26 września 2018

Franciszkanki z Tshumbe


Zgromadzenie Sióstr św. Franciszka z Tshumbe
Congregation of the Sisters of Saint Francis of Assisi of Tshumbe
Congregazione delle Suore di San Francesco d'Assisi di Tshumbe
Congregación de las Hermanas de San Francisco de Asís de Tshumbe
Congregação das Irmãs de São Francisco de Assis de Tshumbe
Congrégation des Soeurs de Saint François d'Assise de Tshumbe
Kongregation der Schwestern des heiligen Franziskus von Assisi von Tshumbe


Data i miejsce założenia:
1953 rok – RD Kongo

Założyciel:
bp Joseph Augustin Haggendorens CP
















Liczba sióstr na świecie: 258
Franciszkanki z Tshumbe obecne są w krajach: RD Kongo, USA.
Dom generalny: RD Kongo (Tshumbe)


Habit aktualny:

W czasie uroczystości: biały habit z kołnierzykiem o rogach prostych,
na głowie biały welon, na piersi zawieszony krzyżyk.



Na co dzień siostry nie noszą habitów, jedynie zawieszony na piersi krzyżyk.



Duchowość:
Siostry naśladują Chrystusa na wzór św. Franciszka z Asyżu. Spośród wszystkich aspektów franciszkańskiej drogi szczególne miejsce w duchowości zgromadzenia zajmuje kult Męki Pana Jezusa. Ponadto ważną rolę odgrywa wiara w Bożą Opatrzność.
Charakter powołania sióstr jest typowo apostolski. Charyzmat kładzie wyraźny nacisk na zaangażowanie w działalność charytatywną, edukacyjną oraz duszpasterską. Wiąże się z tym ceniony we wspólnocie duch pracy oraz dzielenia się, którymi powinna odznaczać się każda Franciszkanka. Poprzez apostolstwo siostry starają się przywracać ludziom, którym służą poczucie własnej wartości oraz inspirować ich, aby zapragnęli wzrastać jako dzieci i uczniowie Jezusa Chrystusa.










Działalność:
Posługa apostolska zgromadzenia obejmuje służbę chorym w szpitalach i ośrodkach opieki, w tym osobom cierpiącym na trąd i AIDS, wychowanie i edukacje młodego pokolenia na poziomie szkół podstawowych, średnich i wyższych, opiekę nad sierotami, pomoc samotnym matkom w zdobyciu kwalifikacji zawodowych, a także pomoc osobom, które były ofiarami przemocy domowej, przemocy seksualnej bądź ofiarami wojny.


Historia:
Zgromadzenie powołał do istnienia belgijski misjonarz i pierwszy biskup diecezji Tshumbe w RD Kongo Joseph Augustin Haggendorens. Pierwszą nieudaną próbę założenia wspólnoty zakonnej podjął już w 1935 roku, kolejną w 1943 roku. Dopiero w 1953 roku udało się założyć nowe zgromadzenie, przeznaczone dla afrykańskich dziewcząt.
Początkowo bp Haggendorens nie był zdecydowany, jaką należy nadać nazwę wspólnocie: Siostry św. Franciszka z Asyżu, Siostry Pasjonistki bądź Siostry Pokutniczki. Sam będąc Pasjonistą chciał przekazać młodemu zgromadzeniu duchowość pasjonistyczną. Jednakże podawał też siostrom za wzór osobę św. Franciszka. Odkrył wtedy, że w życiu tego świętego również było żywe nabożeństwo do Męki Jezusa Chrystusa, co przesądziło ostatecznie o przyjęciu przez wspólnotę duchowości franciszkańskiej












20 września 2018

Służebnice Chrystusa


Siostry Służebnice Chrystusa
Sisters Servants of Christ
Suore Serve di Cristo
Hermanas Siervas de Cristo
Irmãs Servas de Cristo
Sœurs Servantes du Christ
Schwestern der Dienerinnen Christi
Sestre Služavke Kristove


Data i miejsce założenia:
1973 rok - Niemcy

Założyciel:
bp Joseph Stimpfle
















Liczba sióstr na świecie: 41
Służebnice Chrystusa obecne są w krajach: Niemcy, Austria, Chorwacja, Haiti.
Dom generalny: Niemcy (Königsbrunn)


Habit aktualny:

Czarny habit z białym kołnierzykiem, na głowie czarny welon z białą wypustką, na piersi zawieszony równoramienny krzyż.
Na co dzień używany również habit biały.


--------------------------------------------

Na Haiti: habit szary lub strój świecki, biały welon.




Duchowość:
W charyzmacie zgromadzenia mocno podkreślony jest jego cel apostolski, którym jest otaczanie miłością i opieką ludzi opuszczonych: osierocone dzieci, starszych, samotnych, a także ubogich materialnie i duchowo, w których siostry rozpoznają Oblicze Jezusa Chrystusa. Do takiego rodzaju apostolstwa zachęcają siostry słowa Pana z Ewangelii: Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili (Mt 25, 40).
Wzór realizacji swojego powołania siostry odnajdują w pierwszej kolejności w Chrystusie Królu, który służył: pocieszał, przebaczał, i który w swojej litości cudownie rozmnożył chleb i uzdrawiał chorych. Następnie w osobie Najświętszej Maryi Panny, oddanej i pokornej Służebnicy Pańskiej, czułej na potrzeby bliźnich na weselu w Kanie Galilejskiej. Trzeci wzór stanowi postawa Dobrego Samarytanina, który nie pytał kim jest ranny, przyjacielem czy wrogiem, rodakiem czy nieznajomym lecz widział w nim po prostu człowieka w potrzebie i okazał mu miłosierdzie. To właśnie jest istota charyzmatu Służebnic Chrystusa: rozpoznać człowieka w potrzebie i pomóc mu. Zachęca do tego Pan Jezus w przypowieści o Miłosiernym Samarytaninie polecając: Idź i Ty czyń podobnie (Łk 10, 37); słowa te stały się hasłem zgromadzenia.











Działalność:
Posługa sióstr w duchu samarytańskim obejmuje pielęgnowanie chorych w szpitalach oraz starszych w domach pomocy społecznej, opiekę nad potrzebującymi dziećmi, pracę w przedszkolach, pracę misyjną, pracę duszpasterską w parafiach i szkołach, ponadto siostry prowadzą sklep z dewocjonaliami.


Historia:
Zgromadzenie Służebnic Chrystusa jest stosunkowo młode, lecz charyzmat, którym żyją siostry sięga 1890 roku i związany jest z osobą pierwszego biskupa Sarajewa Josepha Stadlera. Jego rządy diecezją były bardzo aktywne, budował kościoły, szeroko angażował się w działalność charytatywną. Spośród ludzi potrzebujących najbardziej na sercu leżał mu los porzuconych i ubogich: sierot i ludzi w podeszłym wieku. Dla nich zbudował kilka sierocińców i domów opieki.
Abp Stadler był także płodnym pisarzem filozoficzno-teologicznym. Bardzo lubił czytać i cytować Pismo Święte, chętnie powtarzał zdanie: Jak jeleń lubi pić wodę ze źródła, chrześcijanin powinien z radością czytać Pismo Święte, w którym znajduje się odwieczne Słowo Boże. W Piśmie Świętym szczególnie cenił to, co odnosiło się do ubogich.
Otaczając opieką potrzebujących, szukał wszędzie współpracowników. Szybko pojawiły się pierwsze kobiety gotowe poświęcić się tej pracy. W niedługim czasie kobiety te zwróciły się z prośbą do arcybiskupa o zgodę na uformowanie wspólnoty zakonnej, aby lepiej wypełniać swoje zadania. W odpowiedzi na tą prośbę abp Stadler założył w 1890 roku zgromadzenie zakonne Służebnic Dzieciątka Jezus i otoczył pierwsze członkinie duchową opieką, przekazując im jednocześnie swoją gorliwość apostolską i wrażliwość na potrzeby bliźnich.









W początkach lat 1970-tych znacznie już rozwinięte zgromadzenie podzieliło się na prowincje, był to też czas wewnętrznych przemian we wspólnocie. Części sióstr z prowincji sarajewskiej sprawiło to duże trudności. Ponieważ prowincja ta miała wówczas już swoje domy w Niemczech w diecezji Augsburg, siostry te zwróciły się do tamtejszego biskupa Josefa Stimpfle o pomoc.
Bp Stimpfle posiadał wiele podobnych cech, co abp Stadler z Sarajewa. Również cechował się głęboką wrażliwością na potrzeby ludzi, prowadził szeroką działalność charytatywną wspierając ubogich, szczególnie w krajach Trzeciego Świata oraz będących pod rządami komunistów. Będąc jednocześnie przychylny powstawaniu nowych ruchów w Kościele oraz wspólnotom zakonnym przyjął ze zrozumieniem prośbę sióstr. Ostatecznie w 1973 roku doszło do odłączenia się grupy sióstr i utworzenia nowego zgromadzenia, które z woli bpa Stimpfle przyjęło nazwę Służebnic Chrystusa. Biskup zadbał, aby siostry nadal żyły chryzmatem abp Stadlera jednocześnie nadał nowy impuls do działalności charytatywnej i ducha wrażliwości na potrzeby opuszczonych i właśnie bp Josef Stimpfle jest uważany przez Służebnice Chrystusa za założyciela. 
Pierwszy dom nowej wspólnoty został założony w ​​Königsbrunn koło Augsburga. W 1984 roku zgromadzenie zostało uznane na prawie diecezjalnym.









Strony www:
www.dienerinnen-christi.de