27 września 2013

Córki Matki Bożej Najświętszego Serca


Zgromadzenie Córek Matki Bożej Najświętszego Serca (FDNSC)
Filiae Dominae Nostrae Sacro Corde
Daughters of Our Lady of the Sacred Heart
Filles de Notre-Dame du Sacré-Coeur
Hijas de Nuestra Señora del Sagrado Corazón
Filhas de Nossa Senhora do Sagrado Coração
Figlie di Nostra Signora del Sacro Cuore
Töchter Unserer Lieben Frau vom Heiligsten Herzen
Dochters van Onze Lieve Vrouw van het Heilig Hart


Data i miejsce założenia:
1874 rok - Francja

Założyciele:
o. Jules Chevalier MSC
m. Marie-Louise Hartzer


Liczby: 1118 sióstr na świecie  * dane z 2011 roku
Córki Matki Bożej Najświętszego Serca obecne są w krajach: Francja, Belgia, Holandia, Wielka Brytania, Irlandia, Włochy, Słowacja, USA, Brazylia, Wenezuela, Senegal, Burkina Faso, Sudan Płd., Kamerun, Kongo-Rep.Dem., Angola, RPA, Japonia, Filipiny, Indonezja, Papua Nowa Gwinea, Australia, Fidżi, Kiribati, Wyspy Marshalla, Nauru.
Dom generalny: Włochy (Rzym)

Habit aktualny:
Brak wspólnoty stroju zakonnego.

W Europie oprócz Włoch oraz w USA, Kongo, Australii i na Filipinach siostry przestały chodzić w habitach. Znakiem wspólnym jest na piersi medalion z wizerunkiem Matki Bożej Najśw. Serca.








W Brazylii i Wenezueli:
beżowy habit, biały welon.
W niektórych krajach Afryki:
beżowy habit o  kroju sukienki,
biały welon
Siostry we Włoszech
Siostry w Indonezji
możliwy także habit szary

Siostry w Papui Nowej Gwinei
Siostry na Kiribati


  
Habit historyczny:

Biały habit przepasany niebieskim sznurem, jasno-niebieski szkaplerz i welon w kolorze szkaplerza, na piersi medalion z wizerunkiem Matki Bożej Najświętszego Serca, przy boku różaniec.
W późniejszym okresie strój używany tylko na misjach.

 Na misjach używany był również strój cały biały, ze szkaplerzem lub bez.

------------------------------------------------------------

Czarny habit przepasany niebieskim sznurem, czarny szkaplerz, czarny welon w kształcie serca, na piersi medalion na niebieskim sznurku.

------------------------------------------------------------


------------------------------------------------------------



Duchowość:
W centrum duchowości zgromadzenia stoi Maryja czczona w tytule Matki Bożej Najświętszego Serca. Tytuł ten wskazuje na Jej wyjątkową relację ze swoim Synem. Maryja jako Ta, która dała człowieczeństwo Jezusowi, jest z Nim najściślej zjednoczona, a więc jest także najbliżej Serca Jezusowego pełnego miłości.
Matka Boża
Najświętszego Serca
Siostry starają się być jak Matka Boża przeniknięte duchem Serca Chrystusa, aby móc być wiarygodnymi świadkami Jego Miłości. Dlatego w zjednoczeniu z Maryją poświęcają się całkowicie Panu Jezusowi. Ich celem jest spełnienie pragnienia Matki Bożej, aby doprowadzić wszystkich ludzi do Serca Jej Syna oraz by wszędzie szerzyć Jego Miłość.
Na cześć Matki Bożej Najświętszego Serca siostry każdego dnia odmawiają specjalną modlitwę zwaną Memorare. Ważne miejsce zajmuje również codzienna modlitwa przed wystawionym Najświętszym Sakramentem. Cechą duchowości zgromadzenia jest również szczególna świadomość służby Kościołowi i w Kościele. Życiu sióstr przyświeca hasło zgromadzenia: Niech Najświętsze Serce Jezusa jest wszędzie kochane!


