31 maja 2014

Kamilianki


Zgromadzenie Sióstr Posługujących Chorym św. Kamila
Congregazione delle Suore Ministre degli Infermi di San Camillo (Camilliane)
Congregation of the Sisters Ministers of the Sick of St. Camillus (Camillian Sisters)
Congregaciones de Hermanas Ministras de los Enfermos de San Camilo (Camilianas)
Congregação das Irmãs Ministras dos Enfermos de São Camilo (Camilianas)
Congrégation des Sœurs Ministres des Malades de Saint-Camille (Camilliennes)
Kongregation der Dienerinnen der Kranken des hl. Kamillus (Kamillianerinnen)


Data i miejsce założenia:
1829 rok - Włochy

Założyciel:
bł. Maria Dominika Brun Barbantini














Liczby: 294 siostry na świecie  * dane z 2005 roku
Kamilianki obecne są w krajach: Włochy, Haiti, Brazylia, Peru, Chile, Kenia, Indie, Tajlandia, Tajwan, Filipiny, Indonezja.
Dom generalny: Włochy (Rzym)

Habit aktualny:

Szary habit z szarym kołnierzykiem, na głowie szary prosty welon (możliwy także strój w kolorze białym), na piersi po lewej stronie duży czerwony krzyż. Możliwy także krzyż mały.

W Brazylii: Szary strój świecki z przypiętym ma piersi po lewej stronie małym czerwonym krzyżykiem.


Habit historyczny:


---------------------------------------


Na misjach habit biały.
 --------------------------------------- 



Duchowość:
Wierne słowu Pana: Bądźcie miłosierni, jak Ojciec wasz jest miłosierny (Łk 6, 36) oraz charyzmatowi założycielki, Kamilianki całkowicie poświęcają się chorym, cierpiącym i umierającym, zwłaszcza ubogim i opuszczonym, ukazując im miłość Chrystusa.
Siostry starają się kochać chorych na wzór Serca Jezusa, który tak umiłował człowieka, że cierpiał i umarł za niego, dlatego z radością i wielkodusznością ofiarują siebie cierpiącym nawet z narażeniem własnego życia. W służbie Bogu i bliźnim odnajdują sens swojego powołania ukazany przez Pana Jezusa, który nie przyszedł, aby mu służono, lecz aby służyć. (Mt 20, 28). W ludziach chorych rozpoznają Oblicze Chrystusa Cierpiącego, dlatego służą im z troską, współczuciem, czułością, łagodnością, pokorą i miłosierdziem. Z pomocą w tym przychodzi siostrom Matka Boża Bolesna, która jako Matka Ukrzyżowanego, najlepiej rozumie gorycz cierpienia.
Patronem zgromadzenia jest św. Kamil de Lellis, założyciel zakonu Kamilianów, który również poświęcił swoje życie ludziom chorym.


Działalność:
Zgodnie z celem zgromadzenia siostry opiekują się chorymi i cierpiącymi w szpitalach, przychodniach, ośrodkach zdrowia, w domach prywatnych. Swoją troską otaczają także sieroty w domach dziecka oraz ludzi starszych w domach opieki.

Historia:
Bł. Maria Dominika Brun Barbantini zanim stała się założycielką zgromadzenia Kamilianek prowadziła zwyczajne świeckie życie we włoskim mieście Lucca. Pokonawszy silne sprzeciwy rodziny wyszła za mąż za Salvatore Barbantini, który po kilku miesiącach małżeństwa zmarł nagle, gdy Dominika spodziewała się już pierwszego dziecka. Całą swoją miłość do męża przelała na syna, odrzucając inne propozycje małżeństwa.
W tym czasie zrodziła się w niej miłość i czułość względem ubogich chorych, którzy w tamtych czasach pozostawali bez żadnej opieki, umierając nieraz pozostawieni samym sobie na strychach i w piwnicach miasta. Dominika poświęcała im swój czas i siły także nocą. Drugi cios spotkał ją, gdy jej syn, mający zaledwie 8 lat, również zmarł nagle. Wówczas już całkowicie poświęciła się chorym.
W miarę upływu czasu Dominika uświadamiała sobie, że nie może samotnie stawić czoła tragicznej sytuacji swoich podopiecznych. Zaczęła myśleć o nowej, bardziej trwałej, formie opieki. W 1819 roku wraz z grupą kobiet, również zaangażowanych w pracę na rzecz chorych, założyła Pobożną Unię Sióstr Miłosierdzia, pod duchową opieką miejscowego biskupa. To pierwsze doświadczenie apostolskie okazało się jednak krótkotrwałe.


