Salwatorianki

.
Zgromadzenie Sióstr Boskiego Zbawiciela (SDS)
Sorores Divini Salvatoris
Suore del Divin Salvatore (Salvatoriane)
Sisters of the Divine Savior (Salvatorian Sisters)
Hermanas de Divino Salvador (Salvatorianas)
Irmãs do Divino Salvador (Salvatorianas)
Soeurs du Divin Sauveur (Soeurs Salvatoriennes)
Schwestern vom Göttlichen Heiland (Salvatorianerinnen)
Zusters van de Goddelijke Heiland (Salvatorianessen)

Data i miejsce założenia:
1888 rok - Włochy

Założyciele:
ks. Franciszek od Krzyża Jordan
bł. Maria od Apostołów – Teresa von Wüllenweber

Liczba sióstr na świecie: 1196 (w Polsce: 73)  * dane z 2008 roku

Salwatorianki obecne są w krajach: Włochy, Wielka Brytania, Belgia, Niemcy, Austria, Węgry, Rumunia, Polska, USA, Kolumbia, Brazylia, Urugwaj, RD Kongo, Kenia, Tanzania, Mozambik, Izrael, Jordania, Pakistan, Indie, Sri Lanka, Malezja, Filipiny.

Dom generalny: Włochy (Rzym)

Habit aktualny:
Brak wspólnoty stroju zakonnego.

Polska: czarny habit z białym kołnierzykiem, czarny welon z białą wypustką.

Używany również strój w kolorze szarym.

Filipiny: habit i welon niebieski lub biała bluzka , niebieska spódnica, niebieski welon.

Indie: niebieski lub biały habit i welon lub jasno-niebieskie sari, na piersi zawieszony znak zgromadzenia.

Sri Lanka: błękitny lub biały
habit i welon.

Salwatorianki w Malezji

Tanzania: błękitny, granatowy, szary lub biały habit i welon.

RD Kongo: biała lub błękitna bluzka i welon, szara spódnica, na piersi zawieszony znak zgromadzenia.

Większość sióstr nie nosi
habitów w ogóle, m.in:
w USA, Brazylii, w Europie Zach.
oraz w Rumunii i na Węgrzech.
Niektóre siostry noszą granatowe
welony do świeckiego ubrania.
Na piersi możliwy zawieszony
znak zgromadzenia.

Włochy, Kolumbia: niebieski lub granatowy habit i welon lub welon
do świeckiego ubrania
lub strój całkowicie świecki.
W Kolumbii - kolor granatowy
dodatkowo na piersi zawieszony znak zgromadzenia.

Habit historyczny:

----------------------------------------

Duchowość:

Salwatorianki stawiają w centrum swojej duchowości osobę Jezusa Chrystusa Boskiego Zbawiciela. Założyciele pragnęli, aby był On poznany, uwielbiony i kochany przez wszystkich, dlatego zgromadzenie cechuje gotowość do oddania się na służbę Kościołowi wszelkimi możliwymi sposobami dla zbawienia wszystkich ludzi.
Duży akcent położony jest na modlitwę i nieustanne pogłębianie więzi z Chrystusem. Siostry szczególnie pielęgnują kult Boskiego Zbawiciela w tajemnicy Bożego Narodzenia. Przygotowują się do tego święta poprzez 9-dniową nowennę, podobnie jak do uroczystości Niepokalanego Poczęcia, kiedy to odnawiają wspólnie śluby zakonne. Natomiast w każdą sobotę czczą Matkę Zbawiciela wspólnym aktem oddania się Jej.
Salwatorianki żywią także nabożeństwo do św. Michała Archanioła, św. Józefa i każdego z Apostołów. 

Działalność:

Cechą charakterystyczną salwatorianek jest uniwersalizm apostolski i misyjny, dlatego zgromadzenie angażuje się w każdą działalności zgodnie z aktualnymi potrzebami Kościoła. Siostry prowadzą żłobki, przedszkola, angażują się w wychowanie i edukację dzieci i młodzieży, opiekują się chorymi, starszymi, uzależnionymi, ubogimi, posługują w parafiach, seminariach duchownych, instytucjach kościelnych, dbają o piękno świątyń, prowadzą grupy modlitewne i duszpasterskie przy parafiach, organizują rekolekcje, katechizują. Ponadto czynnie włączają się w działalność Kościoła na misjach. Jednak za najskuteczniejszy sposób apostolstwa uważają modlitwę i cierpienie, jaki wnoszą siostry chore i w podeszłym wieku.

Historia:

Zgromadzenie salwatorianek narodziło się ze skrzyżowania życiowych dróg dwóch osób narodowości niemieckiej – przyszłych założycieli: ks. Franciszka Jordana i Teresy von Wüllenweber.
Ks. Franciszek pragnął zjednoczyć wszystkie siły katolickie w ojczyźnie i na terenach misyjnych w celu zachowywania, bronienia i rozszerzania wiary katolickiej na całym świecie. Podczas podróży do Ziemi Świętej w 1880 roku zrozumiał, że Bóg wzywa go do zaangażowania się w apostolską misję Kościoła, wszelkimi godziwymi sposobami. Po powrocie do Rzymu, gdzie studiował, założył Apostolskie Towarzystwo Nauczania, które później przekształciło się w Zgromadzenie Księży Salwatorianów.

W tym samym okresie Teresa von Wüllenweber, od młodości pragnąca poświęcić się Bogu w życiu zakonnym, szukała odpowiedniego dla siebie zakonu. Jednak po próbach życia wśród sióstr Sacre Coeur, a także w klasztorze kontemplacyjnym przekonywała się, że Bóg nie powołuje jej do żadnego z nich. Wówczas w opuszczonym klasztorze w Neuwerk w Niemczech zorganizowała instytut dobroczynny dla sierot oraz szkołę dla dziewcząt, pragnęła również poświęcić się misjom.

W 1882 roku dowiedziała się o założonym przez ks. Franciszka Jordana Towarzystwie, któremu zaoferowała swój klasztor jako dom dla przyszłych misjonarzy. Sama Teresa przyłączyła się do Towarzystwa przyjmując imię Maria od Apostołów i składając na ręce ks. Franciszka prywatne śluby.
Ojciec założyciel wystarał się w Stolicy Apostolskiej o pozwolenie na założenie nowego zgromadzenia zakonnego żeńskiego. W 1888 roku sprowadził m. Marię wraz z jej pięcioma towarzyszkami do Tivoli koło Rzymu, dokonał ich obłóczyn, tym samym dając początek Siostrom Boskiego Zbawiciela. 

Strony www:

Polska: www.siostry.pl
Dom generalny: www.congsds.org
Adresy stron internetowych salwatorianek na świecie

Aktualizacja: 6.08.2017