Zakony i zgromadzenia zakonne na świecie: Mali Bracia Jezusa

Instytut Małych Braci Jezusa (PFJ)
Institutum Parvulorum Fratrum Iesu
Institute of the Little Brothers of Jesus
Fraternità dei Piccoli Fratelli di Gesù
Instituto Pequeños Hermanos de Jesús (Hermanitos de Jesús)
instituto dos Pequenos Irmãos de Jesus
Institut des Petits Frères de Jésus
Institut der Kleine Brüder Jesu
Zgromadzenie złożone z kapłanów i braci zakonnych.

Data i miejsce założenia:
1933 rok - Francja

Założyciel:
ks. René Voillaume

Liczba zakonników na świecie: ok. 240 (w Polsce: 7) * dane z 2014 roku

Mali Bracia Jezusa obecni są w krajach: Francja, Belgia, Hiszpania, Portugalia, Włochy, Szwajcaria, Austria, Niemcy, Polska, Chorwacja, USA, Kanada, Meksyk, Kuba, Nikaragua, Kolumbia, Brazylia, Paragwaj, Argentyna, Chile, Algieria, Egipt, Nigeria, Kamerun, Kenia, Tanzania, Izrael, Liban, Syria, Turcja, Indie, Wietnam, Korea Płd., Japonia, Filipiny.
Dom generalny: Belgia (Bruksela)

Habit aktualny:

Zgromadzenie założone jako habitowe. W 1947 roku zmieniło charakter na bezhabitowy.

Jedynie podczas modlitwy osobistej i liturgicznej zakonnicy zakładają białą tunikę z kapturem.

Habit historyczny:

Biały habit przepasany skórzanym paskiem, na piersi wyszyte czerwone serce z krzyżem.

-----------------------------------------

Duchowość:

Mali Bracia są wezwani do naśladowania Jezusa z Nazaretu w życiu kontemplacyjnym pośród świata. Zgromadzenie opiera się na duchowości św. Karola de Foucauld.

Zakonnicy mieszkają po dwóch, trzech lub czterech, nie odróżniając się zbytnio od otoczenia. Wzorując się na zwyczajnym życiu Pana Jezusa w Nazarecie bracia pragną uczestniczyć w życiu ludzi prostych i ubogich, jak oni być zależni od ich warunków życia – pracy, mieszkania, środowiska, starając się postępować według przykazania Pana: Miłujcie się wzajemnie tak jak ja was umiłowałem… Po tym poznają, że jesteście Moimi uczniami. Od Jezusa Chrystusa uczą się patrzeć na każdego człowieka z łagodnością i pokorą oraz kochać go jak brata, dzięki temu mogą pogłębiać wartości ewangeliczne – prostotę, przyjaźń, dzielenie się.

Jednak, aby żyć pośród świata pełnią Ewangelii, trzeba sercem należeć całkowicie do Boga Dlatego ciągłe wzrastanie w poznaniu i miłości Pana Jezusa jest istotą życia Małych Braci Jezusa. W każdym domu zakonników najważniejszym miejscem jest kaplica z Najświętszym Sakramentem, gdzie każdego wieczoru bracia gromadzą się na modlitwę liturgiczną oraz godzinną adorację w ciszy.

Pan Jezus oddalał się na miejsca samotne, aby modlić się do Ojca, dlatego bracia w pobliżu swych wspólnot, a jednocześnie z dala od ludzi, urządzają małe pustelnie, gdzie każdego miesiąca przebywają sam na sam z Bogiem.

Zakonnicy składają trzy zwykłe śluby zakonne: ubóstwa, czystości i posłuszeństwa. Choć niektórzy z nich przyjmują święcenia kapłańskie, wszyscy mają takie same prawa i obowiązki i prowadzą taki sam tryb życia. Ci, którzy nie zostają kapłanami, również odbywają studia filozoficzne i teologiczne po to, aby rozwijać w sobie coraz bardziej umiłowanie Prawdy i rozumną wiarę, by bardziej poznać i kochać Pana Jezusa.

