29 września 2015

ss. Notre Dame de Namur


Zgromadzenie Sióstr Notre Dame de Namur (SNDdeN lub SND)
Congregazione delle Suore di Nostra Signora di Namur
Congregation of the Sisters of Notre Dame de Namur
Congregacion de las Hermanas de Notre Dame de Namur
Congregação das Irmãs de Nossa Senhora de Namur
Congrégation des Sœurs de Notre-Dame de Namur
Kongregation der Schwestern Unserer Lieben Frau von Namur


Data i miejsce założenia:
1804 rok - Francja

Założycielki (od lewej):
św. M. Róża Julia Billiart
m. Saint-Joseph - Françoise Blin de Bourdon



Liczba sióstr na świecie: 1781  * dane z 2005 roku
Siostry Notre Dame de Namur obecne są w krajach: Francja, Belgia, Wielka Brytania, Włochy, USA, Haiti, Nikaragua, Peru, Brazylia, Nigeria, Sudan Płd., Kenia, RD Kongo, Zimbabwe, RPA, Japonia.
Dom generalny: Włochy (Rzym)

Habit aktualny:

Zgromadzenie założone jako habitowe.
W okresie posoborowym (ok. 1970 roku) siostry przestały chodzić w habitach. Znakiem wspólnym jest zawieszony na piersi krzyż.





Jedynie w Nigerii siostry noszą welon biały lub granatowy do świeckiego ubrania.



Habit historyczny:

Strój pierwotny używany do ok. 1965 roku:
Czarny habit, pod szyją biały pektorał, na głowie biały czepek i czarny welon.



W Ameryce Płd.: habit szary, biały welon.

W Afryce: habit i welon biały.
-----------------------------------------------


Welon lekko zmodyfikowany - używany od ok. 1965 do 1968 roku.

-----------------------------------------------

Strój używany od 1968 roku do ok. 1970 roku.



Duchowość:
W centrum duchowości Sióstr Notre Dame de Namur stoi Boża dobroć. Celem zgromadzenia wyznaczonym przez założycielkę jest kochać dobrego Boga i głosić Dobrą Nowinę o Bożej dobroci innym ludziom poprzez słowa i czyny. Cel ten w swojej istocie jest taki sam jak misja Jezusa Chrystusa na ziemi.
Ach, jak dobry jest Dobry Bóg! – te słowa często powtarzane przez św. Różę Julię Billiart, stały się też hasłem zgromadzenia. Wiara w Bożą dobroć pozwala siostrom stawiać czoła przeciwnościom z zaufaniem i pogodą ducha i dostrzegać sens we wszystkich doświadczeniach życiowych.
Zgromadzenie łączy w sobie kontemplacje z aktywnością apostolską. Na wzór Maryi siostry słuchają Słowa Bożego i zachowują je w swoich sercach.

Działalność:
Siostry Notre Dame de Namur angażują się w różne rodzaje apostolstwa. Prowadzą szkoły, katechizują, pomagają w pracy duszpasterskiej w parafiach poprzez katechizację, prowadzenie różnych grup, przygotowywanie do przyjęcia sakramentów świętych, roznoszą Komunię Świętą chorym. Ponadto pracują w opiece zdrowotnej, włączają się w różne formy pracy społecznej, pomagają uchodźcom, ubogim kobietom i dzieciom.



Historia:
Św. Róża Julia Billiart wychowała się we francuskim Cuvilly. Od dziecka wyróżniała się pobożnością. Już w wieku siedmiu lat znała katechizm i uczyła go inne dzieci. Gdy miała czternaście lat postanowiła ofiarować swoją czystość Bogu i poświęcić życie służeniu biednym. W 1789 roku zamieszkała w Amiens, gdzie poznała o. Józefa Varin, który uznał że św. Julia doskonale naucza katechizmu i namówił ją do założenia sierocińca.
Stało się to jednak dopiero w 1803 roku, gdy prześladowania Rewolucji Francuskiej wobec Kościoła nieco zmniejszyły się. W dziele tym pomagała jej hrabina Françoise Blin de Bourdon. W 1804 roku św. Julia Billiart z towarzyszką, która już jako m. Saint-Joseph złożyły ślub ubóstwa, czystości i posłuszeństwa, zakładając nowe zgromadzenie zakonne, z miłości do Matki Bożej (Notre Dame) nazwane Jej imieniem. Głównym apostolstwem sióstr było chrześcijańskie wychowywanie ubogich dziewcząt, często zaniedbanych religijnie, nic niewiedzących o Zbawieniu i dobroci Boga. Julia mówiła: Istniejemy tylko dla ubogich, absolutnie tylko dla biednych; zachęcała siostry do głębokiego zjednoczenia z Bogiem, wolności ducha i odwagi - cech niezbędnych dla powołania apostolskiego.



