27 lipca 2015

Bazylianki Soarytki


Zgromadzenie Sióstr Bazylianek Soarytek (BC)
Congregation of Basilian Chouerite Sisters
Congregazione delle Suore Basiliane Soarite
Congregación de las Hermanas Basilianas Soariats
Congrégation des Religieuses Basiliennes Chouérites

Zgromadzenie greckokatolickie obrządku melchickiego.

Data i miejsce założenia:
1737 rok - Liban

Liczba sióstr na świecie: 130
Bazylianki Soarytki obecne są w krajach: Liban, Syria, Jordania, Egipt, Francja, Australia.
Dom generalny: Liban (Zouk Mikael)

Habit aktualny:

Czarny habit z białym kołnierzykiem o rogach prostych lub czarny bezrękawnik i biała bluzka, na głowie czarny welon z białym paskiem, na piersi zawieszony krzyżyk.




Habit historyczny:


 ----------------------------------------------






Duchowość:
Życie codzienne zgromadzenia opiera się na regule św. Bazylego Wielkiego. Celem istnienia wspólnoty jest uwielbienie Boga oraz budowanie Mistycznego Ciała Chrystusa poprzez własne uświęcenie, apostolstwo w dziedzinie edukacji i ewangelizacji, pełnienie dzieł chrześcijańskiej miłości i świadectwo życia.
Aby uświęcić siebie Bazylianki żyją w stałej obecności Boga i w zjednoczeniu z Nim, dążąc do doskonałej miłości, która jest podstawą i zwieńczeniem bazyliańskiej duchowości. Miłość ta realizuje się przede wszystkim w miłości bliźniego, dlatego powołanie bazyliańskie silny nacisk kładzie na życie wspólnotowe, które jest okazją do praktykowania cnót ewangelicznych, szczególnie posłuszeństwa i pokory.
Życie duchowe koncentruje się wokół modlitwy liturgicznej, Biblii będącej konstytucją życia religijnego, czytania duchowego, ascezy i pokuty. Ważne miejsce zajmuje również praca zarówno intelektualna, jak i ręczna.
Zgromadzenie Sióstr Bazylianek Soarytek należy do Melchickiego Kościoła Greckokatolickiego, czerpie więc także z duchowości tego obrządku i jest zakorzenione w tradycji wschodniej.



Działalność:
Siostry posługują w dziedzinie edukacji i wychowania, prowadzą 14 szkół, domy dziecka, katechizują, organizują letnie obozy dla młodzieży, służą także chorym w szpitalach, klinikach, domach opieki, pracują wśród niesłyszących oraz w domach dla osób starszych, angażują się w pracę parafialną, w różne duszpasterstwa, przygotowują dzieci do Pierwszej Komunii Świętej, dbają o wystrój i piękno kościołów, siostry tworzą chór, który śpiewa w czasie liturgii. Ponadto piszą ikony, malują obrazy religijne, szyją szaty liturgiczne.



Historia:
Zakon Bazylianek Soarytek powstał w łonie Greckokatolickiego Kościoła Melchickiego.
Dziesięć kobiet należących do Bractwa Matki Bożej prowadzonego przez Ojców Jezuitów zapragnęło poświęcić się Bogu w życiu zakonnym. Zwróciły się one do Bazylianów Soarytów z prośbą o kierownictwo. W 1737 roku na wzgórzu w Zouk Mikael w dzisiejszym Libanie powstał pierwszy klasztor żeńskiej gałęzi zakonu.
Początkowo Bazylianki Soarytki były wspólnotą kontemplacyjną, żyjącą za klauzurą. W oparciu o regułę św. Bazylego mniszki spędzały długie godziny w dzień i w nocy na modlitwie liturgicznej i adoracji Boga, na pokucie i wyrzeczeniu. Utrzymywały się ze swojej pracy w myśl bazyliańskiej zasady, że życie mnicha jest życiem modlitwy i pracy.
W połowie XX wieku mniszki zaczęły odczuwać potrzebę zmiany charakteru zakonu ze ściśle kontemplacyjnego na czynny. W 1953 roku otrzymały zgodę Stolicy Apostolskiej, a rok później wybrano pierwszą przełożoną generalną i zarząd, uzyskując tym samym niezależność od Ojców Soarytów, którzy do tej pory kierowali mniszkami. Siostry postanowiły zaangażować się w edukację i wychowanie młodego pokolenia, posługę wśród chorych i cierpiących oraz w pracę duszpasterską.



Strony www:
www.religieuses-b-c.net

Filmy:

część I:



część II:





21 lipca 2015

Pocieszyciele


Zgromadzenie Braci Pocieszycieli z Getsemani (CCG)
Congregatio Fratrum Consolatorum de Gethsemani
Congregation od the Brothers Consolers of Gethsemane
Congregazione dei Fratelli Consolatori del Getsemani
Congregación de los Hermanos Consoladores de Getsemaní
Congregação dos Irmãos Consoladores de Getsêmani
Congrégation des Frères Consolateurs de Gethsémani
Kongregation der Brüder Tröster von Gethsemane
Kongregácia Bratov Tešiteľov z Getsemán

Zgromadzenie złożone z kapłanów i braci zakonnych.

Data i miejsce założenia:
1922 rok - Austria

Założyciel:
o. Józef Jan Litomisky















Liczba zakonników na świecie: 37 - w tym 5 nowicjuszy (w Polsce: 22)  * dane z 2015 roku
Pocieszyciele obecni są w krajach: Polska, Słowacja, Austria, Rosja.
Dom generalny: Słowacja (Marianka)


Habit aktualny:
.
Czarny habit z kapturem, z wszytym z przodu szkaplerzem, przepasany czarnym skórzanym paskiem, przy boku różaniec. Po ślubach wieczystych biały kaptur i biały płaszcz używany podczas adoracji.
W regionie słowacko - austriackim bracia na co dzień noszą białe kaptury.




 
Duchowość:
Życie duchowe Braci Pocieszycieli wyraża się w całkowitym oddaniu Boskiemu Sercu Jezusa, adorowaniu Go, wynagradzaniu, niosąc w ten sposób pociechę w Jego największej boleści i samotności w Ogrodzie Getsemani poprzez modlitwę, ofiarę i pracę apostolską. Charyzmat Pocieszycieli zamknięty jest w zawołaniu wspólnoty: Wszystko dla pocieszenia Boskiego Serca Jezusa.
Zgodnie z wolą Założyciela zgromadzenie codziennie powraca do ostatnich chwil ziemskiego życia Pana Jezusa, które aż do śmierci było przeniknięte wielkim smutkiem. Charyzmat Pocieszycieli ma swoje źródło w prośbie samego Pana Jezusa, który w czasie modlitwy w Ogrodzie Getsemani prosił uczniów: zostańcie tu i czuwajcie ze Mną
Dlatego pierwszym sposobem wypełniania swojego powołania przez zakonników jest modlitwa, szczególnie codzienna, godzinna adoracja Najświętszego Sakramentu w czasie której przepraszają i wynagradzają Boskiemu Sercu za doznawane zniewagi. W Wielki Czwartek w domach zgromadzenia adoracja ta trwa przez całą noc i następny dzień, aż do liturgii Wielkiego Piątku. W codziennej modlitwie braci stałe miejsce zajmuje również pamięć o umierających; modlą się też za ludzi zagrożonych utratą nieba.
.
Drugą formą realizacji chryzmatu jest ofiara. Na wzór Chrystusa zakonnicy żyją w całkowitym wyrzeczeniu się własnej woli, aby bez reszty pełnić wolę Ojca Niebieskiego, aż do oddania samych siebie w ofierze. W czasie ślubów mówią: Wspominając śmiertelną trwogę Jezusa w Getsemani, opuszczenie na Krzyżu oraz osamotnienie w Najświętszym Sakramencie Ołtarza, zobowiązuję się: adorować Go, przepraszać i żyć jako całopalna ofiara za grzechy swoje i cierpiących.
Trzecią formą jest praca apostolska otaczająca troską zwłaszcza więźniów, bezdomnych, chorych i  konających.
Patronami zgromadzenia są: Matka Boża - Bolesna Pocieszycielka, św. Józef, św. Cyryl i Metody, św. Małgorzata Maria Alacoque i św. Faustyna Kowalska. 


Działalność:
Oprócz apostolstwa modlitwy i ofiary Pocieszyciele angażują się w apostolstwo czynne pośród cierpiących duchowo i fizycznie. Otaczają duszpasterską opieką ludzi chorych, konających, więźniów i  bezdomnych, udzielają pomocy żywnościowej ubogim, włączają się w duszpasterstwo parafialne, opiekują się również sanktuariami i przybywającymi do nich pielgrzymami.
.

Historia:
Zgromadzenie założył Czech o. Józef Litomisky. Będąc księdzem diecezjalnym początkowo posługiwał jako wikariusz w czeskich parafiach. Dwa lata po święceniach kapłańskich został wysłany na dalsze studia teologiczne do Wiednia. Tam, oprócz nauki, otoczył duszpasterską opieką czeskich i słowackich katolików. Był to czas I Wojny Światowej więc podjął również posługę duszpasterską w wiedeńskich szpitalach, gdzie zaopatrywał sakramentami świętymi rannych i umierających żołnierzy. Zetknął się tam z duża biedą duchową, gdyż nie wszyscy chcieli pojednać się z Bogiem przed śmiercią.
.

Spustoszenie duchowe i moralne spowodowane przez wojnę zrodziło w kapłanie pragnienie wynagradzania Bogu za grzechy. Stopniowo dojrzewała w nim myśl o założeniu zgromadzenia, którego celem byłoby pocieszanie Boskiego Serca Jezusa w Jego boleści i opuszczeniu w Ogrodzie Getsemani. Swój zamiar przedstawił arcybiskupowi Wiednia, udał się również do Rzymu, gdzie na audiencji u papieża Piusa XI uzyskał jego akceptację i błogosławieństwo. Duchowe wsparcie miał także w osobie m. Róży Vujtechovej, która kilka lat wcześniej powołała do istnienia Siostry Pocieszycielki Boskiego Serca Jezusa.
Rok 1922 stał się rokiem narodzin nowej wspólnoty zakonnej Braci Pocieszycieli z Getsemani. Wtedy została ona kanonicznie erygowana, a pierwsi bracia złożyli śluby zakonne. Zgromadzenie rozwijało się głównie na ziemi czeskiej i słowackiej. W 1939 roku liczyło już 120 zakonników. Dziś bracia posługują w polskiej prowincji z Domem Głównym we Włocławku oraz w regionie słowacko - austriackim z Domem Generalnym w Mariance.


Strony www:

20 lipca 2015

ss. Nauczania Chrześcijańskiego


Instytut Pań Nauczania Chrześcijańskiego
Instituto delle Dame dell'Istruzione Cristiana
(Religiose dell'Istruzione Cristiana)
Institute of the Ladies of Christian Instruction
(Religious of Christian Instruction)
Instituto de las Damas de la Instrucción Cristiana
(Religiosas de la Instrucción Cristiana)
Instituto das Damas da Instrução Cristã
(Religiosas da Instrução Cristã)
Institut des Dames de l'Instruction Chrétienne
(Religieuses de l'Instruction Chrétienne)
Congregatie van de Dames van het Christelijk Onderwijs
(Religieuzen van het Christelijk Onderwijs)


Data i miejsce założenia:
1823 rok - Belgia

Założycielka:
m. Agathe Verhelle















Liczba sióstr na świecie: 284  * dane z 2008 roku
Siostry Nauczania Chrześcijańskiego obecne są w krajach: Belgia, Wielka Brytania, Portugalia, Brazylia, Togo, Kongo-Brazzaville, Rwanda.
Dom generalny: Belgia (Liège)

Habit aktualny:

Zgromadzenie założone jako habitowe.
W okresie posoborowym siostry przestały chodzić w habitach.
Znakiem wspólnym jest zawieszony na piersi medal z wpisanym w niego krzyżem.







 W czasie uroczystości siostry używają jednolitego stroju świeckiego.



Habit historyczny:




Duchowość:
Według słów założycielki charyzmatem Sióstr Nauczania Chrześcijańskiego jest: poświęcić się całkowicie młodzieży wszędzie tam, gdzie możemy pracować na większą chwałę Bożą, to jest nasz jedyny cel i najbardziej szczere pragnienie naszych serc.
To poświęcenie się młodzieży ma jedno główne zadanie: wprowadzać młodych ludzi w świat wiary, kształtować w nich wiarę żywą, bo – jak mówił św. Ireneusz - chwałą Boga jest człowiek żyjący. Oznacza to wychowywanie młodych ludzi w taki sposób, aby byli ożywieni już nie tylko naturalnym, lecz nadprzyrodzonym życiem Bożym. Siostry starają się pomagać im odkrywać swoje powołanie w Kościele, znajdować w ten sposób wolę Bożą, a wraz z nią, sens swojego istnienia.
Duchowość zgromadzenia oparta jest na duchowości ignacjańskiej, stąd silny akcent na pracę dla Bożej chwały i apostolską gorliwość. Inspiracją dla sióstr są słowa Pana Jezusa: Przyszedłem rzucić ogień na ziemię i jakże bardzo pragnę, żeby on już zapłonął (Łk 12, 49). Ponadto duch zgromadzenia to duch wiary i posłuszeństwa, miłości, bezinteresowności i prostoty; to zdolność na wzór założycielki do przyjmowania trudności z dziękczynieniem: Tylko Bogu cześć i chwała. Patronką wspólnoty jest św. Agata Sycylijska.

Działalność:
Siostry realizują chryzmat poprzez edukacje i wychowanie przede wszystkim w prowadzonych przez siebie szkołach. Swoją posługą starają się ukazywać oblicze Chrystusa Nauczyciela.

Historia:
Korzenie zgromadzenia sięgają 1800 roku, gdy św. Magdalena Zofia Barat założyła w Paryżu Siostry Sacre-Coeur poświęcone dziełu wychowania młodzieży. Ludzie nazywali je wtedy Paniami Nauczania Chrześcijańskiego.
W 1808 roku kilka sióstr przybyło do Belgii, gdzie w Gandawie założyło nowy dom zgromadzenia. Sytuacja polityczna kraju po Rewolucji Francuskiej i wpływy gallikanizmu rozpoczęły proces separacji belgijskich sióstr od domu generalnego, co ostatecznie dokonało się w 1814 roku. Nowa, licząca zaledwie 12 zakonnic autonomiczna wspólnota przyjęła nazwę Pań Nauczania Chrześcijańskiego. Wspólnota rosła liczebnie, jednak przełożona popadła w konflikt z władzami kościelnymi i świeckimi; statuty wspólnoty zostały odrzucone przez władze kościelne, gdyż uznano, że za bardzo uszczuplają władzę biskupa diecezjalnego na rzecz przełożonej. Natomiast w stosunku do władz świeckich przełożona nie zgodziła się na ich ingerencję w sprawy religijne zgromadzenia. Ostatecznie w 1822 roku władze świeckie nakazały wspólnotę rozwiązać.
W  obliczu zaistniałej sytuacji, jedna z sióstr, m. Agathe Verhelle, pomimo przeciwności, podjęła się trudnego zadania uratowania charyzmatu zgromadzenia. Udało jej się to w 1823 roku poprzez założenie nowej wspólnoty Pań Nauczania Chrześcijańskiego z konstytucjami opartymi na jezuickich. Tym razem udało się uzyskać zgodę władz świeckich, a cztery lata później aprobatę papieża.
Matka Agathe Verhelle wstąpiła do zgromadzenia w 1815 roku. Powołanie do zakonu odczuła wcześnie, jednak przez kilka lat zmagała się ze sprzeciwem rodziców. W końcu opuściła potajemnie dom i przyłączyła się do Pań Nauczania Chrześcijańskiego w Gandawie. Jako założycielka i przełożona nowego zgromadzenia nadała mu duchowy kierunek i dbała o jego rozwój.


Strony www:
Brazylia: www.ricprosul.com.br