31 maja 2017

Córki Boskiego Zbawiciela


Stowarzyszenie Córek Boskiego Zbawiciela (HDS)
Society of the Daughters of the Divine Savior
Società delle Figlie del Divin Salvatore
Sociedad Hijas del Divino Salvador
Sociedade das Filhas do Divino Salvador
Société des Filles du Divin Sauveur
Gesellschaft der Töchter vom Göttlichen Heiland

Data i miejsce założenia:
1795 rok - Argentyna

Założycielka:
bł. Maria Antonia de San Jose de Paz y Figueroa
















Liczba sióstr na świecie: brak danych
Córki Boskiego Zbawiciela obecne są w krajach: Argentyna.
Dom generalny: Argentyna (Buenos Aires)

Habit aktualny:

Szary bezrękawnik, biała bluzka, na głowie szary welon z białą wypustką, na piersi zawieszony krzyż.


Używany także szary habit lub strój świecki: zwykle biała bluzka, szara spódnica, na głowie welon.



Duchowość:
Zgromadzenie jest spadkobiercą duchowości bł. Marii Antoniny de San Jose. Rdzeń tej duchowości stanowi nawrócenie. Chodzi tu nie tyle o nawrócenie rozumiane jako uwierzenie w Chrystusa przez ludzi dotychczas nieznających Go, lecz o zdecydowane przyjęcie Ewangelii i przemianę obyczajów przez ludzi już ochrzczonych, ale będących z dala od Boga. Wszelkie prace apostolskie są więc ukierunkowane na realizację idei nawrócenia, a w konsekwencji zbawienia wszystkich ludzi. Wśród tych prac pierwsze miejsce zajmują rekolekcje prowadzone według metody św. Ignacego z Loyoli.
Życie duchowe zgromadzenia skupione jest wokół Ofiary Mszy Świętej oraz nabożeństwa do Najświętszej Dziewicy. Cechuje się ono także samozaparciem i zaufaniem Bożej Opatrzności.
Inne cechy charyzmatu bł. Marii Antoniny to tzw. współodczuwanie z Kościołem powszechnym, jedność z Jego pasterzami i uległość względem woli Kościoła, również względem zgromadzenia, następnie duch apostolski oraz gorliwość i wytrwałość w pracy na chwałę Boga i dla dobra ludzi. Założycielka podkreślała również wagę wierności swojemu powołaniu mimo przeciwności i cierpień, jakie spotykają człowieka na jego drodze.


Działalność:
Zgromadzenie pełni swoje apostolstwo poprzez organizowanie rekolekcji ignacjańskich oraz misji ludowych i innych ćwiczeń i warsztatów duchowych, ponadto zajmuje się edukacją młodzieży w prowadzonych przez siebie szkołach, kładąc nacisk na katechezę.

Historia:
Bł. Maria Antonia de San Jose de Paz y Figueroa, znana także jako Mama Antula, żyła w XVIII wieku w Argentynie. Już jako 17-letnia dziewczyna zapragnęła poświęcić się Bogu, choć nie w formie kanonicznej, ale na drodze prywatnej praktyki rad ewangelicznych, jako tzw. pobożna niewiasta, mogła jednak nosić habit, przyjęła też imię zakonne.
Bł. Maria Antonia żyła pod kierownictwem Ojców Jezuitów. Wraz z zakonnikami angażowała się w organizowanie ignacjańskich ćwiczeń duchowych. W 1766 roku władze świeckie stłumiły jezuitów; wiele dzieł apostolskich zakonu pozostało bez duszpasterzy. Maria Antonia samodzielnie zajęła się więc organizowaniem rekolekcji, szukała odpowiednich kapłanów do ich przeprowadzenia, zachęcała innych do ich odprawiania. W praktyce rekolekcji ignacjańskich widziała skuteczny środek nawrócenia i odnowy duchowej narodu. Odtąd całe życie poświęciła temu zadaniu, budząc chrześcijańską gorliwość kapłanów, zakonników i świeckich. Służyła każdemu tak samo, bez różnicy na przynależność klasową, co w jej czasach nie było postępowaniem oczywistym.


