i miała czwórkę dzieci, z czego trójka zmarła w dzieciństwie. Przeżywając ból utraty dzieci, zbliżyła się bardziej do Chrystusa Ukrzyżowanego i Matki Bożej Bolesnej. Zaczęła uczęszczać do jednego z florenckich szpitali, chcąc poświęcić się dla innych. Tam dostrzegła, że wśród chorych kobiet, były także takie, które przeżywały ból utraty własnej godności i upadku w grzech prostytucji. Pochodziły one z najniższych i najbiedniejszych sfer ówczesnego społeczeństwa. Magdalena zrozumiała, że większym złem jest grzech niż cierpienie fizyczne. Założyła więc we Florencji dom, do którego przyjmowała dziewczęta – prostytutki, pragnące zmienić życie. Kochała je sercem matki i prowadziła do Chrystusa. Wiedziała, że jedynie On potrafi wypełnić pustkę ludzkiego serca. Wkrótce zrodziła się idea zmiany charakteru wspólnoty, z głęboko religijnego, ale jednak świeckiego, na zakonny. Pociągnięte przykładem Marii Magdaleny, dołączyły w tym czasie dziewczęta z dobrych domów, pragnące poświęcić się Chrystusowi, ale także niektóre spośród nawróconych mieszkanek domu Magdaleny.
.
W 1815 roku dzień obłóczyn pierwszych sióstr był dniem narodzin zgromadzenia. Siostry były oddane całym sercem Bogu i Kościołowi, w Chrystusie Ukrzyżowanym odnajdywały najpełniejszy wyraz Bożej Miłości, a w Matce Bożej Bolesnej - przykład ofiarnego i heroicznego macierzyństwa. Niedługo później wspólnota została włączona do duchowej rodziny zakonu pasjonistów i od tego czasu uczestniczy w jego duchowym dziedzictwie. Siostry otaczały opieką dziewczęta narażone na niebezpieczeństwo, aby sprowadzić je na drogę przyzwoitości i zbawienia. Założycielka założyła później także szkołę dla ubogich dziewcząt.
.
Strony www:
Polska: http://www.pasjonistki.sacro.pl/
Włochy: www.passioniste.org/
Brazylia: http://www.passionistas.org.br/principal/default.aspx?section=259
Hiszpania: http://www.hermanaspasionistas.es/
Indonezja: http://sustercpindonesia.blogspot.com/

Zdjęcia pochodzą ze stron internetowych zgromadzenia..
.
.

28 stycznia 2012

ss. Najświętszego Dzieciątka Jezus

.
Towarzystwo Najświętszego Dzieciątka Jezus (SHCJ)
Society of the Holy Child Jesus
Sociedad del Santo Niño Jesús
Sociedade do Santo Menino Jesus
Società del Santo Bambino Gesù
Société du Saint Enfant Jésus
Gesellschaft des heiligen Kindes Jesus


Data i miejsce założenia:
1846 rok – Wielka Brytania

Założycielka:
m. Cornelia Connelly















Liczby: 412 sióstr na świecie
Siostry Najświętszego Dzieciątka Jezus obecne są w krajach: Wielka Brytania, Irlandia, Francja, Niemcy, Włochy, USA, Dominikana, Chile, Czad, Ghana, Kenia, Nigeria.
Dom generalny: Włochy (Rzym)


Habit aktualny:

 


Zgromadzenie założone jako habitowe. Obecnie siostry zrezygnowały z habitów, jedynie niektóre siostry w Afryce noszą biały welon do białego jednolitego świeckiego ubrania.

Habit historyczny:

Czarny habit z pelerynką i białym kołnierzykiem, na głowie biały czepek i czarny welon, na piersi krzyż, przy boku różaniec.
nowicjuszka
Duchowość:
Fundamentem duchowości Towarzystwa Najświętszego Dzieciątka Jezus jest tajemnica Wcielenia Boga, który stając się jednym z ludzi, objął swoim miłosierdziem wszystko co ludzkie. Stąd wypływa szczególny szacunek i przekonanie o godności każdego człowieka. Celem zgromadzenia jest więc wyrażenie miłosierdzia Bożego w świecie oraz pomoc innym ludziom uwierzyć, że Bóg żyje i działa w nich oraz w świecie. Siostry każdego dnia dążą do jedności z Bogiem. Odnajdują Go nie tylko na modlitwie, ale we wszystkim, co spotyka ich w ciągu dnia. Zażyłość z Bogiem uzdalnia je do radosnej i pełnej prostoty służby bliźnim, dzięki czemu moc Boża może dotknąć serc tych, z którymi siostry stykają się w swojej posłudze. Nabożeństwo do Najświętszego Dzieciątka Jezus znajduje się w centrum duchowości zgromadzenia. Siostry starają się naśladować życie Jezusa od żłóbka aż po krzyż, dzięki czemu znajdują nadzieję i radość wiary nawet w samym środku cierpienia. Duże znaczenie w życiu zgromadzenia odgrywa siostrzana wspólnota, która umacnia miłość do Boga, wspiera siostry w codzienności i uczy je iść do bliźnich z miłości do Chrystusa.


Działalność:
Podstawową formą działalności zgromadzenia jest edukacja i wychowanie w prowadzonych przez siostry licznych szkołach różnego typu, od podstawowych po wyższe. Siostry posługują także jako w pracy parafialnej, w różnych duszpasterstwach, w domach rekolekcyjnych. Ponadto angażują się w pracy socjalnej oraz w służbie zdrowia m.in. jako pielęgniarki czy laborantki w szpitalach i klinikach.



Historia:
Historia życia założycielki zgromadzenia m. Kornelii Connelly, jak i okoliczności jego założenia są, zwłaszcza ze współczesnej perspektywy, pełne kontrowersji. Kornelia była Amerykanką urodzoną w 1809 roku. Wychowała się w Philadelphii w rodzinie protestanckiej, wyszła za mąż za Pierce’a, pastora z widokami na objęcie w przyszłości biskupstwa, była matką piątki dzieci. Fala antykatolickich nastrojów, która przeszła przez ówczesne, w dużej mierze protestanckie Stany Zjednoczone w skutek napływu sporej ilości katolickich imigrantów z Europy, skłoniła Pierce’a i Kornelię do studiów nad doktryną i praktykami rzymskokatolickimi, co w rezultacie zaowocowało przyjęciem przez nich katolickiej wiary.
Niedługo później ciężkie doświadczenia zaczęły przygotowywać Kornelię do przyszłych ofiar. Kilka miesięcy po śmierci najmłodszego dziecka, ich 2,5-letni syn uległ ciężkiemu poparzeniu, wpadając do kotła wypełnionego wrzącym syropem trzcinowym. Z braku jakiejkolwiek pomocy medycznej w okolicy Kornelia przez dwa dni tuliła bezradnie konające dziecko, aż umarło.
Będąc już wówczas gorliwą katoliczką odczytała tą tragedię jako udział w Męce Jezusa. Wypadek zdarzył się w piątek, podobnie jak Jezus w piątek był ukrzyżowany. W niedzielę dziecko odeszło do Pana, podobnie jak Jezus zmartwychwstał; Kornelia trzymała w ramionach syna, podobnie jak Maryja trzymała zdjęte z krzyża ciało Jezusa. Od tego zdarzenia Kornelia żywiła szczególne nabożeństwo do Matki Bożej Bolesnej, a tajemnica Krzyża zawsze doprowadzała Kornelię do żłóbka małego Jezusa i tajemnicy Wcielenia Boga, gdyż dzięki temu, że Bóg przeszedł mękę i śmierć będąc człowiekiem, dziś każdy człowiek może swoją własną kalwarię zjednoczyć z kalwarią Jezusa. Takie spojrzenie na sprawy Boże zaszczepiła później w duchowości przyszłego zgromadzenia.
W tym samym czasie Pierce zapragnął zostać katolickim księdzem. Rodzina Connelly przeniosła się więc do Rzymu, a mężczyzna rozpoczął starania w Watykanie o pozwolenie na święcenia kapłańskie; w związku z tym poprosił Kornelię o zgodę na separację. Ta nie chciała rozłąki z mężem, którego kochała. Kilkakrotnie wzywała go do głębokiego przemyślenia decyzji, jednak była gotowa na tą ofiarę tylko wówczas, jeśli Pierce był pewien, że taka jest Wola Boża, gdyż wypełnienia jej Kornelia pragnęła ponad wszystko. Ostatecznie po osobistej zgodzie Kornelii, papież Grzegorz XVI dał pozwolenie Pierce’owi na przyjęcie święceń, a separacja doszła do skutku. Kornelia złożyła ślub czystości i zamieszkała z dziećmi przy jednym z rzymskich klasztorów.
.
