ss. Opatrzności Bożej

Zgromadzenie Sióstr Opatrzności Bożej (CSDP)
Congregatio Sororum Divina Providentia
Congregation of the Sisters of Divine Providence
Congregazione delle Suore della Divina Provvidenza
Congregación de la Hermanas de la Divina Providencia
Congregação das Irmãs da Divina Providência
Congrégation des Soeurs de la Divine Providence
Kongregation der Schwestern von der Göttlichen Vorsehung
Inna nazwa: Opatrznościanki

Data i miejsce założenia:
1857 rok - Polska

Założycielka:
m. Antonina - Marcjanna Mirska

Liczba sióstr na świecie: 296 (w Polsce: ok. 260)  * dane z 2015 roku
Siostry Opatrzności Bożej obecne są w krajach: Polska, Ukraina, Szwajcaria, Włochy, Kamerun, Japonia.
Dom generalny: Polska (Grodzisk Mazowiecki)

Habit aktualny:

Czarny habit z białym kołnierzykiem, na głowie biały czepek i czarny welon, na piersi zawieszony krzyż z Sercem Jezusa pośrodku; możliwa czarna pelerynka.

Używany także strój w kolorze szarym.

------------------------------------------

W Kamerunie: biały habit i welon o uproszczonym kroju.

Habit historyczny:

Duchowość:

Źródłem duchowości zgromadzenia jest ewangeliczne przykazanie Miłości Boga i bliźniego. Miłość ta przejawia się w szerzeniu chwały Bożej i trosce o zbawienie dusz, zwłaszcza dziewcząt upadłych moralnie i dzieci osieroconych. Streszczają to hasła wspólnoty: Niczego nie należy stawiać ponad miłość Chrystusa oraz Wszystko na większą chwałę Bożą. W podejmowanej służbie apostolskiej siostry starają się odwzorować postawę Chrystusa Miłosiernego.

Charakterystyczną cechą duchowości jest bezgraniczna ufność w Bożą Opatrzność, a także przekonanie o nieustannej trosce Boga o każdego człowieka. Siostrom Opatrzności Bożej bliskie są słowa Ewangelii: Starajcie się najpierw o królestwo Boga i Jego sprawiedliwość, a wszystko inne będzie wam dodane (Mt 6,33). Według słów założycielki Siostra Opatrzności Bożej ma modlić się i pracować, a Bóg dopomoże. Opatrzność Boża wskaże jej miejsce pracy.

Inne cnoty typowe dla zgromadzenia to: duch modlitwy, pracy, wdzięczności Bogu, pokory, cierpliwości, dobroci, ofiary, pokuty i wynagrodzenia Bogu. W realizacji powołania sióstr szczególną rolę odgrywa umiłowanie Eucharystii, wspólnota dóbr oraz życie w siostrzanej jedności.

Patronami zgromadzenia są: Matka Boża Niepokalana - ideał oddania Bogu, św. Józef - wzór pokory, czystości i wierności, a także św. Ignacy Loyola i św. Franciszek Ksawery, czyniący wszystko na większą chwałę Bożą.

Działalność:

Tradycyjna działalność zgromadzenia skupiała się na pomocy dziewczętom zagubionym moralnie oraz dzieciom osieroconym. Po wojnie władza komunistyczna zlikwidowała dzieła apostolskie prowadzone przez zgromadzenie, a powierzyła siostrom opiekę nad dziećmi specjalnej troski.
Dziś prowadzenie domów pomocy społecznej dla dziewcząt i kobiet upośledzonych umysłowo lub chorych psychicznie stanowi ważną część apostolstwa zgromadzenia. Siostry prowadzą także przedszkola, Młodzieżowy Ośrodek Socjoterapii, Placówkę Opiekuńczo-Wychowawczą dla dzieci osieroconych, opiekują się osobami samotnymi i starszymi w domach opieki, niosą pomoc chorym. Poza tym katechizują w szkołach, starając się dotrzeć do młodzieży zaniedbanej moralnie, posługują w parafiach w charakterze zakrystianek, organistek, kancelistek, pracują w kurii biskupiej, a także angażują się w pracę misyjną.

Historia:

Matka Antonina Marcjanna Mirska życie zakonne rozpoczęła w Zgromadzeniu Sióstr Szarytek, w którym posługiwała jako pielęgniarka w szpitalu we Lwowie. Po kilku latach, ze względu na chorobę nóg, opuściła zgromadzenie i zajęła się pracą dobroczynną.

W ówczesnej Polsce pod zaborami, jak i w innych krajach Europy, powszechna była bieda materialna, bezrobocie, migracja ludzi ze wsi do miast. Wiele młodych dziewcząt szukających pracy, często trafiało do domów publicznych, ulegając całkowitej demoralizacji. Szerząca się wówczas prostytucja stała się poważnym problemem społecznym miast XIX-wiecznej Europy, także i Lwowa. Z inspiracji księżnej Leonowej Sapieżyny oraz abpa Łukasza Baranieckiego, kierownika duchowego Marcjanny, powstał we Lwowie dom poprawczy dla upadłych moralnie dziewcząt i kobiet celem ich resocjalizacji. Marcjanna zaangażowała się w jego powstanie i funkcjonowanie.

Próby przekazania domu jakiemuś zgromadzeniu zakonnemu nie powiodły się. Zadecydowano wówczas o wyjeździe Marcjanny do Francji do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia, które prowadziło podobny dom w Laval, aby zapoznała się z ich metodami wychowawczymi. Jednocześnie pod kierunkiem sióstr odbyła nowicjat przyjmując imię Antonina. Po powrocie do Lwowa w 1857 roku złożyła śluby zakonne. Tego samego dnia do nowicjatu zostały przyjęte dwie inne kandydatki. W ten sposób zaistniało Zgromadzenie Sióstr Opatrzności Bożej, z m. Antoniną jako przełożoną.

Założycielka od samego początku istnienia wspólnoty rozszerzała zakres jej pracy. Oprócz zakładu wychowawczo-poprawczego, powstał dom dla sierot, szkoła powszechna, internat dla dziewcząt, ochronki, i szpitalik dla biednych dzieci. Po II Wojnie Światowej, ze względu na sytuację polityczną Polski, siostry zajęły się opieką nad dziećmi upośledzonymi umysłowo, a troska o dziewczęta zagrożone demoralizacją ma dziś charakter pośredni i jest realizowany w ramach różnych form działalności apostolskiej.

Strony www:
www.providentia.pl