31 grudnia 2013

Franciszkanie Matki Bożej Anielskiej


Franciszkanie Matki Bożej Anielskiej (FSMA)
Franciscanos de Santa Maria dos Anjos
Franciscanos de Santa María de los Ángeles
Francescani di Santa Maria degli Angeli
Franciscans of St. Mary of the Angels
Franciscains de Sainte-Marie des Anges


Data i miejsce założenia:
2010 rok - Brazylia

Liczby: 12 zakonników na świecie (w tym: 3 profesów, 5 nowicjuszy,
4 postulantów)  * dane z 2013 roku
Franciszkanie Matki Bożej Anielskiej obecni są w krajach: Brazylia.
Dom generalny: Brazylia (Rosário da Limeira)


Habit aktualny:

Beżowy habit z kapturem przepasany białym sznurem z trzema węzłami, przy boku franciszkańska koronka.


Duchowość:
Franciszkanie Matki Bożej Anielskiej starają się żyć Ewangelią Jezusa Chrystusa w wierności natchnieniom Ducha Świętego, w jedności z Kościołem i braterskiej przyjaźni z bliźnimi, podążając śladami św. Franciszka z Asyżu i św. Klary.
Jednym z aspektów duchowości wspólnoty jest życie pustelnicze. Idąc za przykładem św. Franciszka, który szukał miejsc odosobnionych na dłuższą rozmowę z Bogiem, bracia znajdują czas pośrodku pracy apostolskiej na bardziej intensywną modlitwę i kontemplację. Zgromadzenie posiada pustelnię, do której zakonnicy regularnie się udają. W tych dniach ciszy i samotności doświadczają obecności Boga, w Jego świetle kontemplują życie Boże we własnej duszy i wsłuchują się w Jego głos.
Ważne miejsce w życiu franciszkańskim zajmuje nabożeństwo do Najświętszej Maryi Panny w tytule Matki Bożej Anielskiej. Wspólnota uczciła Maryję umieszczając ten tytuł w swojej nazwie, gdyż to z małym kościółkiem poświęconym właśnie Matce Bożej Anielskiej związane były najważniejsze wydarzenia życia św. Franciszka i tam narodził się franciszkański charyzmat. Takie jego elementy jak: braterstwo, prostota, modlitwa, pokuta i misja – są  przez braci szczególnie pielęgnowane.


Działalność:
Bracia przede wszystkim zajmują się głoszeniem misji oraz formacją osób świeckich w różnych grupach, prowadzą także parafię. Typowy dla franciszkańskiej duchowości zachwyt nad pięknem przyrody przejawia się w uwrażliwianiu innych na potrzebę jej ochrony.

Historia:
Wspólnota powstała w 2010 roku w diecezji Leopoldina w Brazylii z chwilą gdy miejscowy ordynariusz bp Dario Campos przyjął braci do swojej diecezji udzielając pozwolenia na powołanie do życia nowego zgromadzenia. Bracia osiedlili się w miejscowości Rosário da Limeira, gdzie znajduje się dom główny wspólnoty i gdzie przy wsparciu biskupa rozpoczęli swoją działalność.


Strony www:
http://franciscanosdesantamariadosanjos.blogspot.com



26 grudnia 2013

Małe Służebnice Bożej Opatrzności


Małe Służebnice Bożej Opatrzności (LSDP)
Little Servants of the Divine Providence
Piccole Ancelle della Divina Provvidenza
Pequeñas Siervas de la Divina Providencia
Pequenas Servas da Divina Providência
Petites Servantes de la Divine Providence

Kleine Dienerinnen der Göttlichen Vorsehung
Zgromadzenie obrządku syro-malabarskiego

Data i miejsce założenia:
1978 rok - Indie

Założycielka:
m. Mary Litty















Liczby: 147 sióstr na świecie
Małe Służebnice Bożej Opatrzności obecne są w krajach: Indie, Zambia.
Dom generalny: Indie (Kunnamthanam)

Habit aktualny:

Biały habit z pelerynką, przepasany białym paskiem wiązanym po prawej stronie, na głowie biały welon, na piersi krzyż.


