Honoratki

.
Zgromadzenie Małych Sióstr Niepokalanego Serca Maryi
Congregatio Parvarum Sororum Immaculati Cordis Mariae
Congregation of the Little Sisters of the Immaculate Heart of Mary
Congregazione delle Piccole Suore del Cuore Immacolato di Maria
Congregación de las Pequeñas Hermanas del Corazón Inmaculado de María
Congregação das Pequenas Irmãs do Imaculado Coração de Maria
Congrégation des Petites Sœurs du Coeur Immaculé de Marie
Kongregation der Kleinen Schwestern des Unbefleckten Herzens Mariens
Marijas Bezvainīgās Sirds mazās māsas
Згромадження Малих Сестер Непорочного Серця Марії
inna nazwa: siostry fabryczne

Data i miejsce założenia:
1888 rok - Polska

Założyciele:
bł. Honorat Koźmiński OFMCap
m. Aniela Róża Godecka

Liczby: 283 siostry na świecie (w Polsce: 170)
Honratki obecne są w krajach: Polska, Litwa, Łotwa, Ukraina, Mołdawia, Niemcy, Włochy.
Dom generalny: Polska (Częstochowa)

Habit:
Zgromadzenie bezhabitowe od początku swojego istnienia.

Duchowość:

Siostry Honoratki żyją według III Reguły św. Franciszka z Asyżu. Zgromadzenie ma charakter kontemplacyjno-apostolski według starej chrześcijańskiej maksymy: Módl się i pracuj. W centrum duchowości znajduje się pielęgnowanie i szerzenie kultu Tajemnicy Eucharystii – Chrystusa prawdziwie obecnego pod sakramentalnymi postaciami. Codzienna adoracja Najświętszego Sakramentu jest wyrazem tej pobożności i źródłem ożywiającym ducha zakonnego. Honoratki starają się również wynagradzać Panu Jezusowi za wyrządzone zniewagi. Wzorem miłości Boga i oddania się Jemu w życiu zakonnym jest Maryja, którą siostry czczą w tajemnicy Jej Niepokalanego Serca. Przy Jej Sercu uczą się żyć, pracować i pełnić posługę miłości wśród ludzi, do których zostały posłane. Całym życiem starają się naśladować pokorę i uniżenie oraz ukrycie Dzieciątka Jezus. Zgromadzenie czci również św. Józefa – patrona pracy i życia ukrytego, św. Franciszka, św. Elżbietę Węgierską, założyciela bł. Honorata oraz świętych zakonu serafickiego.

Działalność:

Założyciele wyznaczyli zgromadzeniu jako cel apostolski pracę nad podtrzymaniem wiary i rozwojem życia chrześcijańskiego w społeczeństwie, szczególnie w środowiskach robotniczych. Wynikało to z warunków szybkiego rozwoju przemysłowego XIX wieku, kiedy to robotnicy fabryczni stanowili potężną klasę społeczną. Honoratki od początku więc organizowały dla robotnic mieszkania, wspierały materialnie dziewczęta pozostające bez pracy, przygotowywały je do zawodu, ale także zakładało domy opieki dla staruszek, opiekowały się dziećmi, katechizowały itp.

Dziś, choć podział na klasy społeczne nie jest już taki wyraźny, siostry nadal starają się apostołować w środowiskach pracowniczych, głosząc swoim życiem „Ewangelię pracy”. Honoratki realizują więc swój charyzmat pracując w różnych zakładach pracy, nie będąc rozpoznawane jako zakonnice ze względu na bezhabitowy charakter i w ten sposób być blisko ludzi pracy. Ponadto prowadzą bursę dla dziewcząt, pomagając zdobyć zawód i znaleźć pracę, troszczą się o pracującą młodzież, katechizują, prowadzą grupy duszpasterskie, pracują w mediach katolickich, prowadzą przedszkola i świetlice opiekując się dziećmi tych osób, które pracują, prowadzą zakłady opiekuńczo-lecznicze, domy opieki, posługują w szpitalach, a także umożliwiają ludziom pracy zregenerowanie sił duchowych i fizycznych w domach rekolekcyjnych i wypoczynkowych.

Historia:

Siostry Honoratki są jednym z ponad 20 zgromadzeń założonych przez kapucyna bł. Honorata Koźmińskiego. Ich powstanie wiąże się z sytuacją polityczną zaboru rosyjskiego XIX-wiecznej Polski, kiedy to car rosyjski nakazał zamknąć nowicjaty zakonne i wydał zakaz przyjmowania nowych kandydatów. Niebezpieczeństwo likwidacji życia zakonnego skłoniła bł. Honorata do powołania do życia nowej - nieznanej wówczas w Polsce - formy zakonów: zgromadzeń bezhabitowych. Oficjalnie funkcjonowały one jako stowarzyszenia świeckie. W rzeczywistości członkinie prowadziły w miarę możliwości normalne życie zakonne, tylko bez oznak zewnętrznych w postaci habitu itp. Sam o. Honorat miał od władz świeckich zakaz opuszczania klasztoru. Był jednak cenionym spowiednikiem. I właśnie za pośrednictwem konfesjonału, nie wychodząc poza mury swojego klasztoru w Zakroczymiu, założył szereg zgromadzeń zakonnych, każdemu przeznaczając inne zadania apostolskie, a których pierwsze członkinie rekrutował spośród swoich penitentek.
Jedną z nich była matka Aniela Róża Godecka. Szukając swojego powołania wstąpiła do zgromadzenia Córek Najczystszego Serca NMP. Wkrótce udała się na rekolekcje do Zakroczymia, gdzie odbyła spowiedź przed o. Honoratem, który zaproponował jej aby zajęła się robotnicami fabrycznymi, które w tamtym czasie były bardzo zaniedbane duchowo i materialnie. Aniela zgodziła się lecz nie chciała opuszczać swojego zgromadzenia. Jednak po wewnętrznej walce uznała Wolę Bożą. Wybrała grupę dziewcząt, które stały się pierwszymi członkiniami nowego zgromadzenia. Rozpoczęło ono istnienie w Warszawie w 1888 roku.

Ukryte z konieczności życie sióstr z czasem tak bardzo wrosło w tożsamość honorackich zgromadzeń, że stało się elementem ich charyzmatu i nawet po odzyskaniu przez Polskę wolności, wspólnoty te postanowiły utrzymać swój bezhabitowy charakter.

Strony www:
Polska: http://www.honoratki.pl/
Ukraina: http://ua.honoratki.org/
Łotwa: http://lv.honoratki.org/

Zdjęcia pochodzą ze strony internetowej zgromadzenia.

Filmy:



pozostałe filmy:   http://www.youtube.com/user/Honoratki
.
.
.