Razem ze zbliżającymi się święceniami męża, zaczęła i ona odczuwać powołanie do zostania zakonnicą. Władze kościelne polecały jej jednak zająć się dziećmi, dopóki będą potrzebowały opieki. Pragnienie życia zakonnego wzrastało, również zakonnice, przy których mieszkała zachęcały ją do wstąpienia w ich szeregi. Kornelia chciała jednak mieć dzieci przy sobie, a wymogi klauzury tego zgromadzenia znacznie ograniczałyby tą możliwość. Za radą kierownika duchowego Kornelia postanowiła więc założyć nowe zgromadzenie, bez klauzury, które pozwoliłoby jej zatrzymać dzieci pod swoją opieką. O tych planach dowiedział się znajomy angielski biskup Nicholas Wiseman i zaprosił Kornelię do swojej diecezji, chcąc by zajęła się ona kształceniem katolickich panien i ubogich. W 1846 roku w Anglii w mieście Derby narodziło się więc Towarzystwo Najświętszego Dzieciątka Jezus. Zgodnie z wolą biskupa Kornelia założyła tam szkołę. Bp Wiseman skłonił Kornelię, by wbrew swojej woli posłała dzieci do szkoły z internatem, a sama w tym czasie odbyła nowicjat.
Tymczasem Pierce nie mógł się pogodzić z rosnącą niezależnością żony oraz coraz większym uznaniem w kręgach kościelnych jej jako założycielki oraz jej działalności. Próbował różnymi sposobami uzależnić ją od siebie. Potajemnie zabrał dzieci ze szkoły uniemożliwiając Kornelii kontakt z nimi, licząc, że podąży ona za nimi. Ta jednak pozostała wierna złożonym ślubom zakonnym i zobowiązaniom jako przełożonej zgromadzenia, które, jak powiedziała sama założycielka, powstało „na złamanym sercu”. Pierce wytoczył jej więc proces sądowy domagając się przywrócenia należnych mu praw małżeńskich; oskarżył ją, że to ona odsunęła się od niego. Kornelia w końcu proces wygrała, jednak nie odzyskała opieki nad dziećmi, gdyż prawo stało po stronie mężczyzny. Ostatecznie Pierce porzucił katolicyzm i wrócił do protestantyzmu odseparowując dzieci od matki. Jednego z synów Kornelia już nigdy nie zobaczyła, gdyż wysłany przez ojca do Ameryki tam zmarł. Po śmierci Pierce’a córka i drugi syn pozostali oddani matce, syn jednak znienawidził Kościół Katolicki.
Skandal wywołany procesem był przedmiotem żywego zainteresowania prasy i podsycał tylko antykatolickie nastawienie anglikańskiej większości społeczeństwa. Do tego Kornelia uwikłana była w batalię prawną o posiadłość, na której znajdował się klasztor sióstr, zmagała się z próbami usunięcia jej z Anglii przez część zrażonej do niej tamtejszej hierarchii kościelnej oraz z prześladowaniem moralnym byłej współsiostry z jej zgromadzenia.
Całe życie zakonne Kornelii toczyło się więc w atmosferze skandali i procesów, które raz po raz skupiały uwagę opinii publicznej, odbierając jej dobre imię. Ta jednak pozostała wierna powołaniu, posłuszna Kościołowi, spokojna wśród ciągłych oskarżeń, gotowa do ofiar i uległości, ale i roztropnie uparta, a wiele osób ceniło jej charakter.
.
Kornelia Connelly jest przykładem rzadkiego w Kościele „drugiego powołania”, gdy Bóg wzywa rodzica do bycia księdzem czy zakonnicą. Mimo burzliwych dziejów matki Kornelii owoce, jakie wydało zgromadzenie przez swoje dzieła oraz liczne nowe powołania wzbudzane przez Boga już od samego początku istnienia wspólnoty potwierdzają, że zgromadzenie powstało z Woli Bożej, a losy Kornelii wpisane były w Bożą Opatrzność. Obecnie podejmowane są starania o beatyfikację m. Kornelii.

Strony www:
www.shcj.org/
prowincja europejska: www.shcj.co.uk/
prowincja amerykańska: http://www.shcj.org/amer/index.html
prowincja afrykańska: http://shcj.org/african/index.html
Chile-Dominikana: http://www.santoninojesus.org/

Zdjęcia pochodzą ze strony internetowej zgromadzenia.

Filmy:
http://www.shcj.co.uk/heritage/film.html
.
.
.

26 stycznia 2012

Misjonarki Eucharystki Trójcy Świętej

.
Misjonarki Eucharystki Trójcy Przenajświętszej (MESST)
Misioneras Eucaristicas de la Santísima Trinidad
Missionárias Eucarísticas da Santíssima Trindade
Eucharistic Missionaries of the Most Holy Trinity
Missionarie Eucaristiche della Santissima Trinità
Missionnaires Eucharistiques de la Sainte Trinité


Data i miejsce założenia:
1936 rok - Meksyk

Założyciele:
o. Pablo Maria Guzmán MSpS
m. Enriqueta Rodriguez



Liczby: brak danych
Misjonarki Eucharystki Trójcy Świętej obecne są w krajach: Meksyk, Peru, Boliwia, USA, Japonia.
Dom generalny: Meksyk (miasto Meksyk)


Habit aktualny:

Bordowy habit (lub habit bez rękawów, biała bluzka) z białym kołnierzykiem, przepasany czerwonym sznurem, na głowie czarny welon, na piersi krzyż z gołębicą na łańcuszku lub przypięty do habitu.

Habit historyczny:



Duchowość:
Powołaniem zgromadzenia jest uwielbić Trójcę Świętą oraz dać poznać innym ludziom miłość Ojca, Syna i Ducha Świętego. Siostry spełniają to zadanie poprzez nabożne uczestnictwo we Mszy Świętej, własne doświadczenie wiary, a także udział w ewangelizacyjnej misji Jezusa. Pragną oddawać cześć Bogu Ojcu na wzór Chrystusa, w Duchu i prawdzie. Duchowość zgromadzenia koncentruje się także na tajemnicy Eucharystii. Siostry jednoczą się z Jezusem Eucharystycznym, żyją dzięki Niemu i do Niego wszystko kierują. W codzienności naśladują Matkę Bożą Wcielenia oraz starają się pielęgnować głębokie życie wewnętrzne. Duch zgromadzenia charakteryzuje się uważnym wsłuchaniem w głos Boga i posłuszeństwem w pełnieniu Jego Woli, otwartością na wezwanie do ciągłego nawracania się, pragnieniem świadczenia o Bogu, wierną miłością do Kościoła oraz miłością do każdego człowieka i gotowością służby bliźniemu. Hasło zgromadzenia: „Bóg i dusze” zachęca siostry do walki o chwałę Bożą i zbawienie wszystkich ludzi.

Działalność:
Zgromadzenie realizuje swój charyzmat przede wszystkim angażując się w pracę ewangelizacyjną w parafiach, katechizację oraz nauczanie w szkołach. Ponadto siostry oddają się pracy parafialnej i misyjnej, prowadzą duszpasterstwa młodzieży, opiekują się dziećmi w żłobkach i przedszkolach, a także szerzą Królestwo Boże poprzez środki masowego przekazu.

Historia:
Charyzmat zgromadzenia narodził się, gdy założyciel o. Pablo Guzmán MSpS rozważał fragment Ewangelii św. Jana mówiący o rozmowie Jezusa z Samarytanką (J 4, 5-26). Słowa Pana Jezusa, że nadejdzie dzień, w którym „prawdziwi czciciele będą oddawać cześć Ojcu w Duchu i prawdzie, a takich to czcicieli  chce  mieć  Ojciec” szczególnie  wyryły się
w  duszy o. Pablo. W tym samym czasie był on kierownikiem duchowym Enriquety Rodríguez Noriega, którą zachęcił do założenia nowego instytutu zakonnego, który wypełniałby zapowiedź Jezusa. Pierwszy dom powstał w mieście Meksyk, w stolicy kraju, w 1936 roku. Zgromadzenie rozpoczęło swoją posługę od pracy w szkołach oraz formacji osób świeckich.

Strony www:
http://www.messt.org/
http://messt-usa-pv.blogspot.com/
http://pastvocmesst.blogspot.com/

Zdjęcia pochodzą ze strony internetowej zgromadzenia.
.
.
.

22 stycznia 2012

Krzyżacy

.
Zakon Szpitala Najświętszej Maryi Panny Domu Niemieckiego
w Jerozolimie (OT)
Zakon Krzyżacki (Zakon Niemiecki)
Ordo Fratrum Domus Hospitalis Sanctae Mariae Teutonicorum in Jeruzalem (Ordo Teutonicus)
Ordo der Brüder vom Deutschen Haus Sant Marines in Jeruzalem (Deutscher Order)
Order of Brothers of the German House of Saint Mary in Jerusalem (Teutonic Order)
Orden de los Hermanos Teutónicos del Hospital de Santa María de Jerusalén (Orden Teutónica)
Ordine Teutonico
Ordre de la Maison de Sainte-Marie-des-Teutoniques (Ordre Teutonique)
Řád bratří domu panny Marie v Jeruzalem (Nĕmecký Řád)
Rehoľa bratov domu panny Márie Jeruzalemskiej (Nemecký Rád)
Red tevtonskih vitezov bolnišnice svete Marije Jeruzalemske (Krizniski red)

zakon klerycki; gałąź męską tworzą kapłani, bracia i oblaci.

Data i miejsce założenia:
1190 rok – Ziemia Święta

Założyciele:
Mieszczanie z Bremy i Lubeki przybyli do Ziemi Świętej podczas III krucjaty.

Liczby: 100 zakonników na świecie (kapłanów, braci, kleryków, oblatów)
Krzyżacy obecni są w krajach: Austria, Niemcy, Czechy, Słowacja, Słowenia, Włochy.
Dom generalny: Austria (Wiedeń)


Habit aktualny:

Ojcowie i bracia po ślubach wieczystych: czarna sutanna z wpiętym na stałe krzyżem, czarny pas, krzyż przewieszony na szyi, biały płaszcz z czarnym krzyżem.

Bracia po ślubach czasowych: czarna sutanna z pasem, przewieszony na szyi krzyż, czarny płaszcz z czarnym krzyżem.

Nowicjusze: czarna sutanna z pasem, czarny płaszcz bez krzyża.
 
Oblaci: czarna sutanna z pasem, krzyż na szyi, szary płaszcz z krzyżem.

Kandydaci na oblatów: czarna sutanna z pasem, szary płaszcz bez krzyża.

Wielki mistrz: czarna sutanna z czerwonymi wykończeniami (lub biskupia – fioletowa sutanna), do sutanny wpięty jest wielkomistrzowki krzyż, biskupi pas, na głowie biała lub biskupia piuska, na szyi przewieszony krzyż opacki albo wielkomistrzowski, biały płaszcz wielkomistrzowski z krzyżem, biały biret.


Strój członków trzeciego zakonu:
- familiarzy (świeccy) – pod płaszczem świeckie ubranie (frak), czarny płaszcz z czarnym krzyżem na białej tarczy, krzyż na szyi,
- familiarzy (duchowni) – sutanna koloru odpowiadającego pełnionej funkcji we własnej diecezji, mucet koloru odpowiadającego funkcji we własnej diecezji z naszytym czarnym krzyżem na białej tarczy, krzyż na szyi,
- rycerze honorowi (świeccy) – pod płaszczem ubranie świeckie (frak), biały płaszcz z czarnym krzyżem na białej tarczy, krzyż przewieszony na szyi,
- rycerze honorowi (duchowni) - sutanna koloru odpowiadającego funkcji we własnej diecezji, biały mucet z czarnym krzyżem na białej tarczy, krzyż przewieszony na szyi.
.

