26 czerwca 2017

Służebnice Najświętszego Serca Jezusa i Ubogich


Służebnice Najświętszego Serca Jezusa i Ubogich (SSCJP)
Servarum Sacri Cordis Iesu et Pauperum
Servants of the Sacred Heart of Jesus and of the Poor
Serve del Sacro Cuore di Gesù e dei Poveri
Siervas del Sagrado Corazón de Jesús y de los Pobres
Servas do Sagrado Coração de Jesus e dos Pobres
Servantes du Sacré-Cœur de Jésus et des Pauvres
Dienerinnen vom Heiligsten Herzen Jesu und der Armen


Data i miejsce założenia:
1885 rok - Meksyk

Założyciel:
św. José María de Yermo y Parres


 














Liczba sióstr na świecie: ok. 700
Służebnice Najświętszego Serca Jezusa i Ubogich obecne są w krajach: Meksyk, Kuba, Nikaragua, Gwatemala, Kolumbia, Wenezuela, Chile, USA, Włochy, Kenia.
Dom generalny: Meksyk (Puebla)

Habit aktualny:

Czarny habit wycięty w szpic, czarny welon z białą wypustką, na piersi zawieszony krzyż.





Na co dzień używany również strój w kolorze białym.

W Afryce strój w kolorze beżowym.


Habit historyczny:




Duchowość:
Charyzmat sióstr zawarty jest już w nazwie zgromadzenia. Polega on więc na poświęceniu swojego życia Najświętszemu Sercu Jezusa oraz służbie ubogim.
Są to dwa aspekty tej samej miłości, która sprawia, że siostry stają się nosicielkami miłosierdzia ubogim. W tym celu upodobniają się do Chrystusa Sługi pełnego miłosierdzia; tylko dzięki temu mogą stać się prawdziwymi uczennicami i misjonarkami Miłosiernego Serca Jezusa. Codziennie dokładają starań, aby z czystym sercem, zjednoczonym z Sercem Jezusa, chodzić ścieżkami Ewangelii i służyć ubogim na różne sposoby, podporządkowując się im jako samemu Chrystusowi. Hasłem zgromadzenia są słowa: Bóg zadba.
Założyciel nauczał siostry, że dzięki miłości będą w stanie odnaleźć w biednym brata, aby nie szukały nagrody w tym życiu, ale ich skarb będzie w niebie. W ten sposób znajdą radość w pogardzie i łzach, w niewdzięczności i przykrościach, które otrzymają od ubogich, bo jeśli wszystko, co będą robić będzie przyjemne, mogą być pewne, że ich nagroda pozostanie tu na ziemi. A te łzy sam Chrystus zachowuje jako cenne perły ich przyszłej korony.



Działalność:
Misją Służebnic jest okazywanie miłości i miłosierdzia Chrystusa we wszystkich swoich działaniach, które aktualnie obejmują edukację i wychowanie w prowadzonych przez siostry szkołach i sierocińcach, opiekę nad ludźmi chorymi w szpitalach, pracę misyjną, duszpasterstwo rodzin oraz duszpasterstwo powołaniowe, dzięki któremu pomagają młodym ludziom odkryć swoje powołanie i misję, którą Bóg im powierzył.



Historia:
Św. José María de Yermo y Parres w młodości zafascynował się osobą św. Wincentego a Paulo i jego przykładem służby ludziom ubogim. Gdy poczuł powołanie do kapłaństwa wstąpił więc do Zgromadzenia Misji, wspólnoty założonej przez tego świętego. Był człowiekiem cnotliwym, pobożnym, religijnym i bardzo pracowitym, bardzo cenionym za te przymioty przez przełożonych. Jednak po kilku latach doświadczył kryzysu powołania, co poskutkowało jego odejściem ze zgromadzenia; uznał, że nie jest to jego droga. Nigdy jednak nie przestał żyć duchem św. Wincentego a Paulo. Następnie wstąpił do seminarium diecezjalnego w meksykańskim Leon, aby kontynuować studia, po czym został wyświecony na kapłana.
Jako ksiądz posługiwał w biednej okolicy. Pewnego dnia w czasie podróży, zobaczył kilka świń zjadających szczątki dwóch małych dzieci. Był głęboko wstrząśnięty tym widokiem, który otwarł mu oczy na ciężką sytuację, w jakiej znajdował się XIX-wieczny Meksyk: nędza mieszkańców, analfabetyzm, marginalizacja, wyzysk kobiet.
Aby pomóc potrzebującym postarał się, aby pobliski dom rekolekcyjny w Leon przekształcić w azyl dla ubogich; mimo braków materialnych ks. Yermo postarał się, aby było to miejsce godne dla biednych. Azyl został otwarty w 1885 roku. Z pomocą przyszły mu cztery gorliwe, pobożne kobiety, następnie dołączyły do nich kolejne, które wkrótce zapragnęły zostać zakonnicami i nosić habit. Ks. Yermo zdał sobie wówczas sprawę, że były to narodziny nowego zgromadzenia zakonnego. Wspólnie zgodzili się na nazwę Służebnic Najświętszego Serca Jezusa i Ubogich.


W 1889 roku z powodu prześladowań religijnych przeniesiono siedzibę zgromadzenia do Puebla, gdzie rok wcześniej powstał drugi azyl dla ubogich. Z woli ks. Yermo nowa wspólnota szczególną troską otoczyła kobiety; zdawał on sobie bowiem sprawę, że dobrze ukształtowana kobieta była fundamentem sprawiedliwego i chrześcijańskiego społeczeństwa. Oprócz edukacji dziewcząt, zgromadzenie założyło sierocińce oraz dom dla kobiet, które padły ofiarą prostytucji. Ks. Yermo marzył też o wysłaniu sióstr na misje.


Strony www:
http://sscjp.org



22 czerwca 2017

Karolanki


Siostry św. Karola Boromeusza (SCB)
Sisters of St. Charles Borromeo
Suore di San Carlo Borromeo
Hermanas de San Carlos Borromeo
Irmãs de São Carlos Borromeo
Sœurs de Saint-Charles Borromée
Schwestern vom hl. Karl Borromäus
Zusters van de Heilige Carolus Borromeus


Data i miejsce założenia:
1684 rok - Belgia

Założyciel:
ks. Adrien Bresy

Liczba sióstr na świecie: 550 (w Polsce: 25)   * dane z 2015 roku
Karolanki obecne są w krajach: Belgia, Polska, Włochy, Meksyk, Argentyna, Tanzania, Uganda, Indie.
Dom generalny: Indie (Kamba Village)


Habit aktualny:
Brak wspólnoty stroju zakonnego.

Polska: granatowy habit wycięty w szpic, biały kołnierzyk o rogach prostych, na głowie czarny welon z białą wypustką, na piersi zawieszony krzyżyk.




Używany również granatowy bezrękawnik zamiast habitu. 

Karolanki w Belgii
- strój z welonem lub bez welonu
Karolanki we Włoszech


Argentyna i Afryka: habit biały lub szary, czarny welon. 
Meksyk: habit biały, czarny welon.


Indie: Jednolity strój świecki – tradycyjne sari w kolorze szafranowym,
na piersi zawieszony krzyżyk.



Habit historyczny:


Na misjach strój w kolorze białym.


Duchowość:
Charyzmatem Sióstr św. Karola Boromeusza jest wcielanie miłości miłosiernej Boga wobec wszystkich ludzi, a szczególnie biednych i z marginesu społecznego, poprzez chrześcijańskie wychowanie we wszystkich dziełach apostolskich. Siły potrzebne do realizacji swojego powołania siostry czerpią z modlitwy, Eucharystii i życia wspólnotowego.
Założyciel nadał zgromadzeniu jako patrona św. Karola Boromeusza; sam był jego wiernym naśladowcą. Dlatego też zachęcał swoje duchowe córki, aby podążały jego śladami, a więc odznaczały się głęboką pokorą, wielką prostotą, dobrocią, życiem ubogim i surowym, wspieranym intensywną modlitwą, a także głębokim duchem wiary i zaufaniem Bożej Opatrzności. Również powinny cechować się dużą uległością Kościołowi oraz całkowitą dyspozycyjnością wobec woli Stolicy Apostolskiej.



Działalność:
Karolanki starają się reagować na każdą formę nędzy: duchową, moralną i materialną. Siostry poświęcają się pracy wychowawczej wśród dzieci, młodzieży i dorosłych, posłudze pielęgniarskiej wobec fizycznie i umysłowo chorych oraz opiekuńczej nad ludźmi starszymi, sierotami, niewidomymi, chorymi na trąd, jak również pracy charytatywnej m.in. w postaci jadłodajni dla ubogich, oraz włączają się działalność katechetyczną w przedszkolach i szkołach oraz pracę duszpasterską Kościoła m.in. poprzez organizowanie rekolekcji.



Historia:
Zgromadzenie powstało w Belgii w miejscowości Wez w diecezji Tournai w 1684 roku. Założył je miejscowy proboszcz ks. Adrien Bresy. Jako gorliwy kapłan, mając za wzór św. Karola Boromeusza, którego podziwiał i podzielał jego ideały i ducha, pragnął zapewnić chrześcijańskie wychowanie biednym i porzuconym dzieciom w swojej parafii, gdyż wierzył, że jest to najskuteczniejszy sposób przywrócenia społeczeństwu jego czasów zagubionych wartości.
W tym celu zgromadził 5 pobożnych kobiet, które poświęciły się nauczaniu i wychowaniu ubogich dzieci. Nauczycielki te stały się współzałożycielkami zgromadzenia. Rok później, po dobyciu nowicjatu pod kierunkiem założyciela, siostry przyjęły habity zakonne oraz złożyły śluby posłuszeństwa, ubóstwa i czystości.
Ks. Bresy nie zostawił po sobie żadnych pism, nie sporządził dla sióstr reguły zakonnej. Zostawił siostrom jedynie za wzór św. Karola Boromeusza, aby naśladowały jego ducha, miłość do Kościoła oraz ubogich.
Pierwszym dziełem apostolskim Karolanek była więc szkoła w Wez. Później siostry podjęły się też opieki nad kobietami chorymi psychicznie, co uratowało wspólnotę przed kasatą w czasie Rewolucji Francuskiej.
Przez długie lata maksymalna liczba sióstr określona była na 20. Zgromadzenie składało się więc tylko z jednego klasztoru w Wez. Dopiero w 1835 roku ówczesna przełożona postarała się o zniesienie tego przepisu, co umożliwiło wspólnocie rozwój. Już w 1849 roku sióstr było 32, a w 1858 roku – 40. Dopiero w 1861 roku założono drugi dom zgromadzenia. W 1929 roku Karolanki podjęły się pierwszej pracy misyjnej w Indiach. Dynamiczny rozwój tamtejszej wspólnoty w II połowie XX wieku, przy jednoczesnym braku nowych powołań w Belgii sprawił, że w ostatnich latach przeniesiono do Indii dom generalny.



Strony www:
Polska: www.karolanki.pl
Dom generalny: http://stcharlesgeneralate.org
Indie – prow. wschodnia: http://stcharleschennai.com