30 grudnia 2017

Wiatorianie


Zgromadzenie Księży św. Wiatora (CSV)
Congregatio Clericorum Sancti Viatoris
Congregation of the Clerics of Saint Viator (Viatorians)
Congregazione dei Chierici di San Viatore (Viatoriani)
Congregación de los Clerigos de San Viator (Viatores)
Congregação dos Clérigos de São Viator (Viatores)
Congrégation des Clercs de Saint-Viateur (Viatoriens)
Kongregation der Kleriker von Saint Viator (Viatoristen)

Data i miejsce założenia:
1831 rok - Francja

Założyciel:
ks. Louis-Marie Querbes















Liczba zakonników na świecie: 478
Wiatorianie obecni są w krajach: Francja, Hiszpania, USA, Kanada, Haiti, Belize, Honduras, Kolumbia, Peru, Boliwia, Chile, Burkina Faso, Wybrzeże Kości Słoniowej, Japonia, Tajwan.
Dom generalny: Francja (Vourles)

Habit aktualny:

Strój duchowieństwa diecezjalnego używany głównie w prowincji amerykańskiej.


Od 1970 roku poza prowincją amerykańską strój duchowny niemal nie używany, zwykle zakonnicy zakładają ubranie świeckie.


Habit historyczny:

Czarna sutanna przepasana sznurem.

Na co dzień często używana była sutanna bez sznura.

W niektórych prowincjach np. w kanadyjskiej i hiszpańskiej, przy pierwszych ślubach zakonnicy otrzymywali różaniec zawieszany na szyi.


Na misjach strój w kolorze białym.



Duchowość:
Misją Księży św. Wiatora jest głoszenie Jezusa Chrystusa i Jego Ewangelii oraz formacja ludzi wierzących.
Adoracja i miłość Pana Jezusa stanowi rdzeń duchowości wiatoriańskiej, która jest głęboko naznaczona wiarą i wymiarem misyjnym. Wiatorianie łączą adorację i miłość do Pana Jezusa, co prowadzi ich do kontemplacji i misji. Kontemplacja Boga ma miejsce podczas pełnienia misji, w chwili spotkania Go w ludziach biednych i uważanych za mało ważnych.
Spośród cnót założyciel najbardziej zalecał swoim duchowym synom gorliwość, nauczając ich: Spójrzcie na gorliwość; jest to miłość bardziej intensywna, bardziej żywa, bardziej żarliwa. Gorliwość jest niczym innym jak Bożą miłością przemienioną w czyn - jest czułością, współczuciem, pokorą. Gorliwość jest najdoskonalszym wyrazem miłości.
Założyciel pragnął także, aby zakonnicy stali się ludźmi żywej i oświeconej wiary, chętni do słuchania Słowa Bożego, objawionego w Piśmie Świętym i głoszonego w Kościele, w pełni zjednoczeni z Kościołem i wierni jego biskupom. Pragnął też aby Eucharystia była w centrum ich życia i aby nabożeństwo do Matki Bożej zajmowało w ich życiu szczególne miejsce. Centralne miejsce Eucharystii owocuje codziennym Jej sprawowaniem, dbałością o życie liturgiczne oraz szerzeniem nabożeństwa do Najświętszego Sakramentu.
Duchowość wiatoriańska akcentuje także znaczenie więzów braterskiej miłości między zakonnikami. W zgromadzeniu istnieje możliwość życia i pełnienia posługi w pojedynkę; zakonnicy ci pozostają jednak w stałym kontakcie z jedną ze wspólnot. Część lokalnych wspólnot nie posiada zwykłych przełożonych lecz wybiera model tzw. wspólnej odpowiedzialności za określenie ram życia wspólnotowego w odniesieniu do modlitwy, posiłków czy stylu życia.
Patronem zgromadzenia jest św. Wiator - pobożny człowiek żyjący w IV wieku, który pełnił w Lyońskiej katedrze posługę lektora. Prowadził życie w poddaniu swojemu biskupowi. Gdy ten zrezygnował z biskupstwa, św. Wiator podążył za nim do Egiptu, gdzie wraz z biskupem poświęcił się życiu pustelniczemu.












Działalność:
Wiatorianie prowadzą wiele szkół, zajmują się katechizacją, prowadzą liczne parafie, a w nich młodzieżowe grupy parafialne, troszczą się w parafiach o życie liturgiczne, opiekują się także sanktuarium. Ponadto wydają czasopisma religijne oraz prowadzą ośrodek dla osób głuchoniemych.

Historia:
Założyciel Wiatorianów ks. Louis-Marie Querbes, został księdzem w trudnych czasach po Rewolucji Francuskiej, podczas której wielu księży zostało zabitych, a świątynie zniszczone, ponieważ Kościół Katolicki był postrzegany jako sojusznik francuskiej rodziny królewskiej. Wielu ludzi postrzegało duchownych jako źródło wszystkich swoich problemów. Sam ks. Louis Querbes otrzymywał anonimowe pogróżki.
Będąc proboszczem w małej wiosce Vourles niedaleko Lyonu we Francji, widział trudną sytuację młodzieży niemogącej się kształcić. Szkoły były w gruzach, a te nieliczne, które istniały, znajdowały się w większych miastach i były w praktyce niedostępne dla młodzieży wiejskiej.
Ks. Querbes opracował plan, który nazwał Pobożne Stowarzyszenie Świeckich Pomocników. Skupionych w nim katolickich mężczyzn przygotowywał, aby pracowali jako nauczyciele w wiejskich szkołach parafialnych, a także pomagali swoim proboszczom w życiu liturgicznym parafii. Pierwotnie wspólnota ta nie miała być zgromadzeniem zakonnym. Nie było żadnych ślubów, ani przyrzeczeń, a przynależność była możliwa zarówno dla mężczyzn żonatych, jak i żyjących samotnie. Jednakże z woli Kościoła stowarzyszenie zmieniło charakter na zakonny w 1831 roku, przyjmując nazwę: Zgromadzenie Księży Parafialnych lub Katechetów św. Wiatora.

Założyciel określił cel swojemu zgromadzeniu jako nauczanie doktryny chrześcijańskiej i posługa Świętego Ołtarza. Jego członkowie mieli składać proste śluby zakonne i miało składać się ono z niewielkiej liczby kapłanów, którzy pełniliby posługę Świętego Ołtarza oraz braci poświęconych nauczaniu chrześcijańskiej doktryny i przedmiotów świeckich w szkołach podstawowych. Ponadto bracia mogli pełnić swoją posługę indywidualnie, żyjąc w pojedynkę, zamiast we wspólnocie.
W czasie śmierci ks. Querbesa w 1859 roku, we Francji było ponad już ponad 200 Wiatorianów. Współcześnie przywrócono do istnienia gałąź świeckich współpracowników.

Strony www:
Dom generalny: www.querbes.org
Hiszpania: www.csviator.es
USA: www.viatorians.com
Kanada: www.viateurs.ca
Chile: www.viator.cl
Japonia: http://viator.or.jp



25 grudnia 2017

ss. Wspólnej Pracy


Zgromadzenie Sióstr Wspólnej Pracy od Niepokalanej Maryi
Congregatio Sororum Laboris Communis a Immaculata Maria
Congregation of the Sisters of the Common Labor of Mary Immaculate
Congregazione delle Suore del Lavoro Comune di Maria Immacolata
Congregación de las Hermanas del Trabajo Común de María Inmaculada
Congrégation des Soeurs du Travail Commun de Marie Immaculée
Kongregation der Schwestern der Gemeinsamen Arbeit von der Unbefleckten Jungfrau Maria


Data i miejsce założenia:
1922 rok - Polska

Założyciele:
m. Franciszka Rakowska
bp Wojciech Owczarek


Liczba sióstr na świecie: 225 (w Polsce: 203)   * dane z 2008 roku
Siostry Wspólnej Pracy obecne są w krajach: Polska, Białoruś, Niemcy, Wielka Brytania.
Dom generalny: Polska (Włocławek)


Habit aktualny:

Granatowy habit z białym kołnierzykiem, na głowie granatowy welon
z białą wypustką, na piersi zawieszony medal z wizerunkiem Niepokalanej.





Habit historyczny:






Duchowość:
Celem Sióstr Wspólnej Pracy jest dążenie do umiłowania Boga całym swoim sercem, całym umysłem, całą duszą i całą mocą, a także do umiłowania każdego człowieka, a charyzmatem jest upodobnienie się do Jezusa Chrystusa w Jego pracy oraz naśladowanie Matki Bożej Niepokalanej.
Cechą charakterystyczną zgromadzenia jest nadprzyrodzone umiłowanie pracy i niezwykła w niej pilność. Praca podejmowana jest w łączności z Panem Jezusem przez co staje się środkiem własnego uświęcenia dla sióstr oraz współdziałaniem w Jego zbawczej misji. Siostry starają się słowem i czynem głosić Dobrą Nowinę o miłości Boga, zapraszając wszystkich do Jego Królestwa.
Jezus Chrystus przyszedł na ziemię, aby służyć i każdą czynnością uwielbiał Ojca. Ze swą Najświętszą Matką i św. Józefem prowadził proste i ubogie życie w Nazarecie, a spełniając posługę cieśli, uświęcił wszelki trud i każdą pracę oraz nadał jej wielką godność. Dlatego też siostry pracę podejmują bez rozgłosu czy chęci podobania się ludziom. Hasło: Módl się i pracuj przypomina im, że praca powinna być złączona z modlitwą. Szczególnie dążą do ukształtowania w sobie cnót cichości, pokory i prostoty jako najbardziej upodabniających do Chrystusa.