Działalność:

Mali Bracia Jezusa nie prowadzą działalności typowej dla zgromadzeń zakonnych. Ich apostolstwem jest świadectwo życia chrześcijańskiego przez życie i pracę pośród ludzi świeckich i jak oni podejmują się pracy zawodowej. Pracują w tzw. świeckich zawodach, najczęściej jest to prosta praca fizyczna np. w hipermarketach, w szpitalach, fabrykach, zakładach usługowych, w charakterze mechanika itp. Bracia świadomie wybierają prace najbardziej zwyczajne i najmniej cenione przez świat; nie chcą pełnić kierowniczych funkcji, by być z tymi, którzy są bez imienia i bez wpływów na tym świecie.

Historia:

Św.. Karol de Foucauld był Francuzem, po pewnym okresie utraty wiary przeżył nawrócenie. Wstąpił do zakonu Trapistów jednak po kilku latach opuścił klasztor i wyjechał do Ziemi Świętej, gdzie był służącym przy klasztorze Klarysek. Tam właśnie ukształtowała się nowa duchowość, zwana później foucauldiańską, która polegała na naśladowaniu ukrytego życia Pana Jezusa w Nazarecie - przed rozpoczęciem przez Niego publicznej działalności – zwyczajnego, pośród ludzi w świecie, w kontemplacji i miłości bliźniego. Św. Karol zamarzył o życiu Nazaretu pośród ludzi najbardziej opuszczonych, którym brak kapłanów, napisał: Marzę o czymś bardzo prostym, o czymś zbliżonym do najprostszych gmin chrześcijańskich w pierwszych wiekach Kościoła. (...) Prowadzić życie Nazaretu w pracy i kontemplacji Jezusa. (...) Mała rodzina, mała domowa wspólnota, jak najprostsza, jak najmniejsza. (...) Żadnego szczególnego ubioru - jak Jezus w Nazarecie.

św. Karol de Foucauld

Po przyjęciu święceń kapłańskich wyjechał do Algierii, gdzie resztę życia spędził na pustyni wśród ludu Tuaregów w pracy ręcznej i kontemplacji Boga. Zredagował też nową regułę zakonną, jednak zgromadzenia nigdy nie założył.

Kilkanaście lat po śmierci Karola, zainspirowany jego duchowością inny Francuz ks. René Voillaume zapragnął takiego właśnie życia. Wraz z czterema towarzyszami w 1933 roku w bazylice Sacré-Coeur w Paryżu otrzymał habit zakonny, dając początek nowemu zgromadzeniu zakonnemu, które początkowo przyjęło nazwę: Mali Bracia Samotności. Miesiąc później cała piątka wyjechała do Algierii; osiedlili się w El Abiodh Sidi Cheikh na skraju pustyni Sahary.

Początkowo bracia żyli na sposób monastyczny, w ciszy i modlitwie pośród muzułmanów, wzorując się na stylu życia bł. Karola. Niebawem zaczęli odkrywać, że życie kontemplacyjne pośród ludzi można realizować nie tylko na pustyni, ale też w realiach codziennego życia wszędzie na świecie. Doprowadziło to do modyfikacji charakteru wspólnoty.
W 1947 roku w Aix-en-Provence we Francji powstała pierwsza wspólnota licząca czterech braci, którzy podjęli się prostej, fizycznej pracy zarobkowej jako robotnicy: dwóch na budowie, jeden w stolarstwie oraz jeden w fabryce farby. Zamieszkali w zwykłym mieszkaniu, jak inni robotnicy, wtedy też zastąpili habity strojem świeckim, aby skuteczniej realizować swoje powołanie w środowisku życia i pracy ludzi świeckich. Jednakże by zaznaczyć wyjątkowość czasu poświęconego na spotkanie z Bogiem, na czas modlitwy zakładają białą tunikę, jako znak ich konsekracji Bogu.

Istnieje również żeńska gałąź zgromadzenia Małe Siostry Jezusa, założone w 1939 roku przez m. Magdalenę Hutin.Poza nimi w Kościele istnieje cała rodzina męskich i żeńskich zgromadzeń foucauldiańskich. Każdy z nich opiera się na duchowości św. Karola dodając do niej swój charakterystyczny rys.