Postawiła sobie za cel zbudowanie domu rekolekcyjnego, który ostatecznie powstał w 1795 roku w Buenos Aires. Aby zapewnić stabilność i zachować ciągłość pracy po swojej śmierci, Maria Antonia ustanowiła w domu wspólnotę kobiet poświęconych Bogu, ożywianych tym samym pragnieniem nawrócenia.
Duchowe córki kontynuowały dzieło Marii Antoni po jej śmierci. Wspólnota nie miała jeszcze wówczas charakteru ściśle zakonnego. Konsekracja kobiet miała charakter prywatny, podobnie jak ich założycielki. Z biegiem lat dokonywała się stopniowa ewolucja wspólnoty. Najpierw powstało rozporządzenie ustanawiające wspólne życie w apostolskim celu. W 1860 roku biskup Buenos Aires uregulował życie wspólnotowe, następnie w 1878 roku wprowadzono śluby zakonne już w postaci kanonicznej. W 1895 roku sporządzono nowy statut, wtedy też wspólnota przyjęła nazwę Córek Boskiego Zbawiciela. Konstytucje zgromadzenia zostały ostatecznie zatwierdzone przez Stolicę Apostolską w 1942 roku.

Strony www:
www.mariaantoniasanjose.com.ar



27 maja 2017

Misjonarki Bożego Miłosierdzia


Siostry Misjonarki Bożego Miłosierdzia
Missionary Sisters of the Divine Mercy
Suore Missionarie della Divina Misericordia
Hermanas Misioneras de la Divina Misericordia
Irmãs Missionárias da Divina Misericórdia
Sœurs Missionnaires de la Divine Miséricorde
Missionsschwestern der Barmherzigkeit Gottes

Data i miejsce założenia:
2003 rok - Nigeria

Założycielka:
m. Caroline Amaka Osegbo















Liczba sióstr na świecie: ok. 120  * dane z 2013 roku
Misjonarki Bożego Miłosierdzia obecne są w krajach: Nigeria, Kamerun, Benin, Burkina Faso, Włochy.
Dom generalny: Nigeria (Nnewi)

Habit aktualny:

Beżowy habit, beżowym kołnierzykiem z białym paskiem, na głowie beżowy welon z bordową wypustką, na piersi zawieszony krzyż na bordowym sznurku, przy boku różaniec.





Strój uroczysty: habit i welon w kolorze białym.
Dopełnieniem stroju jest czerwony płaszcz u profesek wieczystych, biały płaszcz u profesek czasowych.


Nowicjuszki: habit beżowy, biały welon
Postulantki: habit bordowy, beżowy welon.
Siostry profeski, nowicjuszki i postulantki.


Duchowość:
Głównym celem Misjonarek Bożego Miłosierdzia jest poświęcenie się Bogu poprzez śluby ubóstwa, czystości i posłuszeństwa i dążenie do doskonałego miłosierdzia w służbie Królestwu Bożemu na cześć i chwałę Bożą, dla budowania Kościoła i zbawienia całego świata. Natomiast celem szczegółowym jest być świadkami miłosiernej miłości Boga w Kościele i wśród wszystkich ludzi, szerzyć kult Miłosierdzia Bożego i żyć życiem miłosierdzia Bożego na różne sposoby, to znaczy być miłosiernym, ofiarując bezwarunkową miłość każdemu, bez różnicy na osobę i sytuację, w której się znajduje.
Duchowość zgromadzenia jest więc głęboko zakorzeniona w tajemnicy Miłosierdzia Bożego. Siostry starają się wzorować na Jezusie Miłosiernym, aby w ten sposób odpowiedzieć na wezwanie Pana: Bądźcie miłosierni, jak Ojciec wasz jest miłosierny (Łk 6, 36). Przyświeca temu hasło wspólnoty: Z ufnością, miłością i miłosierdziem iść przez życie czyniąc dobro wszystkim. Swoje zadania apostolskie spełniają w duchu miłości, współczucia, poświęcenia, ufności i miłosierdzia. Każda siostra stara się być „kanałem”, przez które Boże Miłosierdzie przechodzi do bliźnich. Patronami zgromadzenia są: Pan Jezus Miłosierny, Matka Boża Miłosierdzia i św. Faustyna Kowalska.



Działalność:
Aktualnie zgromadzenie realizuje swój charyzmat poprzez pomoc ubogim kobietom m.in. w postaci nauki zawodu, aby mogły się utrzymać, prowadzenie sierocińców, przedszkoli i szkół różnego typu, opiekę nad chorymi i starszymi kapłanami, opiekę medyczną wśród chorych. Ponadto włączają się w pracę duszpasterską, szczególnie wśród młodzieży, szerzą nabożeństwo do Miłosierdzia Bożego w formach przekazanych przez św. Faustynę Kowalską, wypiekają komunikanty oraz szyją szaty i paramenty liturgiczne.



