Zakony i zgromadzenia zakonne na świecie: ss. Miłosierdzia Krzyża Świętego

Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia Krzyża Świętego (SCSC)
Congregatio Sororum Caritatis Sanctae Crucis
Sisters of Mercy of the Holy Cross
Suore di Carità della Santa Croce
Hermanas de la Caridad de la Santa Cruz
Irmãs de Caridade da Santa Cruz
Sœurs de la Charité de la Sainte-Croix
Barmherzige Schwestern vom heiligen Kreuz (Ingenbohler Schwestern)

Data i miejsce założenia:
1856 rok - Szwajcaria

Założyciele:
o. Theodosius Florentini OFMCap
bł. M. Teresa Scherer

Liczba sióstr na świecie: 3249 * dane z 2017 roku

Siostry Miłosierdzia Krzyża Świętego obecne są w krajach: Szwajcaria, Włochy, Austria, Niemcy, Czechy, Słowacja, Węgry, Rumunia, Chorwacja, Słowenia, Serbia, Czarnogóra, Kosowo, Rosja, USA, Brazylia, Uganda, Kenia, Indie, Tajwan.

Dom generalny: Szwajcaria (Ingenbohl)

----------------------------------------------------------------------------------------------

Habit aktualny:

Czarny habit z białym kołnierzykiem, na głowie czarny welon z białą wypustką, na piersi zawieszony równoramienny krzyżyk.

Siostra z nowicjuszkami.

----------------------------------------

Używany także szary habit.

----------------------------------------

Moliwy także biały welon do szarego habitu.

----------------------------------------

W Afryce i na Tajwanie: szary habit z białym welonem lub habit i welon białe.

----------------------------------------

W Europie Zachodniej i Ameryce część sióstr nie nosi habitów w ogóle.

----------------------------------------

W Indiach oprócz habitu różowe lub pomarańczowe sari z krzyżykiem na piersiach.

----------------------------------------------------------------------------------------------

Habit historyczny:

Strój używany do lat 1960-tych

----------------------------------------

Stój używany w II połowie lat 1960-tych

----------------------------------------------------------------------------------------------

Duchowość:

Życie w zgromadzeniu polega na podążaniu za Chrystusem według Świętej Ewangelii, duchowości franciszkańskiej i w duchu założycieli. Oznacza to, że siostry starają się wnikać coraz głębiej w tajemnicę krzyża i zmartwychwstania Pana Jezusa oraz czerpać stąd zaufanie, nadzieję i siłę – według słów założycieli: Staniecie się prawdziwymi siostrami, jeśli pokochacie Jezusa Ukrzyżowanego - szczerze i ponad wszystko, gdy staniecie się takie jak On dla miłości, szczególnie w cierpieniu, cierpliwości i poddaniu się. Następnie siostry starają się: prowadzić życie w Bogu, z Bogiem i dla Boga z niestrudzoną miłością oraz z Kościołem i w Kościele; widzieć świat jako Boże stworzenie, a w każdym człowieku dostrzegać obraz Boży i służyć mu, zwłaszcza temu odrzuconemu przez innych ludzi, tworzyć z nimi i między sobą prawdziwie braterską wspólnotę w duchu franciszkańskiego umniejszenia się,

Szczególną cechą zgromadzenia zaszczepioną przez założyciela jest dostrzeganie Bożego wezwania w różnych trudnościach i potrzebach życia i reagowanie szybkie i skuteczne, będąc wszędzie tam, gdzie jest potrzeba. Potrzeba czasu jest wolą Bożą – to zdanie założyciela stało się hasłem zgromadzenia i skłania siostry do dyspozycyjności apostolskiej. W ten sposób też siostry pragną przygotowywać przestrzeń na przyjście Królestwa Bożego.

Kolejną cechą duchowości wspólnoty jest wielkie zaufanie do Dziewicy Maryi, Matki Nieustającej Pomocy, będącego najlepszym środkiem na zbliżenie się do Boga, gdyż to za wstawiennictwem Matki Bożej otrzymujemy wszystko od Boga.

Działalność:

Uważne na potrzeby czasu siostry Miłosierdzia Krzyża Świętego zaangażowane są w różnych dziedzinach apostolskich. Są to m.in. praca charytatywna i społeczna np. na rzecz osób zmarginalizowanych, w celu wzmocnienia godności kobiet, czy też na rzecz walki z handlem ludźmi. Następnie jest to służba ludziom chorym fizycznie, psychicznie lub emocjonalnie, towarzyszenie chorym i umierającym, zapewnianie duchowego wsparcia. Dalej to praca edukacyjna i wychowawcza w szkołach na wszystkich poziomach, a także włączanie się w działalność Kościoła w parafiach, stowarzyszeniach, różnych duszpasterstwach itp.

Historia:

Narodziny zgromadzenia przypadają na czas ogromnego ubóstwa i wielkich przemian społecznych XIX-wiecznej Europy. Szwajcarski kapucyn o. Theodosius Florentini postanowił walczyć z ubóstwem społecznym i moralnym. Uważał edukację i opiekę nad biednymi za najpilniejsze potrzeby swojego czasu.

W Menzingen w Szwajcarii otworzył szkołę dla dziewcząt, z grupy nauczycielek powstała w 1844 roku nowa wspólnota zakonna Sióstr Szkolnych Krzyża Świętego. Do tej grupy rok później dołączyła dwudziestoletnia Katarzyna Scherer, późniejsza m. Teresa. Mała wspólnota zakonna rozwijała się bardzo szybko, dzięki czemu mogła wkrótce przejąć prowadzenie wielu szkół podstawowych. W tym samym czasie o. Theodosius został proboszczem w Chur, gdzie założył szpital. W owych czasach władze państwowe mało troszczyły się o chorych, starszych i biednych, władze Chur utrudniały też rozwój zgromadzenia zakonnego. Nie mogąc utworzyć przy szpitalu domu macierzystego dla Sióstr Krzyża Świtego, o. Teodozjusz nabył dom we wsi Ingenbohl, gdzie sprowadził część sióstr. Jednakże ówczesna przełożona wspólnoty chciała, aby siostry angażowały się wyłącznie w działalność edukacyjną, podczas gdy założyciel marzył o pomocy w zaspokojeniu wszystkich potrzeb ludzi ubogich, co doprowadziło do podziału wspólnoty na dwie.

Druga wspólnota narodziła się w 1856 roku. Ojciec Teodozjusz powiedział: Wyślę siostry tam, gdzie ich obecność jest najbardziej potrzebna - pisał o biednych, głodnych edukacji, chorych, sierotach, zaniedbanych, dzieciach robotników przemysłowych. W odpowiedzi kilka kobiet złożyło śluby ubóstwa, czystości i posłuszeństwa. Idealną osobę na przełożoną w Ingenbohl dostrzegł w s. Teresie Scherer, jej kierownictwo i wpływ na duchowość wspólnoty zyskało jej miano współzałożycielki Sióstr Miłosierdzia Krzyża Świętego. Miejscowe kobiety dołączyły do Sióstr Świętego Krzyża i wraz z pracą w trzech szpitalach, nauczały w szkołach podstawowych, średnich, pracowały także w sierocińcu. Matka Teresa gorliwie pielęgnowała ideę wszechstronności apostolskiej zgromadzenia, które rozwijało się tak bardzo, że wydawało się, że jest wystarczająco dużo sióstr, aby posłać je do każdej z tych nowych posług.

W 1888 roku wspólnota liczyła już 1596 zakonnic w 397 domach. Największą liczbę członkiń zgromadzenie osiągnęło w 1940 roku. Było wówczas 9638 sióstr w 987 domach. Czasy współczesne to spadek liczebny wspólnoty. W 2005 roku osiągnęła ona liczbę 4157 sióstr, by zaledwie 12 lat później liczyć już 3249 członkiń.