Zakony i zgromadzenia zakonne na świecie: Misjonarze Afryki

Zgromadzenie Misjonarzy Afryki (MAfr)
Missionarii Africae
Society of the Missionaries of Africa (White Fathers)
Società dei Missionari d'Africa (Padri Bianchi)
Sociedad de los Misioneros de África (Padres Blancos)
Sociedade dos Missionários da África (Padres Brancos)
Société des Missionnaires d'Afrique (Pères Blancs)
Gesellschaft der Missionare von Afrika (Weiße Väter)
Inna nazwa: Ojcowie Biali

Data i miejsce założenia:
1868 rok - Algieria

Założyciel:
kard. Charles Lavigerie

Liczba członków na świecie: 1263 (w Polsce: 5) * dane z 2016 roku

Misjonarze Afryki obecni są w krajach: Francja, Luksemburg, Belgia, Holandia, Wielka Brytania, Irlandia, Niemcy, Polska, Szwajcaria, Włochy, Hiszpania, USA, Kanada, Meksyk, Brazylia, Algieria, Tunezja, Liban, Mauretania, Mali, Wybrzeże Kości Słoniowej, Burkina Faso, Ghana, Togo, Nigeria, Niger, Etiopia, Sudan, RD Kongo, Kenia, Tanzania, Rwanda, Burundi, Uganda, Zambia, Malawi, Mozambik, RPA, Izrael, Indie, Filipiny.

Dom generalny: Włochy (Rzym)

Habit aktualny:

Biały habit (ghandura), biały płaszcz (burnus), na piersi zawieszony różaniec.

W niektórych krajach używane czerwone nakrycie głowy.

Duchowość:

Zgromadzenie ma charakter wyłącznie misyjny. Jego celem jest ewangelizacja Afryki. Misjonarze Afryki są stowarzyszeniem życia apostolskiego, złożonym z kapłanów i braci bez święceń, którzy nie składają ślubów, lecz przysięgę misyjną, która zobowiązuje do śmierci do służenia Kościołowi w Afryce zgodnie z charyzmatem zgromadzenia.

Członkowie wspólnoty traktują słowa Chrystusa: Idźcie i nauczajcie wszystkie narody (Mt 28,19), jako skierowane do nich samych. Ich głównym zadaniem jest więc siać ziarno miłości Chrystusa na grunt ludzkich serc. Gdy uda się już stworzyć wspólnotę Kościoła lokalnego, która sama potrafi się umacniać i troszczyć o siebie, Misjonarze Afryki idą do innych, których serca też trzeba przemienić w glebę zdolną przyjąć ziarno Bożej prawdy.

Wzorem dla Misjonarzy jest sam Jezus Chrystus, Bóg – Człowiek, który stał się jednym z nas, przyjąwszy postać sługi, a hasłem są słowa: Stać się wszystkim dla wszystkich.

Zgromadzenie opiera się na duchowości ignacjańskiej, która według założyciela jest najlepsza dla aktywnych misjonarzy. W niej natomiast najważniejsza jest więź z Bogiem i dlatego Misjonarze pielęgnują życie modlitewne.

Członkowie zgromadzenia żyją we wspólnotach międzynarodowych, złożonych z przynajmniej trzech osób; wspólnie mieszkają, modlą się, pracują, przeżywają radości i smutki.

Formacja w zgromadzeniu rozpoczyna się dwuletnim postulatem, który jest okresem przygotowania do wyjazdu do Afryki, nauki języka angielskiego lub francuskiego oraz studium filozofii. Następnie odbywany jest roczny nowicjat w jednym z dwóch nowicjatów zgromadzenia w Afryce. Kolejny okres to dwuletnia praktyka duszpasterska w jednej ze wspólnot w Afryce, w tym czasie Misjonarze uczą się też lokalnego języka afrykańskiego. Ostatni okres formacji to trzyletnie studia teologiczne.

Działalność:

Zgodnie z charyzmatem apostolstwem wspólnoty jest praca misyjna w Afryce. Polega ona na budowaniu młodych Kościołów lokalnych, które po usamodzielnieniu się zostają przekazywane w ręce afrykańskiego kleru. Ponadto Misjonarze zajmują się formacją miejscowego duchowieństwa zarówno diecezjalnego, jak i zakonnego, a także świeckich katechetów.

Oprócz głoszenia Chrystusa Afrykańczykom, kształtują ich na ludzi angażujących się w różne sfery życia społecznego, aby w ten sposób brali odpowiedzialność za swój kraj i problemy społeczne. Sami Misjonarze również starają się zaradzać problemom zwykłych mieszkańców: budują studnie, organizują spółdzielnie, nauczają nowych metod uprawy ziemi, niosą pomoc tam, gdzie nie dociera pomoc państwowa, by podnieść poziom życia i rozwiązać najbardziej naglące problemy spowodowane problemami gospodarczym. Obecni są także w dziedzinie edukacji i medycyny, zwalczając ignorancję, analfabetyzm i choroby.

W tych krajach Afryki, gdzie dominuje islam i bezpośrednia ewangelizacja jest utrudniona, Misjonarze starają się dawać świadectwo chrześcijańskiego życia. W krajach poza kontynentem afrykańskim mają za cel zdobywanie powołań do pracy w Afryce. Jedyny dom zgromadzenia w Polsce znajduje się w Lublinie.

Historia:

Zgromadzenie Misjonarzy Afryki powstało w roku 1868 z inicjatywy kard. Charlesa Lavigerie, który będąc biskupem diecezji Nancy we Francji, został minowany ordynariuszem Algieru w Algierii, wówczas kolonii francuskiej. Przybył tam w 1867 roku. Przejęty panującą tam trudną sytuacją mieszkańców postanowił oddać całe swoje życie Afryce.

Gdy pierwsze próby ewangelizacji muzułmanów, którzy dominowali w Algierii nie powiodły się, zrozumiał, że musi zacząć ewangelizować struktury tradycyjnego społeczeństwa afrykańskiego. Uznał, Afryka może być nawrócona na chrześcijaństwo tylko przez Afrykańczyków. Mieli oni być nie tylko ochrzczeni, ale też powinni stać się apostołami wśród swoich narodów. Założyciel mówił: My, misjonarze musimy być inicjatorami, lecz trwałe dzieło musi być dokończone przez samych Afrykańczyków.

W odniesieniu natomiast do afrykańskich krajów muzułmańskich kard. Lavigerie uznał, że skuteczniejsze od bezpośredniej ewangelizacji będzie dawanie świadectwa życia chrześcijańskiego.
Swoje zgromadzenie założyciel oparł o duchowość ignacjańską, dlatego pierwszymi mistrzami nowicjuszy uczynił Jezuitów. W następnym roku kard. Lavigerie powołał do istnienia także zgromadzenie żeńskie Misjonarek Afryki.