Siostry Matki Bożej Wspomożycielki

Zgromadzenie Sióstr Matki Bożej Wspomożycielki (NDA)
Congregation of the Sisters of Our Lady Help of Christians
Congregazione delle Suore di Nostra Signora Ausiliatrice
Congregación de las Hermanas de Nuestra Señora Auxiliadora
Congregação das Irmãs de Nossa Senhora Auxiliadora
Congrégation des Soeurs de Notre-Dame Auxiliatrice
Kongregation der Schwestern Unserer Lieben Frau Hilfe der Christen

Data i miejsce założenia:
1921 rok - Kanada

Założyciele (od lewej):
bp François-Xavier Brunet
bp Louis Rhéaume OMI

Liczba sióstr na świecie: brak danych
Siostry Matki Bożej Wspomożycielki obecne są w krajach: Kanada.
Dom generalny: Kanada (Rouyn-Noranda)

Habit aktualny:

Zgromadzenie założone jako habitowe. 
W okresie posoborowym siostry zamieniły habity na stroje świeckie, zwykle w kolorze granatowym.











Habit historyczny:

----------------------------------------------

Siostry w 1971 roku

 

Duchowość:

Chryzmat Sióstr Matki Bożej Wspomożycielki polega na oddaniu swojego życia na służbę Kościołowi i światu, szczególnie biednym i nieszczęśliwym. Charyzmat ten karmiony jest Eucharystią i codzienną modlitwą, której owocem jest zażyłość z Panem Jezusem.

Właśnie modlitwa wstawiennicza jest pierwszym zadaniem zgromadzenia. W domu macierzystym codziennie jest wystawiony Najświętszy Sakrament, który gromadzi siostry na adoracji przedłużającej ofiarę Mszy Świętej. W życiu modlitewnym ważne miejsce zajmuje także Liturgia Godzin, czytanie Pisma Świętego oraz pobożność maryjna.

Nabożeństwo do Matki Bożej przejawia się przede wszystkim w codziennym odmawianiu różańca, w czasie którego siostry rozważają tajemnice z życia Maryi i Jej Syna. Zakonnice pragną żyć w zjednoczeniu z Najświętszą Dziewicą, aby coraz bardziej wychwalać Pana Jezusa. Maryjne „tak” dla woli Bożej jest dla sióstr wzorem nadziei i odwagi w poświęceniu się dla Bożego Królestwa.

Zgodnie z hasłem zgromadzenia In Caritate, miłość Chrystusa ożywia całe życie wspólnotowe i służbę apostolską. Miłość ta jednoczy siostry ze sobą, skłania do nawet drobnych gestów życzliwości czy wzajemnej pomocy oraz do poświęcenia się w dziełach miłosierdzia wobec bliźnich. Założyciele kładli nacisk, że apostolat będzie owocny tylko w takim stopniu, w jakim będzie wypływać z życia wewnętrznego, podsycanego modlitwą i miłością.

Działalność:

Tradycyjne dziedziny działalności apostolskiej to dzieło wychowania chrześcijańskiego, pomoc duchowieństwu oraz praca charytatywna. Mimo braku nowych powołań i coraz starszego wieku, siostry w miarę możliwości nadal włączają się w ten rodzaj apostolstwa. Siostry angażują się w chrześcijańską formację młodzieży i dorosłych, prowadzenie grup modlitewnych, duszpasterstwo parafialne bądź pracę w instytucjach kościelnych.

Historia:

François-Xavier Brunet wstąpił do seminarium duchownego w Ottawie w wieku dwudziestu dwóch lat, pokonawszy wcześniej wiele przeszkód, w tym biedę materialną rodziny, niemogącej zapewnić środków materialnych na studia dla młodego chłopaka. Już w kilka lat po święceniach został mianowany sekretarzem archidiecezji Ottawa. Dziewięć lat później z północnej części archidiecezji, papież Pius X utworzył nową diecezję z siedzibą w małym miasteczku Mont-Laurier. Na jej pierwszego biskupa mianował ks. Brunet’a.

W ciągu ośmiu lat młody biskup założył czternaście nowych parafii, zbudował katedrę i seminarium duchowne, ponadto założył kilka szkół podstawowych w wiejskich parafiach. Widział też potrzebę pracy sióstr zakonnych, które zajęłyby się edukacją dzieci wiejskich, pomocy duchowieństwu w parafiach, a także troski o ludzi ubogich i potrzebujących. W tym celu w 1920 roku sprowadził do Mont-Laurier grupę 23 kobiet, pragnących poświęcić się Bogu. Siedem z nich ostatecznie stało się filarem nowego zgromadzenia zakonnego Sióstr Matki Bożej z Mont-Laurier, które kanonicznie zostało wzniesione w 1921 roku. Zakonnice od razu wzięły się do pracy. Przyjęły do siebie osierocone dzieci, osoby starsze, odwiedzały chorych w domach.

