Zakony i zgromadzenia zakonne na świecie: Salwatorianie

Towarzystwo Boskiego Zbawiciela (SDS)
Societas Divini Salvatoris
Society of the Divine Savior (Salvatorians)
Società del Divin Salvatore (Salvatoriani)
Sociedad del Divino Salvador (Salvatorianos)
Sociedade do Divino Salvador (Salvatorianos)
Société du Divin Sauveur (Salvatoriens)
Gesellschaft des Göttlichen Heilandes (Salvatorianer)

Data i miejsce założenia:
1881 rok - Włochy

Założyciel:
ks. Franciszek od Krzyża Jordan

Liczba zakonników na świecie: 1126 (w Polsce ok. 260) * dane z 2011 roku

Salwatorianie obecni są w krajach: Włochy, Hiszpania, Irlandia, Wielka Brytania, Belgia, Szwajcaria, Niemcy, Austria, Polska, Czechy, Słowacja, Białoruś, Ukraina, Węgry, Rumunia, Czarnogóra, Albania, USA, Kanada, Meksyk, Gwatemala, Ekwador, Kolumbia, Wenezuela, Brazylia, Surinam, Kamerun, RD Kongo, Kenia, Tanzania, Mozambik, Indie, Sri Lanka, Tajwan, Filipiny, Australia.
Dom generalny: Włochy (Rzym)

Habit aktualny:

Czarny habit przepasany czarnym sznurem z czterema węzłami,
przy boku możliwy różaniec.

nowicjusze sznur bez węzłów

--------------------------------------

W krajach o gorącym klimacie możliwa sutanna biała i czarny sznur.

Habit historyczny:

Oprócz zwykłego habitu przepasanego sznurem, używano także stroju
z pelerynką.

Duchowość:

Zgromadzenie poświęcone jest Boskiemu Zbawicielowi. Istotą duchowości jest głębokie zjednoczenie i osobiste upodobnienie się zakonników do Zbawiciela zgodnie z poleceniem założyciela: Boski Zbawiciel w swoim wielkim miłosierdziu powołał nas do tego, abyśmy w sposób możliwie najbardziej wierny stali się Jego obrazem.

Salwatorianie są powołani do głoszenia wszystkim ludziom, że Jezus Chrystus jest jedynym Zbawicielem. Inspirację odnajdują w posłaniu Chrystusa, który pragnie zbawienia wszystkich ludzi. Aby zrealizować to powołanie, gotowi są rozszerzać, bronić i umacniać wiarę katolicką na całym świecie, apostołując wszędzie, wszystkim ludziom, wszelkimi sposobami i środkami. Apostolstwo zgromadzenia cechuje się więc uniwersalizmem - nie jest ograniczone do żadnej konkretnej działalności. Założyciel mówił: Dopóki Bóg nie jest wszędzie wielbiony, nie wolno ci ani na chwilę spocząć, a pomocą w tym ma być modlitwa: Módl się zawsze z najgłębszą pokorą i z największym zaufaniem.

Salwatorianie czcią otaczają Najświętszą Maryję Pannę Matkę Zbawiciela i Królową Apostołów, Świętych Apostołów, św. Michała, św. Józefa oraz bł. Marię od Apostołów – Teresę von Wüllenweber.

Działalność:

Aktualnie posługa apostolska zgromadzenia koncentruje się głównie na prowadzeniu parafii, opiece nad sanktuariami, głoszeniu rekolekcji i misji ludowych w parafiach, organizowaniu rekolekcji zamkniętych w centrach formacji duchowej, prowadzeniu różnych duszpasterstw zwłaszcza młodzieżowych, pracy w krajach misyjnych. Ponadto Salwatorianie apostołują poprzez wydawanie książek i multimediów katolickich, przez środki masowego przekazu oraz działalność naukową, posługę w szpitalach i hospicjach, troską otaczają też potrzebujących.

Historia:

Kontekst społeczny, w którym rodził się salwatoriański charyzmat, naznaczony był problemami Kościoła katolickiego w Niemczech u schyłku XIX wieku. Laicyzacja społeczeństwa i prowadzona przez władzę świecką walka z wiarą i religią znana pod nazwą Kulturkampfu, znacznie ograniczała działalność duszpasterską Kościoła.

Ks. Franciszek od Krzyża Jordan, kapłan diecezji fryburskiej, już od czasu studiów teologicznych miał w sobie przekonanie, że Bóg wzywa go do założenia w Kościele nowego dzieła apostolskiego, którego członkowie mieliby bronić wiary i przyczyniać się do jej ożywienia, poprzez głoszenie wszystkim ludziom, że Jezus Chrystus jest jedynym Zbawicielem. Ogarnął go niezwykły zapał misyjny. Na początku nie miał zamiaru zakładać zgromadzenia zakonnego. Chciał po prostu skupić wszystkie siły obecne w Kościele, zarówno wśród duchownych, jak i ludziach świeckich, do ożywienia wiary.

Podczas podróży do Ziemi Świętej w 1880 roku zrozumiał, w jaki sposób zaangażować się w apostolską misję Kościoła. Po powrocie do Rzymu, gdzie studiował, założył wydawnictwo i rozpoczął druk miesięcznika Misjonarz. Swoim zapałem zaraził dwóch innych kapłanów. W 1881 roku wspólnie złożyli prywatne przyrzeczenia jako członkowie Apostolskiego Towarzystwa Nauczania. Jest to data uważana za dzień założenia Salwatorianów.

Po dwóch latach, chcąc rozwijać dzieło, ks. Jordan przekształcił je w zgromadzenie zakonne. Wtedy w bazylice św. Piotra w Rzymie złożył śluby zakonne, przyjął imię Franciszka Marii od Krzyża oraz przywdział szary habit. Po roku strój zakonny Salwatorianów zmieniono i od 1884 roku jest nim czarny habit przepasany czarnym sznurem. Aprobatę Kościoła na szczeblu diecezjalnym zgromadzenie uzyskało w 1886 roku.

W 1882 roku Teresa von Wüllenweber, która nieco wcześniej zorganizowała w Niemczech instytut dobroczynny dla sierot oraz szkołę dla dziewcząt i pragnęła również poświęcić się misjom, dowiedziała się o założonym przez ks. Franciszka Jordana Towarzystwie, któremu zaoferowała swój instytut jako dom dla przyszłych misjonarzy. Sama też przyłączyła się do Towarzystwa przyjmując imię Maria od Apostołów i składając na ręce ks. Franciszka prywatne śluby.

Ojciec założyciel w 1888 roku sprowadził m. Marię wraz z jej pięcioma towarzyszkami do Tivoli koło Rzymu, dokonał ich obłóczyn, tym samym dając początek Siostrom Boskiego Zbawiciela – Salwatoriankom.