Historia:
Zgromadzenie założyła zakonnica należąca do Córek św. Józefa, m. Caroline Amaka Osegbo. Przez lata życia zakonnego wzrastało w niej nabożeństwo do Bożego Miłosierdzia, co zainspirowało ją do założenia wspólnoty zakonnej żyjącej duchem Jezusa Miłosiernego ofiarującego swoją bezwarunkową miłość każdemu człowiekowi.
Zgromadzenie powstało w 2003 roku w diecezji Nnewi w Nigerii za pozwoleniem miejscowego biskupa. Dzięki przychylności pewnego człowieka siostry otrzymały działkę, gdzie rozpoczęły budowę sierocińca i szkoły. Wspólnota cieszy się wieloma powołaniami; w przeciągu 10 lat istnienia osiągnęła liczbę ok. 120 zakonnic.



Strony www:
www.divinemercysisters.net



24 maja 2017

Małe Siostry Baranka


Małe Siostry Baranka
Little Sisters of the Lamb
Piccole Sorelle dell’Agnello
Hermanitas del Cordero
Irmãzinhas do Cordeiro
Petites Sœurs de l’Agneau
Kleine Schwestern vom Lamm
Kleine Zusters van het Lam


Data i miejsce założenia:
1983 rok - Francja

Założyciele:
m. Marie Coqueray
abp Jean Chabbert OFM















Liczba sióstr na świecie: ok. 160
Małe Siostry Baranka obecne są w krajach: Francja, Hiszpania, Włochy, Niemcy, Austria, Polska, USA, Argentyna, Chile.
Dom generalny: Francja (Saint Pierre)


Habit aktualny:


Niebieski habit przepasany skórzanym paskiem, niebieski szkaplerz,
ciemno-niebieski kołnierzyk, na głowie ciemno-niebieska chustka, na piersi zawieszony emblemat z wizerunkiem Baranka lub krzyżyk, przy boku różaniec.






Duchowość:
Małe Siostry Baranka należą do rodziny zgromadzeń dominikańskich, jednak ich duchowość zawiera także elementy duchowości franciszkańskiej. Jak franciszkanki żyją według Ewangelii naszego Pana Jezusa Chrystusa w duchu braterstwa, natomiast jak dominikanki mają jednego ducha i jedno serce skierowane ku Bogu, zgłębiają Słowo Boże i dzielą się nim z innymi.
Zgromadzenie ma rys kontemplacyjny. Nade wszystko miłując Boga i siedząc u stóp Pana wraz z Maryją, siostry rozważają i zachowują w swoich sercach Słowo Boże, tą żywą Wodę, którą czerpią z Serca Jezusa przebitego na krzyżu w codziennej Mszy Świętej i modlitwie.
W centrum duchowości znajduje się Misterium Baranka - Baranka Bożego, który gładzi grzechy świata i zwycięża śmierć mocą Zmartwychwstania. Baranek Boży to Jezus Ubogi i Ukrzyżowany, który w swojej miłości ofiarowuje się człowiekowi, żebrząc o jego miłość. Zwycięża śmiertelną nienawiść, jaką człowiek żywi do Boga i bliźnich i obdarowuje swoim Pokojem. Duchowość Baranka streszcza hasło zgromadzenia: Zranione, nigdy nie przestaniemy kochać.



Siostry idą w ślad za św. Dominikiem i św. Franciszkiem na spotkanie z najuboższymi tego świata, materialnie i duchowo, aby każdy człowiek otrzymał Światło Ewangelii Jezusa Chrystusa, Baranka Bożego, objawiającego miłość Ojca do ludzi.
Siostry prowadzą życie żebracze w radykalnym ubóstwie, utrzymując się jedynie z jałmużny, mieszkają w skromnych domach, urządzonych z prostotą. Wzorują się na ubóstwie Pana Jezusa. Starają się, by ich klasztory, zwane fraterniami, były miejscami, w których widoczna jest Miłość Boża. Domowe kaplice otwarte są dla wszystkich ludzi.
Najważniejszym czasem w ciągu dnia są we wspólnocie celebracje liturgiczne, które sprawowane są w sposób uroczysty, ze śpiewem, z dbałością o piękno i głębię liturgii. Wigilie świąt i uroczystości to rozpoczynające się wieczorem kilkugodzinne czuwania, aby wspólnie przeżywać tajemnicę danego święta z pomocą psalmów, czytań biblijnych, rozważań Ojców Kościoła, śpiewów. Celebracje te przedłużają się następnie w godzinnej adoracji Najświętszego Sakramentu.


Działalność:
Misją, którą pełnią w Kościele Małe Siostry Baranka to modlitwa liturgiczna, w którą może włączyć się w kaplicach sióstr każdy kto chce, świadectwo życia wspólnego w prostocie i radości oraz bezinteresowne głoszenie Słowa Bożego, często wędrowne, wychodzące na spotkanie każdego człowieka, szczególnie ubogiego i zagubionego. We fraterniach sióstr można również odbywać rekolekcje oraz wspólnie z siostrami kontemplować Słowo Boże.

Historia:
Choć narodziny Wspólnoty Małych Sióstr Baranka datuje się na 1983 rok to początki jej kształtowania sięgają końca lat 1960-tych. Pięć francuskich Dominikanek Rzymskich z klasztoru w Paryżu zapragnęło znaleźć lekarstwo na duchowe spustoszenie, jakie przyniosła ze sobą rewolucja obyczajowa z 1968 roku, spustoszenie które wdarło się również w szeregi Kościoła po Soborze Watykańskim II, przejawiając się m.in. w masowym porzucaniu kapłaństwa i życia zakonnego przez osoby Bogu poświęcone.
Wśród tych pięciu dominikanek była s. Marie Coqueray, która studiowała wówczas na paryskiej Sorbonie. Razem z grupą chrześcijańskich wykładowców i studentów próbowała przeciwdziałać szalejącej zawierusze. Wszyscy oni przychodzili do kaplicy sióstr na modlitwę oraz studium Słowa Bożego i Ojców Kościoła. Szybko zrozumieli, że nie ma innej rewolucji, jak tylko ta, która dokonuje się w głębi serca. Trzeba żyć według Ewangelii Jezusa Chrystusa. Owocem tego było podjęcie się pewnej misji: s. Marie wraz z kilkoma studentami zaczęła chodzić nocą do trudnych dzielnic Paryża, w poszukiwaniu najbardziej zagubionych młodych ludzi oraz ubogich, aby rozmawiać z nimi, być z nimi, dawać nadzieję.


W 1974 roku siostry odbywały rekolekcje w pustelni franciszkańskiej w Vézelay, które głosił franciszkanin o. Jean Chabbert. Między innymi opowiadał historię o spotkaniu św. Dominika i św. Franciszka i ich umiłowaniu ubóstwa oraz pragnieniu odnowy pogrążonego w kryzysie Kościoła. Podzielał on również tą samą intuicję sióstr odnośnie trudnej sytuacji w Kościele i na świecie.
Wtedy też pojawiła się możliwość zamieszkania na kilka miesięcy w Vézelay, aby prowadzić życie ubogie, w modlitwie i kontemplacji Bożego Słowa. Siostra Marie wraz z towarzyszką skorzystały z tej okazji. W ten sposób zaczął tworzyć się nowy sposób dominikańskiego życia. Z czasem do s. Marie zaczęły dołączać inne siostry. W 1982 roku przełożona generalna powiedziała do Marie: To, co nosisz w swoim sercu jest czymś nowym, musisz mieć odwagę założenia nowej wspólnoty. Owocem doświadczeń z przeciągu tych 15 lat były narodziny w 1983 roku Małych Sióstr Baranka. Współzałożycielem stał się Jean Chabbert, wówczas będący już biskupem, który przyjął siostry do swojej diecezji i był dla nich ojcem duchowym. Pierwsza fraternia powstała w Perpignan.
Siedem lat później powstała gałąź męska. Bracia i siostry, którzy tworzą dziś Wspólnotę Baranka, żyją tym samym charyzmatem i mają tą samą liturgię, często sprawowaną wspólnie, o ile domy braci i sióstr znajdują się w pobliżu. Ich życie domowe jest jednak całkowicie oddzielne.
Jedyny w Polsce klasztor Małych Sióstr Baranka znajduje się w miejscowości Choroń niedaleko Częstochowy.



Strony www:
www.communautedelagneau.org/pl

Filmy: