30 stycznia 2016

ss. Miłosierdzia z Nowego Jorku


Siostry Miłosierdzia z Nowego Jorku (SC) 
Sisters of Charity of New York
Suore della Carità di New York
Hermanas de la Caridad de Nueva York
Irmãs da Caridade de Nova Iorque
Sœurs de la Charité de New York
Barmherzigen Schwestern von New York


Data i miejsce założenia:
1846 rok - USA

Założycielka:
Siostry Miłosierdzia z Nowego Jorku wyłoniły się ze zgromadzenia założonego przez św. Elżbietę Seton.

św. Elżbieta Seton















Liczba sióstr na świecie: brak danych
Siostry Miłosierdzia z Nowego Jorku obecne są w krajach: USA, Gwatemala.
Dom generalny: USA (Nowy Jork, Bronx)


Habit aktualny:


Zgromadzenie założone jako habitowe. W okresie posoborowym siostry przestały chodzić w habitach. Pojedyncze siostry noszą niebieski welon z białą wypustką.


Habit historyczny:

Czarny habit z pelerynką, biały kołnierzyk o rogach prostych, na głowie czarny czepek wiązany pod szyją, przy boku różaniec.



Duchowość:
Celem życia sióstr jest uczestnictwo w misji Pana Jezusa, ukazywanie światu Bożej miłości, służąc na duszy i ciele ludziom potrzebującym, zwłaszcza ubogim, w duchu św. Wincentego a Paulo i św. Elżbiety Seton.
Według św. Wincentego duch sióstr powinien odznaczać się miłosierdziem "wcielonym", czyli wyrażonym w konkretnych czynach. Zgromadzenie ma więc charakter typowo apostolski. Jeśli miłość tego wymaga siostry powinny umieć "zostawić Boga dla Boga". Pierwsza reguła zgromadzenia tak określała ducha służby i powołania sióstr, które powinny być gotowe mieć: nie inny klasztor, niż domy chorych lub pomieszczenia szkolne, nie inne cele, niż wynajęte pokoje, nie inne kaplice, niż kościoły parafialne, nie klauzurę, ale posłuszeństwo, nie kratę, ale bojaźń przed Bogiem, nie welon, ale świętą skromność.
Cechą duchowości wspólnoty jest odnajdywanie obecności i miłości Bożej w każdym, nawet najbardziej zwyczajnym aspekcie życia. Rodzi to zaufanie w Opatrzność Boga, który jako jedyny może zaspokoić potrzeby i pragnienia sióstr. Za przykładem św. Wincentego siostry starają się pełnić uczynki miłosierdzia w prostocie i pokorze.
Św. Elżbieta Seton zachęcała siostry, aby nieustannie się modliły: uczyła modlitwy serca, wznoszenia serca do Boga niezależnie od miejsca i sytuacji, utrzymującego człowieka w stałej łączności z Nim. Siostry modlą się także wraz z całym Kościołem w codziennej Mszy Świętej i Liturgii Godzin. Ponadto praktykują medytację, rozważanie Pisma Świętego, czytanie duchowne. W Eucharystii widzą obraz ofiarnej miłości Pana Jezusa.


Działalność:
Działalność zgromadzenia skupia się m.in. na edukacji, opiece zdrowotnej, pracy charytatywnej, pomocy imigrantom, kobietom w trudnej sytuacji, formacji świeckich katechetów. Siostry prowadzą również farmę ze zdrową żywnością, dzięki której wspierają ludzi ubogich.

Historia:
Korzenie zgromadzenia sięgają wspólnoty zakonnej założonej przez św. Elżbietę Seton, pierwszą kanonizowaną Amerykankę.
Pochodziła z rodziny protestanckiej, o wysokim statusie społecznym, cechowała się też pobożnością i wrażliwością na potrzebujących. Wraz z mężem udałą się do Europy do Włoch z powodu kłopotów zdrowotnych jej męża, który tam zmarł. We Włoszech, pod wpływem znajomości z pewną rodziną, nawróciła się na katolicyzm i powróciła do USA.
Na prośbę ojców Sulpicjanów pracujących w Ameryce wyjechała do Emmitsburg w stanie Maryland, aby otworzyć szkołę. W 1809 roku założyła wspólnotę zakonną Sióstr Miłosierdzia z Emmitsburg. Było to pierwsze zgromadzenie powstałe w Stanach Zjednoczonych. Jego charyzmat wzorowany był na założonym w XVII wieku we Francji przez św. Wincentego a Paulo i Ludwiki de Marillac Zgromadzeniu Sióstr Miłosierdzia (Szarytkach). Na wzór francuskich założycieli amerykańskie Siostry Miłosierdzia miały poświęcić się zaspokajaniu wszelkich potrzeb duchowych i materialnych ludzi ubogich w szkołach, sierocińcach, szpitalach i w wielu innych posługach charytatywnych.


Pierwszym dziełem apostolskim wspólnoty była bezpłatna szkoła, która stała się pierwowzorem późniejszej katolickiego systemu szkół parafialnych w Ameryce. W 1817 roku trzy siostry przybyły do Nowego Jorku, gdzie otwarły sierociniec, następnie szkołę dla dziewcząt. Cztery lata później w chwili śmierci Elżbiety Seton całe zgromadzenie liczyło 50 zakonnic.
Po pewnym czasie władze zakonne rozpoczęły starania o przyłączenie wspólnoty do Szarytek. Oznaczało to jednak konieczność dokonania pewnych zmian wewnątrz zgromadzenia, czego wymagał zarząd Szarytek. Między innymi siostry miały zostać wycofane z opieki nad osieroconymi chłopcami. Zagroziło to dalszemu istnieniu sierocińca w Nowym Jorku. Tamtejsze zakonnice nie chciały zostawić dzieci. W konsekwencji w 1846 roku grupa 33 sióstr odłączyła się tworząc niezależne zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia z Nowego Jorku. Wybrały one s. Elizabeth Boyle jako przełożoną. W 1850 roku siostry z Emmitsburg ostatecznie przyłączyły się do Szarytek, przyjmując także ich strój: niebieski habit z białym kornetem, natomiast siostry z Nowego Jorku utrzymały konstytucje, zwyczaje i strój zgromadzenia założonego przez matkę Seton.


W miarę rozwoju siostry angażowały się w różne inne działania apostolskie. Opiekowały się chorymi w szpitalach, chorymi psychicznie, pomagały imigrantom, ludziom ubogim i bezdomnym, pracowały na misjach na Bahamach, w Wietnamie, Peru, Chile, a także w Gwatemali, gdzie obecne są do dziś.

Strony www:
www.scny.org

Filmy:





26 stycznia 2016

Adoratorzy Wieczyści Najświętszego Sakramentu


Mnisi Adoratorzy Wieczyści Najświętszego Sakramentu (MAPSS)
Perpetual Adoration Monks of the Blessed Sacrament
Monjes Adoradores Perpetuos Del Santisimo Sacramento


Data i miejsce założenia:
1991 rok - Meksyk

Założyciel:
o. Cornelio Moya















Liczba zakonników na świecie: brak danych
Adoratorzy Wieczyści Najświętszego Sakramentu obecni są w krajach: Meksyk.
Dom macierzysty: Meksyk (
Aztlán)

Habit aktualny:

Biały habit przepasany czarnym skórzanym paskiem, bordowy szkaplerz z kapturem, na piersi po lewej stronie mała monstrancja - symbol Najświętszego Sakramentu, przy boku różaniec.



Duchowość:
Mnisi Adoratorzy Wieczyści Najświętszego Sakramentu są wspólnotą kapłanów i braci składających zakonne śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa i poświęconych całkowicie życiu kontemplacyjnemu w samotności, milczeniu, w modlitwie, pracy, ascezie i pokucie.
Duchowość zgromadzenia jest typowo eucharystyczna i oparta jest na duchowości i nauczaniu bł. Marii Magdaleny od Wcielenia. Jego szczególnym zadaniem jest adoracja Pana Jezusa obecnego w Najświętszym Sakramencie, która ma charakter wieczysty, czyli trwa nieustannie dzień i noc. Jej celem jest oddawanie Bogu nieprzerwanej chwały oraz przepraszanie za przestępstwa, niewdzięczności i świętokradztwa wobec Sakramentu Ołtarza. Ponadto mnisi wstawiają się za światem oraz polecają Bogu sprawy Kościoła powszechnego, szczególnie mając na uwadze zbawienie dusz; modlą się o nawrócenie grzeszników oraz o świętość dla kapłanów.


