30 czerwca 2014

ss. Św. Krzyża Jerozolimskiego


Siostry Świętego Krzyża Jerozolimskiego
Soeurs de la Sainte-Croix de Jérusalem
Sisters of the Holy Cross of Jerusalem
Suore della Santa Croce di Gerusalemme
Hermanas de la Santa Cruz de Jerusalén
Irmãs da Santa Cruz de Jerusalém
Schwestern vom Heiligen Kreuz von Jerusalem


Data i miejsce założenia:
1944 rok - Francja

Założyciele:
o. Jacques Sevin SJ
m. Jacqueline Brière


Liczba sióstr na świecie: 32
Siostry Świętego Krzyża Jerozolimskiego obecne są w krajach: Francja, Izrael, Czad, Chile.
Dom generalny: Francja (Boran Sur Oise)

Habit aktualny:

Strój codzienny: Jednolity strój świecki (błękitna bluzka, granatowa spódnica)
z prostym granatowym welonem na głowie, na piersi medal z Krzyżem Jerozolimskim.


Strój uroczysty: Granatowy habit bez rękawów z białym kołnierzykiem, przepasany brązowym skórzanym paskiem, błękitna bluzka, granatowy welon,
na piersi medal z Krzyżem Jerozolimskim.

Stroju dopełnia biały płaszcz z wyszytym Krzyżem Jerozolimskim po lewej stronie.


Habit historyczny:


Granatowy habit bez rękawów z białym kołnierzykiem, przepasany brązowym skórzanym paskiem, błękitna bluzka, granatowy welon, na piersi krzyż.
Obecnie używany jako strój uroczysty.



Duchowość:
Duchowość zgromadzenia cechuje się dość oryginalnym ujęciem i jest określana jako duchowość namiotu. Słowa prologu Ewangelii św. Jana w dosłownym tłumaczeniu mówią, że Słowo stało się ciałem i rozbiło namiot wśród nas (J 1, 14). Również w Księdze Wyjścia jest mowa o Mojżeszu, który wziął namiot i rozbił go poza obozem, i nazwał go Namiotem Spotkania. A ktokolwiek chciał się zwrócić do Pana, szedł do Namiotu Spotkania (…). Ile razy Mojżesz wszedł do namiotu (...) wtedy Pan rozmawiał z Mojżeszem (…) twarzą w twarz, jak się rozmawia z przyjacielem (Wj 33, 7-11). Namiot jest więc symbolem Bożej obecności i bliskości oraz miejscem spotkania z Nim.
Dla sióstr jest to przykład, że ich wspólnoty mają być właśnie takim miejscem, w którym każdy będzie mógł spotkać Boga. Jednocześnie ubóstwo, prostota i dostępność dla wszystkich biblijnego namiotu wskazuje na najważniejsze cechy życia sióstr, którymi powinny się odznaczać.
Ponadto zgromadzenie łączy w sobie duchowość kilkorga świętych: św. Ignacego Loyoli  z jego pasją pracy dla chwały Bożej, św. Teresy z Avila z jej duchem miłości i adoracji, św. Teresy z Lisieux z duchem zaufania miłosiernej miłości, wiary w miłość Boga i swojej małości wobec Niego oraz św. Jana i pierwszych wspólnot chrześcijańskich z ich duchem wzajemnej miłości i jedności.
Siostry składają cztery śluby zakonne: czystości, ubóstwa, posłuszeństwa i pokory. Ślub czystości to oddanie się Bogu na wyłączność; ślub ubóstwa to wybór Boga ponad wszystko inne; ślub posłuszeństwa to odpowiedź na miłość Boga przez bezwarunkowe realizację Jego planu miłości; ślub pokory to codzienna wierność Bogu i bliźnim.
Zgromadzenie ma charakter kontemplacyjno-czynny. Życie modlitewne obejmuje m.in. Mszę Świętą, modlitwę wspólnotową i osobistą, adorację Najświętszego Sakramentu, rekolekcje ignacjańskie. Każda siostra po 7 latach życia apostolskiego przeżywa czas poświęcony na duchową odnowę i wzmocnienie swojego powołania.

Działalność:
Ewangelizacja i wychowanie młodzieży stanowi priorytet w apostolstwie zgromadzenia. Siostry obejmują opieką także młodzież z trudnościami społecznymi, jak również młodzież niepełnosprawną. Starają się pomóc im poznać Jezusa Chrystusa i sprawić, aby wiara głęboko zakorzeniła się w ich duszach.


Historia:
Początek drogi, której zakończeniem były narodziny Sióstr Świętego Krzyża Jerozolimskiego miał miejsce w 1913 roku, gdy o. Jacques Sevin SJ spotkał Roberta Baden-Powell’a – założyciela skautingu. Celem ruchu skautowego był rozwój młodych ludzi w taki sposób, by w pełni mogli wykorzystać swoje możliwości fizyczne, umysłowe, społeczne i duchowe jako jednostki oraz jako członkowie społeczeństwa. Skauting oparty został na trzech zasadach: obowiązek wobec Boga, obowiązek wobec bliźnich i obowiązek wobec samego siebie.
Zafascynowany wychowawczymi ideami tego ruchu o. Jacques Sevin postanowił przeszczepić skauting do Francji i zintegrować go z Kościołem Katolickim. Pierwszą grupę skautów założył w 1920 roku, początkowo działającą w konspiracji, bez mundurów; nadał im Krzyż Jerozolimski jako znak, zasady Roberta Baden-Powell’a oraz modlitwę św. Ignacego Loyoli do odmawiania. Od tego czasu o. Sevin bardzo zaangażował się w pracę wychowawczą wśród młodzieży w ramach skautingu.
W latach 1930-tych wokół o. Sevina zebrała się grupa skautek, chcąca pogłębiać swoje życie duchowe. Z biegiem lat w dziewczętach dojrzewało pragnienie, by ideały skautingu realizować w życiu całkowicie poświęconym Bogu. Narodziny nowej wspólnoty zakonnej wstrzymywała II Wojna Światowa, dopiero w 1944 roku o. Sevin mógł założyć zgromadzenie Sióstr Świętego Krzyża Jerozolimskiego. Pierwszy dom powstał w podparyskim Issy-les-Moulineaux. Wśród pierwszych czterech członkiń była m. Jacqueline Brière, która stała się współzałożycielką zgromadzenia i stanęła na jego czele. Działalność wychowawcza wśród młodzieży stała się podstawową formą apostolstwa sióstr.

Strony www:
www.soeurs-scjboran.fr


28 czerwca 2014

Uczennice Boskiego Pasterza


Towarzystwo Uczennic Boskiego Pasterza (DDP)
Companhia das Discípulas do Divino Pastor
Compañía de las Discípulas del Divino Pastor
Compagnia delle Discepole del Divin Pastore
Societas of the Disciples of the Divine Shepherd 

Compagnie des Disciples du Divin Pasteur 

Data i miejsce założenia:
2000 rok – Brazylia

Założyciel:
ks. Reinaldo Braga Júnior















Liczba sióstr na świecie: brak danych
Uczennice Boskiego Pasterza obecne są w krajach: Brazylia
Dom generalny: Brazylia (Diamantino)


Habit aktualny:

Beżowy habit przepasany ciemnobrązowym paskiem, ciemnobrązowy szkaplerz, na głowie prosty beżowy welon, na piersi krzyż na łańcuszku.
Na co dzień możliwy strój uproszczony: ciemnobrązowy bezrękawnik, beżowa bluzka, beżowy welon, na piersi krzyż.


Duchowość:
Charyzmatem zgromadzenia jest oddanie się Kościołowi lokalnemu, aby według wskazań biskupa odpowiadać na duszpasterskie potrzeby diecezji. Źródłem charyzmatu jest Jezus Chrystus Boski Pasterz, który opiekuje się swoim ludem.
Duchowość wspólnoty opiera się na tajemnicy Trójcy Świętej i tajemnicy Eucharystii. Trójca Święta jest przykładem jedności, braterstwa i wzajemnej miłości, które siostry starają się odzwierciedlać między sobą oraz z wszystkimi ludźmi. Eucharystia natomiast jest wzorem całkowitego daru z siebie. Eucharystia jest także dla sióstr centrum ich życiowej konsekracji Bogu według słów Pana Jezusa: Kto spożywa moje Ciało i Krew moją pije, trwa we Mnie, a Ja w nim (J 6, 56).
W życiu zgromadzenia ważne miejsce zajmuje nabożeństwo do Maryi, Matki Boskiego Pasterza, którą siostry uważają za swoją Matkę, Wzór i Mistrzynię. Od Niej uczą się jak służyć Bogu i ludziom, widzą w Niej wierną współpracowniczkę i uczennicę Pana Jezusa.
Uczennice Boskiego Pasterza są stowarzyszeniem życia apostolskiego. Nie składają ślubów zakonnych lecz przyrzeczenia czystości, ubóstwa i posłuszeństwa.


Działalność:
Będąc do dyspozycji diecezji, siostry podejmują się każdego zadania, które zleci im biskup. Aktualnie jest to: pomoc w duszpasterstwie parafialnym i na szczeblu diecezjalnym, katechizacja i formacja katechetów, animacja liturgiczna, edukacja, opieka nad chorymi, pomoc rodzinom w potrzebie oraz kobietom w trudnej sytuacji życiowej. Siostry przewodniczą także niedzielnym nabożeństwom, gdy brak jest kapłana i nie ma możliwości odprawienia Mszy Świętej.



Historia:
Niedługo po rozpoczęciu pracy duszpasterskiej młody kapłan Reinaldo Braga Júnior z brazylijskiej diecezji Diamantino szybko dostrzegł duże braki w duszpasterstwie z powodu małej ilości księży i braku sióstr zakonnych w większości parafii.
Sprawiło to, że zaczął odczuwać silne przekonanie, że wolą Bożą jest stworzenie wspólnoty diecezjalnych sióstr, które pomagałyby w pracy duszpasterskiej Kościoła lokalnego. Chodziło nie tylko o zwykłą posługę dla diecezji, ale też o to, by zgromadzenie było terytorialnie związane z diecezją, zabezpieczając tym samym trwałość i ciągłość posługi dla Kościoła lokalnego.
Po wnikliwym rozeznaniu nabrał pewności nie tylko co do samej idei nowego zgromadzenia, ale także stał się wyraźny obraz jego charyzmatu, duchowości, misji, a nawet nazwy. Ks. Reinaldo przedstawił sprawę swojemu biskupowi i duchowieństwu diecezji, którzy ustosunkowali się przychylnie do tego zamiaru.


W 2000 roku pierwsza kandydatka, wcześniejsza współpracownica ks. Reinaldo w pracy parafialnej, rozpoczęła formację zakonną, dając początek Uczennicom Boskiego Pasterza; wkrótce dołączyły następne kobiety. Siostry zamieszkały w niewielkim domku w Diamantino. Aby się utrzymać siostry początkowo z konieczności wykonywały prace domowe (gotowanie, sprzątanie i pranie) w miejscowym seminarium i domu biskupim. Z czasem zajęły się przewidzianą dla zgromadzenia działalnością dla diecezji: duszpasterstwem, pomocą ludziom w potrzebie, opieką zdrowotną.
Obecnie Towarzystwo Uczennic Boskiego Pasterza jest stowarzyszeniem życia apostolskiego na prawie diecezjalnym.

Strony www:
www.irmasddp.com.br



23 czerwca 2014

Sercanie


Zgromadzenie Księży Najświętszego Serca Jezusowego (SCJ lub SCI)
Congregatio Sacerdotium a Sacro Corde Iesu
Congregazione dei Sacerdoti del Sacro Cuore di Gesú (Dehoniani)
Congregation of the Priests of the Sacred Heart (Dehonians)
Congregación de los Sacerdotes del Sagrado Corazón de Jesús (Reparadores-Dehonianos)
Congregação dos Sacerdotes do Sagrado Coração de Jesus (Dehonianos)
Congrégation des Prêtres du Sacré-Cœur de Jésus de Saint-Quentin (Déhoniens)
Gemeinschaft der Herz Jesu Priester (Dehonianer)
Priestercongregatie van het Heilig Hart van Jezus (Dehonianen)
inne nazwy: Dehonianie, Wynagrodziciele
Zgromadzenie złożone z kapłanów i braci zakonnych.

Data i miejsce założenia:
1878 rok - Francja

Założyciel:
ks. Leon Jan Dehon















Liczba zakonników na świecie: 2163  (w Polsce: ok. 254)  * dane z 2011 roku
Sercanie obecni są w krajach: Włochy, Polska, Austria, Szwajcaria, Niemcy, Luksemburg, Holandia, Belgia, Francja, Portugalia, Hiszpania, Irlandia, Wielka Brytania, Finlandia, Białoruś, Ukraina, Słowacja, Mołdawia, Chorwacja, Albania, USA, Kanada, Wenezuela, Ekwador, Brazylia, Paragwaj, Urugwaj, Argentyna, Chile, Czad, Kongo-Rep.Dem., Kamerun, Angola, Mozambik, Madagaskar, RPA, Indie, Wietnam, Filipiny, Indonezja.
Dom generalny: Włochy (Rzym)

Habit aktualny:

Czarna sutanna duchowieństwa diecezjalnego, przepasana czarnym
sznurem (kordonem).


W niektórych krajach zakonnicy noszą na co dzień na piersi sercański krzyżyk.

W krajach o gorącym klimacie sutanna biała, przepasana białym lub czarnym sznurem lub sutanna bez sznura.


Duchowość:
Powołaniem zgromadzenia Sercanów jest oddawanie czci Najświętszemu Sercu Jezusa i wynagradzanie Bogu za grzechy i brak miłości w świecie poprzez zjednoczenie z Chrystusem we Mszy Świętej wynagradzającej, codzienną adorację Najświętszego Sakramentu oraz cierpienia i ofiary podejmowane w łączności z Chrystusem Wynagrodzicielem.
Cześć oddawana Sercu Jezusa polega na tym, by miłością, godną służbą i wiernym naśladowaniem Jego cnót odpowiedzieć na Jego miłość.
Sercanie starają się łączyć głębokie życie modlitewne z działalnością apostolską. Za swoim założycielem żywią przekonanie, że najgłębszą przyczyną ludzkiego nieszczęścia jest odrzucenie miłości Chrystusa i odejście od Niego całych społeczeństw, dlatego swoim życiem i praca apostolską dążą do ustanowienia Jego Królestwa w duszach i społeczeństwie.



Działalność:
Charyzmat zgromadzenia pozwala na bardzo szeroki zakres prac apostolskich podejmowanych dla szerzenia Królestwa Bożej Miłości. Obecnie jest to: prowadzenie parafii i różnego rodzaju grup duszpasterskich, głoszenie rekolekcji, zaangażowanie w działalność społeczną i naukową na katolickich uczelniach i w seminariach duchownych. Sercanie posiadają własne domy rekolekcyjne i wydawnictwo.
Ważną częścią pracy działalności zgromadzenia są misje i pomoc Kościołom lokalnym za granicą.


Historia:
Ks. Leon Dehon po studiach seminaryjnych w Rzymie powrócił do Francji i w Saint-Quentin rozpoczął pracę duszpasterską m.in. wśród ówczesnych francuskich robotników. Zetknąwszy się z nędzą ludzi pracy rozpoczął walkę o sprawiedliwość społeczną i poprawę ich bytu, o ludzkie traktowanie ich przez pracodawców. Pomagał także robotnikom i młodzieży materialnie, głosił kazania i konferencje na tematy społeczne, popularyzował katolicką naukę społeczną, zabiegał o stworzenie duszpasterstwa robotników. W czasie tej pracy dostrzegł, że przyczyną niesprawiedliwości i nieszczęścia jest grzech i odrzucenie miłości Boga.
Sam Ksiądz Dehon odczuwał w tym okresie przerost własnej aktywności zewnętrznej nad postępem duchowym. Tęsknił do czasów seminaryjnych, wypełnionych nauką i ćwiczeniami ascetycznymi. Wówczas zetknął się ze Zgromadzeniem Służebnic Serca Jezusowego, którego został kapelanem. Odkrył w nim wartości, które już wcześniej go pociągały. Na nowo odżyło pragnienie stania się żertwą ofiarną, aby wszelkimi dostępnymi środkami wynagradzać Sercu Jezusowemu doznane zniewagi. Formą tego wynagrodzenia miała być nie tylko adoracja Najświętszego Sakramentu, ale także przedłużanie jej w posłudze dla sierot, w nauczaniu szkolnym, w pomaganiu robotnikom w ich życiowych sprawach.
Postanowił wstąpić do zgromadzenia o takiej właśnie duchowości. Nie znajdując jednak żadnego, dojrzał do idei założenia nowego zgromadzenia męskiego z  siedzibą w Saint-Quentin. Po uzyskaniu aprobaty biskupa ks. Dehon zajął się sporządzeniem konstytucji, potem rozpoczął swój kanoniczny nowicjat, przybierając imię zakonne Jana od Serca Jezusowego. Zgromadzenie Sercanów oficjalnie narodziło się w 1878 roku.


Strony www:
Polska: www.sercanie.pl (postulat, nowicjat, seminarium)
Dom generalny: www.dehon.it
Adresy wszystkich prowincji Sercanów na świecie

Filmy:

w jęz. angielskim:



film dokumentalny o założycielu (w jęz. angielskim):