Charyzmat wspólnej pracy wypełniany jest na trzech płaszczyznach: duchowej polegający na współpracy z Bogiem, wspólnotowej – w jedności z siostrami oraz apostolskiej – w posłudze bliźnim.
Patronką wspólnoty jest Najświętsza Maryja Panna Niepokalana. Jest Ona wzorem pokornego szukania Boga wśród zwykłych spraw, uczy przylgnięcia do Chrystusa oraz karmienia się wolą Bożą. Ponadto jest potężną obroną w codziennej walce z grzechem i pomocą w drodze do świętości. Siostry wzywają orędownictwa Niepokalanej wierząc, że Bóg da nam wszystko przez Nią. Często też ponawiają akt osobistego oddania się Jej oraz szerzą Jej cześć wśród innych.
Drugim patronem wspólnoty jest św. Józef, Opiekun i Żywiciel Syna Bożego. Zakonnice chcą naśladować św. Józefa w wierze i zaufaniu, cichości i prostocie życia, uświęcaniu pracy dnia codziennego oraz w łączeniu modlitwy z pracą.















Działalność:
Siostry podejmują różne zadania apostolskie: katechizują, wychowują dzieci i młodzież w przedszkolach, domu dziecka, pracują w parafiach jako zakrystianki, organistki, kancelistki oraz w instytucjach kościelnych, prowadzą grupy parafialne, dni skupienia i rekolekcje dla młodzieży żeńskiej i kobiet, opiekują się ludźmi starszymi w domach opieki oraz chorymi w szpitalach, siostry posługują również wśród Polonii w Anglii i Niemczech.


Historia:
Franciszka Rakowska jako młoda dziewczyna zaczęła pracę we Włocławku w zakładzie krawieckim swojej cioci, nad którym kierownictwo objęła około 1887 roku. Nie był to zwykły zakład pracy, gdyż panował w nim żywy duch religijny.
W 1889 roku z inicjatywy Franciszki powstało Stowarzyszenie Kobiet Wspólnej Pracy, które przekształciło się później w zgromadzenie zakonne. Pierwszymi członkiniami było pięć pracownic zakładu. W roku tym podpisały one umowę, na mocy której zobowiązały się do prowadzenia życia wspólnego, posłuszeństwa wybranej przez siebie przełożonej oraz pracy, z której dochody będą służyły ich wspólnemu dobru. Stowarzyszenie oficjalnie miało charakter świecki, gdyż w owych czasach władze zaboru rosyjskiego nie pozwalały na tworzenie nowych wspólnot zakonnych.
Kierowany przez Franciszkę zakład dawał pracę i utrzymanie dla kilkudziesięciu dziewcząt, które tu zdobywały zawód, był także szkołą chrześcijańskiego wychowania. Kobiety zajęły się również prowadzeniem szkółki oraz opieką nad sierotami, którym później znajdowano pracę bądź rodzinę zastępczą. Franciszka była wieloletnią przełożoną stowarzyszenia, nadała mu zręby duchowości, budowała siostry przykładem swojego życia.



W 1911 roku duchową opiekę nad wspólnotą przejął ks. Wojciech Owczarek, późniejszy biskup. To on rozwinął duchowość wspólnoty, nadał jej kierunek działania i zadbał o stworzenie struktury organizacyjnej. Napisał konstytucje, oparte na regule św. Augustyna. Dzięki jego staraniom stowarzyszenie zostało przekształcone w zgromadzenie zakonne w 1922 roku. Przez blisko 30 lat kontynuował formację wspólnoty, kładąc akcent na nadprzyrodzone umiłowanie pracy posunięte aż do heroizmu, jako środka do osiągnięcia świętości.
W 1939 roku zgromadzenie liczyło 214 sióstr, pracujących w przedszkolach, sierocińcach i ochronkach, szkołach zawodowych i internatach. Zakonnice organizowały rekolekcje oraz kolonie letnie dla dzieci i młodzieży, prowadziły domy opieki dla osób starszych i samotnych, włączały się w prace charytatywne w parafiach, a w latach powojennych służyły Kościołowi jako katechetki, organistki, kancelistki, zakrystianki, pielęgniarki środowiskowe.

Strony www:
https://siostrywspolnejpracy.pl