Decydującym wydarzeniem było zetknięcie się Dominiki z ojcami Kamilianami, zakonem poświęconym również chorym. Z ich wsparciem Dominika założyła w 1829 roku wspólnotę Sióstr Oblatek Pielęgniarek p.w. Matki Bożej Bolesnej i św. Kamila de Lellis, która tym razem okazała się trwała. W 1841 roku biskup Lucca zatwierdził statuty zgromadzenia, mianował Dominikę przełożoną, a wspólnota przyjęła współczesną nazwę Sióstr Posługujących Chorym św. Kamila. W następnym roku zgromadzenie zostało agregowane do Zakonu Kamilianów. W 1855 roku, po ofiarnej pracy w czasie epidemii cholery, siostry zaczęły nosić na habitach czerwony kamiliański krzyż.
s. Candida Bellotti
najstarsza zakonnica
na świecie
Ciekawostką jest fakt, że do Kamilianek należy najstarsza zakonnica na świecie, Włoszka s. Candida Bellotti, która w lutym 2016 roku obchodziła swoje 109 urodziny, a w zgromadzeniu jest już 85 lat.*
Siostry Posługujące Chorym św. Kamila potocznie nazywane są Kamiliankami. Należy jednak pamiętać, że pod nazwą Kamilianek znane jest na świecie (w tym także w Polsce) również inne zgromadzenie: Córek św. Kamila, chronologicznie późniejsze, bo założone w 1892 roku.

* Siostra Candida zmarła w 2017 roku w wieku 110 lat.

Strony www:
Włochy: www.camilliane.org
Brazylia: http://ministrasdosenfermos.com.br
Chile: http://ministrasdelosenfermos.cl
Filipiny: www.camilliansisters.org

Filmy:
Wywiad z s. Candidą Bellotti (w jęz. włoskim):
www.youtube.com/watch?v=PAxfDYX77ew



28 maja 2014

Słudzy Jezusa Miłosierdzia


Zgromadzenie Sług Jezusa Miłosierdzia (SJC)
Congregación Siervos de Jesús de la Caridad
Congregação dos Servos de Jesus da Caridade
Congregazione dei Servi di Gesù della Carita
Congregation of the Servants of Jesus of Charity
Congrégation des Serviteurs de Jésus de la Charité

Zgromadzenie złożone z kapłanów i braci zakonnych.

Data i miejsce założenia:
2004 rok - Kolumbia

Liczby: 25 zakonników na świecie  * dane z 2011 roku
Słudzy Jezusa Miłosierdzia obecni są w krajach: Kolumbia, Chile.
Dom generalny: Kolumbia (La Ceja)


Habit aktualny:

Biały habit przepasany białym szerokim pasem wiązanym po lewej stronie, biały szkaplerz z kapturem, na piersi znak zgromadzenia (nowicjusze krzyżyk).



Duchowość:
Celem zgromadzenia jest praca dla większej chwały Bożej na drodze służby ludziom chorym i cierpiącym oraz praktykowania miłosierdzia we wszystkich jej formach, by w ten sposób współpracować w odkupieńczej misji Jezusa Chrystusa w nawracaniu i zbawianiu dusz; ponadto uświęcenie własne członków zgromadzenia poprzez życie modlitwy i miłości.
Ich posługa wobec chorych ma być odbiciem Bożej Miłości i ukazywać im miłosierne oblicze Boga. Sposobami dotarcia do serca osoby chorej są modlitwa, życzliwość, cierpliwość i bezinteresowność posługi, otaczanie miłością. Inspiracją są słowa Pana Jezusa: Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili (Mt 25, 40).
W duchowości zgromadzenia pierwsze miejsce zajmuje nabożeństwo do Najświętszej Dziewicy, pierwszej Służebnicy Jezusa. Jest Ona wzorem prostoty, pokory, ubóstwa i poświęcenia, cnót niezbędnych do skutecznego pełnienia misji wśród chorych i potrzebujących. Ponadto ufność w Bożą Opatrzność, która wyraża się przede wszystkim w praktyce pokory i oddania się woli Boga. Zakonnicy kształtują w sobie ducha miłości, która pozwala oddać swoje życie Bogu i bliźnim oraz gotowości do służby im nawet za cenę największych ofiar.

