27 lutego 2013

Zmartwychwstanki


Zgromadzenie Sióstr Zmartwychwstania Pana Naszego Jezusa Chrystusa (CR)
Congregatio Sororum a Resurrectione Domini Nostri Jesu Christi
Congregazione delle Suore della Risurrezione di Nostro Signore Gesù Cristo
Congregation of the Sisters of the Resurrection of Our Lord Jesus Christ (Resurrectionist Sisters)
Congregación de las Hermanas de la Resurrección de Nuestro Señor Jesucristo
Congregação das Irmãs da Ressurreição de Nosso Senhor Jesus Cristo
Congrégation des Sœurs de la Résurrection de Notre Seigneur Jésus Christ
Kongregation der Schwestern von der Auferstehung unseres Herrn Jesus Christus


Data i miejsce założenia:
1891 rok - Włochy

Założycielki (od lewej):
m. Celina Borzęcka
m. Jadwiga Borzęcka














Liczby: 464 siostry na świecie (w Polsce: 271)  * dane z 2008 roku
Zmartwychwstanki obecne są w krajach: Polska, Białoruś, Włochy, Wielka Brytania, USA, Kanada, Argentyna, Tanzania, Australia.
Dom generalny: Włochy (Rzym)

Habit aktualny:

Czarny habit z białym kołnierzykiem, czarny prosty welon z białą wypustką, na piersi równoramienny krzyżyk, przy boku możliwy różaniec.


W okresie letnim możliwy habit i welon szary.

Profeski czasowe: krzyżyk przypięty na piersi po lewej stronie.


Zmartwychwstanki w Tanzanii

Habit historyczny:




-------------------------------------------------

Zmartwychwstanki ok. 1980 roku




Duchowość:
U podstaw duchowości zgromadzenia leży wiara, że Chrystus przez swoją śmierć na Krzyżu zwyciężył śmierć i zmartwychwstając przywrócił ludziom życie. Podobnie siostry mają nadzieję, że umierając dla siebie, dzięki Jego mocy i łasce, razem z Nim zmartwychwstaną do nowego życia. Poprzez codzienną śmierć swoich własnych planów, egoistycznych pragnień, swojego „ja”, staną się uczestniczkami nowego, prawdziwego i wiecznego życia. Wymaga to od sióstr usilnej pracy nad własną przemianą duchową, aby móc za św. Pawłem powiedzieć: Teraz już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus (Ga 2, 20). Cała postawa duchowa zmartwychwstanek streszcza się w haśle zgromadzenia: Przez krzyż i śmierć do zmartwychwstania i chwały.
Najgłębszy wyraz czci dla Chrystusa w tajemnicy Jego Zmartwychwstania siostry dają przez uczestnictwo w życiu liturgicznym Kościoła, zwłaszcza w Najświętszej Eucharystii. Zgromadzenie czci ponadto szczególnie Matkę Bożą, która najściślej złączona była za zbawczym dziełem swojego Syna. Na Jej wzór siostry kształtują w sobie ducha modlitwy, starając się dojść do głębokiej kontemplacji. Pomocą w tym jest posiadany przez zgromadzenie dom kontemplacyjny, w którym siostry przez jakiś czas mogą całkowicie poświęcać się kontemplacji.


Działalność:
Celem apostolskim zgromadzenia jest zmartwychwstanie społeczeństw popadających w pogaństwo, co realizuje poprzez wychowanie i nauczanie katolickie, prowadząc m.in. szkoły, ośrodki wychowawcze, przedszkola oraz katechizując. Drugim celem jest opieka nad chorymi, co czynione jest przez pracę w szpitalach, troskę o ludzi starszych i tych wymagających specjalnej troski. Ponadto siostry włączają się w pracę parafialną oraz pełnią różne funkcje w instytucjach kościelnych.



Historia:
Z powstaniem zmartwychwstanek wiąże się bardzo niespotykana rzecz w Kościele, mianowicie założycielkami zgromadzenia są matka i jej rodzona córka: Celina Borzęcka i Jadwiga Borzęcka.
Celina wychowana na Kresach Wschodnich nosiła się z zamiarem wstąpienia do klasztoru wizytek w Wilnie. Jednak zgodnie z wolą rodziców wyszła za mąż, uznając to za Bożą wolę. Byli rodziną dobrze sytuowaną. Jedną z jej córek była Jadwiga, która po śmierci ojca, wraz z siostrą zaczęły udzielać lekcji mieszkańcom wsi, przede wszystkim uczyły czytania i pisania po polsku, szerzyły polską kulturę, co było źle widziane przez ówczesne władze zaboru rosyjskiego. Życzliwy urzędnik ostrzegł Celinę przed konsekwencjami „nielegalnej działalności" i radził wywieźć córki z kraju.
Celina wyjechała więc z córkami do Rzymu. Tu spotkała ks. Piotra Semenenkę, współzałożyciela Księży Zmartwychwstańców, który stał się spowiednikiem i przewodnikiem duchowym zarówno jej, jak i jej córki Jadwigi. Wówczas odżyło w Celinie pragnienie z młodości oddania się Bogu w życiu zakonnym; jednocześnie myśl o powołaniu zakonnym zrodziła się w duszy Jadwigi. Ks. Semenenko widział w nich odpowiednie osoby do założenia żeńskiej gałęzi zmartwychwstańców.


W 1882 r. w Rzymie Celina z córką i kilkoma kandydatkami rozpoczęła życie wspólne, otwierając niedługo później w Rzymie szkołę dla ubogich dziewcząt. Zgodnie ze wskazówkami ks. Semenenki chciała, aby nowe zgromadzenie odrodziło kobietę przez wychowanie chrześcijańskie. Dlatego siostry nie żyły w klauzurze, ale wśród ludzi, pracując dla nich i z nimi. Po zezwoleniu papieża Leona XIII w 1891 roku Celina i Jadwiga złożyły śluby wieczyste, a trzy inne kobiety śluby czasowe, przyjmując jednocześnie habity zakonne. Ten właśnie rok uważa się za datę założenia zgromadzenia. Jeszcze w tym samym roku powstał pierwszy dom w Polsce w Kętach, skąd zgromadzenie rozrosło się na cały kraj.
W 1994 roku w Grottaferrata koło Rzymu powstał jedyny, jak dotąd, dom kontemplacyjny zgromadzenia oparty na klauzurze konstytucyjnej, w którym siostry mają możliwość prowadzenia przez jakiś czas ściśle kontemplacyjnego sposobu życia.


Strony www:
Polska:
  - prowincja poznańska: www.zmartwychwstanki.org.pl  (nowicjat)
  - prowincja warszawska: www.zmartwychwstanki.mkw.pl
Dom generalny: www.zmartwychwstanki.com
USA:
  - prowincja Chicago: www.crsisterschicago.org
  - prowincja Nowy Jork: www.resurrectionsisters.org

Aktualizacja: 2.07.2016


23 lutego 2013

Małe Siostry Najświętszego Serca Jezusa


Instytut Małych Sióstr Najświętszego Serca Jezusa (IPSCJ)
Instituto das Irmãs Pequeninas do Sacratíssimo Coração de Jesus
Institute of the Little Sisters of the Sacred Heart of Jesus


Data i miejsce założenia:
2011 rok - Brazylia

Założycielka:
m. Rejane Rodrigues














Liczby: wspólnota w trakcie tworzenia (1 profeska, 3 nowicjuszki, 2 postulantki)  * dane z 2013 roku
Małe Siostry Najświętszego Serca Jezusa obecne są w krajach: Brazylia
Dom wspólnoty: Brazylia (Bela Vista do Maranhão, MA)


Habit aktualny:

Biały habit przepasany brązowym skórzanym paskiem, beżowy szkaplerz, na głowie beżowy welon z szeroką białą wypustką, na piersi krzyż (nowicjuszki medalik), przy boku różaniec.
Siostra z nowicjuszkami i postulantkami



Duchowość:
Duchowość wspólnoty opiera się na słowach Pisma Świętego: będą patrzeć na Tego, którego przebili (J 19, 37) oraz na tajemnicy Zesłania Ducha Świętego. To właśnie zapał Pięćdziesiątnicy pobudza siostry do miłości Przebitego Najświętszego Serca Jezusa, Serca pełnego miłości i uzdrowienia dla poranionych ludzkich serc oraz do wynagradzania temu Sercu za grzechy ludzkości. W Pięćdziesiątnicy widzą także źródło swojego powołania do radykalnego życia wiarą na drodze rad ewangelicznych. Swoim apostolstwem starają się uświadamiać innych o ich powołaniu jako dzieci Bożych i zachęcać do autentycznego podjęcia zobowiązań Chrztu Świętego, a przez to być czynnikiem zmian w społeczeństwie.
Swoją postawę duchową siostry kształtują na wzór dwóch patronek zgromadzenia: św. Małgorzaty Marii Alacoque, która uczy patrzeć na Tego, który z miłości do człowieka dał sobie przebić swoje Najświętsze Serce, oraz bł. Eleny Guerra, od której uczą się zjednoczenia z Duchem Świętym. Patronką wspólnoty jest także św. Teresa od Dzieciątka Jezus.
Szczególną czcią siostry otaczają Najświętszą Eucharystię, Mękę Jezusa odprawiając w każdy czwartek i piątek Drogę Krzyżową oraz Maryję w tytule Róży Mistycznej, naśladując ją w miłości i posłuszeństwie Kościołowi w osobach jego pasterzy.


Działalność:
Posługa apostolska wspólnoty adresowana jest przede wszystkim do młodzieży jako tej, do której należy przyszłość Kościoła i świata. Obejmuje ona m.in. organizowanie seminariów, kursów, czuwań, misji ewangelizacyjnych otwierających na działanie Ducha Świętego. Siostry szerzą wiedzę na temat zagrożeń wynikających ze współczesnych doktryn i ideologii, a także z uzależnienia od narkotyków, prowadzą wykłady na rzecz godności życia ludzkiego, uwrażliwiają młodzież na wartość życia sakramentalnego, szczególnie sakramentu małżeństwa, odpowiedzialnego rodzicielstwa, odpowiedniego korzystania z płciowości i prokreacji. Siostry włączają się także w katechizację i szeroko rozumianą formację młodzieży, także przy wykorzystaniu środków masowego przekazu. Ponadto zachęcają innych do poświęcenia siebie i intronizacji Serca Jezusa w rodzinach.

Historia:
Wspólnocie Małych Sióstr Najświętszego Serca Jezusa dała początek m. Rejane Rodrigues. Od młodości czuła powołanie do życia zakonnego. Kluczowym wydarzeniem w jej życiu było doświadczenie szczególnej łaski Ducha Świętego. Wraz z innymi młodym ludźmi zaangażowała się w działalność Wspólnoty Boanerges przez 10 lat żyjąc w wyłącznym oddaniu się Bogu.
Mimo, że była bardzo szczęśliwa i prowadziła owocne apostolstwo, zaczęła odczuwać przekonanie, że Bóg chce od niej czegoś więcej, wewnętrzne przynaglenie, aby pójść o krok dalej, aby charyzmat powierzony przez Boga przekazywać i dzielić go z innymi. Z błogosławieństwem biskupa brazylijskiej diecezji Viana, wraz z towarzyszkami rozpoczęła kłaść fundament pod nowy instytut zakonny, który oficjalnie został zaakceptowany przez Kościół w 2011 roku w czasie uroczystej Mszy Świętej w parafialnym kościele w Bela Vista do Maranhão.
Pragnieniem wspólnoty jest, aby przebite włócznią Najświętsze Serce Jezusa było znane, kochane i adorowane, wynagradzanie Mu za grzechy ludzi, a także odpowiedź na największa ludzką nędzę: nieznajomość Boga i Jego miłości.

Strony www:
www.irmaspequeninas.com.br
http://irmaspequeninas.blogspot.com



16 lutego 2013

Karmelici


Zakon Braci Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel (OCarm)
Ordo Fratrum Beatae Mariae Virginis de Monte Carmelo (Carmelitae)
Ordine della Beata Vergine del Monte Carmelo (Carmelitani)
Order of the Brothers of Our Lady of Mount Carmel (Carmelites)
Orden de Nuestra Señora del Monte Carmelo (Carmelitas)
Ordem dos Irmãos da Bem-Aventurada Virgem Maria do Monte Carmelo (Carmelitas)
Ordre des Frères de Notre-Dame du Mont Carmel (Carmes)
Ordens der Brüder der allerseligsten Jungfrau Maria vom Berge Karmel (Karmeliten)
Řád Bratří Blahoslavené Panny Marie na Hoře Karmel (Karmelitáni)
Орден братів Пресвятої Діви Марії з гори Кармель (Кармеліти)

inna nazwa: karmelici trzewiczkowi

Data i miejsce założenia:
lata 1206-1214 - Ziemia Święta

Założyciele:
XIII-wieczni pustelnicy z Góry Karmel

Liczby: 2008 zakonników na świecie (w tym 106 nowicjuszy
i 90 postulatów); w Polsce ok. 60  * dane z 2009 roku
Karmelici obecni są w krajach: Polska, Włochy, Malta, Portugalia, Hiszpania, Francja, Irlandia, Wielka Brytania, Holandia, Niemcy, Austria, Czechy, Ukraina, USA, Kanada, Meksyk, Dominikana, Portoryko, Wenezuela, Kolumbia, Peru, Boliwia, Brazylia, Argentyna, Kongo, Zimbabwe, Indie, Filipiny, Indonezja, Timor Wschodni, Australia.
Dom generalny: Włochy (Rzym)

Habit aktualny:

Brązowy habit przepasany skórzanym paskiem, brązowy szkaplerz i kaptur. Stroju dopełnia biały płaszcz i kaptur zakładane w czasie uroczystości.





Duchowość:
Powołaniem każdego karmelity jest żyć w posłuszeństwie Jezusowi Chrystusowi i Jemu wiernie służyć z czystym sercem i prawym sumieniem. Duchowość karmelitańska odwołuje się do duchowej spuścizny starotestamentalnego proroka Eliasza oraz przykładu życia pozostawionego przez Dziewicę Maryję.
Eliasz żył w obecności Boga żywego, ogarnięty żarliwym pragnieniem chwały Bożej. Od Eliasza karmelici uczą się, jak być ludźmi modlitwy kontemplacyjnej, ludźmi niepodzielnego serca, oddanego całkowicie na służbę Bogu. Jak Eliasz wierzą Bogu, pozwalają się prowadzić Duchowi Świętemu i Słowu Bożemu, rozważając je w sercu.
Maryja jest Dziewicą słuchającą i kontemplującą, zachowującą i rozważającą w swojej duszy wszystkie wydarzenia i słowa Pana. Karmelici uczą się więc od Maryi pokornego i ufnego słuchania Słowa Pańskiego. Widzą Maryję jako doskonały przykład naśladowania Chrystusa oraz doskonały obraz ucznia Chrystusa, ponieważ żyła pełnią Jego nauki. W zakonie żywy jest kult Maryi w tytule Matki Bożej Szkaplerznej. 
Trzema charakterystycznymi elementami karmelitańskiego powołania są: kontemplacja, braterstwo i służba wśród ludzi.
Kontemplacja leży u podstaw życia w Karmelu. Stawia ona na pierwszym miejscu osobistą relację karmelity z Bogiem, życie w Jego obecności. Zakonnicy całkowicie oddają się więc słuchaniu Słowa Bożego, celebracji Eucharystii i Liturgii Godzin, osobistej rozmowie z Bogiem. Starają się ukształtować w sobie ducha czystości, sprawiedliwości, miłości, wiary, świętego rozważania, oczekiwania zbawienia, pracy wykonywanej w pokoju i milczeniu. Braterstwo pomaga im odnajdywać oblicze Boga również w braciach ze wspólnoty zakonnej, a dzięki służbie ludziom dostrzegają Pana w każdym człowieku, wspomagając szczególnie tych, którzy angażują się w poszukiwanie Jego Królestwa.
Księga pierwszych mnichów – tekst o duchowości karmelitańskiej sięgający XIII wieku



Działalność:
Podstawowym sposobem realizacji karmelitańskiego charyzmatu jest modlitwa i kontemplacja. Zakonnicy prowadzą domy rekolekcyjne, parafie, podejmują się przewodnictwa duchowego, głoszą misje, rekolekcje, katechizują. Zajmują się także szerzeniem kultu maryjnego poprzez opiekę nad maryjnymi sanktuariami, przy wielu karmelitańskich klasztorach działają bractwa szkaplerzne. Ponadto zakon prowadzi szkoły.



Historia:
Nazwa zakonu wywodzi się od Góry Karmel w Palestynie znanej już ze Starego Testamentu, gdzie przebywał prorok Eliasz. Samotne przebywanie z Bogiem na Górze Karmel wzorowane na postaci Eliasza istniało tam od bardzo dawna. Pierwsze konkretne wzmianki o pustelnikach zamieszkujących okoliczne groty pochodzą z czasów pierwszych krucjat w Ziemi Świętej. Po zdobyciu Jerozolimy wielu przybyszów z Europy zaczęło napływać do Palestyny, a słysząc o świętości Góry Karmel, niektórzy z nich - rycerze, pielgrzymi, pokutnicy - dołączali do mieszkających tam pustelników dając początki organizacji Zakonu. Wśród nich był św. Bertold z Kalabrii, który został ustanowiony pierwszym przeorem pustelników przez legata Stolicy Apostolskiej, aby z samotnie żyjących pustelników stworzyć wspólnotę. W tym też czasie powstał pierwszy klasztor oraz kaplica poświęcona Błogosławionej Dziewicy Maryi. Między rokiem 1206 a 1214 pustelnicy z Karmelu poprosili św. Alberta, łacińskiego patriarchę Jerozolimy, aby dał im regułę postępowania zgodną ze sposobem życia, który dotychczas prowadzili. Tak powstała Reguła Karmelitańska.
Niedługo później na skutek prześladowań ze strony Saracenów zakonnicy musieli opuścić Górę Karmel i w 1238 roku przybyli do Europy, najpierw na Sycylię, a wkrótce do Francji i Anglii. W 1245 roku w angielskim Aylesford odbyła się pierwsza kapituła generalna karmelitów, w czasie której generałem został św. Szymon Stock. Jemu właśnie w czasie modlitwy ukazała się Najświętsza Dziewica, podająca mu szkaplerz brązowego koloru, z obietnicą, że kto w nim umrze nie zazna ognia piekielnego. Od tego czasu szkaplerz stał się znakiem opieki Matki Bożej nad Zakonem Karmelitańskim, a zarazem nową formą pobożności maryjnej w całym Kościele, również zgromadzeniach zakonnych nie związanych z duchowością karmelitańską, Wiele z nich przyjęło szkaplerz jako część swojego stroju zakonnego.
Po Soborze Watykańskim II pod wpływem osłabienia kultu maryjnego w Kościele głównie w krajach zachodnich oraz tendencji do upodabniania habitu do stroju świeckiego duża liczba zgromadzeń zaprzestała noszenia szkaplerza. We wspólnotach karmelitańskich jednak ta forma pobożności pozostaje nadal bardzo żywa.


Strony www:
Polska: www.karmelici.info.pl (nowicjat , seminarium duchowne)
Dom generalny: http://ocarm.org
Europa: Włochy: www.carmelit.org , www.vitacarmelitana.org
Malta, Portugalia, Wielka Brytania, Irlandia, Niemcy, Holandia, Czechy
Ameryka:  USA: http://carmelnet.org     http://carmelites.com
Meksyk, Wenezuela, PeruArgentyna (blog)
Brazylia: www.carmelitas.org.br   www.fradescarmelitas.org.br
Azja: Indie, Filipiny, Indonezja,
Australia, Timor Wschodni: www.carmelites.org.au

Filmy:







Więcej filmów:
https://www.youtube.com/user/jtthoc
..
.