Duchowość:
Powołaniem Małych Służebnic Bożej Opatrzności jest uwielbienie Boga, aby poprzez służenie najmniejszym, zagubionym i najbiedniejszym głosić im Słowo Boże i wspierać biedne rodziny.
Podstawą duchowości zgromadzenia jest zaufanie Bożej Opatrzności. Opiera się ono na sławach Pana Jezusa zawartych w Ewangelii: Starajcie się naprzód o królestwo Boga i o Jego sprawiedliwość, a to wszystko będzie wam dodane (Mt 6, 33). Zdanie się na Bożą Opatrzność przejawia się w braku zabiegania o rzeczy materialne. Siostry nie mają własności ziemskiej, ani stałych dochodów, a działalność zgromadzenie opiera na hojności darczyńców, całkowicie powierzając się Bożej opiece.
Ufność Bogu siostry czerpią z codziennej Mszy Świętej i modlitwy przed Najświętszym Sakramentem, mającej charakter wieczysty.
Zgromadzenie należy do obrządku syro-malabarskiego i czerpie także z duchowej tradycji tego Kościoła. Patronem zgromadzenia jest św. Józef Cottolengo.


Działalność:
Główną formą działalności jest opieka nad chorymi i niepełnosprawnymi. Siostry troszczą się o upośledzonych fizycznie i umysłowo, niewidomych, głuchych, sparaliżowanych i nieuleczalnie chorych, którzy nie mają nikogo do opieki. Siostry prowadzą także sierociniec dla niepełnosprawnych dzieci, porzuconych przez rodziców ze względu na ich upośledzenie. Wielu spośród podopiecznych jest głęboko upośledzonych, którzy nie są w stanie wykonać najprostszych czynności życiowych. Siostry zajmują się nimi aż do śmierci.
W mniejszym stopniu siostry otaczają opieką duchową rodziny rozbite, pomagają w duszpasterstwie parafialnym, nauczają w szkółkach niedzielnych, prowadzą rekolekcje i spotkania modlitewne. W Afryce siostry również opiekują się niepełnosprawnymi, a także chorymi na AIDS.


Historia:
Matka Mary Litty była zakonnicą syro-malabarskiego zgromadzenia Medycznych Sióstr św. Józefa w Indiach. Została wysłana przez przełożonych do Włoch na studia medyczne. Będąc w Turynie odwiedziła założony przez św. Józefa Cottolengo tzw. Mały Dom Opatrzności Bożej, w którym od ponad stu lat troskliwie opiekowano się ciężko chorymi, zdając się wyłącznie na Bożą Opatrzność. Matka Mary zapragnęła założyć podobny dom po powrocie do rodzinnego kraju.
Długo pielęgnowane pragnienie, aby poświęcić się biednym było silniejsze. Mary uzyskała pozwolenie od przełożonych na pobyt poza wspólnotą i spędziła cztery lata służąc sierotom. W tym czasie myślała o założeniu domu dla upośledzonych umysłowo, na co uzyskała zgodę władz kościelnych. W 1978 roku w wynajętym domu zaczęła opiekować się jedną osobą, która nie mogła chodzić, mówić, ani wykonywać samodzielnie nawet podstawowych czynności. Szybko zgłosiła się do pomocy młoda dziewczyna, później następne, wzrastała też liczba chorych, którymi opiekowały się kobiety. Matka Mary dostrzegła potrzebę ujęcia dotychczasowej działalności w ramy nowej wspólnoty zakonnej. Jeszcze w tym samym roku w Kunnamthanam,  za zgodą syro-malabarskiego arcybiskupa Changanacherry, narodziło się nowe zgromadzenie Małych Służebnic Bożej Opatrzności.


Strony www:
www.divineprovidenceknm.org
www.smcim.org/cong/lsdp



23 grudnia 2013

ss. Miłosierdzia z Werony


Instytut Sióstr Miłosierdzia z Werony (ISM)
Istituto Sorelle della Misericordia di Verona
Instituto Hermanas de la Misericordia de Verona
Instituto Irmãs da Misericórdia de Verona
Institute of the Sisters of Mercy of Verona
Institut des Sœurs de la Miséricorde de Vérone
Schwestern der Barmherzigkeit von Verona (Carlo-Steeb-Schwestern)


Data i miejsce założenia:
1840 rok - Włochy

Założyciele:
bł. Karol Steeb
bł. Wincencja Maria Poloni



Liczby: 1029 sióstr na świecie  * dane z 2008 roku
Siostry Miłosierdzia z Werony obecne są w krajach: Włochy, Albania, Niemcy, Portugalia, Brazylia, Argentyna, Chile,  Tanzania, Burundi, Angola.
Dom generalny: Włochy (Werona)


Habit aktualny:

We Włoszech i Niemczech: Czarny habit wycięty w szpic, na głowie czarny welon z biała wypustką, na piersi krzyż.

W Portugalii, Ameryce Płd. i Afryce:
Habit biały z białym kołnierzykiem, biały welon, na piersi krzyż.
Możliwy także habit wycięty w szpic i welon w kolorze szarym.


Habit historyczny:


----------------------------------------------------



Duchowość:
Charyzmat zgromadzenia można określić słowem: miłosierdzie. Z niego wypływa główny cel wspólnoty czyli: Uhonorowanie naszego Pana Jezusa Chrystusa jako źródło i wzór prawdziwej miłości, służąc Mu cieleśnie i duchowo w osobach biednych, chorych, dzieci i innych, którzy wstydzą się przyznać do swojego ubóstwa przed innymi.
Duchowość Sióstr Miłosierdzia z Werony jest apostolska. Wzorcem działania jest Chrystus, który uzdalnia człowieka do bezinteresownej miłości, współczującej wszystkim, zwłaszcza najuboższym. Motto zgromadzenia: Caritas Christi urget nos, czyli Miłość Chrystusa przynagla nas – wzywa każdą siostrę by stać się darem miłosierdzia dla wszystkich.
Trzema głównymi fundamentami duchowości są: głębokie życie wewnętrzne oraz wielkie umiłowanie Boga i Eucharystii, a podstawowe cnoty charakteryzujące styl życia sióstr to: pokora – będąca właściwą postawą stworzenia wobec Boga, prostota oraz miłość – która pozwala dostrzegać Boga we wszystkim i we wszystkich i kochać ich.
Życie wewnętrzne Sióstr Miłosierdzia ożywiane jest Słowem Bożym, liturgią i sakramentami, nabożeństwem do Maryi Matki Miłosierdzia, a także kultem Męki Pańskiej, Najświętszego Serca Pana Jezusa, Niepokalanego Serca Maryi, św. Józefa, św. Wincentego a Paulo oraz św. Franciszka Salezego.


Działalność:
Apostolstwo zgromadzenia obejmuje służbę chorym, pracę charytatywną, edukacyjną oraz misyjną. Siostry pracują w szpitalach, przychodniach i poradniach, szkołach pielęgniarskich, domach opieki dla ludzi starszych i chorych, prowadzą przedszkola i szkoły, posługują wśród samotnych matek, uchodźców, więźniów, ubogich. Wspomagają także pracę duszpasterską w parafiach, w domach rekolekcyjnych i formacyjnych, katechizują, angażują się w działalność misyjną.


Historia:
Bł. Carlo Steeb urodził się i wychował w Niemczech w rodzinie luterańskiej. Jako młody mężczyzna wyjechał do Werony we Włoszech, aby zatroszczyć się o interesy handlowe swojego ojca. Tam poznał wielu katolików o żywej wierze oraz gorliwych kapłanów zaangażowanych w dzieła miłosierdzia. Ich przykład sprawił, że Carlo postanowił przyjąć wiarę katolicką. Z tego powodu rodzina wyrzekła się go, wydziedziczyła i zerwała z nim jakiekolwiek kontakty. Wówczas powierzył się Matce Bożej i postanowił zostać kapłanem.
Będąc księdzem czynnie angażował się w pomoc ubogim i chorym. Doszedł do przekonania, że pielęgniarki dobrowolnie oddające się w imię miłosierdzia służbie chorym lepiej wypełnią swoje zadania niż osoby za to opłacane. Dlatego też pragnął utworzyć odpowiednią instytucję.
Luigia Poloni została wychowana w Weronie w głęboko wierzącej katolickiej rodzinie, wspomagającej działalność Domu Miłosierdzia, w którym opiekowano się przewlekle chorymi. Poza swoimi codziennymi obowiązkami sama też opiekowała się chorymi. Jej spowiednikiem został ks. Steeb, któremu zwierzyła się z marzenia, aby poświęcić się całkowicie Panu, jako zakonnica. Po dość długim czasie rozeznawania kapłan powiedział jej, że Bóg chce, aby stała się założycielką Instytutu Sióstr Miłosierdzia pocieszając, że u Niego nie ma nic niemożliwego. Luigia przyjęła wolę Bożą słowami: Jestem najbardziej nieudolna ze stworzeń, ale Pan używa najsłabszych narzędzi dla swoich dzieł, niech więc się stanie Jego wola.
W 1840 roku Luigia wraz z trzema towarzyszkami, pod duchowym przewodnictwem ks. Steeba, utworzyła pierwszą wspólnotę instytutu. Siostry przejęły opiekę nad chorymi na żeńskim oddziale przytułku w Weronie, później także w tamtejszym szpitalu, z czasem również osierocone dzieci. W 1848 roku, trzynaście już sióstr, złożyło śluby zakonne na ręce biskupa Werony; otrzymały wówczas habit, krzyż, różaniec i regułę sporządzoną przez założyciela oraz nowe imię zakonne. Luigia przyjęła imię Vincenza Maria. W 1856 roku młode zgromadzenie liczyło już 64 siostry w 5 domach.


Strony www:
Włochy: www.istsorellemisericordia.it
Brazylia: http://irmasdamisericordia.blogspot.com



19 grudnia 2013

Boromeuszki Trzebnickie


Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia św. Karola Boromeusza (SMCB)
Congregatio Sororum Misericordiae Sancti Caroli Borromaei
Suore della Misericordia di San Carlo Borromeo (Borromee di Trzebnica)
Sisters of Mercy of St. Charles Borromeo (Borromeo Sisters of Trzebnica)
Hermanas de la Misericordia de San Carlos Borromeo (de Trzebnica)
Irmãs de Misericórdia de São Carlos Borromeo (de Trzebnica)
Soeurs de la Charité de Saint Charles Borromée (de Trzebnica)
Barmherzige Schwestern vom hl. Karl Borromäus (Borromäerinnen von Trebnitz)
Zusters van Liefde van de H. Carolus Borromeus


Data i miejsce założenia:
1984 rok - Polska

Założyciel:
Zgromadzenie wyłoniło się z istniejącego wcześniej zgromadzenia.

Liczby: 157 sióstr na świecie  * dane z 2008 roku
Boromeuszki Trzebnickie obecne są w krajach: Polska, Rosja, Włochy, Senegal.
Dom generalny: Polska (Trzebnica)

Habit aktualny:

Czarny habit z białym kołnierzykiem, na głowie biały czepek, czarny welon, na piersi medal zgromadzenia z wizerunkiem św. Karola i Św. Rodziny.


W okresie letnim możliwy szary habit, czarny welon.


Duchowość:
Uobecnianie i ukazywanie miłosiernej miłości Chrystusa, która leczy, karmi, naucza, modli się i zbawia, jest głównym posłannictwem Boromeuszek. Duchowość zgromadzenia ma swoje źródło w kontemplacji miłosiernej miłości Boga, która owocuje miłosierdziem, czyli całkowitym i stałym poświęceniem się służbie potrzebującym bliźnim na wzór Chrystusa. Siostry potwierdzają to składaniem dodatkowego czwartego ślubu miłosierdzia, który zobowiązuje je do praktykowania miłosierdzia w myślach, słowach i czynach wobec wszystkich i zawsze, aż do oddania swego życia.
Zgromadzenie cechuje się głęboką czcią dla Maryi, przejawiającą się m.in. w codziennym Różańcu i uroczystym obchodzeniu Jej świąt. Na Jej cześć siostry przyjmują obok imienia zakonnego imię Maria. Żywy jest także kult Najświętszego Serca Jezusa, któremu poświęcone jest całe zgromadzenie. Co roku na zakończenie rekolekcji Boromeuszki ponawiają ten akt.
Cnotami, które siostry szczególnie starają się osiągnąć to: ofiarność w praktykowaniu miłosierdzia, pokora, prostota, łagodność oraz tzw. „małe cnoty” św. Franciszka Salezego: wierność w małym, punktualność, uprzejmość, skromność, usłużność.
Swojego ducha zgromadzenie kształtuje także z przykładu swoich głównych patronów. Zgodnie z duchem Św. Rodziny siostry praktykują zjednoczenie z Bogiem w życiu ukrytym i wzajemnej miłości. Od św. Franciszka Salezego uczą się radości w Bogu, a od św. Karola Boromeusza wrażliwości na potrzeby Kościoła, ascezy i harmonii między kontemplacją i działaniem. Pozostałymi patronami zgromadzenia są: św. Sebastian, św. Roch, św. Maria Magdalena, św. Filomena i św. Jadwiga.



Działalność:
Boromeuszki Trzebnickie pracują jako pielęgniarki i lekarki, służąc cierpiącym i chorym w szpitalach i zakładach opiekuńczo-leczniczych, podejmują się pracy w zakładach wychowawczych, domach dziecka, świetlicach i szkołach, katechizują, organizują dni skupienia, rekolekcje oraz spotkania dla młodzieży, podczas których można pogłębić swoje życie religijne, prowadzą domy wypoczynkowo-rekolekcyjne, przyjmują w gościnę pielgrzymów. Swoją opieką otaczają ludzi biednych i zagubionych, troszczą się również o piękno kościołów i kaplic, posługując jako zakrystianki.


Historia:
Inicjatorem dzieła, z którego powstało zgromadzenie Boromeuszek był Józef Chauvenel, człowiek świecki, adwokat i polityk, który zrezygnował z kariery i poświęcił swoje życie ludziom biednym i chorym w XVII-wiecznej Francji w okresie nędzy powstałej po wojnie trzydziestoletniej. Niosąc pomoc ofiarom dżumy sam się zaraził i w 1651 roku zmarł. W testamencie przekazał swój majątek na cele dobroczynne. Dzięki temu rok później powstał w Nancy pierwszy Dom Miłosierdzia, którego prowadzenie objęły współpracowniczki Józefa. Ten rok uważa się za datę powstania zgromadzenia. Zadaniem wspólnoty było odwiedzać ubogich, chorych i opuszczonych, pomagać im, pocieszać i zatroszczyć o to, by otrzymali Święte Sakramenty Kościoła. 10 lat później założono drugi dom p.w. św. Karola Boromeusza, od którego zaczęto potocznie nazywać siostry Boromeuszkami.
Pierwotnie przedsięwzięcia te miały mieć charakter świecki. Jednak w celu zapewnienia im trwałości oraz zachowania idei ewangelicznego miłosierdzia, kobiety zwróciły się do władz kościelnych o zgodę na przekształcenie się w zgromadzenie zakonne oraz przyjęcie konstytucji św. Franciszka Salezego. Zezwolenie otrzymały w 1663 roku. Natomiast w roku 1679 cztery siostry złożyły dwa śluby: wytrwania w zgromadzeniu do śmierci oraz służby ubogim, opuszczonym i chorym. W następnym latach dołączono także tradycyjne śluby: posłuszeństwa, czystości i ubóstwa. Pierwotna nazwa wspólnoty brzmiała: Służebnice Świętej Rodziny, Jezusa, Maryi i Józefa.
Chociaż Józef Chauvenel nie założył zgromadzenia w sensie formalnym to jednak on jest uważany przez siostry za założyciela, gdyż to właśnie jego charyzmatem żyją na co dzień. W miarę rozwoju zgromadzenie usamodzielniało w poszczególnych krajach się; dziś na świecie istnieje 7 niezależnych od siebie zgromadzeń Boromeuszek.


Jednym z nich są Boromeuszki Trzebnickie. W 1848 roku, na zaproszenie ówczesnego arcybiskupa wrocławskiego, przybyły do Nysy pierwsze siostry należące do samodzielnego już zgromadzenia Boromeuszek Praskich. Siostry zajęły się prowadzeniem biskupiego szpitala, chorymi w domach, pomocą ubogim i wychowaniem dzieci, otwarto tam również nowicjat. Pomyślny rozwój wspólnoty sprawił, że arcybiskup zwrócił się do Stolicy Apostolskiej z prośbą o zezwolenie na usamodzielnienie się gałęzi śląskiej. Zgodę uzyskał w 1857 roku; w tym roku powstało więc nowe zgromadzenie Boromeuszek z domem generalnym w Nysie. Kilkanaście lat później dom generalny przeniesiono do Trzebnicy koło Wrocławia.
Z pierwszych czterech sióstr, które osiedliły się w Nysie wspólnota rozrosła się do 200 sióstr w 1864 roku. W 1898 roku sióstr było już 1224, w tym 301 nowicjuszek, a w 1934 roku zgromadzenie liczyło 3580 sióstr w czterech prowincjach: śląskiej, polskiej, czeskiej i wschodniej skupiającej domy w Egipcie i Ziemi Świętej. Prowincja polska odłączyła się w 1939 roku dając początek Boromeuszkom Mikołowskim.
Do końca II Wojny Światowej Śląsk znajdował się w granicach Niemiec. W 1945 roku na skutek zmiany granic państwowych siostry pochodzenia niemieckiego przesiedlono w głąb Niemiec, na Śląsku pozostały tylko siostry Polki. Dom generalny przeniesiono wówczas z Trzebnicy do Grafschaft w Niemczech.
Tradycyjnie za datę założenia zgromadzenia podaje się rok 1857, a więc rok, w którym gałąź śląska usamodzielniła się po raz pierwszy, jednak Boromeuszki Trzebnickie w obecnym kształcie stały się w pełni niezależnym zgromadzeniem dopiero w 1984 roku, kiedy polskie siostry całkowicie odłączyły się od domu w Grafschatf, tworząc kolejne autonomiczne zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia św. Karola Boromeusza. prócz dwóch wspomnianych zgromadzeń współcześnie istnieją jeszcze wspólnoty Boromeuszek z domami generalnymi w: Nancy, Trewirze, Wiedniu, Pradze i Mikołowie.

Strony www:
www.boromeuszki.pl