Działalność:
Apostolstwo zgromadzenia obejmuje opiekę nad chorymi w szpitalach, klinikach, przychodniach oraz w ich domach prywatnych i domach opieki. Jest to opieka zarówno pielęgniarska jak i duchowa. Słudzy Jezusa Miłosierdzia prowadzą także domy dla dzieci i młodzieży w potrzebie.


Historia:
Zgromadzenie jest męską gałęzią Sióstr Służebnic Jezusa Miłosierdzia, wspólnoty założonej w 1871 roku w Hiszpanii przez św. Marię Józefę od Serca Jezusa Sancho de Guerra, przeznaczonej opiece nad chorymi i cierpiącymi w duchu miłości i poświęcenia. Wspólnota zakonników narodziła się w 2004 roku z inspiracji zgromadzenia żeńskiego przy współudziale bpa Ricardo Tobon Restrepo ordynariusza diecezji Medelin. Dom macierzysty powstał w miejscowości La Ceja w Kolumbii w tejże diecezji.
Pięć lat później pierwsza grupa zakonników złożyła śluby zakonne, wybrano pierwszego przełożonego generalnego i radę generalną. Obecnie Słudzy Jezusa Miłosierdzia mają status publicznego stowarzyszenia wiernych. Poza klasztorem w Kolumbii, mają także drugi dom w Chile.

Strony www:
http://siervosdejesusdelacaridad.blogspot.com



25 maja 2014

Szare Franciszkanki z Hasselt


Zgromadzenie Szarych Sióstr Franciszkanek z Hasselt
Congregatie van de Grauwzusters-Franciscanessen van Hasselt
Congregation of the Grey Franciscan Sisters of Hasselt
Congregación de las Hermanas Franciscanas Grises de Hasselt
Congrégation des Soeurs Grises Franciscaines de Hasselt


Data i miejsce założenia:
1626 rok - Belgia

Liczby: brak danych
Szare Franciszkanki z Hasselt obecne są w krajach: Belgia.
Dom generalny: Belgia (Hasselt)


Habit aktualny:

Biała bluzka, szara kamizelka i żakiet, szara spódnica, na głowie prosty czarny welon, na piersi krzyżyk na łańcuszku.




Początki wspólnot określanych od koloru habitu mianem Szarych Sióstr sięgają XIV wieku. W okresie tym na terenach dzisiejszej Belgii zaczęły tworzyć się coraz liczniejsze grupy pobożnych kobiet, tercjarek franciszkańskich, prowadzących życie wspólne i poświęcających się dziełom miłosierdzia. Wzorem dla tych kobiet była św. Elżbieta Węgierska, żyjąca w XIII wieku jedna z pierwszych świeckich tercjarek franciszkańskich w Europie, która poświęciła swoje życie opiece nad chorymi, kalekimi, trędowatymi.
Siostry utrzymywały się z własnej pracy: tkactwa, wypieków komunikantów, szycia ornatów i paramentów liturgicznych. Cechą szczególną tych wspólnot była troska o ludzi chorych i biednych, dla których siostry otwierały szpitale i domy opieki.
W przeciwieństwie do zwykłych zgromadzeń zakonnych Szare Siostry nie miały scentralizowanego zarządu. Każda nowa fundacja stawała się niezależna, niektóre miały swoje domy filialne, co w połączeniu z gwałtownym wzrostem liczby powołań w XIX wieku, dało szereg małych autonomicznych zgromadzeń Szarych Sióstr. Do dziś przetrwało ich zaledwie 7.



Jednym z nich są Szare Franciszkanki z Hasselt. W 1625 roku zamożny mieszkaniec tego miasta Herman Vander Ryst zapisał w testamencie określoną sumę pieniędzy rocznie na działalność zgromadzeniu zakonnemu, które objęłoby troską chorych i potrzebujących mieszkańców miasta. W 1626 roku przybyła do Hasselt pierwsza grupa Szarych Sióstr z Diest, aby podjąć się tego zobowiązania. Siostry otworzyły szpital, opiekowały się także chorymi w domach, grzebały zmarłych. Posługę wobec chorych pełniły przez kilka wieków swojego istnienia.
Obecnie Szare Franciszkanki z Hasselt są zgromadzeniem na prawie diecezjalnym, wymierającym z powodu zaawansowanego wieku sióstr i posoborowego braku nowych powołań. Potrzeba więc młodych kobiet gotowych podjąć na nowo charyzmat Szarych Sióstr i w duchu św. Elżbiety służyć ludziom cierpiącym belgijskiego społeczeństwa. 
Szare Siostry z Diest, które dały początek zgromadzeniu w Hasselt, zostały włączone do niego w 1968 roku.

Dom generalny:
Grauwzusters-Franciscanessen
Demerstraat 72, 3500 Hasselt (België)
Tel.: 011 236457
E-mail: grauwzusters@skynet.be



19 maja 2014

Służebniczki Wielkopolskie


Zgromadzenie Sióstr Służebniczek Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny - wielkopolskie
*Congregatio Sorrorum Ancillarum  ab Immaculata Conceptione Beatae Mariae  Virginis
*Congregation of the Sisters Servants of the Immaculate Conception of the Blessed Virgin Mary (of Greater Poland)
*Congregazione delle Suore Ancelle dell'Immacolata Concezione della Beata Vergine Maria (di Grande Polonia)
*Congregación de las Hermanas Siervas de la Inmaculada Concepción de la Santísima Virgen María (de Gran Polonia)
*Congregação das Irmãs Servas da Imaculada Conceição da Virgem Maria (de Grande Polônia)
*Congrégation des Soeurs Servantes de l'Immaculée Conception de la Bienheureuse Vierge Marie (de Grande-Pologne)
*Kongregation der Schwestern Mägde von der Unbefleckten Empfängnis der Heiligen Jungfrau Maria (von Großpolen)


Data i miejsce założenia:
1850 rok - Polska

Założyciel:
bł. Edmund Bojanowski















Liczby: 373 siostry na świecie (w Polsce: 296)  * dane z 2008 roku
Służebniczki Wielkopolskie obecne są w krajach: Polska, Białoruś, Kazachstan, Szwecja, Włochy, Brazylia.
Dom generalny: Polska (Luboń)

Habit aktualny:
Brak wspólnoty stroju zakonnego:

Ciemnoniebieski habit wycięty w szpic, na głowie biały czepek i ciemnoniebieski welon, na piersi zawieszony na tasiemce krzyż, przy boku różaniec.
Możliwy także uproszczony ciemnoniebieski welon z białą wypustką.

W Brazylii: strój świecki w kolorze niebieskim
(na zdjęciu w habitach - siostry z Polski)


Habit historyczny:



 ---------------------------------------


---------------------------------------

W Brazylii: jasnoniebieski habit z białym kołnierzykiem o rogach prostych, biały prosty welon.


Duchowość:
Chwała Trójcy Przenajświętszej przez życie w czystości, ubóstwie i posłuszeństwie oraz służenie Bogu i ludziom jest celem zgromadzenia określonym przez założyciela. Swoje powołanie siostry realizują wspólnotowo. Wzorem każdej Służebniczki jest Jezus Chrystus, który całkowicie oddał się woli Ojca.
Siostry szczególnie czczą Niepokalaną Dziewicę Służebnicę Pańską. Maryja prowadzi je do Chrystusa oświecając drogę swymi cnotami: czystością, posłuszeństwem, głęboką pokorą, czystą intencją, duchem modlitwy, duchem ofiary oraz ubóstwem.
Pokora i prostota to cnoty najbliższe Służebniczkom, gdyż sprzyjają wypełnianiu woli Bożej. Ponadto siostry zabiegają o jedność i miłość siostrzaną oraz ducha zaparcia się siebie. Zapał i gorliwość apostolską czerpią z wiary w Opatrzność Bożą i z ciągłego obcowania z Bogiem, zwłaszcza w czasie Najświętszej Ofiary i Uczty Eucharystycznej Chrystusa.
Zgromadzenie otacza czcią także Najświętsze Serce Jezusa, św. Józefa Oblubieńca Bogarodzicy oraz swojego założyciela bł. Edmunda Bojanowskiego.