Działalność:
Zgodnie z tradycją zgromadzenia pierwsze miejsce wśród podejmowanego apostolstwa zajmuje praca misyjna wśród tych ludzi, którzy jeszcze nie znają Chrystusa. Poza tym siostry podejmują się każdej posługi, jakiej wymagają od nich potrzeby Kościoła. Są to m.in.: edukacja i wychowanie, opieka nad chorymi oraz osobami starszymi, praca w parafiach, prowadzenie różnych duszpasterstw np. młodzieżowych, w szpitalach, kierownictwo duchowe, pomoc uchodźcom, ludziom biednym, nauka w szkółkach niedzielnych itp.


Historia:
Pragnienie powołania wspólnoty zakonnej zrodziło się w duszy ks. Chevalier jeszcze w latach kleryckich. W owym czasie wyraźnie doświadczył czułości i dobroci kochającego Boga objawionej w Sercu Jezusa. Jules Chevalier szczególnie pokochał słowa Jezusa: Przyszedłem rzucić ogień na ziemię i jakże bardzo pragnę, żeby on już zapłonął (Łk 12, 49). Chciał rozprzestrzeniać ten ogień miłości Serca Jezusowego wszędzie. W tym celu w 1854 roku założył Zgromadzenie Misjonarzy Najświętszego Serca Jezusa, a w 1874 roku w Issoudun we Francji żeńskie Zgromadzenie Córek Matki Bożej Najświętszego Serca, poświęcając je Matce Bożej, do której miał wielkie nabożeństwo i którą postrzegał jako osobę najbliższą Serca Pana Jezusa.
Matka Marie-Louise Hartzer, choć uważana za współzałożycielkę, wstąpiła do zgromadzenia dopiero osiem lat po jego założeniu przez ks. Chevalier. Zanim wkroczyła na drogę życia zakonnego była mężatką. Jakiś czas po śmierci męża jej dwaj synowie postanowili zostać kapłanami w Zgromadzeniu Misjonarzy Najświętszego Serca Jezusowego. Dzięki nim poznała charyzmat ks. Chevalier i postanowiła sama wstąpić do powstałego kilka lat wcześniej zgromadzenia żeńskiego. Ojciec założyciel, widząc jak doskonale przyswoiła sobie ducha zgromadzenia, powierzył jej funkcję przełożonej generalnej i mistrzyni nowicjatu. Matka Marie-Louise ukształtowała szereg młodych sióstr, stając się bliską współpracowniczką ks. Chevalier.
Założyciel zachęcał siostry do podjęcia ryzyka "misji bez ograniczeń”. Już w 1885 roku pierwsze siostry wyjechały więc do Australii rozpoczynając długą tradycję działalności misyjnej zgromadzenia, szczególnie w krajach nieznających Chrystusa.


Strony www:
Dom generalny: www.olshgen.org
Holandia: www.fdnsc.org
Brazylia: www.fdnsc-sp.com.br
Australia: www.olshaustralia.org.au



21 września 2013

Misjonarki Miłości


Zgromadzenie Sióstr Misjonarek Miłości (MC)
Congregatio Sororum Missionarium Caritatis
Congregazione delle Suore Missionarie della Carità
Congregation of the Missionaries of Charity
Congregación de las Hermanas Misioneras de la Caridad
Congregação das Irmãs Missionárias da Caridade
Congrégation des Sœurs Missionnaires de la Charité
Kongregation der Missionarinnen der Nächstenliebe
Congregatie van Missionarissen van Naastenliefde
Сёстры миссионерки любви


