Wynagrodzicielki Dziewicy Bolesnej

Siostry Wynagrodzicielki Dziewicy Bolesnej
Sisters Reparatrices of the Virgin of Sorrows
Suore Riparatrici della Vergine Addolorata
Hermanas Reparadoras de la Virgen de los Dolores
Irmãs da Virgem das Dores
Sœurs Réparatrices de la Vierge des Douleurs
Schwestern Reparieren der Jungfrau der Schmerzen

Data i miejsce założenia:

1994 rok - Hiszpania

Założycielka:

Luz Amparo Cuevas



Liczba sióstr na świecie: ok.80 * dane z 2017 roku

Wynagrodzicielki Dziewicy Bolesnej obecne są w krajach: Hiszpania

Dom generalny: Hiszpania (?)

----------------------------------------------------------------------------------------------

Habit aktualny:

Bordowy bezrękawnik, biała bluzka, biały welon, na piersi zawieszony krzyż, na lewym ramieniu możliwa przypięta przypinka z wizerunkiem Matki Bożej Bolesnej.

Używany również biały habit i welon zawieszony krzyż.

 

 

 

 

----------------------------------------------------------------------------------------------

Duchowość:
Wynagrodzicielki mają za główny cel własne uświęcenie przez służenie potrzebującym, dostrzeganie w nich Chrystusa Odkupiciela oraz przez życie według rad ewangelicznych we wspólnocie zakonnej. Siostry powołane są do wynagradzania zniewag popełnionych przeciwko Chrystusowi i Jego Najświętszej Matce. W swoim życiu Wynagrodzicielki łączą kontemplację z działaniem.
Zatem oprócz idei wynagradzania ważnym elementem charyzmatu zgromadzenia jest rodzaj posługi apostolskiej i duch, w jakim jest ona pełniona. A jest to dobrowolna i bezinteresowna, nieoczekująca wdzięczności służba potrzebującym, zwłaszcza ludziom w podeszłym wieku opuszczonym przez rodziny lub bez środków do życia, choć siostry mają  pmiętać także o innych potrzebujących.

U jej źródeł tego powołania leżą słowa Pana Jezusa: Byłem głodny, a daliście Mi jeść, byłem spragniony, a daliście Mi pić, byłem przybyszem, a przyjęliście Mnie, byłem nagi, a przyodzialiście Mnie, byłem chory, a odwiedziliście Mnie, w więzieniu, a przyszliście do Mnie. (Mt 25, 35-36) oraz: Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili (Mt 25, 40). Za przykładem Pana siostry żyją nie po to, aby im służono, ale by służyć.( Mk 10,45).

Założycielka uczyła, aby wobec podopiecznych siostry były uprzejme i życzliwe i radosne, pełne miłości, by rozweselały smutnych oraz by pamiętały, że to nie oni muszą być im wdzięczni za świadczoną pomoc, ale to one muszą być im wdzięczne, że pozwalają się nimi zająć. Mawiała do sióstr: Jak wielcy są biedni, ponieważ dają nam możliwość służenia im! Naszą misją jest kochać potrzebujących, nie oczekując, że będą nas kochać. Potrzebują miłości; muszą odzyskać odebraną im godność. Nie myślmy tylko o talerzu jedzenia dla nich, ale o miłości, której potrzebują.
Delikatne traktowanie, jakie Siostry Wynagrodzicielki okazują osobom starszym, opiera się na miłości Boga dostrzeganego w osobach bliźnich rozpalanej przyjmowanymi sakramentami.

 

Działalność
Zgodnie z charyzmatem siostry posługują w domach dla osób starszych, pomagając im we wszystkich ich wymiarach osobistych świadczą im niezbędną pomoc w opiece cielesnej i duchowej, słuchając ich cierpliwie, pocieszając w smutkach. Niosą pomoc także ubogimi potrzebującym dzieciom.

Historia:
Narodziny zgromadzenia mają swoje korzenie w wydarzeniach do jakich miało dojść w czerwcu 1981 roku miejscowości El Escorial pod Madrytem w Hiszpanii w posiadłości Prado Nuevo.
Otóż wówczas pewnej świeckiej kobiecie Luz Amparo Cuevas miała objawić się Matka Boża Bolesna znana od tego czasu jako Dziewica Bolesna z El Escorial prosząc o wybudowanie w miejscu objawień kaplicy poświęconej medytacji Męki Jej Syna, a także o zakładanie domów miłości i miłosierdzia. W orędziach miała być też mowa o złu, jakie zakradło się do Kościoła i dusz niektórych członków hierarchii kościelnej.

Dało to początek charytatywnej Fundacji Dziewicy Bolesnej, której celem było prowadzenie domów dla ludzi w podeszłym wieku. Przy tym dziele zaczęło formować się zgromadzenie zakonne Sióstr Wynagrodzicielek. 

Ponieważ rzekome objawienia zyskiwały coraz większy rozgłos, a do Prado Nuevo zaczęły ściągać tłumy pielgrzymów ordynariusz diecezji madryckiej wydał w 1985 roku oficjalną notę ​​prewencyjną w sprawie braku dowodów na nadprzyrodzony charakter objawień, mimo to nie tłumił ruchu religijnego ani dzieł charytatywnych, które się tam zrodziły. Samo zgromadzenie zostało oficjalnie erygowane przez władze diecezji madryckiej w 1994 roku jako publiczne stowarzyszenie wiernych i takim pozostaje do dziś,, aby siostry kontynuowały to dobro, które zrodziło się w wyniku objawień. Siostry miały być odpowiedzialne za domy, które Fundacja już posiadała oraz pełnić apostolstwo wynagradzania Bogu za grzechy.