Antonianie Maronici

.
Zakon Antonianów Maronitów (OAM)
Ordo Antonianorum Maronitarum
Antonine Maronite Order
Ordine Antoniano Maronita
Ordre Antonin Maronite
Orden Antonina Maronita
Maronitische Antonianer
الرهبانية الأنطونية
Zakon obrządku maronickiego

Data i miejsce założenia:
1700 rok - Liban

Założyciel:
patriarcha Gabriel z Blawzy

Liczby: 174 zakonników na świecie (w tym 131 kapłanów)
Antonianie Maronici obecni są w krajach: Liban, Syria, Włochy, Belgia, Francja, Kanada, Australia.
Dom generalny: Liban (Bejrut)

Habit aktualny:

Czarny habit z kapturem przepasany czarnym skórzanym paskiem,
na piersi po lewej stronie wyszyty niebieski krzyż św. Antoniego.

----------------------------------

W czasie uroczystości czarny długi płaszcz z niebieskim krzyżem
św. Antoniego.

Duchowość:

Każdy klasztor Antoninanów jest przede wszystkim miejscem liturgicznej modlitwy chóralnej oraz Mszy Świętej. Zakon należy do Kościoła Maronickiego, więc liturgia sprawowana jest w rycie antiocheńskim.
Inne cechy duchowości zakonu to praktyka cichej medytacji, życia wspólnotowego, pracy ręcznej, abstynencji. Reguły zakonu dbają o właściwą równowagę między zaangażowaniem w pracę i głoszenie Ewangelii czynem a życiem modlitewnym.
Patronem mnichów jest św. Antoni Wielki, jeden z najbardziej znanych i czczonych pustelników wschodniego chrześcijaństwa z IV wieku. 

Działalność:

Antonianie Maroniccy łączą życie monastyczne z działalnością apostolską. Realizowana ona jest na różnych polach. Zakon prowadzi szpitale, szkoły różnego typu od nauki rolnictwa i zajęć gospodarczych, aż po szkoły wyższe, angażuje się w działalność naukową, duszpasterską w licznych prowadzonych przez siebie parafiach, mnisi głoszą rekolekcje, posługują w centrach duchowości.

Historia:

Początek zakonowi dał maronicki patriarcha Gabriel z Blawzy. Pierwsze lata życia oddanego Bogu spędził w klasztorze, gdzie prowadził wzorowe życie.
Mianowany biskupem maronickiej diecezji Alep dał się poznać jako gorliwy pasterz. Jednak ciągle brakowało mu życia zakonnego, które wcześniej prowadził. Postanowił więc zbudować klasztor, w którym mógłby prowadzić życie monastyczne we wspólnocie mnichów, jednocześnie zarządzając z niego swoją diecezją jako biskup. Stało się to w 1673 roku.

Jednak po 20 latach wspólnota liczyła zaledwie 9 mnichów. Podobnie było w całym Libanie, gdzie w licznych rozproszonych i niezwiązanych ze sobą klasztorach żyło niekiedy tylko po 3 lub 4 zakonników. Bp Gabriel doszedł do wniosku, że nadszedł czas na założenie zakonu na wzór zakonów w kościele łacińskim, to znaczy pod kierownictwem jednego przełożonego generalnego i żyjących według wspólnej reguły.
Z jego inspiracji w 1695 roku trzech młodych mężczyzn dało początek zakonowi Maronitów Mariamitów. Natomiast sam bp Gabriel założył wspólnotę Antonianów Maronitów w Mar Chaya w 1700 roku. Cztery lata później założyciel został wybrany patriarchą Kościoła Maronickiego.

Strony www:
www.antonins.org

Aktualizacja: 11.02.2018