Dominikanki Wieczystego Różańca

Mniszki Dominikanki Wieczystego Różańca (OP)
Dominican Nuns of the Perpetual Rosary
Monache Domenicane del Rosario Perpetuo
Monjas Dominicas del Rosario Perpetuo
Monjas Dominicanas do Rosário Perpétuo
Moniales Dominicaines du Rosaire Perpétuel

Data i miejsce założenia:
1880 rok - Francja

Założyciele:
o. Damien-Marie Saintourens OP
m. Rose de Sainte-Marie Wehrlé

Liczba sióstr na świecie: 80  * dane z 2015 roku
Dominikanki Wieczystego Różańca obecne są w krajach: Francja, Portugalia, USA.
Dom generalny: każdy klasztor jest autonomiczny

Habit aktualny:

Biały habit przepasany czarnym skórzanym paskiem, biały szkaplerz, przy boku różaniec. Welon w zależności od klasztoru.
W niektórych klasztorach w USA, m.in w Marbury oraz w Summit
(od 2016 roku), tradycyjny czarny welon z białym czepkiem.

Dopełnieniem stroju jest czarny płaszcz chórowy.

----------------------------------------

Welon używany w klasztorze w Fatimie w Portugalii.

----------------------------------------

Welon używany w niektórych klasztorach w USA, m.in. w klasztorze
w Camden i Lancaster.

----------------------------------------

W klasztorze w Milwaukee w USA: habit z pelerynką, czarny welon z białym paskiem.

Habit historyczny:

Z czarnymi szkaplerzami - siostry konwerski.

----------------------------------------

Strój używany w klasztorze w Summit w USA do 2016 roku,
kiedy to mniszki powróciły do welonu o tradycyjnym kroju.

Duchowość:

Dominikanki Wieczystego Różańca są zakonem kontemplacyjnym. Ich ostatecznym celem jest bycie wolnymi tylko dla Boga, będąc tym samym przypomnieniem światu prymatu miejsca, jakie powinien zajmować Bóg w życiu chrześcijanina.

Elementy składające się na dominikańskie życie to wspólnota, celebracja liturgii, modlitwa osobista, przestrzeganie ślubów zakonnych i studiowanie Pisma Świętego. W wiernym wypełnianiu tych obowiązków mniszkom pomaga odosobnienie za klauzurą papieską, milczenie, habit, praca i praktyki pokutne. Codzienność kształtowana jest w oparciu o Regułę św. Augustyna, Konstytucje oraz okresy Roku Liturgicznego. Będąc częścią Zakonu Kaznodziejskiego siostry cechują się duchem apostolskiej gorliwości całkowicie poświęcając się zbawieniu dusz.

Święta Ofiara Mszy jest centralnym punktem dnia, która rozszerza się w modlitwie Liturgii Godzin, gromadząc wszystkie mniszki w różnych porach dnia. Zgodnie z tradycją Kościoła tzw. wielkie godziny śpiewane są po łacinie przy użyciu chorału dominikańskiego. Modlitwa osobista obejmuje m.in. cichą adorację, medytację, stacje drogi krzyżowej, lectio divina. Każdy dzień kończy śpiew Salve Regina na cześć Matki Bożej. Życie kontemplacyjne zakonnic pogłębiane jest także podczas comiesięcznych i rocznych rekolekcji.

Szczególnym charyzmatem zgromadzenia jest praktyka wieczystego różańca: dzień i noc siostry na zmianę przez godzinę rozważają przed tabernakulum wszystkie tajemnice różańca tak, aby modlitwa różańcowa była odmawiana nieustannie przez całą dobę. Mniszki w ten sposób stanowią Straż Honorową Matki Bożej. W niektórych klasztorach wieczysty różaniec połączony jest z wieczystą adoracją Pana Jezusa wystawionego w Najświętszym Sakramencie. Ponadto w ciągu dnia siostry wielokrotnie odmawiają modlitwę Zdrowaś Maryjo, aby nieustannie jednoczyć się z Chrystusem przez Jego Matkę, skłaniając swoje serca do tej samej odpowiedzi Bogu, jaką udzieliła Maryja: Oto Ja służebnica Pańska; niech mi się stanie według Twego słowa. Ponieważ nikt nie był bliżej Pana Jezusa niż Jego Matka, przez Różaniec siostry spoglądają na Pana Jej oczami i kształtują w sobie Jego obraz przez Jej ręce.

Jak w każdym dominikańskim zgromadzeniu w życiu mniszek studium świętej Prawdy zawartej na kartach Pisma Świętego, w dokumentach Kościoła oraz w pracach teologicznych zajmuje szczególne miejsce.

Działalność:

Będąc zakonem kontemplacyjnym, klauzurowym Dominikanki Wieczystego Różańca nie prowadzą zewnętrznej działalności. Ich apostolstwem jest modlitwa, zwłaszcza różańcowa, w intencjach Kościoła i świata. Oprócz zwykłych prac domowych mniszki szyją bieliznę kościelną, wykonują różańce, wypiekają komunikanty, sprzedają artykuły religijne itp.

Historia:

Przez wiele stuleci Zakon Dominikański propagował modlitwę różańcową poprzez zakładanie Bractw Najświętszego Różańca. Gromadził on ludzi świeckich pod kierunkiem dominikańskiego zakonnika. W 1875 roku francuski dominikanin o. Damien-Marie Saintourens został wyznaczony przez przełożonych do apostolstwa polegającego na wędrownym przepowiadaniu i szerzeniu Świętego Różańca. Świeccy, zapisując się do bractwa, zobowiązywali się do praktyki wieczystego różańca; odmawiali oni różaniec przez jedną godzinę każdego miesiąca, tworząc nieprzerwany ciąg modlitwy do Matki Bożej.

Jednak o. Damien-Marie czuł, że tak jak istnieją klasztory mniszek z wieczystą adoracją Najświętszego Sakramentu, powinny istnieć klasztory z wieczystą modlitwą różańcową, tworząc Straż Honorową Królowej Niebios. Aby poprosić o pomoc Maryję, zakonnik spędził noc na modlitwie w Lourdes w Grocie Objawień. Wówczas usłyszał on głos Matki Bożej: Mój synu, sprawiłoby Mi to wielką radość, gdybyś zrealizował plan, którym cię zainspirowałam, aby założyć Zakon Dominikańskich Sióstr Wieczystego Różańca. Będą one moją Strażą Honorową na ziemi, a potem u stóp mojego tronu w Niebie.

Podczas głoszenia kazań w południowej Francji o. Saintourens odwiedził klasztor mniszek dominikanek w Mauleon i w rozmowie z przeoryszą wspomniał o swoim projekcie. Ta zasugerowała siostrę Rose de Sainte-Marie Wehrlé jako osobę odpowiednią do tego zadania.

Siostra Rose Wehrlé była wówczas młodą zakonnicą, ale odznaczającą się głębokim życiem wewnętrznym. Już w wieku piętnastu lat złożyła ślub dziewictwa, wspominając później: Jezus był moim jedynym umiłowanym. Trzy lata później oddała się w niewolę Maryi według zaleceń św. Ludwika Marii de Montfort. Z każdym dniem wzrastała też jej miłość do modlitwy różańcowej. Marzyła poświęcić się Bogu w życiu zakonnym w najbardziej surowym zakonie, najbardziej oddalonym od świata, który można znaleźć. Ostatecznie odnalazła swoje powołanie jako mniszka dominikańska w klasztorze w Mauleon.

W 1880 m. Rose roku przybyła do Calais, gdzie o. Damien-Marie zgromadził już kilka kandydatek do nowego zgromadzenia, aby stanąć na ich czele jako przełożona. Po kliku miesiącach siostry przyjęły habity zakonne. Rok ten przyjmuje się jako datę narodzin Dominikanek Wieczystego Różańca. Wkrótce we Francji po raz kolejny wybuchły antyklerykalne nastroje, dlatego wspólnota przeniosła się do wsi Bonsecours de Peruwelz w Belgii tuż przy granicy z Francją, gdzie uzyskała aprobatę biskupa diecezji Mechelen dla konstytucji zakonnych. Zgromadzenie do dziś pozostaje wspólnotą na prawie diecezjalnym.
Dzięki łasce Bożej portugalski klasztor zakonu znajduje się w Fatimie. Mniszki swoją modlitwą mogą odpowiadać na wezwanie Najświętszej Maryi Panny właśnie tam, gdzie objawiała się trojgu dzieciom prosząc, aby odmawiały różaniec jako ratunek dla świata.

Rose de Sainte-Marie Wehrlé była mistyczką, wielokrotnie ukazywał się jej Pan Jezus. Na polecenie spowiednika spisała łaski udzielone jej przez Pana. Ciekawostką jest fakt, że zanim jeszcze została współzałożycielką nowego zakonu, na polecenie generała dominikanów, została wysłana do Polski do krakowskiego klasztoru dominikanek, z misją odnowienia ducha zakonnej gorliwości tamtejszych mniszek. W Krakowie przebywała w latach 1870-1872 przez pewien czas pełniąc obowiązki mistrzyni nowicjuszek, gdzie dała się poznać jako święta zakonnica.

Strony www:
USA - klasztory:
   - Summit: www.summitdominicans.org
   - Marbury: www.marburydominicannuns.org
   - Lancaster: www.opnunslancaster.org
   - Milwaukee: www.dsopr.org
Portugalia:
   - Fatima: www.fatima-dominicans.com

Filmy: