Zakony i zgromadzenia zakonne na świecie: Trynitarki Maryi

Trynitarki Maryi
Trinitarians of Mary
Trinitarie di Maria
Trinitarias de María
Trinitaires de Maria

Data i miejsce założenia:
1992 rok - Meksyk

Założycielka:
m. Lillie Diaz

Liczba sióstr na świecie: ok. 50
Trynitarki Maryi obecne są w krajach: Meksyk, USA.
Dom generalny: Meksyk (Guadalajara)

Habit aktualny:

Jasno-niebieski habit przepasany skórzanym paskiem, jasno-niebieski szkaplerz z pelerynką i białym kołnierzykiem, na głowie sięgający niemal do ziemi biały welon, pod szyją przypięty medal z wizerunkiem Matki Bożej.

-------------------------------------

W niektórych okazjach używany strój z białym pektorałem pod szyją.

-------------------------------------

Po lewej: postulantka.
Po prawej: nowicjuszka - strój jak u sióstr profesek, tylko z mniejszym medalem pod szyją i krótkim welonem.

Duchowość:

Życie Trynitarek Maryi jest odpowiedzią na zaproszenie Ojca Niebieskiego do przyjęcia z pokorą Jego planu zbawienia. Z dziecięcą miłością i zaufaniem do Jego Ojcowskiej Opatrzności, siostry oddają się Jego miłosiernym zamiarom. Pragną upodobnić się do Jego Syna, który od momentu Wcielenia, przez śmierć na krzyżu, aż do pokornego ofiarowania się w Eucharystii, był posłuszny woli Ojca dla zbawienia świata.

Nazwa zgromadzenia czerpie inspirację z tajemnicy Wcielenia, w której, z woli Ojca i przez moc Ducha Świętego, Święte Ciało Pana Jezusa Chrystusa powstało z ciała Dziewicy Maryi. W Niej siostry widzą pierwszą Trynitarkę. Maryja jest dla nich wzorem poświęcenia się Ojcu, jedności z Synem i otwartości na Ducha Świętego, czystości wiary, pewności nadziei i pełni miłości. Maryja, pierwsza i najwierniejsza uczennica Chrystusa, uczy siostry, jak iść za Nim z pokorą, prostotą i radością. Zakonnice otaczają Ją szczególną czcią i pragną doprowadzić do triumfu Jej Niepokalanego Serca, starając się, aby była Ona znana i kochana przez wszystkich.

Powołanie sióstr jest powołaniem kontemplacyjnym. Wspólnota czerpie z tradycji karmelitańskiej i kieruje się Pierwotną Regułą Zakonu Karmelitańskiego. Szczególny wyraz powołania kontemplacyjnego zakorzeniony jest w praktyce wieczystej adoracji Najświętszego Sakramentu i jest sposobem Trynitarek na kontynuowanie w Kościele obecności i dzieła Najświętszej Maryi Panny. Siostry czują się powołane do miłości takiej, jaką Ona kochała, zanurzając swoje umysły i serca w Bogu w nieustannym akcie adoracji, aby całe ich życie stało się wyrazem miłości Syna do Ojca w jedności Ducha Świętego.

Osobista modlitwa każdej siostry naznaczona jest godzinami spędzonymi u stóp Pana w samotnej adoracji. Pan Jezus w Eucharystii jest dla zakonnic perłą wielkiej ceny, ukrytym skarbem i jedyną konieczną „rzeczą”, która nadaje sens ich poświęceniu. Intencją zanoszonej modlitwy, podejmowanej pokuty oraz działalności apostolskiej jest wytrwałość i świętość kapłanów oraz nawrócenie świata na wiarę w Jezusa Chrystusa. Oprócz adoracji szczególnym sposobem składania chwały Bogu jest Boskie Oficjum, czyli Liturgia Godzin; jest ona głosem Oblubienicy przemawiającej do Oblubieńca. Boskie Oficjum siostry recytują w języku łacińskim i przy użyciu śpiewu gregoriańskiego.

Jako zakonnice kontemplacyjne Trynitarki pielęgnują wewnętrzne skupienie i pamiętają o obecności Boga przez cały dzień, na wzór Matki Bożej. W tym celu dbają o atmosferę ciszy. Cenią sobie samotność jako niezbędną pomoc we wzroście w zjednoczeniu z Bogiem. Służy temu klauzura w klasztorach; zapewnia ona niezbędne odosobnienie od zgiełku świata, dając przestrzeń dla samotności, ciszy i modlitwy. Nie jest to jednak klauzura ścisła lecz tzw. konstytucyjna, pozwalająca na opuszczanie klasztoru w określonych sytuacjach. Siostry nie są też związane z danym klasztorem na całe życie, lecz mogą być przenoszone w razie potrzeby pomiędzy klasztorami.

Oprócz czasu samotności w codzienności Trynitarek jest również miejsce dla życia wspólnego. Siostry razem modlą się, pracują i odpoczywają. Ważnym przejawem życia wspólnotowego jest też obowiązek noszenia zakonnego habitu.

Siostry praktykują tradycyjne formy zakonnej ascezy i pokuty jako środka na uwolnienie się od miłości własnej i przygotowanie duszy do zjednoczenia z Bogiem. Żyją w duchu pokuty inspirowanym przesłaniem fatimskim. Starają się wierzyć za tych, którzy nie wierzą, uwielbiać za tych, którzy nie uwielbiają, mieć nadzieję za tych, którzy nie mają nadziei i kochać za wszystkich, którzy nie kochają.

Działalność:

Głównym zadaniem zgromadzenia jest adoracja i modlitwa wstawiennicza, jednak siostry angażują się też w czynne formy apostolstwa. Otwierają się na potrzeby bliźnich nie wychodząc na świat, ale pozwalając, aby świat przyszedł do nich; udostępniają swoje klasztory jako miejsca dla modlitwy i kontemplacji, w którym wszyscy mogą Boga spotkać i zostać przez Niego przemienieni. Organizują także dni skupienia i rekolekcje dla kapłanów i ludzi świeckich, wytwarzają dewocjonalia, nagrywają płyty z muzyką religijną. Ponadto wspomagają materialnie ubogich, prowadzą też małą szkołę z internatem dla dziewcząt z ubogich rodzin, zapewniając bezpłatną edukację i odpowiednią katechezę.

Historia:

Zgromadzenie założyła w 1992 roku w Tijuana w Meksyku m. Lillie Diaz, urodzona w Stanach Zjednoczonych świecka misjonarka karmelitańska. Będąc w sanktuarium Matki Bożej w Fatimie przeżyła silne doświadczenie duchowe, w czasie którego poznała, że Bóg żąda od niej, aby założyła nową wspólnotę zakonną z adoracją eucharystyczną w centrum, zanoszoną w intencji kapłanów i o nawrócenie świata.

Wspierana przez św. Matkę Teresę z Kalkuty, ufając Bożej Opatrzności, wraz z dwiema towarzyszkami rozpoczęła życie wspólne w starym kamperze, bez zabezpieczenia materialnego, nawet bez prądu, ale za to spragniona życia ewangelicznego. Wkrótce pewien darczyńca, widząc ubóstwo sióstr, zabudował dla nich mały dom i kaplicę. Wspólnota zaczęła szybko się rozrastać, umożliwiając zakładanie kolejnych klasztorów, których obecnie jest pięć: dwa w Meksyku i trzy w USA.

Choć zgromadzenie ma charakter kontemplacyjny, posiada jednak scentralizowany zarząd pod przewodnictwem przełożonej generalnej. Od 2010 roku ma status instytutu zakonnego na prawie diecezjalnym.