31 października 2011

Urszulanki z Tildonk


Zgromadzenie Sióstr Urszulanek z Tildonk (OSU) 
Congregation of the Ursuline Sisters of Tildonk 
Congregazione delle Suore Orsoline di Tildonk
Congregación de las Hermanas Ursulinas de Tildonk 
Congregação das Irmãs Ursulinas de Tildonk
Congregation des Religieuses Ursulines de Tildonk  
Kongregation der Ursulinen von Tildonk
Congregatie van de Zusters Ursulinen van Tildonk


Data i miejsce założenia:
1818 rok - Belgia

Założyciel:
ks. Johannes Cornelius Martinus Lambertz



Liczba sióstr na świecie: 985  * dane z 2015 roku
Urszulanki z Tildonk obecne są w krajach: Belgia, USA, Kanada, Gujana, RD Kongo, Indie.
Dom generalny: Belgia (Bruksela)


Habit aktualny:

Zgromadzenie założone jako habitowe. W okresie posoborowym siostry przestały chodzić w habitach.






Urszulanki z Tildonk w Indiach
Urszulanki z Tildonk w RD Kongo


Habit historyczny:


------------------------------------------------

Urszulanki z Tildonk w USA
ok. 1950 rok
Urszulanki z Tildonk w USA
1956 rok

Urszulanki z Tildonk w USA
1961 rok
Urszulanki z Tildonk w USA
1967 rok


Duchowość:
Pragnieniem Urszulanek z Tildonk jest uczestniczenie w misji Jezusa Chrystusa: aby Ojciec był znany i kochany oraz ustanowienia Królestwa Bożego na ziemi.
Siostry kierują się charyzmatem św. Anieli Merici założycielki całego zakonu urszulańskiego oraz założyciela gałęzi zakonu w Tildonk o. Johannes’a, żyjąc w duchu służby i miłości Boga.
Siostry wzorują się na św. Anieli, której życie było głęboko zakorzenione w Bogu. Całym sercem odpowiedziała ona na nieskończoną miłość Boga, a jej głębokie zjednoczenie z Nim dało wewnętrzną wolność, która pozwoliła jej kontemplować Boga i służyć Mu w Kościele. Obecność Boga w jej życiu była tym, dzięki czemu wpływała na pogłębienie wiary wśród tych, którym posługiwała i dawała siłę do podejmowania dzieł miłosierdzia. Jako duchowe córki św. Anieli Urszulanki z Tildonk starają się utrzymać tę istotę jej charyzmatu, łącząc kontemplację i działanie w dzisiejszym zabieganym świecie.
Zgodnie z duchem ks. Johannes’a starają się z wiarą, pokorą, ufną radością i wytrwałością czynić wolę Bożą przez całe życie. Założyciel wskazał siostrom na wielkie znaczenie dobrego życia rodzinnego zgodnymi z wartościami chrześcijańskimi; poświęcają się więc przede wszystkim rodzinie poprzez pracę edukacyjną i wychowawczą. Czynią to na drodze całkowitego poświęcenia swojego życia Bogu przez śluby ubóstwa, czystości i posłuszeństwa.
W zgromadzeniu szczególnym nabożeństwem otaczana jest Matka Boża Bolesna.


Działalność:
Posługą, dla której zgromadzenie zostało założone jest edukacja i wychowanie. Urszulanki z Tildonk uczą więc w szkołach katolickich różnego szczebla starając się o dobre, oparte na wierze wychowanie swoich podopiecznych. W ostatnich dekadach rozszerzyły zakres swojej działalności o posługę chorym w szpitalach i umierającym, zaangażowanie w ratowanie życia nienarodzonych zagrożonych aborcją, wspieranie poszkodowanych w wyniku kataklizmów, prześladowanych ze względu na wyznanie czy rasę, a także w pomoc w duszpasterstwie parafialnym. W miejscach gdzie posługują siostry włączają się w działania mające na celu poprawę jakości życia miejscowej ludności.

Historia:
Zgromadzenie założył w 1818 roku ks. Johannes Cornelius Martinus Lambertz proboszcz parafii Tildonk w Belgii. Pod jego kierunkiem trzy młode miejscowe kobiety zaczęły uczyć w szkole parafialnej. Wkrótce dołączyły inne pobożne kobiety, poświęcając się edukacji powierzonych sobie dzieci.
Ks. Johannes początkowo nie zamierzał zakładać zgromadzenia zakonnego, choć grupie kobiet nadał nazwę Córki św. Urszuli, na cześć świętej postrzeganej jako patronka nauczycieli i uczniów. Po kilku latach powstał jednak statut wspólnoty, a w 1825 roku dwanaście sióstr złożyło pierwsze śluby.
Wkrótce liczba członkiń zaczęła dynamicznie wzrastać, licznie powstawały nowe domy, przyjmując dostosowane do własnych potrzeb konstytucje Urszulanek z Bordeaux. Klasztory były niezależne od siebie. Przełożone spotykały się jedynie raz w roku pod przewodnictwem założyciela. W 1893 roku powstał wspólny dla wszystkich domów nowicjat. Od tego czasu następował proces odchodzenia od autonomii poszczególnych klasztorów w stronę zależności od klasztoru w Tildonk pod kierunkiem wspólnej przełożonej generalnej. Część domów utworzyło osobne zgromadzenia, inne przyłączyły się do Urszulanek Unii Rzymskiej.
Dziś struktura zgromadzenia jest typowa dla zgromadzeń czynnych. Na czele stoją władze generalne, którym podporządkowane są pozostałe klasztory, skupione w kilku prowincjach.

Strony www:
http://osutildonk.com
USA:
www.tildonkursuline.org 
http://tressy.tripod.com




29 października 2011

Apostolinki


Instytut Królowej Apostołów dla Powołań (Ap)
Queen of Apostles Institute for Vocations (Apostoline Sisters)
Istituto Regina degli Apostoli per le Vocazioni (Suore Apostoline)
Instituto Reina de los Apóstoles para las Vocaciones (Hermanas Apostolinas)
Instituto Rainha dos Apóstolos para as Vocações (Irmas Apostolinas)
Institut Reine des Apôtres pour les Vocations (Soeurs Apostolines)
Institut der Schwestern der Königin der Apostel


Data i miejsce założenia:
1959 rok - Włochy

Założyciel:
bł. Jakub Alberione















Liczby: brak danych
Apostolinki obecne są w krajach: Włochy, Polska, Brazylia.
Dom generalny: Włochy (Castel Gandolfo)


Habit aktualny:

Niebieski habit z białym kołnierzykiem; na głowie niebieski welon o jaśniejszym odcieniu niż habit, na piersi po lewej stronie przypięty mały krzyżyk.


W Brazylii siostry zrezygnowały habitów. Noszą jedynie mały krzyżyk przypięty na piersi po lewej stronie.



Habit historyczny:





Duchowość:
Siostry Apostolinki należą do duchowej rodziny paulińskiej założonej przez bł. Jakuba Alberione. Ich celem jest apostolstwo powołaniowe, a w szczególności troska o powołania do kapłaństwa i różnych form życia konsekrowanego poprzez modlitwę oraz posługę wśród młodzieży szukającej sensu życia i własnego miejsca w Kościele i w świecie.
Zgromadzenie stawia w centrum swojej duchowości Jezusa – Mistrza, jako Drogę, Prawdę i Życie. Chrystus jest dla sióstr Drogą, gdyż prowadzi On do pełnego zjednoczenia z Bogiem Ojcem; jest Prawdą ponieważ objawia oblicze Boga, prowadzi do coraz głębszego poznania Go, a także w Nim ukryte są wszystkie skarby mądrości i umiejętności; jest wreszcie Życiem sióstr, bo w Nim zakorzeniają swoje własne życie.
Apostolinki pragną upodobnić do Pana Jezusa całą swoją osobę: myśli, uczucia, wolę, aby mogły się zrealizować w nich słowa św. Pawła: Żyję już nie ja, lecz żyje we mnie Chrystus. Całym swoim życiem naśladują też Maryję Królową Apostołów i Matkę Pierwszego Apostoła – Jezusa Chrystusa w Jej całkowitej odpowiedzi na Wolę Bożą, wytrwałym wsłuchiwaniu się w Słowo Boże oraz matczynej obecności przy pierwszych Apostołach i uczniach Pana.
Duch zgromadzenia inspirowany jest zapałem apostolskim św. Pawła, który jest ojcem i mistrzem w zrozumieniu i przyjęciu tajemnicy Chrystusa, i który bez wytchnienia pracował, aby głosić wśród ludzi Ewangelii.
Życie modlitewne Apostolinek to codzienna Msza Święta, półtoragodzinna adoracja Boga obecnego w Najświętszym Sakramencie, półgodzinna medytacja, modlitwa Liturgią Godzin, różaniec. Duże znaczenie ma Słowo Boże zawarte w Biblii, w której odnajdują głos Ducha Świętego. Podczas zajęć dnia codziennego troszczą się również o wewnętrzne skupienie.


Działalność:
Specyficzną misją zgromadzenia jest posługa powołaniowa, głównie wśród ludzi młodych, zarówno poprzez kontakt osobisty, jak i środki masowego przekazu. Siostry wydają czasopisma, płyty, rozpowszechniają materiały o tematyce powołaniowej, prowadzą centra powołaniowe, organizują dni skupienia, rekolekcje, wystawy, konferencje. Współpracują z kapłanami, rodzicami, nauczycielami, wychowawcami, duszpasterzami w parafiach, seminariach duchownych i diecezjach.
Jednak najważniejsze miejsce w apostolacie każdej Apostolinki zajmuje modlitwa zgodnie z zachętą Pana Jezusa: Proście Pana żniwa, aby wyprawił robotników na swoje żniwo. Siostry modlą się o nowe powołania, w intencji ludzi szukających swojej drogi życia, w intencji tych, którzy już odpowiedzieli na wezwanie Boga, by byli wierni, nie zapominają też o tych, którzy przeżywają kryzys swojego powołania. 


Historia:
Bł. Jakub Alberione jeszcze jako kleryk w seminarium duchownym pewnej nocy w czasie modlitwy, przy słowach Pana Jezusa: Przyjdźcie do Mnie wszyscy otrzymał głębsze zrozumienie potrzeby bycia apostołem we współczesnym społeczeństwie i głoszenia Chrystusa nowymi środkami. Poczuł się zobowiązany do zrobienia czegoś dla Boga w dziele ewangelizacji świata. Doszedł do wniosku, że osoby, z którymi powinien współpracować powinny być zakonnikami i zakonnicami, ponieważ poprzez całkowity dar z siebie i ciągłość misji, pozostawaliby całkowicie dyspozycyjni dla potrzeb Królestwa Bożego.
W 1914 r. założył szkołę drukarską, która stała się zalążkiem przyszłego zgromadzenia męskiego – ojców Paulistów. Z czasem zakładał kolejne zgromadzenia, tym razem już żeńskie oraz instytuty świeckie, które razem tworzą dziś Rodzinę Św. Pawła.
Jednym z czterech zgromadzeń żeńskich założonych przez bł. Jakuba Alberione i zarazem ostatnim są Apostolinki. Powstały w 1959 roku w Castel Gandolfo we Włoszech. W Polsce pracują od 2003 roku w jednym domu w Skierniewicach w diecezji łowickiej.

Strony www:
Polska: www.apostolinki.pl
Włochy: www.apostoline.it
Brazylia: www.apostoline.it/brasile/home.htm (blog)

Filmy:



Aktualizacja: 26.08.2016



24 października 2011

Wspólnota „Pełnych Domów”


Wspólnota „Pełnych Domów” 
Full House Community
Communauté des Maisons Remplies
Gemeinschaft des Vollen Hauses
Pilnų namų bendruomenė
Komuno de Plena Domo

Wspólnotę tworzą kapłani i bracia zakonni.

Data i miejsce założenia:
1999 rok - Litwa

Założyciel:
ks. Valerijus Rudzinskas















Liczba zakonników na świecie: brak danych
Bracia Wspólnoty „Pełnych Domów” obecni są w krajach: Litwa.
Dom zgromadzenia: Litwa (Panaros)


Habit aktualny:

Brązowy habit z kapturem, przepasany białym sznurem, ciemno-zielony szkaplerz, na piersi zawieszony krzyż.




Habit historyczny:

Brązowy habit bez kaptura, jasno-zielony szkaplerz przepasany białym sznurem, na piersi zawieszony krzyż.



Duchowość:
Nazwa zgromadzenia bierze się z ewangelicznej przypowieści o człowieku, który wyprawił wielką ucztę, jednak zaproszeni goście wymawiali się i nie chcieli przyjść. Wówczas ów człowiek kazał sprowadzić na ucztę ubogich i chorych, aby mój dom był zapełniony (Łk 14,23). W tym zdaniu bracia Wspólnoty Pełnych Domów odczytują pragnienie Pana Jezusa, aby wyjść naprzeciw ludziom zepchniętym na margines społeczeństwa, nieszczęśliwym i pozbawionym nadziei, cierpiącym, dręczonym nałogami, aby poprzez bezpośrednie świadectwo życia chrześcijańskiego braci oraz kontakt ze Słowem Życia, pojednali się z Bogiem i Kościołem, a przez to zapełnili dom Pana i ucztowali w Królestwie Bożym oraz odzyskali równowagę ducha i nadzieję życia.
Posłudze braci przyświeca hasło zgromadzenia: miłosierdzie i wierność. Za wzór stawiają sobie św. Matkę Teresę z Kalkuty, której postawę wobec biednych i zaniedbanych duchowo pragną naśladować w swojej służbie. Została ona także obrana patronką wspólnoty razem ze św. Janem Pawłem II.
Bracia wiele czasu poświęcają na modlitwę, w tym codzienną Mszę Świętą i Liturgię Godzin, ćwiczenia duchowe, a także pracę i naukę. Po zakończeniu wieczornych modlitw aż do porannej modlitwy dnia następnego obowiązuje czas ciszy i skupienia. Ponadto wspólnota nie korzysta z telewizji, radia, świeckiej prasy. Bracia do wspólnej modlitwy zapraszają swoich podopiecznych jak i gości przybywających do klasztoru. W zgromadzeniu żywy jest również kult Bożego Miłosierdzia.


Działalność:
Wspólnota Pełnych Domów prowadzi dom dla chłopców i mężczyzn uzależnionych od alkoholu lub narkotyków, którzy zagubili się w życiu i stracili poczucie jego sensu. Bracia niosą pomoc fizyczną i duchową swoim podopiecznym. Cel pracy apostolskiej polega na tym, aby człowiek mający problem po zamieszkaniu we wspólnocie był ewangelizowany, przyjął wiarę, zaczął wyzwalać się z nałogu i próbował wrócić do samodzielnego życia w społeczeństwie. Terapia opiera się na specjalnym programie, który polega głównie na modlitwie, pracy fizycznej w gospodarstwie oraz stałej pracy nad sobą i swoim charakterem. Dużą rolę w terapii odgrywają różnorakie zajęcia artystyczne.
Jak dotąd na Litwie jest to jedyna tego typu wspólnota, która swoją działalnością przypomina znane w Europie ośrodki Wspólnoty Cenacolo dla osób uzależnionych od narkotyków. Młodzi mężczyźni żyjący w domu niejednokrotnie odkrywają wiarę, przyjmują Chrzest, Pierwszą Komunię Świętą czy Sakrament Bierzmowania.
Ponadto bracia przyjmują do swojego domu zorganizowane grupy, które pragną odnowić siły duchowe w atmosferze wiary i wspólnej modlitwy. Przy wspólnocie istnieje również grupa modlitewna Bożego Miłosierdzia skupiająca ludzi świeckich. 



Historia:
Działalność apostolską wspólnota na czele z ks. Valerijusem Rudzinskasem rozpoczęła w 1997 roku we wsi Panara (Panaros) na Litwie w celu pomocy ludziom odepchniętym od społeczeństwa, pogrążonym w nałogach oraz odnowy Kościoła Katolickiego na Litwie po okresie komunizmu. Dwa lata później wspólnota przedstawiła miejscowemu ordynariuszowi ogólny plan statutu i porządku życia, otrzymując pozwolenie na prowadzenie życia zakonnego, dlatego to 1999 rok uważa się za rok założenia zgromadzenia. Obecnie jest ono wspólnotą zakonną na prawie diecezjalnym. Wśród braci są także Polacy.

Strony www:
http://wspolnotapelnychdomow.jimdo.com
www.pnb.lt

Filmy:





Aktualizacja: 10.08.2016