Zakony i zgromadzenia zakonne na świecie: ss. Szensztackie

.
Szensztacki Instytut Sióstr Maryi (ISSM)

Institutum Schoenstattensis Sororum Marialum

Istituto Secolare di Schoenstatt Sorelle di Maria

Secular Institute of the Schoenstatt Sisters of Mary
Instituto Secular de Hermanas de María de Schoenstatt
Instituto Secular das Irmãs de Maria de Schoenstatt
Institut Séculier des Sœurs de Marie de Schoenstatt
Säkularinstitut der Schönstätter Marienschwestern

Instytut świecki habitowy i bezhabitowy.

Data i miejsce założenia:

1926 rok - Niemcy

Założyciel:
o. Józef Kentenich

Liczby: ok. 2500 sióstr na świecie – w tym ok. 60 kontemplacyjnych
(w Polsce: 117 - w tym 6 kontemplacyjnych) * dane z 2008 roku

Siostry Szensztackie obecne są w krajach: Niemcy, Polska, Białoruś, Rosja, Czechy, Węgry, Austria, Szwajcaria, Włochy, Francja, Wielka Brytania, Hiszpania, Portugalia, USA, Meksyk, Portoryko, Dominikana, Ekwador, Brazylia, Paragwaj, Urugwaj, Argentyna, Chile, Kenia, Burundi, RPA, Indie, Filipiny, Australia.

Dom generalny: Niemcy (Vallendar-Schönstatt)

Habit aktualny:

Granatowy habit z białym kołnierzykiem o rogach prostych, na mankietach przy rękawach białe wąskie paski, przy kołnierzyku posrebrzana broszka z wizerunkiem Matki Bożej Trzykroć Przedziwnej i napisem: Caritas Christi urget nos; na głowie granatowy długi welon z białą wypustką i monogramem: MTA (Mater Ter Admirabilis – Matka Trzykroć Przedziwna).

Po lewej: Nowicjuszki - zamiast broszki pod szyją, zawieszony na szyi medal.

Po prawej: W Afryce, Indiach, Australii i Ekwadorze habit i welon biały.

Habit historyczny:

Początkowo siostry nosiły dodatkowo zawieszony na piersi krzyż.

Duchowość:

Instytut jest maryjno-apostolską wspólnotą, częścią Międzynarodowego Ruchu Szensztackiego i kierującą się w życiu jego duchowością, którego celem jest służba Kościołowi swoją pracą i modlitwą w odnowie i ewangelizacji świata.
Duchowość instytutu jest głęboko maryjna, szczególną czcią otaczana jest Matka Boża Trzykroć Przedziwna. Siostry starają się naśladować Maryję w oddaniu się Jezusowi i Kościołowi. Matka Boża przyniosła światu Chrystusa, a potem towarzyszyła Mu w Jego zbawczej działalności. Ona została niejako „wychowana” przez Boga, a teraz jest dla chrześcijan Matką i Wychowawczynią kształtująca nowego człowieka. Maryjność instytutu wyraża się także w przymierzu, w którym siostry oddają się Maryi do dyspozycji i na Jej wzór starają się być narzędziem w ręku Boga. Od Niej uczą się otwartości na kontakt z Bogiem, wsłuchiwania się w Słowo Boże i odczytywania Bożych zrządzeń. Duchowość Sióstr Szensztackich cechuje się także silną wiarą w Bożą Opatrzność oraz wysiłkiem osiągania świętości w życiu codziennym.

Ze względu na specyficzną formę życia Siostry Szensztackie często traktowane są jako zgromadzenie zakonne choć w rzeczywistości są instytutem świeckim. Członkinie nie składają ślubów zakonnych lecz przyrzeczenia stanowiące kontrakt ze wspólnotą, połączony z poświęceniem się Bogu w duchu rad ewangelicznych. Przyrzeczenia nie są traktowane jako tak silne jak śluby zakonne, co nie znaczy, że dają członkiniom pełną swobodę w sposobie życia czy w możliwości opuszczenia instytutu po złożeniu przyrzeczeń ostatecznych. Wiąże się to raczej z chęcią podkreślenia faktu, że jest możliwe definitywne oddanie się Bogu i wierność raz obranej drodze, a które wynikają z osobistej, w pełni wolnej decyzji, nawet wtedy gdy nie ma tak silnego zobowiązania jakim są śluby.

Instytut tworzą: eksternistki – żyjące w świecie poza wspólnotą (tak jak członkinie typowego instytutu świeckiego), które mogą podejmować prace również w tzw. zawodach świeckich oraz internistki – całkowicie lub częściowo prowadzące życie wspólne, noszące jednolity habit, sprawujące wspólnotowo Liturgię Godzin. Rodzaj i czas trwania życia wspólnego dla poszczególnych sióstr określają przełożone. Zdecydowaną większość – także w Polsce - stanowią siostry internistki.

Ponadto instytut posiada w swoim obrębie gałąź kontemplacyjną - Siostry Wieczystej Adoracji Najświętszego Sakramentu, które prowadzą życie modlitwy i pokuty w intencji Kościoła Świętego oraz całego Ruchu Szensztackiego. Obowiązują je te same ustawy i zwyczaje co wszystkie Siostry Szensztackie, jednak do ich stylu życia należy także milczenie i odosobnienie, choć nie posiadają klauzury papieskiej; do ducha pokuty należą także adoracje nocne. W instytucie istnieje ponadto forma życia eremickiego.

Działalność:

Działalność sióstr koncentruje się na formacji ludzi świeckich: dziewcząt i kobiet oraz całych rodzin. Czynią to głównie poprzez pracę na rzecz animacji grup i wspólnot Ruchu Szensztackiego. W swym apostolacie starają się ukazywać wielkość i piękno powołania kobiety, a rodzinom wskazują nieprzemijający wzór życia w Świętej Rodzinie z Nazaretu. Dążą do wychowania świeckich zaangażowanych w ewangelizację świata oraz odpowiedzialnych za Kościół. Siostry Szensztackie prowadzą także działalność ewangelizacyjną i misyjną, pełnią funkcje w instytucjach kościelnych.
Będąc instytutem świeckim siostry podejmują także różne prace w innych zawodach, które wymagają samodzielnej pracy poza wspólnotą.

Historia:

Historia Sióstr Szensztackich wiąże się z osobą niemieckiego pallotyna o. Josefa Kentenicha. Niedługo po święceniach kapłańskich został ojcem duchownym w Niższym Seminarium Duchownym w Schönstatt. Z uczniami wiązała go szczególna więź zaufania. Starał się wyczulić młodzież na obecność i działanie Boga w codziennym życiu i wychować na katolików aktywnie włączających się w ewangelizację świata. Odznaczał się także wielką miłością do Maryi, którą czcił pod wezwaniem Matki Bożej Trzykroć Przedziwnej, a która była dla niego wzorem człowieka i jego relacji z Bogiem.
Wraz z grupą podopiecznych założył Kongregację Mariańską. Podczas jednego z wykładów w małej kapliczce św. Michała Archanioła zwierzył się im z pragnienia, aby Matka Boża obrała ową kapliczkę na swoje umiłowane miejsce, gdzie mogliby wypraszać łaski i pomoc w dążeniu do doskonałości. Podopieczni życzliwie przyjęli myśl o. Kentenicha i uroczystym aktem oddali się na własność Matce Bożej.
Z czasem wokół idei o. Josefa zaczęło powstawać wiele grup gromadzących osoby różnych stanów, zawodów i w różnym wieku, urastając z czasem do wielkiego międzynarodowego Ruchu Szensztackiego. Jedną z takich grup były założone w 1926 roku Siostry Maryi Apostolstwa Katolickiego, które połowie lat 80-tych zmieniły nazwę na Szensztacki Instytut Sióstr Maryi. Oprócz nich, do licznych wspólnot szensztackich, należą jeszcze dwa inne świeckie instytuty życia konsekrowanego: założeni w 1942 roku Szensztaccy Bracia Maryi oraz w 1965 roku Ojcowie Szensztaccy.