Data i miejsce założenia:
1950 rok - Indie

Założycielka:
św. Matka Teresa z Kalkuty - Agnes Gonxha Bojaxhiu















Liczby: ok. 5000 sióstr na świecie (w Polsce: 36)  * dane z 2008 roku
Misjonarki Miłości obecne są w krajach: Polska, Czechy, Słowacja, Ukraina, Białoruś, Rosja, Litwa, Łotwa, Estonia, Finlandia, Szwecja, Norwegia, Dania, Holandia, Belgia, Francja, Wielka Brytania, Irlandia, Islandia, Hiszpania, Portugalia, Włochy, Watykan, Malta, Bośnia i Hercegowina, Chorwacja, Słowenia, Szwajcaria, Niemcy, Austria, Węgry, Rumunia, Bułgaria, Kosowo, Macedonia, Albania, Grecja, USA, Kanada, Meksyk, Kuba, Dominikana, Jamajka, Portoryko, Wyspy Dziewicze, Grenada, Saint Lucia, Trynidad i Tobago, Kostaryka, Salwador, Honduras, Nikaragua, Gwatemala, Panama, Gujana, Wenezuela, Kolumbia, Ekwador, Peru, Boliwia, Brazylia, Paragwaj, Urugwaj, Argentyna, Chile, Maroko, Tunezja, Algieria, Libia, Egipt, Etiopia, Dżibuti, Sudan Pn, Sudan Płd., Czad, Niger, Mali, Liberia, Senegal, Wybrzeże Kości Słoniowej, Benin, Sierra Leone, Gambia, Ghana, Gwinea, Burkina Faso, Togo, RŚA, Kongo-Brazaville, Kongo-Rep.Dem., Nigeria, Kamerun, Kenia, Tanzania, Rwanda, Uganda, Burundi, Zambia, Zimbabwe, RPA, Malawi, Mozambik, Madagaskar, Mauritius, Seszele, Izrael, Palestyna, Syria, Liban, Jordania, Jemen, Armenia, Azerbejdżan, Gruzja, Uzbekistan, Tadżykistan, Kazachstan, Mongolia, Irak, Pakistan, Indie, Sri Lanka, Bangladesz, Kambodża, Tajlandia, Korea Płd., Japonia, Hongkong, Makau, Tajwan, Singapur, Filipiny, Indonezja, Papua Nowa Gwinea, Australia, Nowa Zelandia.
Dom generalny: Indie (Kalkuta)

Habit aktualny:

Biały habit przepasany sznurem, na habicie białe sari z niebieskimi paskami stanowiące z welonem jedną całość, na lewym ramieniu przypięty krzyżyk, przy boku możliwy różaniec.


Nowicjuszki - strój cały biały (bez niebieskich pasków)

Duchowość:
Celem zgromadzenia jest zaspokajanie nieskończonego pragnienia Jezusa miłowania ludzi. W centrum duchowości Misjonarek Miłości znajduje się tajemnica Odkupienia, która ujawnia się bardzo wyraźnie w wołaniu Jezusa na krzyżu: Pragnę. U stóp krzyża stała Matka Boża, która jest najściślej związana z tajemnicą Pragnienia swojego Syna. To Ona słyszała Jego wołanie i zrozumiała je, odpowiadając na nie swoją miłością oraz ucząc początkujący Kościół, aby czynił to samo. Dlatego maryjność jest ważnym rysem duchowości zgromadzenia.
Powołanie do kontemplacji i zaspokajania Pragnącej Miłości Boga siostry realizują poprzez życie w czystości, dzielenie Chrystusowego ubóstwa, ufne podporządkowanie się Bożej woli, a także przez całkowite, wolne i radosne oddanie się służbie najbiedniejszym z biednych, co potwierdzają składanym czwartym ślubem służby właśnie najbiedniejszym z biednych. Według nauki matki Teresy swoją służbą misjonarki starają się zaspokajać nie tylko głód chleba, ale przede wszystkim głód miłości, chcą iść do odartych nie tylko z ubrania, ale z ludzkiej godności, służyć nie tylko bezdomnym, tym bez dachu nad głową, ale tym bezdomnym, bo odtrąconym, niechcianym, niekochanym.
Do codziennych elementów życia sióstr należą: modlitwa i rozważanie Słowa Bożego, codzienna godzinna adoracja Najświętszego Sakramentu, kontemplacja Boga zawsze i wszędzie, chwalenie Boga w liturgii i przyjmowanie Go w sakramentach, praktyki pokutne, życie w ciszy i umiarkowaniu, we wspólnocie i w pełnej dyspozycyjności wobec Boga.
Zgromadzeniu patronuje Niepokalane Serce Maryi, Przyczyny Naszej Radości i Królowej Świata.


Działalność:
Służba najuboższym z ubogich w praktyce oznacza pielęgnację chorych i umierających, opiekę i nauczanie osieroconym dzieciom, pomoc bezdomnym, żebrakom, trędowatym i ich dzieciom, chorym na AIDS, uzależnionym, troskę o niechcianych, porzuconych, samotnych. Swoją posługę siostry świadczą do czasu, kiedy nie znajdą kogoś innego, kto może pomóc im lepiej i w sposób bardziej trwały.
Siostry prowadzą więc szkoły dla dzieci ze slumsów, punkty pomocy medycznej, jadłodajnie, domy dla samotnych matek, domy dla umierających, schroniska dla bezdomnych itp.


Historia:
Agnes Gonxha Bojaxhiu, późniejsza Matka Teresa z Kalkuty urodziła się i wychowała w Albanii. Zafascynowana żywotami misjonarzy i ich pracą już jako dziecko postanowiła poświęcić się Bogu. Udała się do Irlandii gdzie wstąpiła do Instytutu Sióstr Najświętszej Maryi Panny, znanych jako siostry loretanki. Będąc jeszcze nowicjuszką wyjechała do Indii z zamiarem poświęcenia się pracy misyjnej. Po ślubach przez kilkanaście lat nauczała w szkołach prowadzonych przez zgromadzenie, m.in. w szkole w Kalkucie.
Niedzielami Matka Teresa miała zwyczaj odwiedzać biedaków w miejscowych slumsach. Krytycznym momentem były lata 1940-te, kiedy w mieście zapanowała klęska głodu. W 1946 roku podczas podróży pociągiem na coroczne rekolekcje Matka Teresa doświadczyła „powołania w powołaniu”, ażeby opuścić zgromadzenie i poświęcić się pracy dla ubogich, żyjąc wśród nich.
.


Po konsultacji z przełożonymi i kierownikiem duchowym zwróciła się do Stolicy Apostolskiej o pozwolenie na opuszczenie loretanek. Po otrzymaniu zgody papieża Piusa XII w 1948 roku udała się do slumsów udzielając pomocy ubogim i głodującym. Żyjąc w nędzy musiała żebrać o jedzenie i zaopatrzenie dla swoich podopiecznych. W następnym roku do m. Teresy dołączyła pierwsza siostra, później następne. Matka Teresa napisała regułę, określając „pracę w duchu ubóstwa i radości na rzecz najbiedniejszych z biednych, mieszkających w dzielnicach nędzy” jako cel przyszłego zgromadzenia. Siostry miały składać dodatkowy ślub miłości wobec ubogich, działalność zgromadzenia miała być prowadzona nie w dużych instytucjach, ale bezpośrednio wśród głodnych, porzuconych, samotnych, trędowatych, umierających, wśród niechcianych, niekochanych i zaniedbanych.
W 1950 roku arcybiskup Kalkuty zatwierdził wspólnotę; Misjonarki Miłości zaczęły oficjalnie istnieć. Dwa lata później Matka Teresa otworzyła pierwszy dom dla umierających, szybko zaczęły powstawać kolejne dzieła miłosierdzia otaczające opieką coraz to większą ilość potrzebujących.
Misjonarki Miłości są jednym z najdynamiczniej rozwijających się zgromadzeń na świecie. W roku założenia liczyło 13 członkiń; dziś jest około 5000 sióstr pracujących w większości państw na świecie. W Polsce siostry mają pięć domów: w Zaborowie koło Warszawy, w Warszawie, Łodzi, Katowicach i Szczecinie.
Oprócz Misjonarek Miłości Matka Teresa założyła jeszcze cztery inne zgromadzenia: kontemplacyjną gałąź Misjonarek Miłości w 1976 roku, Braci Misjonarzy Miłości w 1963 roku, Kontemplacyjnych Misjonarzy Miłości w 1979 roku oraz Ojców Misjonarzy Miłości w 1984 roku.


Adresy:
Dom generalny:
54 – A, A.J.C., Bose Road,
Calcutta 700016, India

Dom regionalny w Polsce:
ul. Grochowska 194/196;
04-357 Warszawa

Adresy pozostałych domów regionalnych na świecie

Filmy:




18 września 2013

Franciszkanki św. Jana Chrzciciela


Siostry Franciszkanki św. Jana Chrzciciela (FSJB)
Franciscan Sisters of John the Baptist
Suore Francescane di San Giovanni Battista
Hermanas Franciscanas de San Juan Bautista
Irmãs Franciscanas de São João Batista
Sœurs Franciscaines de Saint-Jean-Baptiste
Franziskanerinnen vom hl. Johannes dem Täufer


Data i miejsce założenia:
2006 rok - USA

Liczby: brak danych
Franciszkanki św. Jana Chrzciciela obecne są w krajach: USA
Dom generalny: USA (Peoria Heights, IL)

Habit aktualny:

Czarny habit, na głowie czarny prosty welon z białą wypustką, na piersi medal zgromadzenia - franciszkański krzyż TAU ze słowami: Ecce Agnus Dei.


Duchowość:
Zgromadzenie jest wspólnotą kontemplacyjno-czynną o duchowości franciszkańskiej, silnie zakorzenioną w Eucharystii i nieustannej modlitwie.
Za przykładem św. Jana Chrzciciela siostry dążą do doskonałej pokory i wyrzeczenia się siebie, aby samemu umniejszając się, mógł wzrastać Chrystus (J 3, 30). Postawa ta rodzi ducha całkowitego zaufania Bogu według słów Pana: Szukajcie najpierw Królestwa Bożego i sprawiedliwości jego, a wszystko inne będzie wam dodane (Mt 6,33).
Osobiste nawrócenie otwiera siostry na głęboką przyjaźń z Jezusem. Ważne miejsce w życiu zgromadzenia zajmuje wspólnota oraz cisza, która pozwala na spotkanie Boga we własnej duszy i w drugim człowieku.
Nieodzowną częścią charyzmatu franciszkanek jest codzienna modlitwa za kapłanów i seminarzystów. Dzień sióstr zaczyna się godzinną modlitwą właśnie w tej intencji, później następuje Jutrznia i medytacja oraz Msza Święta. Liturgię Godzin siostry odmawiają jeszcze trzy razy w ciągu dnia, ponadto różaniec, koronkę do Bożego Miłosierdzia, praktykują czytanie duchowe. Pozostały czas wypełniony jest pracą apostolską.
Duch sióstr cechuje się także wiernością Ojcu Świętemu i Magisterium Kościoła. Noszony na co dzień habit jest publicznym znakiem poświęcenia się Bogu.



Działalność:
Aktualnie siostry katechizują, opiekują się chorymi w centrum medycznym oraz posługują w diecezjalnym archiwum i muzeum. Zgromadzenie gotowe jest podejmować się różnych form apostolstwa wyznaczonych przez miejscowego biskupa.

Historia:
Siostry Franciszkanki św. Jana Chrzciciela są nową wspólnotą zakonną założoną w 2006 r. Dom macierzysty powstał w Peoria, w stanie Illinois. Grupę pierwszych sióstr stanowiły zakonnice ze zgromadzenia Córek św. Franciszka z Asyżu, które dążąc do odnowy życia zakonnego w swojej wspólnocie odczytały, że Bóg je powołuje do ponownego zostawienia wszystkiego i pójścia za Nim i powołania do życia nowego zgromadzenia zakonnego. Dla sióstr oznaczało to pozostawienia bezpieczeństwa wynikającego z życia w ugruntowanym już w Kościele zgromadzeniu, posiadającego zatwierdzenie papieskie, o stabilnym apostolstwie i sposobie życia i rozpoczęcia wszystkiego od nowa.
Siostry wybrały styl życia św. Jana Chrzciciela, które było życiem całkowitego zaufania Panu.


Strony www:
www.sistersofjohnthebaptist.com

Zdjęcia pochodzą ze strony internetowej zgromadzenia.