Wkrótce miedzy Julią a biskupem Amiens pojawił spór. Biskup chciał, aby siostry posługiwały tylko w jego diecezji, natomiast Julia czuła, że Bóg powołuje zgromadzenie, aby służyło całemu Kościołowi. Niezadowolony z postawy Julii biskup w 1809 roku wyrzucił siostry ze swojej diecezji. Siostry przeniosły się do Namur w dzisiejszej Belgii, które stało się centrum zgromadzenia.


Strony www:
Dom generalny: www.sndden.org
Belgia: www.ndnamur.be/juliebilliart
Wielka Brytania: http://snduk.org
USA: www.snddenusa.org
- prow. Kalifornia: www.snddenca.org
- prow. Ohio: www.sndohio.org
RD Kongo: www.snddencongokin.org
Kenia: http://web.sndden.org/kenya/vocn
Adresy zgromadzenia w poszczególnych krajach

Filmy:





24 września 2015

Salezjanki Oblatki Najświętszego Serca


Siostry Salezjanki Oblatki Najświętszego Serca Jezusa (SOSC)
Suore Salesiane Oblate del Sacro Cuore di Gesù
Salesian Oblate Sisters of the Sacred Heart of Jesus
Hermanas Salesianas Oblatas del Sagrado Corazón de Jesus
Irmãs Salesianas Oblatas do Sagrado Coração de Jesus
Soeurs Salésiennes Oblates du Sacré-Coeur de Jésus
Salesianeroblatinnen des Heiligen Herzens Jesu


Data i miejsce założenia:
1933 rok - Włochy

Założyciel:
bp Giuseppe Cognata















Liczba sióstr na świecie: ok. 200
Salezjanki Oblatki Najświętszego Serca obecne są w krajach: Włochy, Peru, Boliwia.
Dom generalny: Włochy (Tivoli)


Habit aktualny:

Czarny habit z białym kołnierzykiem o rogach zaokrąglonych, na głowie biały czepek i czarny welon, na piersi zawieszony krzyż. No co dzień możliwy strój w kolorze białym.


W Boliwii habit i welon w kolorze szarym.


Habit historyczny:

Habit z pelerynką.



Duchowość:
Życie zgromadzenia opiera się na duchowości salezjańskiej cechującej się odkrywaniem Boga w codziennym, zwyczajnym życiu, postawą ufności wobec Boga, która wzbudza ducha radości i optymizmu oraz postrzeganiem Kościoła jako przestrzeni naznaczonej relacją z Bogiem i bliźnim.
Tym, co odróżnia zgromadzenie od innych salezjańskich wspólnot jest duch dobrowolnej oblacji, czyli ofiary. Charyzmatem sióstr jest więc uczestnictwo w ofierze Chrystusa złożonej na krzyżu dla zbawienia i uświęcenia świata, a która uobecniana jest w Eucharystii.
Gorliwość do ofiary pobudzają słowa Pana: Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity. Ten, kto kocha swoje życie, traci je, a kto nienawidzi swego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne (J 12, 24-25).
Hasło zgromadzenia: Caritas Christi urget nos - Miłość Chrystusa przynagla nas, streszcza całą motywację Salezjanek do ofiarowania siebie Bogu i ludziom.


Działalność:
Siostry prowadzą: żłobki, przedszkola, oratoria dla dziewcząt, opiekują się dziewczętami w czasie wolnym od zajęć szkolnych, prowadzą domy dla młodych matek. Współpracują z proboszczami w niesieniu pomocy najuboższym, katechizują, starają się być wszędzie tam, gdzie nie ma innych instytucji religijnych.


Historia:
Korzenie zgromadzenia sięgają 1933 roku, w którym salezjanin Giuseppe Cognata został biskupem niewielkiej diecezji Bova na południu Włoch. W tym czasie obszar ten zamieszkiwany był przez biednych chłopów. Ich dzieci często pozostawały bez opieki, gdyż rodzice musieli iść pracy, brakowało przedszkoli i szkół, byli pozostawieni sami sobie, do tego ze względu na małą liczbę duchowieństwa żyli bez sakramentów i opieki duchowej.
Bp Cognata widząc ich trudną sytuację starał się zaspokoić materialne i duchowe potrzeby wiernych powierzonego mu Kościoła. By temu zaradzić starał sprowadzić jakieś żeńskie zgromadzenie.
Kiedy wszystkie, do których się zwrócił, odmówiły mu, pojawiła się myśl, by założyć nowe. Jego zalążkiem stały się trzy młode kobiety gotowe oddać się Bogu. Jeszcze w tym samym roku, w którym bp Cognata objął diecezję, narodziło się nowe zgromadzenie o duchowości salezjańskiej.
Zapał pierwszych trzech sióstr pociągał inne dziewczęta i wspólnota szybko się rozwijała. Podstawowym zadaniem wspólnoty było chrześcijańskie wychowanie dzieci i młodzieży w przedszkolach, szkołach oraz oratoriach, a także pomoc księżom w katechizacji.


Strony www:
www.salesianesosc.org

Filmy:





14 września 2015

Franciszkanki Misjonarki Maryi


Zgromadzenie Franciszkanek Misjonarek Maryi (FMM)
Congregatio Franciscalium Missionariarum a Maria
Franciscan Missionaries of Mary
Francescane Missionarie di Maria
Franciscanas Misioneras de María
Franciscanas Missionárias de Maria
Franciscaines Missionnaires de Marie
Franziskanerinnen Missionarinnen Mariens
Franciscanessen Missionarissen van Maria


Data i miejsce założenia: 
1877 rok - Indie

Założycielka:
bł. Maria od Męki Pańskiej – Helena Maria Filipina de Chappotin















Liczba sióstr na świecie: 6314  * dane z 2013 roku
Franciszkanki Misjonarki Maryi obecne są w krajach: Włochy, Malta, Portugalia, Hiszpania, Wielka Brytania, Irlandia, Islandia, Francja, Belgia, Holandia, Niemcy, Szwajcaria, Austria, Słowenia, Bośnia i Hercegowina, Węgry, Polska, Ukraina, Rosja, USA, Kanada, Meksyk, Kuba, Nikaragua, Kolumbia, Ekwador, Peru, Boliwia, Brazylia, Paragwaj, Urugwaj, Argentyna, Chile, Egipt, Libia, Tunezja, Algieria, Maroko, Mauretania, Senegal, Liberia, Burkina Faso, Ghana, Togo, Niger, Kamerun, Kongo-Brazzaville, RD Kongo, Etiopia, Kenia, Angola, Mozambik, RPA, Madagaskar, Mauritius, Reunion, Seszele, Izrael, Liban, Syria, Jordania, Pakistan, Sri Lanka, Indie, Birma, Wietnam, Chiny, Korea Płd., Japonia, Tajwan, Singapur, Malezja, Filipiny, Indonezja, Australia.
Dom generalny: Włochy (Rzym)

Habit aktualny:
Brak wspólnoty stroju zakonnego. Znakiem wspólnym jest zawieszony na piersi medal z krzyżykiem.

W prowincji Europy Środkowo-Wschodniej (w tym w Polsce), w Korei, na Tajwanie,
Sri Lance, w Angoli większość sióstr: szary welon do stroju świeckiego głównie w kolorze szarym lub białym. Używany też szary habit z szarym lub białym kołnierzykiem.



W czasie ślubów wieczystych habit i welon biały.

Siostry w Burkina Faso:
habit przepasany sznurem.
Siostry w Wietnamie


Siostry w Korei
Siostry w Indiach

Siostry w RD Kongo
W większości państw
większość sióstr nosi strój świecki
bez welonu.




Habit historyczny:

Biały habit przepasany białym sznurem, biały szkaplerz, na głowie biały czepek i biały welon, na piersi zawieszony krzyż, przy boku różaniec.





Duchowość:
Od początku istnienia zgromadzenia jego cechą był uniwersalizm na wzór Kościoła, który jest powszechny, posłany do wszystkich narodów, ponieważ Chrystus umarł na krzyżu za wszystkich ludzi. Ten uniwersalny wymiar zgromadzenia charakteryzuje się całkowitą dyspozycyjnością sióstr w służbie ewangelizacji. Gotowe są pracować w każdym miejscu i w każdym rodzaju apostolstwa.
Franciszkanki Misjonarki Maryi są wspólnotą kontemplacyjno-czynną. Ich duchowość koncentruje się wokół adoracji Najświętszego Sakramentu, modlitwie za Kościół i Ojca Świętego oraz naśladowaniu Maryi w Jej służbie Kościołowi i światu. Przykład takiej postawy odnajdują w tajemnicy Nawiedzenia. Maryja posiadała wystarczająco Boga, by dawać Go innym. Być Franciszkanką Misjonarką Maryi to kontynuować Jej misję. Maryjne Oto ja służebnica Pańska stało się hasłem wspólnoty.
Zgromadzenie ma także charakter franciszkański. Siostry naśladują Chrystusa pokornego i ubogiego, żyjąc Ewangelią wśród świata w prostocie, pokoju i radości. Ubóstwo franciszkańskie sprawia, że wszystkiego oczekują od Boga i wszystko Mu oddają. Zawołanie św. Franciszka: Bóg mój i wszystko moje ukazuje siostrom ich jedyne i wieczne przywiązanie. Z tego wypływa ich oderwanie od miejsc, osób, rzeczy, od samych siebie.
Siłę do wypełniania swojego powołania siostry czerpią z Ofiary Eucharystycznej oraz kontemplacji i adoracji Pana Jezusa obecnego w Hostii.



Działalność:
Uniwersalizm zgromadzenia przejawia się w zaangażowaniu w każdy rodzaj apostolstwa, który wymagają potrzeby Kościoła lokalnego. Obejmuje ono przede wszystkim: ewangelizację bezpośrednią – katechizację, formowanie katechetów, różne formy duszpasterstwa; szkolnictwo – od przedszkoli, przez szkoły różnego typu, do uniwersytetów; pracę w służbie zdrowia – zwłaszcza dla najbiedniejszych, w tym trędowatych; pracę socjalną na rzecz ludzi ubogich. Bardzo ważne miejsce w apostolstwie zgromadzenia zajmuje praca misyjna.



Historia:
Założycielka zgromadzenia, Francuska, bł. Helena Filipina de Chappotin życie zakonne zaczynała u Klarysek lecz ze względów zdrowotnych musiała opuścić klasztor. Przeżyła tam jednak doświadczenie mistyczne, które utwierdziło ją w pragnieniu całkowitego oddania się Bogu. Za radą kapłanów po pewnym czasie wstąpiła do założonego kilka lat wcześniej Zgromadzenia Sióstr Maryi Wynagrodzicielki, w którym podczas obłóczyn otrzymała imię Marii od Męki Pańskiej.
W 1865 roku, jeszcze jako nowicjuszka, została wysłana do Indii. Tam złożyła pierwsze śluby, w niedługim czasie została przełożoną domową, a następnie prowincjalną. Władze kościelne w Indiach zaproponowały siostrom rodzaj życia kompletnie inny od tego, które prowadziły we Francji. W miejsce bycia mniszkami za klauzurą, siostry stały się pielęgniarkami w szpitalach i nauczycielkami w szkołach. Wśród Wynagrodzicielek zapanowało rozluźnienie. Nie była zachowywana klauzura, siostry wychodziły z domu z ludźmi świeckimi, nie było przestrzegane milczenie i nie odmawiano wspólnotowo oficjum. Helena jako przełożona zaczęła przywracać dyscyplinę zakonną, jednocześnie dostosowała pracę sióstr do wymagań reguły, jak również zwyczaje do warunków misyjnych.


Trudności, które od początku pobytu w Indiach obecne były w relacjach sióstr z miejscowymi Jezuitami, wkrótce przeniosły się też na relacje z władzami kościelnymi;. Nowa przełożona prowincjalna również zwróciła się przeciwko Helenie przeciągając na swoją stronię, dotychczas przychylną, przełożoną generalną. Ostatecznie postawiono siostrom wybór: albo zaakceptują dotychczasowe warunki, które siostry w Indiach uważały za źródło napięć, albo zrezygnują z przynależności do zgromadzenia. 19 sióstr podjęło decyzję o odłączeniu się. Nie chcąc rezygnować z życia zakonnego, ani z działalności misyjnej, siostry udały się do Ootacamund, gdzie przebywała Helena, dając początek nowemu zgromadzeniu Misjonarek Maryi. Zaraz po tym Helena przybyła do Rzymu do papieża, od którego uzyskała zatwierdzenie nowej wspólnoty. Był to rok 1877. Stamtąd wyjechała do Francji, by założyć tam nowicjat. Pięć lat później wspólnota przyjęła duchowość franciszkańską.


Od samego początku siostry osiedlały się według pragnienia Stolicy Apostolskiej w misjach zagranicznych najbardziej niebezpiecznych i oddalonych, podejmowały się też każdego powierzonego im apostolstwa. Natomiast zewnętrznym wyrazem charyzmatu była biel habitu, co założycielka określiła słowami: Habit zgromadzenia jest cały biały dlatego, że biały jest kolorem Najświętszego Sakramentu, kolorem Maryi Dziewicy oraz widzialnej Głowy Kościoła, dla zwycięstwa którego każda z sióstr zgromadzenia oddaje się na szczególną służbę Bogu. Poza tym biały jest kolorem najbardziej praktycznym na misjach.
Zgromadzenie prężnie się rozwijało. W 1904 roku, w chwili śmierci założycielki liczyło aż 2069 sióstr. Dziś jest piątym pod względem liczebności zgromadzeniem żeńskim na świecie, choć liczba sióstr w okresie posoborowym zaczęła maleć. W 2005 roku było jeszcze 7124 sióstr, w 2013 roku było ich już 6314.

Plan zgromadzenia nakreślony przez założycielkę
Pierwsze Konstytucje Zgromadzenia
Pierwsza Księga Zwyczajów Zgromadzenia

Strony www: 
Polska: www.fmm.opoka.org.pl
Dom generalny: www.fmm.org
Adresy internetowe zgromadzenia na świecie