Kult Eucharystii nie ogranicza się tylko do czasu spędzonego w kaplicy przed monstrancją, czy uczestnictwa w Ofierze Mszy Świętej, ale obejmuje wszystkie ofiary i prace całego dnia, gdyż zgodnie z charyzmatem zgromadzenia wszystko ma być dla Jezusa Eucharystycznego. Codzienne życie w klasztorze to życie w Bogu, ciągłe poznawanie Go, wznoszenie się do Niego, wybieranie tego, co Mu się bardziej podoba.
W duchowości bł. Marii Magdaleny ważne miejsce zajmuje także tajemnica Kościoła, w sercu którego stoi Eucharystia, bycie w jedności z Kościołem i modlitewna troska o jego sprawy.
Adoracja Najświętszego Sakramentu wymaga od mnichów cnoty wiary. Drugą ważną cnotą jest miłość do Boga i współbraci, ponieważ: Kto nie miłuje brata swego, którego widzi, nie może miłować Boga, którego nie widzi (1 J 4, 20). Zgromadzenie cechuje się też duchem dobroci, łagodności, cierpliwości, poświęcenia, własnego wyniszczenia, ubóstwa i pokory. Cnoty te praktykowane są w życiu wspólnotowym, które oparte jest na regule św. Augustyna.


Działalność:
Oprócz modlitwy wstawienniczej drugą formą apostolstwa mnichów jest zachęcanie i umożliwianie ludziom świeckim adorowania Pana Jezusa w Eucharystii. Starają się wskazywać na prymat Boga w życiu i świadczyć o realnej obecności Chrystusa w Najświętszym Sakramencie.

Historia:
Zgromadzenie powstało w Aztlán w archidiecezji Tijuana w Meksyku w 1991 roku. Założył je franciszkanin ojciec Cornelio Moya, inspirowany duchowością bł. Marii Magdaleny od Wcielenia, która założyła kontemplacyjną wspólnotę Adoratorek Wieczystych Najświętszego Sakramentu. Mnisi stanowią męską gałąź tego zakonu. Aktualnie Adoratorzy Wieczyści mają status publicznego stowarzyszenia wiernych i żyją w trzech klasztorach w Meksyku.

Dom macierzysty:
Adoradores Perpetuos del Santísimo Sacramento
Monasterio del Sagrado Corazón de Jesús
Quinatzin s/n
Col. Aztlán
22771 Playas de Rosarito, B.C
México


24 stycznia 2016

Małe Towarzystwo Maryi


Małe Towarzystwo Maryi (LCM)
Little Company of Mary
Piccola Compagnia di Maria
Pequeña Compañía de María
Pequena Companhia de Maria
Petite Compagnie de Marie
Kleine Gesellschaft Mariens


Data i miejsce założenia:
1877 rok – Wielka Brytania

Założycielka:
m. Mary Potter















Liczba sióstr na świecie: 327   * dane z 2008 roku
Siostry Małego Towarzystwa Maryi obecne są w krajach: Wielka Brytania, Irlandia, Włochy, USA, RPA, Zimbabwe, Korea Płd., Filipiny, Australia, Nowa Zelandia, Tonga.
Dom generalny: Wielka Brytania (Londyn)


Habit aktualny:

Zgromadzenie założone jako habitowe. W okresie posoborowym większość sióstr w Europie, Ameryce i Oceanii przestała chodzić w habitach, jedynie niektóre siostry noszą błękitny welon do świeckiego ubrania. 
Znakiem wspólnym jest zawieszony na piersi medal.


W Afryce błękitny welon do granatowego świeckiego ubrania.

Korea, Filipiny: czarny habit lub biały habit z białym kołnierzykiem, na głowie błękitny welon z białą wypustką, na piersi medal.


Habit historyczny:

Czarny habit ze szkaplerzem, przepasany czerwonym sznurem, pod szyją biały pektoralik, na głowie błękitny welon, na piersi krzyż zawieszony na czerwonym sznurku, przy boku różaniec.



----------------------------------------------


----------------------------------------------


----------------------------------------------




Duchowość:
Maryjny charakter zgromadzenia oparty jest na duchowości św. Ludwika Marii Grignon de Montfort zawartej w Traktacie o prawdziwym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny.
Siostry powołane są, by być towarzyszkami Maryi, w jedności z Nią: być z Nią jednego serca i jednej myśli. Chcą przeżyć życie z Chrystusem i dla Chrystusa, stojąc z Maryją u stóp krzyża na Kalwarii. Pragną uczcić Matkę Bożą, naśladując Jej macierzyńskie Serce. W Matce Bożej, najdoskonalszej uczennicy Pana Jezusa, odnajdują wzór wiary i służby. Od Niej uczą się wielkodusznego poświęcenia zakorzenionego w modlitwie, które prowadzi do pełnienia uczynków.
Szczególnie czują się powołane do udziału w macierzyńskiej i ewangelizacyjnej roli Maryi w Kościele, zwłaszcza poprzez posługę modlitwy oraz troskę o chorych i umierających. Swoją pracą chcą ukazywać Bożą litość i macierzyńską miłość Matki Bożej do ludzi, którym służą.


Działalność:
Głównym zadaniem apostolskim Małego Towarzystwa Maryi jest troska o chorych i umierających i otaczanie ich modlitwą. Cel ten siostry realizują pracując w ochronie zdrowia, hospicjach, domach opieki dla ludzi starszych, wspierają także osoby przeżywające żałobę. Angażują się również w inne formy działalności jak: pomoc w duszpasterstwie parafialnym, pracę z młodzieżą, organizowanie rekolekcji, kierownictwo duchowe, pomoc ludziom bezdomnym, więźniom czy uchodźcom.


Historia:
Założycielka zgromadzenia Mary Potter od dzieciństwa była słaba i chorowita. Początkowo wstąpiła do Sióstr Miłosierdzia lecz z powodu słabego zdrowia po kilkunastu miesiącach wróciła do domu. Marzenie o życiu oddanym Bogu nie opuściło ją. Pewnego dnia podczas modlitwy usłyszała wyraźne wezwanie skierowane do niej: Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili, i by owoc wasz trwał (J 15, 16). Na jej pytanie: Dlaczego ja? - padła odpowiedź: Wybieram słabe narzędzia tego świata. W następnym dniu, czytając o Matce Bożej patronce umierających, usłyszała głos: To jest Moja wola, abyś wykonała tą pracę.
Czas narodzin Małego Towarzystwa Maryi przypadł na okres, kiedy w Anglii z jednej strony coraz bogatsza grupa ludzi pogrążała się w bezczynności i korzystaniu z przyjemności życia, z drugiej rzesza ludzi ubogich żyła w nędznych warunkach, byli przepracowani, zaniedbani, zapadali na różne choroby, przedwcześnie umierali. Praktycznie nie posiadali możliwości leczenia się. W szpitalach brakowało podstawowej higieny, a personel nie posiadał podstawowego przygotowania pielęgniarskiego. Mary Potter właśnie dla ludzi chorych i umierających miała założyć nowe zgromadzenie.


Długi czas nie mogła znaleźć zrozumienia ze strony spowiedników i władz kościelnych, którzy utrudniali jej zadanie. W końcu pojawiła się nadzieja w przychylności biskupa Nottingham. Właśnie w tym mieście w 1877 roku narodziło się Małe Towarzystwo Maryi. Wsparcie biskupa okazało się jednak krótkotrwałe. Biskup napisał regułę i zaczął ingerować w życie i kształt wspólnoty wbrew intencjom założycielki. Nie mogąc uwolnić się od wpływów hierarchy Mary wyjechała do Rzymu po aprobatę Stolicy Apostolskiej dla reguły, którą udało się tam zmodyfikować zgodnie z zamysłem Mary, a później zatwierdzić.
Na pierwszym miejscu siostry miały stawiać dobro duchowe swoich podopiecznych. Ich troską było to, aby dusze tych, za których cierpiał i umarł na Krzyżu Pan Jezus, nie zostały utracone na wieczność. Oprócz modlitwy i opieki nad chorymi i konającymi siostry podejmowały się różnych zadań, ewangelizując słowem i czynem. Już w początkowym okresie zgromadzenie zakładało domy w różnych częściach świata.
W przeszłości siostry obecne były także w takich krajach jak: Malta, Argentyna, Haiti, Albania i Tunezja.

Strony www:
Dom generalny: www.lcmsisters.org
Wielka Brytania: www.lcmsisters.org.uk
Irlandia: www.lcm.ie
USA: www.lcmsistersusa.org
RPA, Zimbabwe: www.lcmsouthernafrica.org
Korea Płd.: www.lcm.or.kr:456/english
Australia: www.lcm.org.au
Nowa Zelandia, Tonga: www.lcmnz.org

Filmy: