Pobożne Nauczycielki św. Jana Ewangelisty

Zgromadzenie Pobożnych Sióstr Nauczycielek św. Jana Ewangelisty
Congregation of the Pious Sisters Educators of St. John the Evangelist
Congregazione delle Pie Sorelle Educatrici di San Giovanni Evangelista
Congregación de las Pías Hermanas Educadoras de San Juan Evangelista
Congregação das Pias Irmãs Educadoras de São João Evangelista
Congrégation des Pieuses Soeurs Éducatrices de Saint-Jean l'Evangéliste

Data i miejsce założenia:
1941 rok - Włochy

Założycielka:
m. Paola Palmas

Liczba sióstr na świecie: brak danych
Pobożne Nauczycielki św. Jana Ewangelisty obecne są w krajach: Włochy, Brazylia.
Dom generalny: Włochy (Sassari)

Habit aktualny:

We Włoszech: Czarny habit z czarnym kołnierzykiem, na głowie długi, czarny welon.

W Brazylii: Szary habit i biały welon.

Duchowość:

Edukacja i wychowanie ubogich dziewcząt jest specyficznym celem Pobożnych Sióstr Nauczycielek św. Jana Ewangelisty. Misja zgromadzenia zakorzeniona jest w pedagogice Jezusa Chrystusa, który jest Mistrzem, Drogą, Prawdą i Życiem. Inspirację czerpie ono także z osoby Matki Bożej Stolicy Mądrości, będącej wzorem, nauczycielką i pierwszą wychowawczynią.

Określenie Pobożne Siostry odnosi się do głębokiej relacji z Panem, którą powinna odznaczać się każda z zakonnic. Takiej relacji uczą się od swojej założycielki, która mówiła: Nie szukałam niczego oprócz Niego i znalazłam Go; Jemu ufam i w Nim mam nadzieję, pokornie prosząc Go, aby zaopiekował się mną i prowadził mnie w Swoich planach miłości. Założycielka zalecała też siostrom uległość w przyjmowaniu misji powierzonej przez Boga, wytrwałość, wierność Kościołowi, hojność w służbie Bogu, zaangażowanie w wychowanie, miłość do zgromadzenia i dusz. Pobożność, studium i praca to środki, dzięki którym siostry stają się narzędziami w rękach Boga, aby stał się On znany i kochany w duszach, w rodzinach i w społeczeństwie.

Szczególne miejsce w duchowości zgromadzenia zajmuje przykład czerpany z osoby św. Jana Ewangelisty. Był najmłodszym spośród dwunastu uczniów Pana Jezusa, ale też bardzo przez Niego umiłowanym. To on spoczywając na piersi Zbawiciela podczas Ostatniej Wieczerzy usłyszał jak bije Serce Boga a następnie w tym duchu przeżył swoje życie. Jako jedyny spośród uczniów wytrwał pod krzyżem Pana. Jemu Syn Boży powierzył troskę o Swoją Matkę, ale także dał Janowi opiekę Maryi. Z powodu głoszenia Ewangelii Jezusa Chrystusa był prześladowany i więziony. Głęboko wniknął w tajemnice wiary stając się mistrzem dla Ojców Kościoła; jego pisma ukazują cudowne i głębokie znaczenie słów, czynów i gestów Jezusa Chrystusa.

Działalność:

Zgromadzenie prowadzi kilka szkół podstawowych, przedszkole, letnie i zielone szkoły oraz różne spotkania edukacyjne. Ponadto siostry posługują w parafiach, troszcząc się o pogłębienie wiary wiernych i większą znajomość tajemnic Chrystusa i Jego Kościoła, a także oferując kierownictwo duchowe.

.

Historia:

Założycielką zgromadzenia była m. Paola Palmas. Wychowywała się w Laconi na Sardynii we Włoszech, obdarzona była dużą inteligencją lecz z powodu ubóstwa nie mogła uzyskać wystarczającego wykształcenia. Gdy dorosła pragnęła zająć się kształceniem dziewcząt w nauce, kulturze i w duchu chrześcijańskim, aby mogły rozwinąć swoje talenty i wnieść je w życie społeczne. Pragnienie to doprowadziło ją jednak do poświęcenia się Bogu w Zgromadzeniu Córek św. Józefa z Genoni.

Marzenie o kształceniu ubogich dziewcząt, które w przeciwnym razie nie byłyby w stanie chodzić do szkoły, nie opuszczało jej. Chciała też, aby cały świat pokochał Boga, a tym samym poznał Jego niewyczerpaną dobroć. Nie mogąc jednak w swoim zgromadzeniu zrealizować tego, do czego czuła się powołana odkryła, że wolą Bożą jest, aby powołać do istnienia nową wspólnotę zakonną.

W 1940 roku wraz z ośmioma siostrami, w tym z wikarią generalną, opuściła Córki św. Józefa. Rok później siostry trafiły do Sassari na północy Sardynii, gdzie zostały przyjęte z przychylnością miejscowego biskupa, który też zezwolił im na prowadzenie działalności oraz na ubranie habitu zakonnego, dając tym samym zgodę na założenie nowego zgromadzenia. Pobożne Siostry Nauczycielki św. Jana Ewangelisty od samego początku zaczęły nauczać biedne dziewczęta.

Strony www:
http://venturapagotto.wixsite.com/pias

Loretanki

Wspólnota Loretto (SL)
Loretto Community (Sisters of Loretto; Lorettines)
Comunità Loretto (Suore di Loretto)
Comunidad Loretto (Hermanas de Loretto)
Comunidade Loretto (Irmãs de Loretto)
Communauté Loretto (Soeurs de Loretto)
Gemeinschaft Loretto (Schwestern von Loretto)

Data i miejsce założenia:
1812 rok - USA

Założyciel:
ks. Charles Nerinckx

Liczba sióstr na świecie: 140
Loretanki obecne są w krajach: USA, Gwatemala, Ghana, Pakistan.
Dom generalny: USA (Nerinx, KY)

Habit aktualny:

Zgromadzenie założone jako habitowe.
W okresie posoborowym siostry przestały chodzić w habitach.
Po lewej - siostry w USA, po prawej siostry w Pakistanie.


Habit historyczny:

Strój pierwotny używany przynajmniej do 1900 roku:
Czarny habit z czarnym półokrągłym pektorałem i białym kołnierzykiem. Na głowie czarny welon z rogami spiętymi na piersi i wyszytymi na nich dwoma czerwonymi sercami: w koronie cierniowej Sercem Pana Jezusa oraz przebitym mieczem Sercem Maryi.

------------------------------------------

Strój używany już w 1911 roku do lat 1950-tych.

Nowicjuszka

------------------------------------------

Strój używany w latach 1950-tych i 1960-tych.

Loretanki w Boliwii - habit w kolorze szarym.

Nowicjuszki w 1958 roku

------------------------------------------

W początkowym okresie po Soborze Watykańskim II welon do stroju świeckiego.

Duchowość:

Wspólnota Loretto istnieje po to, aby chwalić Boga i służyć ludziom. Od początku istnienia zgromadzenia charyzmat zakorzeniony jest w nabożeństwie do Jezusa Cierpiącego na Krzyżu i Maryi stojącej i stóp Krzyża. Cechą wyróżniającą zakonnice była gorliwość w służbie duszom ludzkim oraz ufność w Bożą Opatrzność. Założyciel, ks. Nerinckx zachęcał siostry do ufności: Nigdy nie zapominajcie o Opatrzności, a Opatrzność nigdy nie zapomni o was.

Pierwotny sposób życia Loretanek był bardzo ubogi, surowy i pełen umartwienia. Siostry wstawały już o 4 rano, aby rozpocząć dzień modlitwą. Modlitwą i ciężką pracą przeplatany był cały dzień. Pracowały w ciszy, aby i to zajęcie stawało się modlitwą.

Współczesne Loretanki określają cel zgromadzenia jako wnoszenie uzdrawiającego Ducha Bożego do naszego świata, co zobowiązuje je do poprawy warunków tych, którzy cierpią z powodu niesprawiedliwości, ucisku i pozbawienia godności. Siostry kierują całe swoje życie ku Bogu, który jest ich Drogą, Prawda i Życiem, a to wymaga od nich wierności Ewangelii, troski o siebie nawzajem i zaangażowanie w poprawę warunków życia ludzi.

Działalność:

Zgromadzenie zostało założone dla edukacji katolickiej i taki rodzaj działalności pełniło przez 150 lat, prowadząc liczne szkoły w tym dwie szkoły wyższe. W okresie posoborowym siostry włączyły się w działania na rzecz sprawiedliwości, opieki zdrowotnej, opieki nad osobami starszymi czy ochrony środowiska. Ponadto siostry prowadzą domy rekolekcyjne.
.

Historia:

W 1804 roku przybył do Stanów Zjednoczonych do Baltimore belgijski ksiądz Charles Nerinckx uciekając przed prześladowaniami Rewolucji Francuskiej. Ordynariusz Baltimore wysłał go jako misjonarza do Kentucky do pomocy ks. Stephenowi Badin, pierwszemu kapłanowi wyświęconemu w USA.

Praca misyjna na dzikim zachodzie zrodziła w kapłanach przekonanie, że najlepszym sposobem na zachowanie świeżo zaszczepionej w rodzinach religii jest edukacja katolicka młodego pokolenia. Uznali, że najlepsze do realizacji tego celu byłyby siostry zakonne. Dwie próby założenia nowego zgromadzenia nie powiodły się. Albo kandydatki okazywały się niestałe w powołaniu i szybko rezygnowały, albo przyczyną były trudności materialne.

Trzecia próba wyszła z inicjatywy trzech kobiet: Mary Rhodes, Christinie Stuart i Ann Havern, które zaangażowały się w nauczanie dzieci. Z czasem zapragnęły poświęcić się Bogu w życiu zakonnym. Zwróciły się więc do ks. Nerinckxa o radę i pomoc w napisaniu reguły i uzyskaniu akceptacji Kościoła dla nowej wspólnoty zakonnej. Za aprobatą biskupa nowoutworzonej diecezji Bardstown kobiety w kwietniu 1812 roku rozpoczęły nowicjat, dając oficjalnie początek pierwszemu zgromadzeniu zakonnemu założonemu w Stanach Zjednoczonych. Początkowo nosiło ono nazwę: Przyjaciółki Maryi u Stóp Krzyża, nieco później przyjęło nazwę: Siostry Loretanki u Stóp Krzyża, po Soborze Watykańskim II zmieniło nazwę na: Wspólnota Loretto. Pierwszy dom powstał w Harding Creek, a miejsce, gdzie narodziła się wspólnota nazwano Małe Loretto.

Od początku powołań było dużo. Już 4 lata po założeniu były 24 Loretanki, co dawało możliwość otwarcia pierwszej szkoły z internatem; w 1830 roku zgromadzenie liczyło już 130 zakonnic. Wraz z ekspansją osadników na odkrywanych dopiero terenach dzikiego zachodu, przybywały także siostry, nauczając w katolickim duchu dzieci i młodzież, zyskując jednocześnie opinię innowacyjnych w dziedzinie edukacji, a także tolerancji rasowej i religijnej.

Do Soboru Watykańskiego II (1962-65) Loretanki były zgromadzeniem nastawionym wyłącznie na działalność edukacyjną i wychowawczą. Po soborze tzw. nowe rozumienie życia zakonnego przyniosło ze sobą duże zmiany w życiu sióstr, m.in. od 1968 roku siostry same zaczęły wybierajć sobie rodzaj pracy apostolskiej i nie jest to już wyłącznie działalność edukacyjna. Zmieniła się także struktura wspólnoty, która oprócz zakonnic składa się także ze świeckich współpracowników, kobiet i mężczyzn, którzy łączą się z duchem i misją Loretanek. Wiele ze współpracowniczek stanowią byłe Loretanki, które po soborze opuściły życie zakonne.

Czas posoborowy to okres zmniejszania się liczby sióstr. W 2008 roku były jeszcze 253 Loretanki, obecnie liczba ta spadła do 140.

Serca Jezusa i Maryi wyszyte
na pierwotnym habicie Loretanek.

Strony www:
www.lorettocommunity.org

Filmy: