29 lutego 2012

Trynitarze

.
Zakon Trójcy Przenajświętszej (OSST)
Ordo Sanctissimae Trinitatis
Ordine della Santissima Trinità (Trinitari)
Order of the Holy Trinity (Trinitarians)
Orden de la Santísima Trinidad (Trinitarios)
Ordem da Santíssima Trindade (Trinitários)
Ordre de la Très Sainte Trinité (Trinitaires, Mathurins)
Orden der Heiligen Dreifaltigkeit (Trinitarier)
Orde van de Allerheiligste Drie-eenheid (Trinitariërs)
Орден Пресвятой Троицы (Тринитарии)

zakon klerycki składający się z kapłanów i braci

Data i miejsce założenia:
1193 rok - Francja

Założyciel:
św. Jan de Matha















Liczby: 612 zakonników na świecie (w tym ok. 400 kapłanów); w Polsce ok. 20.
Trynitarze obecni są w krajach: Polska, Włochy, Hiszpania, Francja, Austria, USA, Kanada, Meksyk, Gwatemala, Portoryko, Kolumbia, Brazylia, Peru, Boliwia, Chile, Argentyna, Gabon, Kongo, Madagaskar, Indie, Korea Płd.
Dom generalny: Włochy (Rzym)


Habit aktualny:

Biały habit przepasany skórzanym czarnym paskiem z różańcem lub bez, biały szkaplerz z czerwono-niebieskim krzyżem oraz biały kaptur.




Duchowość:
Duchowość zakonu opiera się na kulcie Trójcy Przenajświętszej. Zakonnicy oddają Jej cześć przez odmawianie Świętego Trysagionu – czyli koronki do Trójcy Przenajświętszej. Do Trzech Osób Boskich nawiązuje również strój zakonników: biały kolor habitu symbolizuje Boga Ojca, czerwony kolor belki krzyża oznacza żarliwość Ducha Świętego, natomiast niebieski - zbawczy charakter Syna Bożego.
W zakonie żywy jest również kult Jezusa Nazareńskiego, który jest przedstawiony ze związanymi rękoma, z poranioną twarzą, w cierniowej koronie, ponadto z trynitarskim szkaplerzem wyzwolonych na piersi. Maryja czczona jest jako Matka Boża od Dobrego Wykupu, często przedstawiana z trzosem w ręce i trynitarskim szkaplerzem, ofiarowanym wyzwolonemu człowiekowi. Jest Ona dla zakonników wzorem życia całkowicie poświęconego Trójcy Świętej.
Reguła Trynitarzy (wersja łacińska i polska)


Działalność:
Pierwotnym charyzmatem realizowanym od początku istnienia zakonu aż do XVIII wieku był wykup chrześcijańskich jeńców z niewoli muzułmańskiej. Sprowadzali również profanowane obrazy, figury otoczone kultem wiernych, ratując je w ten sposób od zagłady.
Obecnie trynitarze zajmują się uwalnianiem ludzi z rozmaitych rodzajów niewoli – zewnętrznej i wewnętrznej, np. z uzależnienia od alkoholu, narkotyków czy z prostytucji. Ponadto są kapelanami więzień, prowadzą działalność duszpasterską, powołaniową i wśród ludzi,których wiara jest zagrożona.Ponadto  w Krakowie prowadzą dom dla studentów.
ewangelizację misyjną, a także dzieła miłosierdzia, takie jak ośrodki rehabilitacyjne dla niepełnosprawnych czy pomoc ubogim i bezdomnym.
.

Historia:
Zakon Trynitarzy został założony przez św. Jana de Matha we Francji. W czasie studiów pierwszy raz spotkał się z kwestią niewolnictwa chrześcijan wśród muzułmanów, po raz kolejny przy okazji przeprowadzanej w XII wieku wyprawy krzyżowej, podczas której wielu rycerzy i pątników zostało wziętych do niewoli.
Kluczowym momentem, który wpłynął na założenie zakonu była Msza Prymicyjna świętego w 1193 roku, w czasie której miał wizję Chrystusa w majestacie z niebiesko-czerwonym krzyżem, wraz z dwoma niewolnikami skutymi łańcuchami - jednym białej, a drugim, czarnej rasy.
Chcąc przemyśleć treść wizji Jan udał się na miejsce samotne, położone w lesie, o nazwie Cerfroid. Tam spotkał czterech pustelników, spędzających czas na modlitwie i postach, których duchowym przewodnikiem był św. Feliks de Valois. Ten zaoferował Janowi gotowość współpracy w dziele wykupu niewolników chrześcijańskich z rąk pogańskich. Tak narodził się Zakon Trynitarzy, początkowo nazwany Zakonem Świętej Trójcy od Wykupu Niewolników. Pierwszy klasztor powstał właśnie w Cerfroid.
W 1198 roku papież Innocenty III zatwierdził wspólnotę liczącą już 3 klasztory. W regule św. Jan de Matha postanowił, że dochody domów mają być dzielone na trzy równe części, z których jedna przeznaczona ma być na wykup jeńców, druga na dzieła miłosierdzia, a trzecia na utrzymanie zakonników. Dzięki redempcjom, czyli działalności mającej na celu wykup niewolników, wolność odzyskały dziesiątki tysięcy jeńców chrześcijańskich.
Dziś zakon obecny jest również w Polsce w dwóch domach: w Krakowie i w Budziskach w diecezji sandomierskiej.
Niedługo po założeniu zakonu, bo już w 1236 roku, powstała gałąź żeńska o charakterze kontemplacyjnym: Mniszki Trynitarki. W czasach bardziej współczesnych powstało kilka czynnych zgromadzeń należących do rodziny trynitarskiej.Są to:Trynitarki z Madrytu.


Strony www:
Polska: http://www.trynitarze.pl/
Międzynarodowa: http://www.trinitari.org/
Włochy: http://www.trinitaridematha.org/
Hiszpania: http://www.trinitarios.net/
http://www.secretariadotrinitario.org/
Francja: http://trinitairescerfroid.free.fr/
http://www.comcerfroid.blogspot.com/
USA: http://www.trinitarians.org/
Kolumbia, Portoryko: http://trinitarios.com.co/
Brazylia: www.trinitarios.com.br/
http://estudantestrinitarios.blogspot.com/
.
.

25 lutego 2012

ss. Naśladowania Jezusa

.
Zgromadzenie Naśladowania Jezusa (CIJ)
Congregatio Imitationis Jesu
Congregation of the Imitation of Jesus
(Sisters of the Followers of Jesus)
Congregación de la Imitación de Jesús
Congregação da Imitação de Jesus
Congregazione dell'Imitazione di Gesù
Congrégation de l'Imitation de Jésus
Kongregation von der Nachfolge Jesu
Serikat Pengikut Yesus


Data i miejsce założenia:
1935 rok - Indonezja

Założyciel:
bp. Henricus Leven SVD















Liczby: 435 sióstr na świecie (w tym: 297 profesek wieczystych, 97 profesek czasowych, 14 nowicjuszek, 15 postulantek, 14 aspirantek)
Siostry Naśladowania Jezusa obecne są w krajach: Indonezja, Timor Wschodni, Włochy.
Dom generalny: Indonezja (Ende)


Habit aktualny:

Biały habit z kołnierzykiem, na głowie biały prosty welon, na piersi krzyżyk.

Habit historyczny:

Biały habit ze szkaplerzem z kołnierzem o rogach prostych, na głowie biały welon, na piersi krzyżyk.
postulantki
Duchowość:
Głównym celem zgromadzenia jest naśladowanie przykładu Pana Jezusa i Jego Najświętszej Matki w życiu w czystości, ubóstwie i posłuszeństwie i we wspólnocie oraz dążenie do doskonałości w służbie Bogu i ludziom w ich codzienności. Drugim celem jest głoszenie prawdziwej wiary, dlatego każda siostra powinna brać czynny udział w dziele ewangelizacji. W duchu zawartym w haśle zgromadzenia: Caritas Christi urget nos (Miłość Chrystusa przynagla nas), siostry starają się wraz z Panem Jezusem głosić Dobrą Nowinę ubogim i cierpiącym poprzez dzieła miłosierdzia ze szczególnym uwzględnieniem kobiet i dzieci. Duchowość zgromadzenia cechuje się silną wiarą w Bożą Opatrzność, która wyraża się w pełnym oddaniu się Jego Woli. Założyciel zaszczepił także miłość do Krzyża Chrystusowego, będącego jedyną nadzieją i źródłem siły w trudach codziennego życia.

Działalność:
Działalność apostolska zgromadzenia realizowana jest w kilku dziedzinach: na polu duszpasterskim w domach rekolekcyjnych, poprzez prowadzenie grup parafialnych, pracę w parafiach, w seminariach, wśród więźniów, matek i dzieci z problemami; na polu edukacyjnym i wychowawczym posługą w przedszkolach, szkołach różnego typu, internatach, domach dziecka; w ochronie zdrowia poprzez pracę w szpitalach, klinikach, w ośrodkach rehabilitacyjnych, a także opiekując się ludźmi starszymi. Siostry starają się być obecne szczególnie na obszarach wiejskich i peryferyjnych.



Historia:
Henricus Leven urodził się w Niemczech. Od młodości pragnął zostać misjonarzem dlatego wstąpił do misyjnego zgromadzenia werbistów, w którym przyjął święcenia kapłańskie w 1910 roku. Pierwsze kilka lat spędził na misjach w Togo w Afryce, po czym został wysłany do Indonezji. W 1933 roku został biskupem. Rozwinął szeroką działalność duszpasterską, szczególną troską otaczając najmniejszych, cierpiących i zmarginalizowanych. Dążył do tego by wyspa Flores, na której apostołował, wzrastała w prawdziwie katolickim duchu i go zachowała w ówczesnym niespokojnym okresie wojen. W tym celu zwołał synod, którego jednym z postulatów było powołanie do życia rodzimego indonezyjskiego zgromadzenia sióstr. Bp Leven wykorzystał tą sposobność aby zrealizować swój ideał pomocy potrzebującym. Wierzył on, że zgromadzenie złożone z rodzimych sióstr zakorzenionych w kulturze własnego narodu będzie skuteczniej realizowało działalność charytatywną i docierało do lokalnych społeczności. W tym samym czasie kilka miejscowych kobiet zaczęło odczuwać pragnienie życia oddanego całkowicie Bogu. Jednak ze względu na bardzo niski poziom wykształcenia oraz bardzo słabą znajomość prawd wiary nie zostały przyjęte do jedynego obecnego tam zgromadzenia. Bp Leven objął kobiety programem mającym na celu uzupełnienie braków w wiedzy i praktykach religijnych i przygotowanie ich do życia według zasad zakonnych. Po kilku latach przygotowań w 1935 roku w Jope na wyspie Flores stały się już możliwe narodziny Zgromadzenia Naśladowania Jezusa. Po 30 latach sióstr było już 168, a po kolejnych 30-tu, w 1995 roku, zgromadzenie liczyło 327 członkiń.

Strony www:
http://cijkomspirit.wordpress.com/

.
.
.

24 lutego 2012

Benedyktynki Misjonarki

.
Zgromadzenie Sióstr Benedyktynek Misjonarek (OSB)
Congregatio Sororum Benedictinarum Missionariarum
Congregation of the Missionary Sisters of St. Benedict
Congregación de las Hermanas Benedictinas Misioneras
Congregação das Irmãs Beneditinas Missionárias
Congregazione delle Suore Benedettine Missionarie
Congrégation des Soeurs Bénédictines Missionnaires


Data i miejsce założenia:
1917 rok – Ukraina

Założycielka:
m. Jadwiga - Józefa Kulesza















Liczby: 302 siostry na świecie (w Polsce: 206)
Benedyktynki Misjonarki obecne są w krajach: Polska, Ukraina, USA, Brazylia, Ekwador.
Dom generalny: Polska (Otwock)


Habit aktualny:

Czarny habit przepasany czarnym skórzanym paskiem, czarny szkaplerz, biały kołnierzyk, czarny welon z białym podszyciem , na piersi krzyż na czarnej tasiemce.


 

W Brazylii i Ekwadorze habit szary bez szkaplerza, biały prosty welon, na piersi krzyż.

Habit historyczny:



Duchowość:
Siostry żyją według reguły św. Benedykta zgodnie ze słowami Ora et labora-módl się i pracuj oraz hasłem zgromadzenia: Aby we wszystkim Bóg był uwielbiony. Modlitwa i praca stanowią więc podstawę życia Benedyktynek Misjonarek. Centrum dnia stanowi uczestnictwo w Ofierze Mszy Świętej poprzedzonej jutrznią i medytacją. Siostry codziennie odmawiają monastyczną Liturgię Godzin, praktykują lectio divina. Raz w miesiącu przeżywają dzień skupienia, a raz w roku 8-dniowe rekolekcje. Szczególne miejsce w duchowości zgromadzenia zajmuje kult Najświętszego Serca Pana Jezusa zaszczepiony przez założycielkę. Benedyktynki modlą się i pracują w ciszy, w której, za przykładem św. Benedykta, widzą środek do zdobycia świętości i pełnego zjednoczenia z Bogiem. Na atmosferę ciszy siostry kładą szczególny nacisk w okresie formacji zakonnej. Milczenie przerywają wówczas tylko w czasie godzinnej rekreacji oraz podczas uroczystości.

Działalność:
Posługa apostolska wypływa z głównego celu zgromadzenia, którym jest troska o dzieci, szczególnie te, które są pozbawione opieki. Siostry prowadzą ośrodki dla dzieci upośledzonych umysłowo, szkoły specjalne, domy dziecka, przedszkola, starając się także oddziaływać na rodziny zagrożone rozbiciem, ponadto opiekują się ludźmi w podeszłym wieku. Podejmują również działalność katechetyczną i parafialną, wypiekają hostie, szyją szaty liturgiczne. Na misjach dodatkowo uczą wykonywania różnych prac gospodarczych, dożywiają ubogie dzieci w świetlicach.


Historia:
Założycielka zgromadzenia m. Jadwiga Józefa Kulesza od młodości pragnęła poświęcić swoje życie Bogu. Na przeszkodzie stał jednak nakaz carski, który pozwalał klasztorom przyjmować kandydatki dopiero po śmierci jednej z sióstr. Józefa zwróciła się o przyjęcie do kontemplacyjnego klasztoru benedyktynek w Wilnie, otrzymała zgodę pod warunkiem, że zostanie w klasztorze dopóki nie wykryją jej władze carskie. W kilka lat później, prawdopodobnie na skutek wykrycia, zmuszona była jednak opuścić Wilno. Trafiła do Rzymu, gdzie znalazła się u boku bł. Kolumby Gabriel, założycielki czynnego zgromadzenia Benedyktynek Miłości. W 1912 została wysłana na Ukrainę, by założyć placówkę zgromadzenia. Tam zajęła się prowadzeniem sierocińca. W pracy wspierały ją wolontariuszki, które później stały się pierwszymi kandydatkami do życia zakonnego. M. Jadwiga otrzymała pozwolenie od miejscowego biskupa na otwarcie nowicjatu. Pierwsze obłóczyny miały miejsce w Białej Cerkwi koło Kijowa w 1917 roku, co dziś uważa się za początek Benedyktynek Misjonarek. Matka Jadwiga nie zamierzała zakładać nowego zgromadzenia. Jednak biskup uważał młodą wspólnotę za nowe zgromadzenie, natomiast m. Jadwiga za dom Benedyktynek Miłości. Utrudniony kontakt z m. Kolumbą, a później jej śmierć sprawiły, że ostatecznie m. Jadwiga uznała założoną przez siebie wspólnotę za osobne zgromadzenie. W początkowym okresie działalności siostry zajęły się opieką nad dziećmi osieroconymi po I wojnie światowej, następnie zaczęły katechizować i apostołować wśród młodzieży żeńskiej. Niedługo później zmuszone były opuścić Białą Cerkiew i przeniosły się na Kresy Wschodnie do Łucka. Po zmianie granic po II wojnie światowej osiedliły się w terenach obecnej Polski.

Strony www:
Polska: http://www.benedyktynki.opoka.net.pl/
Brazylia: http://www.beneditinasosb.com.br/
USA: http://missionarysisosb.org/

Zdjęcia pochodzą ze strony internetowej zgromadzenia.
.
.
.

18 lutego 2012

Córki Najświętszego Serca

.
Zgromadzenie Córek Najświętszego Serca (DSH)
Congregation of the Daughters of the Sacred Heart
Congregazione delle Figlie del Sacro Cuore
Congregación de las Hijas del Sagrado Corazón
Congregação das Filhas do Sagrado Coração
Congrégation des Filles du Sacré-Coeur
Kongregation der Töchter vom Heiligen Herzen
Kongregazzjoni Ulied il-Qalb ta' Ġesù


Data i miejsce założenia:
1903 rok - Malta

Założycielka:
m. Maria Teresa Nuzzo















Liczby: brak danych
Córki Najświętszego Serca obecne są w krajach: Malta, USA, Kenia, Tanzania, Indie, Filipiny.
Dom generalny: Malta (Mellieha)


Habit aktualny:

Brak wspólnoty stroju zakonnego. Czarny, szary lub biały habit z białym kołnierzykiem lub habit o kroju sukienki, na głowie welon najczęściej w kolorze habitu, z białą wypustka lub bez, na piersi krzyż na łańcuszku lub przypięty do habitu.



Habit historyczny:



Duchowość:
W centrum duchowości zgromadzenia stoi miłość. Na pierwszym miejscu miłość do Boga, a następnie do każdego człowieka bez rozróżniania, kimkolwiek on jest. Własne doświadczenie miłości Serca Jezusowego pociąga za sobą pragnienie by tą Bożą miłość przekazywać innym. Siostry czynią to w sposób skromny i prosty, czyniąc dobro każdemu z weselem i ofiarnością. Siostry kształtują swoje serca według Serca Jezusa, będącego wzorem doskonałej miłości, gotowej oddać swoje życie za wszystkich. Ta miłość uważa każdego człowieka za swojego przyjaciela, nawet swojego prześladowcę, dlatego siostry poświęcają się każdej osobie, która jest w potrzebie miłości.



Działalność:
Córki Najświętszego Serca realizują swój charyzmat miłości poprzez edukację i wychowanie dzieci i młodzieży zarówno biednych jak i bogatych, w tym także dzieci niesłyszących, opiekę nad sierotami, dziećmi niekochanymi, maltretowanymi, dziećmi ulicy, dzieci będącymi ofiarami AIDS. Siostry świadczą pomoc medyczną ubogim, troszczą się o osoby starsze, odwiedzają potrzebujące rodziny, a także więźniów. Angażują się również w pracę parafialną, m.in. w katechizację, przygotowanie do sakramentów, posługę Nadzwyczajnych Szafarzy Komunii Świętej.



Historia:
Pan Bóg bardzo wcześnie zaczął przygotowywać Marię Teresę Nuzzo do założenia zgromadzenia. Mając zaledwie szesnaście lat objęła szkołę, prowadzoną do tej pory przez jej ciotkę, która ze względów zdrowotnych szukała kogoś kto przejąłby prowadzenie placówki, traciła bowiem szybko wzrok. Jej uwaga skupiła się właśnie na Marii Teresie. Doświadczenie Marii Teresy pracy w szkole bardzo zbliżyło ją do potrzebujących, zwłaszcza ubogich i cierpiących. Kilka lat później zaczęła myśleć o wstąpieniu do zakonu. Jednak obowiązki względem szkoły, jak również konieczność opieki nad schorowanym ojcem uniemożliwiała realizację tego pragnienia. Postanowiła więc złożyć prywatne śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa jednak żyjąc jako osoba świecka. Myśl o klasztorze nie dawała jej spokoju. Po śmierci rodziców zaczęła rozważać możliwość założenia nowego zgromadzenia zakonnego, poświęconego pracy charytatywnej i edukacji. Maria Teresa znalazła sprzymierzeńca w osobie swojego kuzyna, który podarował jej działkę z domem w Hamrun dla realizacji zamierzenia. Również miejscowy biskup, który zdążył poznać Marię Teresę otoczył życzliwością jej plany. W 1903 roku, będąc już po pięćdziesiątym roku życia, wraz z pierwszymi kandydatkami rozpoczęła wspólne życie dając początek Zgromadzeniu Córek Najświętszego Serca.

Strony www:
http://www.dshnuzzo.org/

Zdjęcia pochodzą ze strony internetowej zgromadzenia..
.
.

15 lutego 2012

Franciszkanie Emmanuela

.
Bractwo Franciszkanów Emmanuela
Fraternité Franciscaine de l'Emmanuel
Franciscanos del Emmanuel
Franciscans of Emmanuel
Francescani di Emmanuel


Data i miejsce założenia:
1985 rok - Kanada

Założyciele:
pierwsi bracia (br. François-Marie i br. Fernand)

Liczby: brak danych
Franciszkanie Emmanuela obecni są w krajach: Kanada, Kamerun.
Dom generalny: Kanada (Montreal)


Habit aktualny:

Szary habit z kapturem, przepasany białym sznurem z trzema węzłami, przy boku koronka franciszkańska.

Duchowość:
Bracia żyją według reguły św. Franciszka z Asyżu. Pragną żyć pierwotną gorliwością świętego i jego towarzyszy. Misja budowania Kościoła inspirowana jest słowami Chrystusa skierowanymi do św. Franciszka: „Franciszku idź i odbuduj mój Kościół”. Centrum duchowości stanowi Osoba Jezusa Chrystusa, którego imię Emmanuel oznacza: „Bóg z nami”. Dlatego bracia starają się objawiać w świecie obecność Chrystusa, który stał się bratem i jest blisko człowieka. Życie w zgromadzeniu prowadzone jest w duchu franciszkańskiego braterstwa, prostoty i radości, w ubóstwie, pokorze i pokucie, a także wierności Kościołowi.
Wspólnota ma charakter kontemplacyjno-misyjny. Codzienność koncentruje się wokół Eucharystii, adoracji Najświętszego Sakramentu, modlitwy liturgicznej oraz kultu Matki Bożej. Bracia pielęgnują atmosferę ciszy i samotności. Charyzmat realizowany jest poprzez „bycie z i życie wśród” tych, którym służą swoją pracą apostolską.



Działalność:
Podstawowym apostolstwem wspólnoty jest ewangelizacja młodzieży realizowana poprzez rekolekcje młodzieżowe w parafiach lub własnych domach rekolekcyjnych, pielgrzymki oraz wszelkie działania mające na celu dzielenie się Dobrą Nowiną.
Bracia przyjmują do swoich domów także młodzież pragnącą pogłębić swoje życie duchowe. Ponadto odwiedzają chorych, starszych, ubogich, więźniów, otwarci są także na pomoc ubogim pukającym do drzwi klasztorów. Zgromadzenie intensywnie zaangażowane jest również w działalność misyjną w Kamerunie mającą na celu umocnienie lokalnego kościoła.

Historia:
Wspólnotę Franciszkanów Emmanuela zapoczątkowali w 1985 roku w Montrealu w Kanadzie dwaj pierwsi bracia: br. François-Marie i br. Fernand. Pragnęli oni prowadzić życie według duchowości franciszkańskiej z misyjną gorliwością pierwszych towarzyszy św. Franciszka, poświęcając się przede wszystkim ewangelizacji młodzieży. Bracia swoją misję rozpoczęli od otoczenia troską młodych ludzi z różnorakimi problemami, dla większości z nich był to pierwszy w życiu kontakt nie tylko z zakonnikami, ale w ogóle z zaangażowanymi w wiarę chrześcijanami. Bracia starali się zasiać w sercach młodzieży ziarno wiary oraz pokazać jej radość płynącą z życia z Bogiem.
Aktualnie wspólnota od 2003 roku posiada w kościele status publicznego stowarzyszenia wiernych. Składa się z członków wewnętrznych (zakonników) oraz zewnętrznych (świeckich lub kapłanów związanych ze wspólnotą lecz pozostających w swoich rodzinach i środowiskach) oraz z przyjaciół wspólnoty, którzy również żyją tym samym charyzmatem jednak nie są związani w sposób formalny. Zarówno wewnętrznych i zewnętrznych członków jest na świecie 75.

Strony www:
www.franciscains-emmanuel.org
http://franciscainsemmanuel.blogspot.com/
.
.
.