Działalność:
Główną formą pracy zgromadzenia są ochronki, w których wychowywani są najmłodsi, siostry wychowują także młodzież, przez którą oddziałują także na ich środowisko rodzinne, prowadzą bursę dla dziewcząt, ośrodek opiekuńczo-wychowawczy, świetlicę dla młodzieży, warsztaty szkolne, dom rekolekcyjny. Opiekują się również chorymi i biednymi. Prowadzą dom pomocy społecznej dla starszych kobiet i kuchnię dla ubogich. Ponadto włączają się w różne formy pracy w parafiach oraz w instytucjach kościelnych.


Historia:
Założyciel zgromadzenia bł. Edmund Bojanowski był człowiekiem świeckim, który aktywnie angażował się w pracę społeczną, której celem było moralne, kulturalne oraz ekonomiczne odnowienie XIX-wiecznej wielkopolskiej wsi. Punktem przełomowym w życiu błogosławionego była epidemia cholery w roku 1849, która doprowadziła ludność wiejską do nędzy i osierociła dużą liczbę dzieci. Wówczas   z   narażeniem   życia pielęgnował chorych, za własne oszczędności kupował żywność i lekarstwa oraz sprowadzał do chorych lekarza i kapłana z posługą sakramentalną. Najwięcej uwagi poświęcił sierotom oraz dzieciom wiejskim organizując dla nich tzw. ochronki.
Do pracy w nich postanowił zaangażować dziewczęta wiejskie, które ożywione wspólną ideą ofiarnie poświęciłyby się dzieciom. Kilka lat później dziewczętom bezinteresownie posługującym w ochronkach nadał zakonny styl życia. Oficjalnie zgromadzenie Sióstr Służebniczek założone zostało w 1850 roku w Podrzeczu koło Gostynia w Wielkopolsce. W 1871 roku w chwili śmierci założyciela zgromadzenie liczyło 188 sióstr.


Nieprzychylne wobec zakonów działania zaborców m. in. dekrety kasacyjne istniejących placówek, zakaz przyjmowania nowych kandydatek i utrzymywania kontaktu z przełożonymi doprowadziły do podziału Służebniczek na cztery autonomiczne zgromadzenia: wielkopolskie, śląskie, starowiejskie i dębickie.


Pierwsze wyodrębniły się Służebniczki Starowiejskie w 1866 roku z sióstr przybyłych do Galicji pięć lat wcześniej, z powodu trudności w kontaktach z przełożonymi pozostałymi w zaborze pruskim. W latach 1875-1877 władze pruskie zamknęły prawie wszystkie placówki zgromadzenia w Wielkopolsce. Przełożona generalna udała się na Śląsk, gdzie powstawały nowe domy, część sióstr z Wielkopolski udała się także do Dębicy; siostry te w 1890 roku usamodzielniły się tworząc drugą autonomiczną gałąź Służebniczek. Kolejne nieprzychylne działania rządu pruskiego doprowadziły w 1897 roku do podziału zgromadzenia wzdłuż granicy diecezji poznańsko-gnieźnieńskiej i wrocławskiej tym samym doszło do usamodzielnienia się śląskiej gałęzi Służebniczek.

Strony www:
Dom generalny: www.siostry-maryi.pl
prowincja pleszewska: www.sluzebniczki-pleszew.pl
prowincja warszawska: http://siostrysluzebniczki.pl
Brazylia: http://servasdemaria.com.br
http://vocacionalservas.blogspot.com/

Filmy:



więcej filmów (na dole strony): www.siostry-maryi.pl/index.php