27 października 2017

Braterstwo Nadziei


Braterstwo Nadziei
Brotherhood of Hope
Fratellanza della Speranza
Hermandad de la Esperanza
Irmandade da Esperança
Confrérie de l'Espoir
Bruderschaft der Hoffnung


Data i miejsce założenia:
1980 rok - USA

Założyciel:
ks. Philip Merdinger















Liczba zakonników na świecie: brak danych
Bracia Braterstwa Nadziei obecni są w krajach: USA.
Dom generalny: USA (Boston)


Habit aktualny:

Szara koszula z wyszytym na piersi po lewej stornie znakiem zgromadzenia: krzyż z kotwicą z literą „M” oraz napisem „Hope” (nadzieja), na piersi zawieszony krzyżyk, czarne spodnie.







Duchowość:
Członkowie Braterstwa Nadziei poświęcają się Panu przez śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Powołani są do stałej i wyłącznej relacji z Chrystusem, świadczącej o pełni życia płynącego od Niego.
Jezus Chrystus jest Wszystkim, Pełnią, ponieważ jest Tym, który spełnia najgłębsze potrzeby serca. Nawet dobre rzeczy z tego świata nie zaspokajają ostatecznie najgłębszych pragnień ludzkiego serca. Życie razem z Nim i służenie Mu jest odpowiedzią braci na Jego hojność łask. Poświęcają oni doczesne dążenia, aby żyć wyłączną więzią z Panem. Streszcza to hasło zgromadzenia: Primum Deus, Deus Solum - Bóg Najpierw, Bóg Sam.
Szczególne miejsce w duchowości wspólnoty zajmuje cnota nadziei. Jezus Chrystus, który jest Nadzieją dla świata, dał nam obietnicę zbawienia, daje nadzieję na życie wieczne. Bracia trzymają się tej nadziei jako bezpiecznej i silnej kotwicy duszy (Hbr 6, 19). W kulturze często zniechęconej i pełnej rozpaczy, dążą do tego, aby być znakiem nadziei dla innych.
Zakonnicy wpatrują się w przykład Maryi stojącej odważnie u stóp kotwicy krzyżowej i proszą o Jej wstawiennictwo, starając się żyć z Panem Jezusem - Nadzieją świata.



Członkowie Braterstwa z założenia nie przyjmują święceń kapłańskich, choć jest to dopuszczone w drodze wyjątku. Starają się żyć ideałem prawdziwego zakonnego braterstwa. We wspólnotach domowych panuje rodzinna atmosfera, której szczególną cechą jest radość. W życiu wspólnotowym dążą do bycia obrazem doskonałego Kościoła, przez wspólny sposób życia oraz jedność dążeń.
Aby osiągnąć głębsze zjednoczenie z Panem, a także dla czytelniejszego świadectwa publicznego, codzienność braci wymaga od nich określonego stylu życia m.in.: pewnego stopnia oddzielenia się od świata, noszenia stroju zakonnego, powściągliwości w formach relaksu, rozrywki czy wygód. Bracia żyją prosto i oszczędnie, nie posiadają dochodów osobistych ani osobistej własności, jadają proste posiłki, sami sobie gotują i sprzątają.
Praktyki duchowe zgromadzenia obejmują m.in. Eucharystię, Liturgię Godzin, adorację Najświętszego Sakramentu, medytację, czytanie duchowe, studium Pisma Świętego oraz pochodzącą z nurtu odnowy charyzmatycznej modlitwę uwielbienia. W kaplicy zakonnicy wstawiają się razem w potrzebach Kościoła i świata. Modlą się zwłaszcza za siebie samych o skuteczność podejmowanej pracy ewangelizacyjnej.
Bracia szczególnym nabożeństwem otaczają Najświętsze Serce Pana Jezusa, Maryję w tytule Matki Nadziei oraz patronów zgromadzenia: św. Jana Chrzciciela, św. Andre Bessette i bł. Piera Giorgio Frassatiego.



Działalność:
Bracia pracują głównie wśród młodzieży studenckiej na kilku świeckich uczelniach wyższych, służą także młodym dorosłym poprzez konferencje, rekolekcje i programy katechetyczne ewangelizując według ich powołania, także kleryków w seminariach duchownych, prowadzą duszpasterstwa dla mężczyzn. Bracia starają się przygotować dusze bliźnich do głębokiego nawrócenia do Jezusa Chrystusa i Jego Kościoła poprzez osobiste rozmowy, jak i budowanie wspólnot żywej i radosnej wiary.
Apostolstwo zgromadzenia skupia się na zaspokajaniu duchowych potrzeb bliźnich. Nie zapominają jednak o potrzebach ciała poprzez wspieranie ludzi będących w potrzebie materialnej m.in. ubogich w Afryce czy poszkodowanych przez kataklizmy.


Historia:
Założyciel ks. Philip Merdinger oraz pierwsi członkowie związani byli z nurtem odnowy charyzmatycznej w Kościele. Zainspirowani przykładem wspólnot o nawie Ludzie Nadziei oraz Sługami Słowa z Michigan, które zrzeszały ludzi pragnących przy łasce Ducha Świętego, prowadzić prawdziwie chrześcijańskie życie w swoich środowiskach, postanowili założyć nową wspólnotę życia konsekrowanego braci nie-kapłanów.
Powstała ona w Newark w stanie New Jersey w 1980 roku. Właśnie wtedy ks. Philip Merdinger oraz pięciu innych mężczyzn złożyło swoje pierwsze śluby czasowe, chcąc odpowiedzieć w sposób radykalny Bogu, ofiarując się całkowicie Jezusowi Chrystusowi i Jego Królestwu.
W Nowym Jorku rozpoczęli swoją pierwszą pracę apostolską: duszpasterstwo akademickie na uniwersytecie w Rutgers. W 1995 roku zostali zaproszenia przez arcybiskupa Bostonu do jego diecezji, gdzie w 1998 roku otrzymali zatwierdzenie kanoniczne, a dwa lata później dwóch braci zostało wyświęconych na kapłanów.




Strony www:
www.brotherhoodofhope.org

Filmy:






23 października 2017

Misjonarki Terezytki


Zgromadzenie Sióstr Misjonarek św. Teresy od Dzieciątka Jezus (MST)
Congregation of the Missionary Sisters of Saint Therese of the Child Jesus
Congregazione delle Suore Missionarie di Santa Teresa del Bambino Gesù
Congregación de las Hermanas Misioneras de Santa Teresita del Niño Jesús (Misioneras Teresitas)
Congregação das Irmãs Missionárias de Santa Teresinha do Menino Jesus
Congrégation des Sœurs Missionnaires de Sainte Thérèse de l’Enfant Jésus
Kongregation der Missionsschwestern vom hl. Therese von Jesuskind


Data i miejsce założenia:
1929 rok - Kolumbia

Założyciel:
bp Miguel Ángel Builes Gómez
















Liczba sióstr na świecie: 501  * dane z 2008 roku
Misjonarki Terezytki obecne są w krajach: Kolumbia, Wenezuela, Ekwador, Peru, Boliwia, Chile, Panama, Kostaryka, Gwatemala, Meksyk, Egipt, Benin, Wybrzeże Kości Słoniowej i Kenia, Włochy.
Dom generalny: Kolumbia (Medellin)

Habit aktualny:

Beżowy habit z białym kołnierzykiem, na głowie czarny welon z białą wypustką, na piersi zawieszony krzyżyk.



Na co dzień możliwy także strój z białym welonem.

nowicjuszki
Używany też strój
o uproszczonym kroju.


Habit historyczny:









Duchowość:
Charyzmat zgromadzenia jest typowo misyjny, który ma na celu wypełnienie ewangelicznego polecenia Pana: Idźcie na cały świat, aby głosić Dobrą Nowinę o Zbawieniu. Siostry szczególnie są posłane do tych, którzy jeszcze nie znają Jezusa Chrystusa lub wiedzą o Nim niewiele z powodu braku wystarczającej liczby misjonarzy.
Dajcie Jezusowi dusze! – tymi słowami założyciel określił cel posługi apostolskiej sióstr. Nauczał, że apostoł nie zamyka się w sobie, lecz jest poruszony miłością i gorliwością, zdolną do odważnego i wielkodusznego poświęcenia się nawet za cenę życia, po to tylko, aby dusze były zbawione.
Siostry głoszą Ewangelię przede wszystkim poprzez dążenie do osobistej i wspólnotowej świętości, świadectwo życia, wierność ślubom zakonnym, radość konsekracji oraz dyspozycyjną współpracę w misji apostolskiej Kościoła Świętego.
W życiu wewnętrznym podążają drogą dziecięctwa duchowego za przykładem św. Teresy od Dzieciątka Jezus, starając się ukształtować w sobie cnoty takie jak: miłość, prostota, pokora, radość, ufne powierzenie się ojcowskiej dobroci Bożej.
Oprócz św. Teresy patronami zgromadzenia są: Maryja Niepokalanie Poczęta, św. Franciszek Ksawery, św. Józef, św. Piotr Klawer oraz Święci Aniołowie.



Działalność:
Misjonarki Terezytki podejmują działalność apostolską głównie wśród tych, którzy jeszcze nie poznali Jezusa Chrystusa, wśród tych, którzy mimo chrztu, utracili poczucie wiary oraz wśród tych, którzy chcą poświęcić się ewangelizacji. Główne formy pracy to edukacja i wychowanie młodego pokolenia, posługa duszpasterska w parafiach oraz praca typowo misyjna.


Historia:
Zgromadzenie założył w 1929 roku w Santa Rosa de Osos w Kolumbii bp Miguel Ángel Builes Gómez. W czasie wizyt duszpasterskich w swojej diecezji dostrzegł dwa najważniejsze problemy: brak kapłanów i brak chrześcijańskiego nauczania.
Zgromadził więc siedem młodych kobiet gotowych poświęcić swoje życie Bogu i uformował z nich nową wspólnotę zakonną. Początkowo powierzył im misję ewangelizacyjną w rejonie Antioquia oraz na obszarach, gdzie trudno było dotrzeć. Brak komunikacji i niepewna sytuacja gospodarcza nie stanowiły przeszkody dla zakonnic ponieważ były przekonane, że służą Panu.
W miarę rozwoju wspólnoty siostry włączały się w różne parafialne i diecezjalne prace duszpasterskie oraz w ewangelizację dzieci, młodzieży i rodzin, kształtując ich na dobrych chrześcijan, zdolnych do przekształcenia społeczeństwa. Następnie zgromadzenie zaangażowało się w działalność misyjną również poza granicami Kolumbii.











Filmy: