Zakony i zgromadzenia zakonne na świecie: Misjonarki Afryki

Zgromadzenie Sióstr Misjonarek Najświętszej Maryi Panny Królowej Afryki (SMNDA)
Congregation of the Missionary Sisters of Our Lady of Africa
(White Sisters; Missionary Sisters of Africa)
Congregazione delle Suore Missionarie di Nostra Signora d'Africa
(Suore Bianche; Missionarie d'Africa)
Congregación de las Hermanas Misioneras de Nuestra Señora de África
(Hermanas Blancas; Misioneras de África)
Congregação das Irmãs Missionárias de Nossa Senhora da África
(Irmãs Brancas; Missionárias da África)
Congrégation des Sœurs Missionnaires de Notre-Dame d'Afrique
(Sœurs Blanches; Sœurs Missionnaires d'Afrique)
Kongregation der Missionsschwestern Unserer Lieben Frau von Afrika
(Weiße Schwestern)
Congregatie van de Zusters Missionarissen van Onze Lieve Vrouw van Afrika
(Witte Zusters)
Inna nazwa: Siostry Białe

Data i miejsce założenia:
1869 rok - Algieria

Założyciel:
kard. Charles Lavigerie

Liczba sióstr na świecie: 727 (w Polsce: 3) * dane z 2015 roku

Misjonarki Afryki obecne są w krajach: Niemcy, Polska, Holandia, Belgia, Szwajcaria, Francja, Wielka Brytania, Hiszpania, Włochy, USA, Kanada, Meksyk, Tunezja, Algieria, Mauretania, Burkina Faso, Mali, Ghana, Czad, RD Kongo, Kenia, Tanzania, Rwanda, Uganda, Burundi, Malawi.

Dom generalny: Włoch (Rzym)

Habit aktualny:

Zgromadzenie założone jako habitowe.
W okresie posoborowym siostry zamieniły habity na stroje świeckie. Znakiem wspólnym jest krzyżyk zawieszony na piersi lub przypięty.

Habit historyczny:

Biały habit ze szkaplerzem, na głowie czarny lub biały długi welon, na piersi zawieszony na czerwonym sznurku krzyż, przy boku różaniec.

-----------------------------------------------

Duchowość:

Powołaniem zgromadzenia jest ewangelizacja Afryki. Siostry całkowicie poświęcają się Bogu i ludziom czarnego lądu. Wspólnota ma charakter misyjny i apostolski. Każda siostra opuszcza swój kraj, aby głosić Dobrą Nowinę Jezusa Chrystusa w miejscu, gdzie Bóg przez zgromadzenie ją posyła. Siostry żyją we wspólnotach międzynarodowych w bliskim sąsiedztwie z ludźmi, wśród których posługują, dzieląc z nimi radości i troski każdego dnia i przedstawiając je Bogu na modlitwie.

Misjonarki Afryki cechują się ponadto: duchem modlitwy – uczestnicząc w Eucharystii, adorując Najświętszy Sakrament, słuchając Słowa Bożego i żyjąc w zażyłości z Panem Jezusem; duchem rodzinnym – będąc jednym w sercu i w myśli; chęcią do pracy – wykonywaną kompetentnie, uczciwie i hojnie; prostotą – koncentrującą się na tym, co naprawdę konieczne; wytrwałością w niepewności – wynikającą z częstych zmian, wyjazdów i trudów pracy misyjnej na obcej ziemi; oraz radością – płynącą z odpowiedzi na wezwanie Chrystusa.

Zgromadzenie opiera się także na duchowości ignacjańskiej. Postępując zgodnie ze wskazaniami św. Ignacego, siostry starają się nieustannie poszukiwać woli Boga i trzymać się wiernie Jego Ojcowskiego planu. W rozeznawaniu woli Bożej chcą wybierać tylko to, co jest najlepsze dla służby Bogu i Kościołowi. To miłość do Chrystusa skłania je do wielkich rzeczy i pragnienia tego, co doskonalsze. Mocno podkreślane jest znaczenie posłuszeństwa zakonnego, jako najbardziej potrzebnej cechy dla apostolskiego zgromadzenia.

Działalność:

Zgodnie z charyzmatem zgromadzenie podejmuje się pracy misyjnej w Afryce, która przybiera różne formy: w służbie zdrowia, gdzie siostry posługują w charakterze lekarek i pielęgniarek, w pracy duszpasterskiej jako katechetki, bądź animatorki życia parafialnego, w edukacji jako nauczycielki, w pracy społecznej w ośrodkach dla dzieci upośledzonych i osób z marginesu społecznego, w działalności zwalczającej handel ludźmi oraz pracę dzieci. Wszędzie, gdzie są, siostry uczą się lokalnego języka i kultury, współpracują z wyznawcami innych religii, szczególnie z muzułmanami.

W krajach poza Afryką, w tym także w jedynym domu zgromadzenia w Polsce znajdującym się w Lublinie, działalnością sióstr jest szeroko pojęta animacja misyjna. Ponadto prowadzone są rekolekcje dla dziewcząt.

Historia:

Kard. Charles Lavigerie, będąc biskupem diecezji Nancy we Francji, został minowany ordynariuszem Algieru w Algierii, wówczas kolonii francuskiej. Przybył tam w 1867 roku. Przejęty panującą tam trudną sytuacją mieszkańców postanowił oddać całe swoje życie Afryce.

Gdy pierwsze próby ewangelizacji muzułmanów, którzy dominowali w Algierii, nie powiodły się, zrozumiał, że musi zacząć ewangelizować struktury tradycyjnego społeczeństwa afrykańskiego. Uznał, Afryka może być nawrócona na chrześcijaństwo tylko przez Afrykańczyków. Mieli oni być nie tylko ochrzczeni, ale też powinni stać się apostołami wśród swoich narodów. Mówił: My, misjonarze musimy być inicjatorami, lecz trwałe dzieło musi być dokończone przez samych Afrykańczyków. Natomiast w odniesieniu do afrykańskich krajów muzułmańskich uznał, że skuteczniejsze od bezpośredniej ewangelizacji będzie dawanie świadectwa życia chrześcijańskiego.

Aby zrealizować to marzenie kard. Lavigerie założył w 1868 roku Zgromadzenie Misjonarzy Afryki. Szybko jednak zauważył, że pomimo całego zapału księży, ich wysiłki nigdy nie przyniosą oczekiwanych owoców, jeśli nie pomogą im w tym kobiety apostołujące wśród kobiet. To one rozpoczną prawdziwe nawrócenie Afryki w jej sferze najbardziej podstawowej tzn. poprzez kobiety, które staną się matkami i głowami rodzin chrześcijańskich. Kandydatek do nowego zgromadzenia kard. Lavigerie poszukiwał we Francji. Na jego apel w 1869 roku przybyła do Algieru grupa ośmiu młodych dziewcząt, które uformowały pierwszą wspólnotę Misjonarek Afryki, niedługo później przełożoną generalną wybrano m. Marie-Salomé Roudaut, która kierowała zgromadzeniem przez 43 lata.

Niedługo wcześniej Algieria została dotknięta przez głód i towarzyszące mu epidemie, które zdziesiątkowały ludność. Owocem tego było całe mnóstwo sierot, którymi nie miał się kto zająć. Jezuici prowadzili tam wprawdzie sierociniec, jednak to było niewystarczające. Opieka nad sierotami stała się pierwszym zadaniem apostolskim młodej wspólnoty sióstr. Później zakonnice angażowały się w coraz to nowe formy działalności misyjnej. Konstytucje Misjonarek Afryki nawiązywały do duchowości ignacjańskiej, którą założyciel uważał za najlepszą dla aktywnych misjonarzy.