W 1937 roku bp Louis Rhéaume OMI, ordynariusz diecezji Haileybury sprowadził siostry do swojej diecezji i objął nad nimi kanoniczną opiekę. Widząc w nich cenną pomoc dla Kościoła diecezjalnego powierzył siostrom sierociniec w Rouyn-Noranda, gdzie też został przeniesiony dom główny zgromadzenia. Ze względu na wkład, jaki bp Rhéaume wniósł w rozwój duchowości i misji zgromadzenia, siostry uważają go za swojego współzałożyciela. Z jego inspiracji została też zmieniona nazwa wspólnoty na Siostry Matki Bożej Wspomożycielki.

Strony www:
http://nda-rouyn-noranda.org

Córki św. Kamila

Zgromadzenie Córek św. Kamila (FSC)
Congregatio Filiarum Sancti Camilli
Daughters of St. Camillus (Camilian Sisters)
Congregazione Figlie di San Camillo (Camilliane)
Congregación de las Hijas de San Camilo (Camilianas)
Congregação das Filhas de São Camilo (Camilianas)
Congrégation des Filles de Saint Camille (Sœurs Camilliennes)
Kongregation der Töchtern des heiligen Kamillus (Kamillianerinnen)
Inna nazwa: Kamilianki

Data i miejsce założenia:
1892 rok - Włochy

Założyciele:
bł. Alojzy Tezza MI
św. Józefina Vannini

Liczba sióstr na świecie: ok. 1000 (w Polsce 5)  * dane z 2008 roku

Córki św. Kamila obecne są w krajach: Włochy, Hiszpania, Portugalia, Niemcy, Polska, Węgry, Meksyk, Kolumbia, Peru, Brazylia, Argentyna, Chile, Wybrzeże Kości Słoniowej, Burkina Faso, Togo, Benin, Indie, Sri Lanka, Filipiny.

Dom generalny: Włochy (Grottaferrata)

Habit aktualny:

W Europie i Ameryce z wyjątkiem Brazylii:
czarny habit z dużym czerwonym krzyżem na piersi, na głowie biały czepek i czarny welon, przy boku różaniec.

Używany również habit i welon w kolorze białym.

-------------------------------------

W Afryce, Azji i Brazylii: habit i welon biały lub szary habit i biały welon.

Habit historyczny:

 -------------------------------------

Duchowość:

Zgromadzenie żyje charyzmatem św. Kamila de Lellis, który polega na pełnieniu uczynków miłosierdzia ludziom chorym, poprzez posługę względem ciała i duszy, wykonywaną także z narażeniem życia, do czego siostry zobowiązują się dodatkowym, czwartym ślubem zakonnym. Ślub ten jest nie tylko zobowiązaniem, ale też pomocnym narzędziem, które sprawia, że podjęta posługa jest pełna oddania i entuzjazmu.

Duchowość kamiliańska to utożsamianie się z Chrystusem miłosiernym względem człowieka chorego, Chrystusa, który jest lekarzem i Zbawicielem ludzkości i przedstawił siebie jako Dobrego Samarytanina. Siostry będąc takimi właśnie dobrymi Samarytanami stają się w rzeczywistości ludzką obecnością Chrystusa Miłosiernego. Założycielka mawiała do swoich córek: Miłosierdzie jest naszym strojem.

Drugi aspekt duchowości opiera się na słowach Chrystusa z Ewangelii: Byłem chory a odwiedziliście Mnie… wszystko cokolwiek uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili (Mt 25, 31–36), dlatego Kamilianki rozpoznają Chrystusa Ukrzyżowanego w człowieku chorym i cierpiącym i pochylają się nad nim z nieograniczoną troską i miłością, jak czyni to kochająca matka wobec swego chorego jedynego syna.

Całe życie zakonne przeniknięte jest przyjaźnią z Bogiem. Założyciel pragnął, aby siostry były skromne, delikatne i głęboko wierzące. Mówił: Mamy być jak fiołki, których nie widać, a których zapach unosi się bardzo wysoko i z dala czuje się ich woń. Córka św. Kamila ma być delikatna, unikająca niepotrzebnych hałasów, tak w życiu codziennym, w sposobie bycia, jak i w posłudze chorym. Ta cisza zewnętrzna ma pomagać w utrzymaniu ciszy wewnętrznej, czyli obecności Boga w nas. Założycielka dodawała: Kochaj ciszę, ponieważ jest ona stróżem życia wewnętrznego.

Działalność:

Córki św. Kamila prowadzą domy opieki, instytuty psychogeriatryczne i centra rehabilitacyjne. W jedynym domu zgromadzenia w Polsce, znajdującym się w Opolu, siostry prowadzą dom opieki dla osób starszych.

Historia:

Bł. Alojzy Tezza dorastał we włoskiej, dobrze sytuowanej materialnie rodzinie. Jego ojciec cieszył się dobrą opinią jako lekarz, co zawdzięcza gorliwej trosce o chorych, jak i szerokiej wiedzy lekarskiej. W jednym z dokumentów archiwalnych znajduje pochwała od władz świeckich adresowana w jego kierunku za ogromną gorliwość w trosce o chorych i nieczęsto spotykane umiejętności, jakimi wykazał się w uprawianiu sztuki lekarskiej. Mały Alojzy kochał i podziwiał ojca i uczył się od niego miłości i poświęcenia wobec cierpiących.

Przykład ojca oraz głos powołania do służby Bożej sprawił, że Alojzy wstąpił do Kamilianów w Padwie, których charyzmatem była opieka nad chorymi. Jeszcze tego samego miesiąca, matka Alojzego będąca już wdową, wyrzekłszy się wszystkiego, rozdała majątek ubogim, kościołom i domom opieki i wstąpiła do klasztoru Sióstr Wizytek.

Alojzy odznaczał się świętością życia oraz mądrością i wiedzą, dlatego powierzano mu wymagające urzędy: wielokrotnego przełożonego, mistrza nowicjatu, przełożonego prowincjalnego francuskiej prowincji, wikariusza generalnego. W okresie pobytu we Francji zapragnął powołać do istnienia wspólnotę kobiet, które opiekowałyby się chorymi w duchu św. Kamila. Otrzymawszy zgodę władz generalnych, zaczął kierować grupą kobiet, zmierzających ku życiu zakonnemu. Wybór na wikariusza generalnego zakonu, a w związku z tym konieczność przeprowadzki do Rzymu udaremniły te starania. Planów swoich jednak nie zaniechał i w Rzymie ponownie zaczął szukać odpowiedniej kandydatki do nowego zgromadzenia.

Podczas głoszenia pewnych rekolekcji poznał Judytę Vannini, która zwierzyła mu się z pragnienia życia zakonnego. Judyta wcześnie została osierocona i wiele lat spędziła w domu dziecka prowadzonym przez siostry zakonne. Sama też zapragnęła zostać zakonnicą. Jednak po kilku latach pobytu w zgromadzeniu została odesłana zanim zdążyła złożyć śluby wieczyste, ale chęć oddania się Bogu pozostała w niej nadal żywa.

Alojzy Tezza przedstawiał Judycie różne zgromadzenia, aż w końcu otrzymał światło, że to właśnie ona może być odpowiednią kandydatką do wspólnoty, którą sam pragnął założyć. Zaproponował jej więc zebranie grupy kobiet pragnących, jako zakonnice służyć chorym w duchu św. Kamila. Po kilku dniach Judyta zgodziła się nie bez obaw, gdyż wcześniej w zakonie zajmowała się dziećmi w przedszkolu a nie chorymi.

Na początku 1892 roku, za zgodą kardynała Wikariusza Rzymu, po okresie przygotowań pod kierunkiem Alojzego, Judyta oraz jej dwie towarzyszki otrzymały dokument afiliacji do Zakonu św. Kamila. Niedługo później przyjęły habit zakonny z czerwonym krzyżem, a Judyta otrzymała imię Józefina i została mianowana przełożoną rodzącej się wspólnoty zakonnej. Pod koniec tego samego roku wspólnota liczyła już 14 sióstr. Posługę miłosierdzia pierwsze siostry rozpoczęły od opieki nad dwiema starszymi kobietami. O. Tezza formował nie tylko dusze zakonnic, ale również sam pokazywał jak karmić, myć i ubierać chorych.

W niektórych krajach, w tym także w Polsce, Córki św. Kamila nazywane są Kamiliankami. Należy jednak pamiętać, że pod nazwą Kamilianek znane jest na świecie również inne zgromadzenie: Siostry Posługujące Chorym św. Kamila, chronologicznie wcześniejsze, bo założone w 1829 roku.

Strony www:
Polska: http://siostrykamilianki.blogspot.com
Dom generalny: www.figliedisancamillo.org
Włochy: https://camillianefsc.org
Niemcy: www.kamillus.org
Węgry: http://kamillianusnoverek.hu
Peru: http://hijasdesancamiloperu.over-blog.com
Brazylia: http://filhasdesaocamilo.com.br
Argentyna: www.hijasdesancamilo.org.ar
Indie: www.dscprovincialatebangalore.org
Filipiny: http://daughtersofstcamillus-phils.com

Filmy: