30 stycznia 2018

Siostry Tyberiadzkie


Bractwo Tyberiadzkie
Fraternity of Tiberiade
Fraternità di Tiberiade
Fraternidad de Tiberiade
Fraternité de Tibériade
Fraterniteit van Tiberiade
Bruderschaft vom See Tiberias

Data i miejsce założenia:
1982 rok - Belgia

Założyciel:
o. Marc Piret















Liczba sióstr na świecie: 9  * dane z 2015 roku
Siostry Tyberiadzkie obecne są w krajach: Belgia.
Dom wspólnoty: Belgia (Lavaux-Sainte-Anne)

Habit aktualny:

Błękitny habit przepasany brązowym skórzanym paskiem, błękitny szkaplerz, na głowie biała chustka, na piersi zawieszony krzyżyk.





Duchowość:
Życie sióstr opiera się na pokornej modlitwie i kontemplacji, pracy ręcznej, siostrzanym życiu i gościnności. Ich duchowość opiera się na nauce św. Franciszka z Asyżu i dziecięctwie duchowym św. Teresy od Dzieciątka Jezus ze szczególnym podkreśleniem ufności w Bożą Opatrzność oraz miłości do Kościoła. Dlatego żyją ubogo, w prostocie i z pracy ręcznej, ograniczając do minimum korzystanie z mediów.
Siostry kładą duży nacisk na formację duchową. Każdy poniedziałek jest dniem rekolekcji; wtedy w miarę możliwości ograniczają całkowicie swoje kontakty z osobami świeckimi.
Nazwa wspólnoty bierze się z ewangelicznej opowieści o Piotrze kroczącym po wodach Jeziora Tyberiadzkiego. Dla założyciela pójście za Jezusem Chrystusem jest taką właśnie drogą, w czasie której nieraz zdarzają się zwątpienia - tak jak u Piotra, który w chwili zawahania zaczął tonąć - ale zawsze Chrystus wyciąga z głębin. Ta droga wymaga zaufania Chrystusowi, który w czasie burzy spokojnie spał w łodzi, jednak pomimo tego opowiedział na wołanie przerażonych uczniów i burzę uciszył (Mt 14, 22-33).










Działalność:
Swoją działalnością apostolską Siostry Tyberiadzkie otaczają dzieci, młodzież i rodziny, by zgodnie ze swoim charyzmatem kształtować dla Kościoła i świata ludzi świętych oraz pragnących do świętości dążyć. Wspólnota organizuje obozy, rekolekcje, przyjmuje u siebie w gościnie grupy, z którymi siostry  dzielą się osobistym świadectwem wiary. Swoim świadectwem dzielą się również odwiedzając parafie.


Historia:
Marc Piret jako dwunastolatek odkrył małą, ukrytą chatę. Z czasem spędzał tam coraz więcej czasu w samotności i pracy; dużo się modlił oraz odkrywał Kościół, ostatecznie przyjął święcenia kapłańskie w diecezji Namur w Belgii.
W 1982 roku w Lavaux-Sainte-Anne zrealizował pragnienie, które odczuwał w sercu: dać Kościołowi małą wspólnotę braci i sióstr otwartych na Ducha Świętego, głoszących Pana Jezusa poprzez życie w jedności, modlitwie i pokornej pracy własnych rąk.
Tak zrodziło się Bractwo Tyberiadzkie składające się z dwóch, żyjących obok siebie wspólnot: męskiej i żeńskiej.










Strony www:
www.tiberiade.be

Filmy:








25 stycznia 2018

Dominikanki Matki Bożej Różańcowej


Zgromadzenie Sióstr Dominikanek Matki Bożej Różańcowej (OP)
Congregation of the Dominicans of Santa Maria of the Rosary
Congregazione delle Suore Domenicane di Santa Maria del Rosario
Congregación de las Hermanas Dominicas de Santa Maria del Rosario
Congregação das Irmãs Dominicanas de Santa Maria do Rosário
Congrégation des Soeurs Dominicaines de Sainte-Marie du Rosaire

Inna nazwa: Dominikanki z Iolo

Data i miejsce założenia:
1895 rok - Włochy

Założyciel:
ks. Didaco Bessi















Liczba sióstr na świecie: 230 (w Polsce: 15)  * dane z 2008 roku
Dominikanki Matki Bożej Różańcowej obecne są w krajach: Włochy, Polska, Rumunia, Ekwador, Indie, Filipiny, Indonezja.
Dom generalny: Włochy (Iolo)


Habit aktualny:

Biały habit przepasany czarnym, skórzanym paskiem, biały szkaplerz
z kołnierzykiem, na głowie czarny welon z białą wypustką, przy boku różaniec.




Dopełnieniem stroju jest czarna długa peleryna zakładana w czasie uroczystości


Habit historyczny:





Duchowość:
Zgromadzenie opiera się na duchowości zawartej w naukach św. Dominika oraz św. Katarzyny ze Sieny.
Kontemplować i przekazywać innym owoce kontemplacji – to istota charyzmatu dominikańskiego. W jego centrum stoi więc Prawda Boża, a siostry wypełniają misję głoszenia Słowa Bożego, wszędzie i na wszelkie sposoby. To głoszenie cechuje się zapałem apostolskim, wynikającym z gorliwości o zbawienie ludzi.
Za wzorem św. Dominika siostry mają żyć w Kościele i dla Kościoła, głosząc Jezusa Chrystusa – Słowo Prawdy. Starają się przyłączyć do słodkiej, wiecznej i czystej Prawdy i do jej tajemnicy zbawienia poprzez życie i apostolstwo do takiego stopnia, by móc uczynić własnym powiedzenie św. Katarzyny Sieneńskiej: Moim pragnieniem jest oddać życie za Prawdę i za Kościół, słodką oblubienicę Chrystusa. Dominikanki otaczają też miłością Pana Jezusa w Eucharystii, co jest warunkiem świętości każdej z nich.



Matka Boża jest dla sióstr wzorem dziewicy słuchającej Słowa Bożego, wielbiącej, modlącej się i nieustannie gotowej do ofiary i głoszenia Dobrej Nowiny Syna Bożego. Dominikanki mają do Niej wielkie nabożeństwo, wypełniając zapowiedź zawartą w Magnificat: Oto błogosławić Mnie będą, odtąd wszystkie pokolenia (Łk 1,48). Szczególną formą kultu maryjnego jest różaniec, który Maryja objawiła św. Dominikowi, jako środek wybawienia od herezji. Inną formą jest uroczysty śpiew Salve Regina na zakończenie każdego dnia, którym siostry proszą Matkę Bożą o błogosławieństwo. Podczas śpiewu przełożona błogosławi wodą święconą każdą siostrę.
Kontemplacja Boga prowadzi do odnalezienia Go w ubogich. Założyciel chciał, aby siostry służyły ubogim z wielką miłością i słodyczą, rozpoznając w nich oblicze Syna Bożego. Przypominał im, że pod płaszczem ubogich Jezus jest osobiście.
Kolory stroju dominikańskiego mają swoją symbolikę. Biały habit oznacza skromność i czystość, zaś kolor czarny symbolizuje pokorę.



Działalność:
Siostry zajmują się prowadzeniem szkół, domów dziecka, oratoriów, katechizacją, duszpasterstwem dzieci i młodzieży, animacją liturgiczną oraz prowadzeniem rekolekcji, misji parafialnych i dni skupienia, oprowadzają też pielgrzymów po Jasnogórskim Sanktuarium. Troszczą się również o ludzi starszych, chorych, niepełnosprawnych umysłowo, pomagają materialnie najuboższym, a także podejmują się pracy misyjnej, w tym ewangelizacji w odległych wioskach, gdzie brak jest kapłana.


Historia:
Zgromadzenie ma swój początek pod koniec XIX wieku we Włoszech w Iolo (dziś będące częścią miasta Prato). Proboszcz miejscowej parafii ks. Didaco Bessi był kierownikiem duchowym Iginii Puggelli oraz innych dziewcząt, z których kilka pragnęło poświęcić swoje życie służbie Bogu. W duszy ks. Didaco zaczęła kształtować się idea, aby powołać do istnienia Instytut Miłosierdzia Sióstr Najświętszej Dziewicy Różańca Świętego, w którym dziewczęta z Iolo spełniłyby swoje pragnienia, a jednocześnie realizowałby dzieła charytatywne. Kapłan był jednak przekonany, że największym ubóstwem jego parafian nie była bieda lub choroba, ale brak poznania Prawdy – Jezusa Chrystusa.
W 1891 roku Ks. Didaco zaproponował grupie dziewcząt, założenie nowego zgromadzenia. W 1895 roku pięć dziewcząt rozpoczęło życie we wspólnocie według reguły Trzeciego Zakonu Dominikańskiego pod kierownictwem ks. Didaco, który sam był tercjarzem dominikańskim. W 1901 roku pierwsze cztery dziewczęta służyły śluby zakonne. Przełożoną wspólnoty została Iginia Puggelli, która przyjęła imię zakonne Maria Rosaria Crocifissa.
Głównym celem wspólnoty miało być chrześcijańskie wychowanie ubogich dziewcząt i opieka nad biednymi sierotami. Pomimo skromnych środków, siostry w bardzo krótkim czasie otworzyły one szkołę dla dziewcząt. Rozpoczęły również odwiedzanie chorych, niosąc im przede wszystkim wsparcie modlitewne.



Strony www:
Polska: www.dominikankiblog.wordpress.com
Włochy: www.domenicaneiolo.org