Duchowość:
W centrum duchowości krzyżaków znajduje się Krzyż który jest znakiem rozpoznawczym zakonu. Czarny krzyż na białym tle jest symbolem zwycięstwa Chrystusa nad siłami ciemności i śmierci. Z Krzyża zakonnicy czerpią moc i siłę w życiu oraz spokój i zaufanie w chwili śmierci. W Krzyżu jest ich Zbawienie, Życie i Zmartwychwstanie. Pod znakiem Krzyża idą do ludzi, aby prowadzić ich do Chrystusa. Zakon oddany jest pod opiekę Najświętszej Maryi Panny z Jerozolimy; patronami są również św. Elżbieta Węgierska, będąca przykładem bezinteresownej służby osobom potrzebującym, oraz św. Jerzy Męczennik jako wzór odważnego działania na rzecz wiary chrześcijańskiej. Dewizą Zakonu Krzyżackiego są słowa: pomagać i uzdrawiać.
Pierwotnie krzyżacy otaczali opieką chorych w szpitalach, później potrzeba czasu sprawiła, że wspólnota przekształciła się w zakon rycerski i zajęła się ochroną wiary chrześcijańskiej na drodze militarnej. Obecnie zaangażowanie w budowanie Królestwa Chrystusa nie jest już oparte na walce mieczem, lecz, według zdrowych tradycji zakonu, duch rycerstwa rozumiany jest jako służba zagubionym życiowo, bezbronnym, uciśnionym, pogardzanym, ludziom bez środków do życia. W takim duchu współcześni krzyżacy oddają się służbie Kościołowi powszechnemu i Kościołom lokalnym i uczestniczą w zbawczym dziele Chrystusa.
Wspólnoty gałęzi męskiej zakonu tworzą zakonnicy (ze święceniami kapłańskimi lub bez) składający śluby posłuszeństwa, czystości i ubóstwa oraz kapłani-oblaci. Oblaci nie są w ścisłym znaczeniu zakonnikami. Zamiast ślubów składają przyrzeczenia celibatu i posłuszeństwa przełożonym zakonu. Każdy oblat należy do którejś z prowincji i mieszka razem z zakonnikami. Istnieje jednak jeden konwent prowadzony tylko przez oblatów. Oblaci nie mają aktywnego ani pasywnego prawa wyborczego. Niejednokrotnie zdarza się jednak, że po pewnym czasie oblaci, już jako księża, decydują się zostać pełnoprawnymi zakonnikami; rozpoczynają wówczas nowicjat i odbywają pełną formację zakonną zakończoną ślubami wieczystymi.
Zwierzchnikiem całego zgromadzenia jest wielki mistrz posiadający kościelną godność opata, którym może zostać wybrany jedynie kapłan spośród grona zakonników. Zgodnie z przywilejami nadanymi przez Stolicę Apostolską wielki mistrz ma prawo używania mitry i pastorału oraz pełnego biskupiego stroju. Pośrednikiem między Stolicą Apostolską a zakonem jest prokurator generalny zakonu rezydujący na stałe w Rzymie. Na czele poszczególnych prowincji stoją priorzy, zaś konwentów superiorzy.


Działalność:
Do głównych zadań zakonu należy prowadzenie parafii i specjalistycznych duszpasterstw oraz ośrodków służby zdrowia (zakon jest największym prywatnym właścicielem ośrodków odwykowych od narkotyków, alkoholu i nikotyny w Niemczech), domów opieki dla osób starszych i chorych, a także placówek wychowawczych dla dzieci i młodzieży.



Historia:
Zakon Krzyżacki był trzecim wielkim zakonem rycerskim (obok templariuszy i joannitów) powstałym w średniowieczu. Założony został jako bractwo szpitalne w Ziemi Świętej w Akka w 1190 roku przez mieszczan z Bremy i Lubeki, którzy przybyli do Ziemi Świętej podczas III krucjaty. Jego celem była opieka nad chorymi i pielgrzymami pochodzenia niemieckiego. W 1198 roku został przekształcony w zakon rycerski, którego zadaniem było chronić wiarę chrześcijańską przed wrogami Chrystusa. Gromadził on w swoich szeregach braci-rycerzy, braci-kapłanów i siostry zakonne oraz sariantów (ze ślubami czasowymi). Z czasem stworzyli potężne własne państwo; ich głównym obszarem działań były tereny nadbałtyckie; od 1309 roku siedziba wielkiego mistrza znajdowała się w Malborku.
W Polsce krzyżacy kojarzeni są przez pryzmat bitwy pod Grunwaldem i jako coś z dalekiej przeszłości. Jednak zakon istnieje do dziś, a podboje militarne to tylko fragment historii wspólnoty. W 1525 roku zakon w Prusach zsekularyzował się, a wielki mistrz przyjął protestantyzm. Wierna Kościołowi Katolickiemu pozostała część zakonników zamieszkała na terenie dzisiejszych Niemiec i Austrii. Z czasem powrócili oni do działalności charytatywnej i szpitalnej. Głębokie reformy zakonu rozpoczęły się w XIX wieku. W roku 1929 zrezygnował on z rycerskiego charakteru, stając się zakonem kanoników regularnych. Ostatni brat rycerz zmarł w 1970 roku. Współczesny zakon krzyżacki składa się z kilku gałęzi: zakonników, kapłanów-oblatów, sióstr zakonnych oraz z familiarów, czyli osób świeckich lub duchownych diecezjalnych duchowo przynależących do zakonu (tzw. trzeci zakon). Szczególnie ważni familiarzy to tzw. rycerze honorowi. Wszystkie gałęzie mają wspólnego przełożonego generalnego. Wśród krzyżaków-zakonników jest także 4 Polaków.


Strony www:
Dom generalny: www.deutscher-orden.at/
Niemcy: http://www.deutscher-orden.de/
Czechy-Słowacja: http://www.nemeckyrad.cz/


*Serdeczne podziękowania dla Zakonu Krzyżackiego za nadesłane informacje i zdjęcia.
.
.
.